Γενικά

o-prothalamos-ths-aithoysas-toy-thronou.pdf

2120-21.pdf

21-25-26.pdf

Ασχολούμαι με την απουσία δήλωσης λόγου, προφορικού ή γραπτού. Ασχολούμαι με τη συνειδητή ή ενστικτώδη απόκρυψη σκέψεων ή συναισθημάτων. Οι υποθέσεις μου δεν παρουσιάζονται ιεραρχημένες , γιατί κάθε περίπτωση είναι μοναδική και βέβαια δεν μπορώ να γνωρίζω ποιες προτεραιότητες θέτει ο καθένας.

 Σιωπή μπορεί να σημαίνει άγνοια. Ταυτόχρονα όμως η σιωπή αυτή φανερώνει αυτογνωσία και ανθρωπογνωσία,  αναγνωρίζοντας στον άλλο ανωτερότητα στη σχέση και τον τρόπο που προσεγγίζει τη σχέση κι αυτό αμέσως αμέσως δείχνει ρεαλισμό και έλεγχο του εγωισμού. Τι θα μπορούσε να πει αυτός που γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει (εν οίδα ότι ουδέν οίδα) παρά μόνο ανοησίες;

Η επιβαλλόμενη σιωπή μπορεί να δηλώνει φόβο: φόβο προς κάποιον ανώτερο που ελέγχει τον άλλο δια του λόγου, οπότε η σιωπή είναι έκφραση της αδυναμίας. Η ασκούμενη δύναμη μπορεί να είναι πολλών ειδών (πολιτική: απολυταρχικά καθεστώτα  έως οικονομική, στο πλαίσιο της οικογενειακής μη δημοκρατικής ιεραρχίας. Σ’  αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι μορφή υποδούλωσης , στέρηση δικαιωμάτων.

Η συνειδητή σιωπή προς ανώτερο, ενώ υπάρχει η δυνατότητα μέσω της επανάστασης της αποκατάστασης του λόγου-διαλόγου εκτός από τον περιφρονημένο ή αξιοκαταφρόνητο που δε βρίσκει τη δύναμη να κάνει την επανάστασή του, μπορεί να δηλώνει ιδιοτέλεια  προκειμένου να καρπωθεί οφέλη από τον ανώτερο καταπατώντας ή παραμερίζοντας τις ηθικές του αξίες ή αποδεικνύοντας την ανυπαρξία τους, συντελώντας σε μια κατάπτυστη συμπεριφορά.

Σιωπή που δείχνει σεβασμό προς  ανώτερα στην ιεραρχία , όπως ορίζει το εθιμικό δίκαιο.

Σιωπή της αμηχανίας. Πρόσωπα που συναντώνται για πρώτη φορά και δε βρίσκουν τίποτα να πουν  ούτε καν τα τυπικά φανερώνουν πολλά για το κλίμα αποξένωσης της εποχής μας , αλλά και για τη δική τους φτώχεια.

Σιωπή αμηχανίας μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται μπορεί να κρύβει ή να φανερώνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία: έκπληξη, σάστισμα, καταπιεσμένο θυμό και οργή, μη ξεκαθαρισμένα συναισθήματα για το πρόσωπο αυτό, άγνοια του τρόπου με τον οποίο μπορεί να το προσεγγίσει σε μια δύσκολη στιγμή του.

Εκεί που τα λόγια είναι αδύναμα ή περιττά. Όταν μιλά η γλώσσα του σώματος και με μια ματιά, με ένα άγγιγμα  ή μ’ ένα γύρισμα της πλάτης μπορείς να καταλάβεις πιο γρήγορα και πιο έγκυρα το μήνυμα που στέλνει ο άλλος.

Όταν δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν και να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, αποκαλύπτουν την αδυναμία του λόγου, αλλά κι τη συνειδητοποίησή του από το σιωπώντα. Από αυτή την άποψη η σιωπή είναι σοφία: το λακωνίζειν εστί φιλοσοφεῑν.

Όταν ο λόγος των άλλων κάλυψε τις ανάγκες μας και ο δικός μας λόγος δε θα είχε τίποτε να προσθέσει παρά να αποκαλύψει τον εγωισμό και την αφροσύνη μας να επαναλαμβάνουμε ή να κενολογούμε.

Η σιωπή της ανασφάλειας

Η σιωπή που προκύπτει από τη διαπίστωση ότι ο λόγος  μας συγκρινόμενος με των άλλων δεν έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Σ΄ αυτή βέβαια την περίπτωση δείχνει ρεαλισμό, αλλά και καταπάτηση της αρχής «για την τιμή των όπλων»

Θουκυδίδης 6

Η σιωπή είναι ελευθερία εφόσον ο λόγος είναι δέσμευση

Η σιωπή της Νιόβης

Η σιωπή της αδιαφορίας , της περιφρόνησης , της πιο σκληρής τιμωρίας: της αποξένωσης

Της συγκατάθεσης

Της συγκατάβασης

Της αποφυγής σύγκρουσης

Τείχος προστασίας, άμυνας

Της αποξένωσης

Της μοναξιάς

Της σοφίας

Της σκέψης ή περίσκεψης

Του διαλογισμού

Της ανασύνταξης των πνευματικών δυνάμεων πριν από μια απόφαση σ’ ένα σοβαρό θέμα

Των αναμνήσεων

Της πιο βαθιάς επικοινωνίας με τον εαυτό μας

Του εσωτερικού διαλόγου

Της φαντασίας

Των οραμάτων

Της φυγής, καταφυγής

ΤΕΣΤ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:                      ΤΑΞΗ – ΤΜΗΜΑ:

Ενότητα 29

Cum Octavianus post victoriam Actiacam Romam rediret, homo quidam ei occurrit corvum tenens; eum instituerat haec dicere: “Ave, Caesar, victor imperator“. Caesaris multum interfuit corvum emere; itaque viginti milibus sestertium eum emit. Id exemplum sutorem quondam incitavit, ut corvum doceret parem salutationem. Diu operam frustra impendebat; quotiescumque avis non respondebat, sutor dicere solebat “oleum et operam perdidi“. Tandem corvus salutationem didicit et sutor, cupidus pecniae, Caesari attulit. Audita salutatione Caesar dixit: “Domi satis salutationum talium audio“. Tum venit corvo in mentem verborum domini sui: “Oleum et operam perdidi“. Ad haec verba Augustus risit emitque avem tanti, quanti nullam adhuc emerat.

Ενότητα 30

Hic vero, iudices, et  fuit in Asia et viro fortissimo, patri suo, magno adiumento in periculis, solacio in laboribus, gratulationi in victoria fuit. Et si habet Asia suspicionem quandam luxuriae, Murenam laudare debemus, quod Asiam vidit sed in Asia continenter vixit. Quam ob rem accusatores non Asiae nomen Murenae obiecerunt, ex qua laus familiae, memoria generi, honos et gloria nomini constituta est, sed aliquod flagitium ac dedecus aut in Asia susceptum aut ex Asia deportatum. Meruisse vero stipendia in eo bello virtutis fuit; patre imperatore libentissime meruisse pietatis fuit; finem stipendiorum patris victoriam ac triumphum fuisse felicitatis fuit.

Ενότητα 31

Bello Latino T. Manlius consul nobili genere natus exercitui Romanorum praefuit. Is cum aliquando castris abiret, edixit ut omnes pugna abstinerent. Sed paulo post filius eius castra hostium praeterequitavit et a duce  hostium his verbis proelio lacessitus est: “Congrediamur, ut singularis proelii eventu cernatur, quanto miles Latinus Romano virtute antecellat”. Tum adulescens, viribus suis  confisus et cupiditate pugnandi permotus, iniussu consulis in certamen ruit; et fortior hoste, hasta eum transfixit et armis spoliavit. Statim hostes fuga salutem petiverunt. Sed consul, cum in castra revertisset, adulescentem, cuius opera hostes fugati erant, morte multavit.

Να αναγνωρίσετε την πτώση των παρακάτω λέξεων και τη συντακτική τους λειτουργία:

ΤΕΣΤ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:                      ΤΑΞΗ – ΤΜΗΜΑ:

Ενότητα 29

Cum Octavianus post victoriam Actiacam Romam rediret, homo quidam ei occurrit corvum tenens; eum instituerat haec dicere: “Ave, Caesar, victor imperator“. Caesaris multum interfuit corvum emere; itaque viginti milibus sestertium eum emit. Id exemplum sutorem quondam incitavit, ut corvum doceret parem salutationem. Diu operam frustra impendebat; quotiescumque avis non respondebat, sutor dicere solebat “oleum et operam perdidi“. Tandem corvus salutationem didicit et sutor, cupidus pecniae, Caesari attulit. Audita salutatione Caesar dixit: “Domi satis salutationum talium audio“. Tum venit corvo in mentem verborum domini sui: “Oleum et operam perdidi“. Ad haec verba Augustus risit emitque avem tanti, quanti nullam adhuc emerat.

Ενότητα 30

Hic vero, iudices, et  fuit in Asia et viro fortissimo, patri suo, magno adiumento in periculis, solacio in laboribus, gratulationi in victoria fuit. Et si habet Asia suspicionem quandam luxuriae, Murenam laudare debemus, quod Asiam vidit sed in Asia continenter vixit. Quam ob rem accusatores non Asiae nomen Murenae obiecerunt, ex qua laus familiae, memoria generi, honos et gloria nomini constituta est, sed aliquod flagitium ac dedecus aut in Asia susceptum aut ex Asia deportatum. Meruisse vero stipendia in eo bello virtutis fuit; patre imperatore libentissime meruisse pietatis fuit; finem stipendiorum patris victoriam ac triumphum fuisse felicitatis fuit.

Ενότητα 31

Bello Latino T. Manlius consul nobili genere natus exercitui Romanorum praefuit. Is cum aliquando castris abiret, edixit ut omnes pugna abstinerent. Sed paulo post filius eius castra hostium praeterequitavit et a duce  hostium his verbis proelio lacessitus est: “Congrediamur, ut singularis proelii eventu cernatur, quanto miles Latinus Romano virtute antecellat”. Tum adulescens, viribus suis  confisus et cupiditate pugnandi permotus, iniussu consulis in certamen ruit; et fortior hoste, hasta eum transfixit et armis spoliavit. Statim hostes fuga salutem petiverunt. Sed consul, cum in castra revertisset, adulescentem, cuius opera hostes fugati erant, morte multavit.

Να αναγνωρίσετε την πτώση των παρακάτω λέξεων και τη συντακτική τους λειτουργία:

ΤΕΣΤ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:                      ΤΑΞΗ – ΤΜΗΜΑ:

Ενότητα 29

Cum Octavianus post victoriam Actiacam Romam rediret, homo quidam ei occurrit corvum tenens; eum instituerat haec dicere: “Ave, Caesar, victor imperator“. Caesaris multum interfuit corvum emere; itaque viginti milibus sestertium eum emit. Id exemplum sutorem quondam incitavit, ut corvum doceret parem salutationem. Diu operam frustra impendebat; quotiescumque avis non respondebat, sutor dicere solebat “oleum et operam perdidi“. Tandem corvus salutationem didicit et sutor, cupidus pecuniae, Caesari attulit. Audita salutatione Caesar dixit: “Domi satis salutationum talium audio“. Tum venit corvo in mentem verborum domini sui: “Oleum et operam perdidi“. Ad haec verba Augustus risit emitque avem tanti, quanti nullam adhuc emerat.

Ενότητα 30

Hic vero, iudices, et  fuit in Asia et viro fortissimo, patri suo, magno adiumento in periculis, solacio in laboribus, gratulationi in victoria fuit. Et si habet Asia suspicionem quandam luxuriae, Murenam laudare debemus, quod Asiam vidit sed in Asia continenter vixit. Quam ob rem accusatores non Asiae nomen Murenae obiecerunt, ex qua laus familiae, memoria generi, honos et gloria nomini constituta est, sed aliquod flagitium ac dedecus aut in Asia susceptum aut ex Asia deportatum. Meruisse vero stipendia in eo bello virtutis fuit; patre imperatore libentissime meruisse pietatis fuit; finem stipendiorum patris victoriam ac triumphum fuisse felicitatis fuit.

Ενότητα 31

Bello Latino T. Manlius consul nobili genere natus exercitui Romanorum praefuit. Is cum aliquando castris abiret, edixit ut omnes pugna abstinerent. Sed paulo post filius eius castra hostium praeterequitavit et a duce  hostium his verbis proelio lacessitus est: “Congrediamur, ut singularis proelii eventu cernatur, quanto miles Latinus Romano virtute antecellat”. Tum adulescens, viribus suis  confisus et cupiditate pugnandi permotus, iniussu consulis in certamen ruit; et fortior hoste, hasta eum transfixit et armis spoliavit. Statim hostes fuga salutem petiverunt. Sed consul, cum in castra revertisset, adulescentem, cuius opera hostes fugati erant, morte multavit.

Να αναγνωρίσετε την πτώση των παρακάτω λέξεων και τη συντακτική τους λειτουργία:

    Αναρωτιέμαι γιατί η άμεση δημοκρατία δεν εφαρμόζεται πια. Και μη μου πείτε ότι είναι πρόβλημα πληθυσμιακό, αφού η τεχνολογία  προσφέρει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να έρθουν τόσο κοντά, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορική διαδρομή του. Ρωτώ και απαντώ η ίδια. Εσείς θα απαντήσετε καθένας στον εαυτό σας. Γιατί ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ. ΔΕ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. ΑΠΕΧΟΥΜΕ.

   Όπως στην ελληνιστική εποχή, στην  παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, ο  άνθρωπος έχασε την ταυτότητά του κι ένιωσε μηδαμινός κι ασήμαντος μπροστά σ’ όλα αυτά που γίνονταν χωρίς να τον ρωτούν. Αδύναμος ν’ αντιδράσει, προτίμησε τη φυγή δια της εποχής = αποχής. Όλοι, νομίζω, γνωρίζουμε τη φράση  «κυάμων απέχεσθε», που σημαίνει μακριά από την πολιτική ζωή, που αργότερα επεκτάθηκε σε αποχή και παραίτηση σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Μια αναβίωση αυτής της πολιτικής και πολιτιστικής στάσης έχουμε στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, γιατί έχουμε χάσει την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε ποτέ να διαδραματίσουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές μας.

      Τα αφήνουμε όλα στους άλλους. Οι άλλοι να τρέξουν, οι άλλοι να φωνάξουν…. Μέχρι τότε όλα συμβαίνουν ερήμην μας.  Κι έτσι τελικά όλη η ζωή μας κυλά ερήμην μας.

   Ερώτηση κρίσεως προς όλους  (και εμένα βεβαίως. Αν είχα βρει απάντηση, θα σας την έλεγα, θα σας έπειθα, κι όλα θα άλλαζαν. Επειδή όμως «ζητώ» μαζί σας λύση), αναρωτιέμαι γιατί το χέρι μας έχει πολλά δάχτυλα κι όχι μόνο ένα.  Και καθώς ομιλία (λόγος ) και κίνηση ελέγχονται , σύμφωνα με την επιστήμη, από την ίδια περιοχή του εγκεφάλου, μάλλον πρέπει να δούμε το μήνυμα που μας στέλνουν τα χέρια μας. Πώς τα χρησιμοποιούμε μόνα τους ή σε συνδυασμό με το λόγο.

    «Έργω και λόγω» είναι το δίπτυχο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήδη από την ομηρική εποχή, αυτό που διαμόρφωσε τον πολιτισμό της Ευρώπης σε δυο κρίσιμες φάσεις της, όταν έφτασε σε αδιέξοδο σε όλους τους τομείς: στην Αναγέννηση και στο Διαφωτισμό. Γύρισε πίσω, η Ευρώπη, για να πάρει μαθήματα από μας. Εμείς όμως δεν παίρνουμε. Ή τα ξέρουμε όλα ή αδιαφορούμε ή απαξιούμε…(συμπληρώστε τις απαντήσεις) πάντως τα  χάλια μας τα βλέπουμε.

    Θέλω να καταλήξω: δεν είμαστε υπεύθυνοι για το τι κάνουν οι άλλοι. Είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που τους επιτρέπουμε εμείς να κάνουν πριν το κάνουν και μένουμε παθητικά αδιάφοροι μετά που θα το κάνουν. Ο έχων νόον νοείτω.

      Η βάση όλων αυτών των  λέξεων είναι η λέξη «πόλις» που αποτέλεσε τη βάση του ανθρώπινου πολιτισμού σ΄ όλους τους τομείς της ζωής, καθώς σε όλους έχει αφήσει λεξιλόγιο που δείχνει τις αντίστοιχες δραστηριότητες. Ο πολιτισμός είναι λοιπόν δημιούργημα της πόλης, ενός πολιτικού οργανισμού συγκεκριμένης μορφής που εμφανίστηκε και εφαρμόστηκε για λίγους μόνος αιώνες ( από τον 8^ο π.χ. αι. ως το 438 π.Χ. στη μάχη της Χαιρώνειας, όταν ο Φίλιππος Β’  υπέταξε ενσωματώνοντας στο φυλετικό κράτος του και τις τελευταίες τις μικρές πόλεις –κράτη και σε περιορισμένο χώρο.) Ο πολιτισμός είναι προϊόν οργανωμένης κοινωνικής ζωής με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη. Αυτό βεβαία δε σημαίνει ότι πρόκειται για έναν εξιδανικευμένο χώρο όπου όλα εξελίσσονται τέλεια, αλλά ότι οι πολίτες θεωρούν προσωπική τους υπόθεση ό,τι συμβαίνει και συμμετέχουν για την επίλυσή του. Η στασιμότητα και η παθητικότητα είναι απαράδεκτες πολιτικές συμπεριφορές   για μια πολιτισμένη πολιτική συμπεριφορά, όταν ο πολίτης που ταυτίζεται με τον πολιτικό είναι μέρος της πόλης.

    Όταν πριν από 4,5 χιλιετίες ο  αριστοκρατικός Ηράκλειτος έβλεπε τις  αλλαγές που επέφερε ο καταπιεσμένος και αγανακτισμένος δήμος να ανατρέπουν το καθιερωμένο πολιτικό σκηνικό και μαζί τη ζωή του, δεν το έβαλε κάτω. Πρώτα πρώτα αναγκάστηκε να παραδεχτεί  ότι όλα συγκρούονται, καθώς ο πόλεμος είναι «πατήρ πάντων», γι’ αυτό κι όλα  αλλάζουν, «τα πάντα ρει», στο τέλος όμως επικρατεί ισορροπία, η «παλίντροπος αρμονία», που προκύπτει μέσα από τη σύνθεση των αντιθέτων, το  διάλογο,  τη διαλεκτικότητα και διαλλακτικότητα, όρους  που αγνοούνται στη σημερινή καθημερινή πρακτική ή χάνουν το νόημά τους.

   Αλλά πότε μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα: όταν αλλάζουν οι πολιτικοί ή όταν αλλάζουν οι πολίτες; Και πότε οι πολίτες είναι πολίτες και όχι «α-πόλιδες»; Σήμερα ο πολίτης δεν είναι πολιτικός, όπως στην αρχαιότητα,  αλλά «άπολις» περιορισμένος στο ρόλο του παθητικού δέκτη, που μπορεί μερικές φορές να εκτείνεται μέχρι το ρόλο του αγανακτισμένου παθόντα χωρίς να φτάνει στο ρόλο της δημιουργικής δράσης της άμεσης συμμετοχής στη δημοκρατία. Στις ελάχιστες φορές που η στάση του είναι καθοριστική, δεν έχει απλά δικαίωμα, αλλά και ευθύνη να αναλάβει τις υποχρεώσεις του θέτοντας αξιολογικά κριτήρια βάσει των οποίων θα εκλέξει τους αντιπροσώπους στους οποίους αναθέτει τη διοίκηση.

   Στην αρχαία Αθήνα ο αδιάφορος άνθρωπος θεωρούνταν άχρηστος.  Η φυγή δια της αποχής σήμερα  δεν είναι λύση Το «κυάμων απέχεσθε» δεν μπορεί να αποτελεί στάση ζωής.  Όταν θα ξαναγυρίσεις,  το πρόβλημα θα βρίσκεται στη θέση του και μάλιστα περισσότερο σταθερό, και  θα έχει πάρει τη δική σου.  Το ζητούμενο δεν είναι να φύγεις εσύ, αλλά εκείνο.

    “Τα βήματα βούλιαζαν μέσα στο βαθύ χιόνι. Βούλιαζαν και ανασύρονταν για να βυθιστούν και πάλι πιο πέρα  σε απόσταση ενός βήματος. Το χιόνι είχε πέσει μέρες τώρα, μα παρέμενε ακόμα φρέσκο και παγωμένο. Μια ολόκληρη σειρά από πατημασιές μαρτυρούσαν μια μακριά πορεία.

     Τρεις άνθρωποι και ένα ζώο. Άφηναν τα ίχνη τους. Ευδιάκριτα πάνω στο κατάλευκο τοπίο. Κανείς δεν είχε περάσει πριν απ’ αυτούς.

     Κάτι τους έλεγε να βουτήξουν εκεί που ήταν βαθύ και παρθένο. Η λογική εκεί που ήταν λίγο. Ο άνεμος το είχε συσσωρεύσει σε ορισμένα σημεία ανάλογα με τη φορά του. Ήταν ανακουφισμένοι όταν προχωρούσαν σε μέρος απάγκιο που δεν είχε στραπατσάρει η δύναμη του χιονιά. Όταν βρίσκονταν σε ξέφωτο αναγκάζονταν να σκύψουν το κεφάλι για να  το προστατέψουν από τον άνεμο που έδερνε άγρια τα μάγουλα που σχεδόν δεν αισθάνονταν πια. Τα χέρια κατακόκκινα είχαν πρηστεί. Τα πόδια παγωμένα και ζεστά ταυτόχρονα. Ζεστά από την κίνηση, παγωμένα από την επαφή με τον πάγο.  Τραβούσαν τον ίδιο δρόμο.  Την ίδια πορεία. Τον ίδιο σκοπό. Χωρίς να μιλούν. Προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν δυνάμεις. Οι ανάσες έβγαιναν αχνισμένες. Όσο προχωρούσαν, το κρύο γινόταν πιο τσουχτερό και το χιόνι πιο ψηλό. Όσο προχωρούσαν, τόσο ψήλωναν….

    Πού κατευθύνονταν; Ενάντια σε κάθε λογική. Είχαν ξεκινήσει πολύ πρωί. Ένας άντρας μεσόκοπος. Δυο παιδιά. 13 και 15 χρόνων . Aγόρι και κορίτσι. Και οι τρεις περπατούσαν. Στο ζώο δεν υπήρχε θέση για να καθήσει κανείς. Εκεί ήταν φορτωμένες οι αποσκευές.”

   Μυθιστόρημα παρωχημένο μιας άλλης εποχής ,σκέφτομαι.  Ποιος σήμερα θα έκανε κάτι τέτοιο; Ποιος δε θα προφασιζόταν αντίξοες καιρικές; Στο κάτω κάτω  από μερικές απουσίες δε χάλασε ο κόσμος. Κανείς δε θα μπορούσε  να διατυπώσει καμιά κατηγορία. Ανωτέρα βία….

    Έτσι θα το χαρακτήριζαν τα σημερινά ΜΜΕ. Ποιος θα έκανε σήμερα μια πορεία δεκαπέντε χιλιομέτρων στο  χιόνι;  Μα κι αν ακόμα το έκανε, θα έβγαινε στα κανάλια με περισσό θάρρος- ή και θράσος- να παραπονεθεί και να κατηγορήσει τους αρμόδιους για την ολιγωρία τους.

   Άξιζε τον κόπο; 30 χρόνια μετά ξανασκέφτομαι. Μια πράξη καθήκοντος και ηρωισμού ή μια πράξη ανοησίας και αφροσύνης;  Σίγουρα θα έμπαινε η λογική να ρωτήσει γιατί, και σίγουρα δε θα έβρισκε ένα πειστικό επιχείρημα γι’ αυτή την ταλαιπωρία. Ποιος είπε ότι είσαι αναγκασμένος να παλέψεις με τα  στοιχεία της φύσης; Αν κάποιοι χάνονταν στα χιόνια, όλα τα κανάλια θα είχαν ξεσηκωθεί να καταγράψουν το γεγονός και να το παρουσιάσουν κατά αποκλειστικότητα. Γι αυτή την τηλεθέαση, για να γίνεις διάσημος, αν στην έξοδο στον πολιτισμό σε περίμενε ένα κανάλι έτοιμο να μεταφέρει την εικόνα σου πολύ μακριά και να σε κάνει διάσημο, ίσως άξιζε τον κόπο. Μα έτσι να μην το ξέρει κανείς… Να μην υπάρχει κανείς  πίσω σου να δώσει το μπράβο και τον έπαινο …;