Δεν υπάρχουν λόγια  να περιγράψουν το θέαμα: καθισμένη σε βράχους που μετρούν το χρόνο με τα σημάδια στο κορμί τους ως πληγές κοιτάζω μπροστά μου στο Β την ολόφωτη εκκλησία. Κόσμος πηγαινοέρχεται, ανεβοκατεβαίνει ασθμαίνοντας, μουρμουρίζοντας συνεχώς, θαυμάζοντας και ίσως απορώντας.

Ευθεία μπροστά και πίσω από τον τετράκλιτο ναό κείτεται ολόφωτη και λαμπυρίζουσα η πόλη του Ηρακλείου βουτώντας φωτισμένη στο νυχτερινό Αιγαίο. Αριστερά η κορυφογραμμή του Ψηλορείτη με απλωμένα  στην ποδιά του κάμπου μπροστά του μικρά ή μεγαλύτερα χωριά. Δεξιά σπινθιρίζουσα από τα κοντινά φώτα η σύγχρονη  κωμόπολη των Αρχανών διατηρώντας τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Και πάνω της  η σχεδόν ολόφωτη σελήνη, αρχόντισσα τ’ ουρανού, ακολουθούμενη από την Αφροδίτη ή Πούλια που μέχρι το πρωί θα έχει αλλάξει όνομα και γένος (Αυγερινός) εμφανίστηκε τη στιγμή που ο ήλιος βάφτιζε σε ολοκόκκινο ουρανό τις βουνοκορφές, το φιλί του αποχαιρετισμού της μέρας, γεμάτος υποσχέσεις για την επιστροφή του.

Φώτα παντού. Φυσικά και τεχνητά. Των χωριών, των κωμοπόλεων, των πόλεων ως εκεί που φτάνει το μάτι, αλλά κυρίως οι δυνατοί προβολείς που μετατρέπουν τη νύχτα σε μέρα. Ένας τεράστιος φωτεινός σταυρός μ’ αυτά. Κι όμως κανείς δε γοητεύεται. Όλοι πηγαινοέρχονταν όταν ο ήλιος άφηνε τις τελευταίες ανάσες του πυρπολώντας τις κορυφογραμμές της δύσης και συνάμα την ψυχή τους. Με κινητά, φωτογραφικές μηχανές και κάμερες μετακινούνταν από δω κι από κει να καταγράψουν σε ανεξίτηλο υλικό ένα μηδαμινό σημείο της γραμμής του χρόνου, ένα απειροελάχιστο από την ομορφιά του. Ένα φαινόμενο  που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα κι όμως δεν το ‘χει χορτάσει κανείς. Οι περισσότεροι σπεύδουν να φωτογραφηθούν σ’ αυτό το φόντο ζευγαρώνοντας τον εαυτό τους με την ομορφιά του.

Ο δίσκος της σελήνης σπανιότερος αναμένεται με μεγάλη προσμονή από  την άλλη πλευρά και τα βλέμματα στρέφονται μια δεξιά και μια αριστερά να μη χάσουν πόντο από την ομορφιά ούτε του ενός ούτε του άλλου.

Άραγε…

Άραγε, σκέφτομαι,

Είναι το ίδιο όπως πριν από χιλιάδες χρόνια;

Τότε που άνθρωποι ανέβαιναν εδώ πάνω για να απευθύνουν την προσευχή, την παράκληση, την ευχαριστία σε άλλες θεότητες;

Ναι, η ίδια προσέλευση, ίσως και μεγαλύτερη, καθώς διευκολύνεται από τα ΜΜΣ,

τα δώρα,

 η επικοινωνία,

 οι εκπρόσωποι της θεότητας,

 η ανώτερη δύναμη,

ο λόγος που αναπέμπεται σ’ αυτή, αλλά…

Αλλά το συναίσθημα;

Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι το ίδιο;

Η μήπως ο υλικός μας βίος δεν του άφησε θέση να εγκατασταθεί; Η λογική μας γκρέμισε τους θεούς… Η υπεροψία του ανθρώπου που μεγεθύνει τα επιτεύγματά του, ώστε να αισθάνεται ότι η θέση του μπορεί να παραμερίσει εκείνη του θεού, η μοναξιά που φθείρει το αίσθημα επικοινωνίας ακόμα και προς το θεό, τα ποικίλα φάρμακα που δρουν ως υποκατάστατα της ανάγκης ύπαρξης μιας σκέπης, καθώς νεκρώνουν τη σκέψη και τα συναισθήματα..

Ναι, δέσποτα, θορυβούμε…

Θορυβούμε χωρίς λόγο, ενώ  θα έπρεπε να σιωπούμε γεμάτοι απορία ίσως και ντροπή για την άγνοια και την ασημαντότητά μας.

Μιλάμε χωρίς ν’ ακούμε

Κοιτάζουμε χωρίς  να βλέπουμε

Προσευχόμαστε χωρίς λόγια

Ανάβουμε κερί χωρίς να βλέπουμε φως

Είναι τόσο  τεράστιο το εγώ που μας κρύβει τον κόσμο

Δυο νεαροί δίπλα μου συζητούν ήρεμοι και πότε πότε περιεργάζονται κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά . Τι τους έφερε εδώ πάνω; Πώς βιώνουν την ανθρωποσύναξη; Πώς αισθάνονται τη μεταμόρφωση ;

Ποια δική τους μεταμόρφωση προσδοκούν;

Ιερό κορυφής…

Ναι, εδώ είναι κορυφή, ένα μικρό σημείο του απέραντου γήινου κόσμου, κι ακόμα μικρότερο στα όρια του σύμπαντος, που αγνοούμε.

Δε βρήκα αυτό που έψαχνε η ψυχή μου. Δεν ξέρω τι έλειπε, δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω

Είδα ανθρώπους να εκμεταλλεύονται τους άλλους αυτή την ιερή στιγμή για χρήματα

Είδα ανθρώπους πεινασμένους για άρτο , αλλά όχι για Θεό

Πολύ φοβάμαι ότι ήρθαν για το θέαμα, για τη σελήνη, από περιέργεια

Για να φορέσουν τα καλά τους, για να κάνουν κάτι διαφορετικό από τη ρουτίνα

Αλλά είναι ιερό; Ποιες συμπεριφορές ανθρώπων έχουν ιερότητα;

Είδα άγνωστους να φλερτάρουν στον οίκο του Θεού

«Ζητώ» Θεό!!!