Πριν τη δημοσίευση του έργου τέχνης η διαδικασία της ποιητικής επικοινωνίας παραμένει ατελής: περιλαμβάνει μόνο τον πομπό –δημιουργό και το μήνυμα – ποίημα, αν και πρέπει στην πραγματικότητα να υπολογίσουμε και κάποια πρόσωπα προσκείμενα με μια σχέση στενής οικειότητας  (συγγενικά και φιλικά), με τα οποία ο ποιητής «συνεργάζεται»,  πριν δώσει την τελική μορφή στο έργο του, ή απρόσωπης(;) επαγγελματικής συνεργασίας (εκδοτικός οίκος).

Από τη στιγμή της δημοσίευσης – δημοσιοποίησης του  έργου τέχνης,  στη διαδικασία της ποιητικής επικοινωνίας παραμένουν συνήθως δύο μόνο συνιστώσες : το μήνυμα και ο δέκτης του, ο αναγνώστης  ο οποίος το προσλαμβάνει με τις προσωπικές του κεραίες . Η πλήρης ποιητική επικοινωνία (που περιλαμβάνει πομπό, μήνυμα και δέκτη ) είναι μια ευτυχής περίπτωση, που αποτελεί μια σπάνια εμπειρία.

Eυτυχώς ή δυστυχώς για το δημιουργό του, το έργο τέχνης παύει μετά τη δημοσίευσή του να του ανήκει αποκλειστικά, όταν ο ποιητής βρίσκεται εν ζωή, αλλά το μοιράζεται  με τους δέκτες -αναγνώστες, ενώ σε άλλη περίπτωση παραμένει το μήνυμα- δημιούργημα – ποίημα μόνο του , μέχρι κάποιος εν δυνάμει αναγνώστης να το αναζητήσει. Ποια θα είναι η  τύχη εκτίμησης του ποιήματος από κει και πέρα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Ας μη σταθούμε στην υλική φθορά που αφορά κυρίως έργα του παρελθόντος , αν και κανείς μέσα στην επίγεια φθορά δεν μπορεί να εγγυηθεί τη διάσωσή των σημερινών έργων τέχνης.

Αναγκαστικά  ο πομπός – δημιουργός –ποιητής θα πρέπει να υποστεί τις  διαφορετικές μορφές λήψης, τα παράσιτα που παρεμβάλλονται ανάμεσα σ’ αυτόν και τον όποιο   δέκτη: την  οξεία ή μυωπική ποιητική όραση που διαθέτει ο δέκτης – αναγνώστης, την οπτική γωνία από την οποία λαμβάνει το μήνυμα,  τις οικονομικές- κοινωνικές – πολιτικές – φιλοσοφικές και πολλές  άλλες ήδη διαμορφωμένες απόψεις του.