Σκληρός και ανελέητος στην κριτική του απέναντι στους τυράννους ο ποιητής δεν αφήνει καμιά από τις απαίσιες και ανήθικες πράξεις τους που να μην την καταδικάσει και να μην την στηλιτεύσει. Ο ίδιος, ταγμένος θεματοφύλακας των ηθικών αξιών και κυρίως της αρετής και της δικαιοσύνης, εξοργίζεται βλέποντας κάποιους να καταστρέφουν τα όμορφα έργα του ανθρώπινου μόχθου. Καθώς το θρησκευτικό και ηθικό του συναίσθημα απειλείται από τους βίαιους καταπατητές κάθε θεσμού και αξίας, η αγανάκτησή του ξεχειλίζει, όταν διαπιστώνει ότι οι τύραννοι έχουν το θράσος να συγκρίνουν τους εαυτούς τους ακόμα και με το Θεό. Ξεκαθαρίζει βέβαια τη δικά του στάση απέναντί τους προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης: ούτε φόβος ούτε συμφέρον ούτε κανένα άλλο ταπεινό κίνητρο δε θα μπορούσε να τον οδηγήσει να λυγίσει μπροστά τους: το ηθικό του ανάστημα είναι απροσμέτρητα υψηλό, η ηθική του ακεραιότητα αδιαμφισβήτητη που η μόνη σχέση που μπορεί να διανοηθεί είναι εκείνη της αφ’ υψηλού ενατένισης, της  απαξίωσης και της περιφρόνησης.