Ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα καί προσπερνοῦνε. Ὃμως μερικοί
κάτι βλέπουν, τό μάτι τους ἁρπάζει κάτι
καί μαγεμένοι πηγαίνουνε να μποῦν.
(Γ. Παυλόπουλος, “Τα Αντικλείδια”)
Οι στίχοι αυτοί φαίνεται ότι συγκίνησαν και παρακίνησαν τους μαθητές μας να βρουν το δικό τους αντικλείδι και να εκφραστούν γράφοντας τα δικά τους ποιήματα. Ακολουθούν οι δημιουργίες τους:
Κενό
του Βασίλη Λαμογιάννη (Β2)
Η Σιωπή μιλάει, τι κι αν μόνο λίγοι την ακούν,
αυτή συνεχίζει και θα συνεχίζει να μιλά.
Και το Χάος, μόνο λίγοι το βλέπουν να έρχεται,
αυτό δε θα σταματήσει να πλησιάζει
μέχρι να φτάσει στην τελική του διαδρομή.
Κι αυτοί που ακούν και βλέπουν και τα δύο
είναι μπλεγμένοι μέσα στη δική τους αιώνια Σιωπή
μέσα στο δικό τους ατελείωτο Χάος
που τους περιτριγυρίζει.
Χαμένοι μέσα στη δική τους Άβυσσο, μεγάλη και πλατιά.
Άνοιξη 2021
Δίχως ελευθερία
της Μαρίας Μπίνια (Β2)
Τα πεζοδρόμια είναι άδεια
δίχως ζωή ανθρώπινη
σαν ένα σώμα χωρίς ψυχή
όπως ένα δωμάτιο κενό.
Ο άνθρωπος μες στο αμπάρι.
Ο σκύλος με τον μπόγια.
Το καναρίνι στο κλουβί.
Καραντίνα 2021
Περιπλανώμενο πουλί
της Γλυκερίας Τσαούση (Β2)
Με τα φτερά του κομμένα στους δρόμους
ψάχνει κι όλο ψάχνει να βρει μια αγκαλιά που να αντέχει.
Ν’ αντέχει τον πόνο
που ‘χάσε μάνα και πατέρα, αδερφή κι αδερφό
Να βρει μια αγκαλιά που να αντέχει
Τώρα πια ορφανό κρυώνει
Ψάχνει κι όλο ψάχνει να βρει μια αγκαλιά που να αντέχει.
Ν΄ αντέχει όλα όσα βίωσε.
Μόνο και έρημο έφυγε.
Σ΄ άλλους ουρανούς, σ΄ άλλους κόσμους πια πλανιέται
Μα θα ανταμώσει εκεί την αγκαλιά που θα αντέχει.
Μάρτιος 2021
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Σοφία Χαριτοπούλου
