«Μια μέρα ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μια ανθισμένη μανταρινιά… δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια-ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολείου και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής χλωμός, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: Σώπα δάσκαλε, φώναξε· σώπα δάσκαλε ν’ ακούσουμε το πουλί»
(Ν. Καζαντζάκης, “Αναφορά στον Γκρέκο”)
Εμείς, πάλι, επειδή έχουμε την τύχη να είμαστε μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, αφήνουμε ενίοτε την αίθουσα και κατεβαίνουμε για μάθημα στην αυλή, υπό τους ήχους και τις μυρωδιές της φύσης, κάτω από ένα λαμπρό φυσικό φως.
