Να’ σαι καλά δάσκαλε

Γιώργος Ιωάννου

Αποτέλεσμα εικόνας για ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ

Βιογραφία

Ο Γιώργος Ιωάννου – το πραγματικό του όνομα ήταν Σορολόπης και το άλλαξε στα 1955 – γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Φιλολογία. Δούλεψε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση και για κάποια χρόνια στο Υπουργείο Παιδείας.Στην αρχή εμφανίστηκε στα ελληνικά Γράμματα ως ποιητής και στη συνέχεια στράφηκε στην πεζογραφία. Πολλά όμως από τα θέματα των ποιημάτων του και ιδίως τα αυτοβιογραφικά στοιχεία απαντώνται και στα αφηγηματικά του κείμενα. Η αμαρτία, η ενοχή, η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός, αλλά και το χιούμορ, αποτελούν τα βασικότερα.

Το πρώτο πεζογραφικό του έργο είναι το Για ένα Φιλότιμο (1964) που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά την έκδοση της τελευταίας του ποιητικής συλλογής. Ακολούθησε Η σαρκοφάγος (1971) και Η μόνη Κληρονομιά (1974). Ο Ιωάννου εμπνέεται από τη Θεσσαλονίκη της κατοχικής και μετακατοχικής εποχής, τους προσφυγικούςσυνοικισμούς, τα Εβραίικα. Ο αφηγητής στα κείμενά του είναι συνήθως ένας ευαίσθητος, ντροπαλός έφηβος, βασανισμένος και φτωχός. Αυτός ο αφηγητής μέσα από τη λειτουργία της μνήμης αναφέρεται σε ό,τι έχει παρατηρήσει, με γλώσσα υπαινικτική, όπου κυριαρχούν οι μικρές περίοδοι, ενώ η σύνδεση των προτάσεων είναι κυρίως παρατακτική. Συχνά το πρώτο πρόσωπο εναλλάσσεται με το τρίτο και με αυτό τον τρόπο η δεδομένη συμμετοχή του αφηγητή διαβαθμίζεται. Ο χώρος των κειμένων του συγγραφέα είναι η πόλη, έστω και κατακερματισμένη, μακριά όμως από τη φύση.

Τα έργα του 

Α. Πεζογραφία:

  1. Για ένα Φιλότιμο (1964)

  2. Η σαρκοφάγος (1971)

  3. Η μόνη Κληρονομιά (1974)

  4. Το δικό μας αίμα (1978)

  5. Ομόνοια (1980)

  6. Οδυσσέας (1980)

  7. Επιτάφιος θρήνος (1980)

  8. Κοιτάσματα (1981)

  9. Πολλαπλά κατάγματα (1981)

  10. Εφήβων και μη (1982)

  11. Εύφλεκτη χώρα (1982)

  12. Καταπακτή (1982)

  13. Η πρωτεύουσα των προσφύγων (1984)

  14. Ο της φύσεως έρως (1985)

Β. Ποίηση:

  1. Ηλιοτρόπια (1954)

  2. Τα χίλια δέντρα (1963)

  3. Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα 1954-1963 (1973)

Γ. Θέατρο:

  1. Το αυγό της κότας (1981)

  2. Η μεγάλη Άρκτος (1981)

 Δ. Μελέτες:

  1. Δημοτικά τραγούδια της Κυνουρίας (1965)

  2. Το δημοτικό τραγούδι. Παραλογές (1966)

  3. Μαγικά παραμύθια του ελληνικού λαού (1966)

  4. Παραλογές (1970)

  5. Καραγκιόζης (1973)

  6. Παραμύθια του λαού μας (1973)

  7. Ημερολόγιο Φίλιππου Δραγούμη (1984)

ΠΗΓΗ : http://www.potheg.gr/TT.aspx?lan=1&Type=WRITER&writerId=7711297&TextType=BIO

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΕΔΩ 

 

Το οργανάκι του Αττίκ

 

Παραδοσιακά τραγούδια

Το παλιό σχολείο

 

Εργασίες μαθητών

Παραδοσιακά ήθη και έθιμα της Κρήτης from Καλλιόπη Κωσταριδάκη

Ιστορίες και θρύλοι του τόπου μου , του Μυλοποτάμου Κρήτης from Καλλιόπη Κωσταριδάκη

Μελιδόνι Ρεθύμνου : λαογραφικά και άλλα …………….. from Καλλιόπη Κωσταριδάκη

Λαογραφικά : ήθη και έθιμα from Καλλιόπη Κωσταριδάκη

Παλιά ήθη και έθιμα του τόπου μας from Καλλιόπη Κωσταριδάκη

Ανάλυση

 Γνωρίσματα  έργων  Ιωάννου :  εξομολογητικός τόνος, ταύτιση   αφηγητή με τα βάσανα και τις λαχτάρες μια ολόκληρης ομάδας ανθρώπων,  ο «έντονος  ρεαλισμός», αφηγείται σε α’ πρόσω­πο (ομοδιηγητικός, δραματοποιημένος) ατομικά περιστατικά και προσωπικά βιώματα ( αναμνήσεις  από τα παιδικά του χρόνια που καταγράφει ως προ­σωπική εξομολόγηση).

Θέματα :

  • Αξία-περιφρόνηση του λαϊκού πολιτισμού και αποκοπή ή γνωριμία των μαθητών µε το λαϊκό πολιτισµό

  • Μαθητική πονηριά

Λαϊκή παράδοση : το σύνολο των πολιτισμικών στοιχείων που κλη­ροδοτήθηκαν από τις παλαιότερες γενιές όπως τα υλικά δημιουργήματα :οικοδομήματα, εργαλεία, φορεσιές / ήθη, έθιμα/ πνευματικά δημιουργήματα : τραγούδια, παραμύθια, παροιμίες/  χορός, χειροτεχνήματα, ζωγραφική, γλυπτική/ ο τρόπος  ζωής/ η εργασία/ ι ηθικές και κοινωνικές αξίες.

Τα δύο μοντέλα διδασκαλίας.

Νέο μοντέλο – Το σχολείο εργασίας: Σκοπός του η απόκτηση γνώσεων όχι μόνο εντός του σχολικού χώρου αλλά και έξω από αυτό. Αποσκοπεί στο να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μαθητών για την μάθηση και να τους κάνει συνερευνητές. Ο  δάσκαλος είναι παρών, κατευθύνει και συμβουλεύει, συνεργάζεται και δείχνει σεβασμό στους μαθητές του και σίγουρα δεν είναι παντογνώστης. Μαθαίνει και αυτός μαζί με τα παιδιά.

Παλιό μοντέλο παραδοσιακής διδασκαλίας: Αποδίδεται με τη φράση ” Αλλά ήξεραν πολύ καλά από κατάλογο, άγριες ή φαρμακερές φωνές και τρεμούλες.” Οι δάσκαλοί του διακρίνονται από συμπεριφορά αντιπαιδαγωγική, καταπιέζουν τους μαθητές και επιβάλλουν τη βούλησή τους με κάθε τρόπο (απειλές, βαθμούς, ξυλοδαρμό). Προβάλλουν τον εαυτό τους ως αυθεντία. Οι μαθητές τους φοβούνται και απομνημονεύουν χωρίς να κατανοούν όποια γνώση τους επιβάλλουν να αποστηθίσουν. Είναι “ξεκομμένοι” από την κοινωνία στην οποία ζουν.

Χαρακτηρισμός δασκάλου 

Ενθουσιώδης και δραστήριος, αγαπάει τη δουλειά του και τα παιδιά , αναγνωρίζει την αξία της λαϊκής παράδοσης και του πολιτισμού και αγωνίζεται για τη διατήρησή της, ευρηματικός και καινοτόμος.

Τεχνική : α’ πρόσωπη αφήγηση, αφηγητής ομοδιηγητικός , εστιάζει τα γεγονότα μέσα από την προοπτική του παρελθόντος, απευθύνεται νοερά σε β’ πρόσωπο στον παλιό του καθηγητή και μιλάει με την προοπτική του παρόντος, διάθεση στοχαστική, αναδρομική αφήγηση με γραμμική πορεία και αφηγηματικά κενά . Ο αφηγητής γίνεται ετεροδιηγητικός όταν αφηγείται την πονηριά του συμμαθητή του.

Αφηγηματικοί τρόποι: αφήγηση, περιγραφές, σχόλια του αφηγητή, διάλογοι.

Γλώσσα : απλή, δημοτική με λέξεις της καθημερινότητας.

Ύφος : ζωντανό και παραστατικό  με στοιχεία μελαγχολίας αλλά και στιγμές χιούμορ.

Εκφραστικά μέσα:  παρομοιώσεις, μεταφορές, επαναλήψεις, ασύνδετα σχήματα , εικόνες .