“Σεβασμός στα συναισθήματα ενός παιδιού σημαίνει ότι του επιτρέπουμε να νιώσει ποιο είναι, να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του εδώ και τώρα…..Σημαίνει ότι του επιτρέπουμε να διαφέρει από μας”- – Isabelle Filliozat

Στην αφετηρία της μεγάλης ρόδας, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι κλαίει: “Δεν θέλω να ανέβω, φοβάμαι”. Oι γονείς απαντούν: “Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ελα λοιπόν, μην είσαι φοβιτσιάρα, δεν θα μας χαλάσεις εσύ τη μέρα!

Το κοριτσάκι διπλασιάζει τους λυγμούς του. Ένας άντρας που περιμένει στη σειρά επεμβαίνει: “Εχει το δικαίωμα να φοβάται. Δεν αξίζει να χαλάσετε την ευχαρίστησή σας, πηγαίνετε εσείς κι αφήστε την να σας περιμένει”.

Το κοριτσάκι χαμογελά πλατιά. Την άκουσαν! Η υπόλοιπη οικογένεια ανεβαίνει στο καλάθι της ρόδας. Εκείνη μένει κάτω να τους κοιτάζει και βρίσκει μια φιλενάδα για να μιλήσει. Λάμπει από χαρά.

Το να αναγκάζεις κάποιον να αντιμετωπίσει τους φόβους του είναι ανώφελο. Συνήθως έτσι ο φόβος δυναμώνει. Για να βοηθήσεις ένα παιδί ή έναν ενήλικα να ξεπεράσει ένα φόβο χρειάζεται χρόνος, μέχρι ο φόβος να δώσει τη θέση του στην επιθυμία. Όταν η απόφαση της αντιμετώπισης έρχεται από σας, το παιδί ενεργεί  από εξάρτηση κι όχι από επιλογή, δεν κινητοποιεί δικά του μέσα, δεν αισθάνεται υπεύθυνο. Όταν εξαρτάται κανείς από κάποιον, ο φόβος του μεγαλώνει.