Η απόδοση, με έργα τέχνης, της ευαγγελικής ιστορίας και κατ’ επέκταση της ιστορίας της Βίβλου,  δηλαδή η θρησκευτική (χριστιανική) ζωγραφική είναι η Αγιογραφία. Ο σκοπός της ζωγραφικής αυτής είναι κατ’ εξοχήν διδακτικός. Η Αγιογραφία  σ’ αντίθεση με την κοσμική ζωγραφική, δεν επιδιώκει ν’ αποδώσει πιστά το ανθρώπινο σώμα ή τον αισθητό κόσμο, έχει σκοπό διδακτικό, να παρουσιάσει στον πιστό την αλήθεια της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής. Για το λόγο αυτό οι αγιογράφοι αφαίρεσαν τον όγκο από τα σώματα και σχηματοποίησαν το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο τοποθετούν μια ευαγγελική σκηνή. Στις περιπτώσεις, όμως, των προσώπων της Καινής Διαθήκης και της ιστορίας του χριστιανισμού, ο ζωγράφος πρέπει να συμμορφώνεται προς ορισμένα εικονογραφικά χαρακτηριστικά, τα οποία συνδέουν την εικόνα με το πρωτότυπο.

Πηγές της αγιογραφίας είναι η Καινή Διαθήκη, η Παλαιά Διαθήκη και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Η αγιογραφία περιγράφει παραστατικά, με χρώματα και με εκφραστικότητα είτε το μαρτύριο είτε το πορτραίτο του αγίου. Ο αγιογράφος, όμως, ζωγραφίζει και πορτραίτα του Χριστού, της Θεοτόκου, των αποστόλων και των προφητών. Τα πορτραίτα, όμως, αυτά δεν είναι η νατουραλιστική απόδοση του προσώπου που εικονίζεται. Είναι η ιδεατή μορφή του προσώπου ή πιο σωστά η υπεραισθητή πραγματική θεωρία της μορφής του εικονιζόμενου, στον αληθινό, στον υπερβατικό και «ὂντως ὂντα» κόσμο.

Η ανάγκη για απόδοση των χαρακτηριστικών των ιερών προσώπων από τους αγιογράφους οδήγησε στην ανάγκη περιγραφής των προσώπων. Γι’ αυτό παράλληλα με τη φυσική περιγραφή των αγίων στα διάφορα αγιολογικά κείμενα, παρουσιάσθηκαν εγχειρίδια που δίνουν περιγραφές των ιερών προσώπων.

οι Βυζαντινοί και γενικά οι Ορθόδοξοι αγιογράφοι, ενώ ανάλογα με την εποχή προσαρμόζουν τα έργα τους στη σύγχρονη τεχνοτροπία και εκφράζονται με το προσωπικό τους style εν τούτοις αποδίδουν πάντοτε τα ιερά πρόσωπα με τα ίδια χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα η ορθόδοξη αγιογραφία εξελίσσεται τεχνοτροπικά και εικονογραφικά, διατηρεί όμως τα ουσιώδη χαρακτηριστικά των προσώπων, γιατί πρέπει να υπάρχει ομοιότητα με το «αρχέτυπο», ώστε η εικόνα —το πορτραίτο— να συνδέεται με το εικονιζόμενο πρόσωπο. Η εκούσια απομάκρυνση του αγιογράφου από τη ρεαλιστική ζωγραφική δεν σημαίνει ανικανότητα, όπως νομίζουν μερικοί. Αντίθετα δείχνει υποταγή στους κανόνες της ορθόδοξης αγιογραφίας.