Οι Έλληνες δάσκαλοι ξανά στους δρόμους. Το αίτημά τους απλό, δίκαιο, τεκμηριωμένο: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Για να δώσουν και να δοθούν, να διαπαιδαγωγήσουν, να μάθουν στα παιδιά μας γράμματα, να τα κάνουν ανθρώπους. Αυτά τα πολλά και ωραία σε μια εποχή που μια ασύδοτη αγορά με τα αντι-σχολεία της πασχίζει να μας κάνει καταναλωτές. Κι όμως, οι δάσκαλοι επιμένουν, στο μετερίζι της σχολικής τάξης και των κοινωνικών αγώνων για δημόσια δωρεάν παιδεία. Με τα όμορφα παιδικά ματάκια απέναντί τους, μεταδίδουν τη γνώση, τον πολιτισμό, μπολιάζουν τις μικρές ψυχές με το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία, για να σταθούμε ψηλότερα, λίγο ψηλότερα. Και η Πολιτεία; Για ανταμοιβή τούς ΜΑΤ-ώνει στους δρόμους, τους .βοηθά με τα «χημικά της όπλα» να διδάξουν βιωματικά τη χημεία στα παιδιά.
Βάστα δάσκαλε,
Με όσα βλέπεις, ακούς, βιώνεις. Εσύ ξέρεις πώς να μένεις όρθιος, πώς να αντιστέκεσαι. Έξαλλου, με ιστορικούς αγώνες πέτυχες τις ιστορικές κατακτήσεις σου. Από τα «Παιδαγωγικά Φροντιστήρια» της «ελεύθερης Ελλάδας», την εκπαίδευσή σου στο Πανεπιστήμιο, τα πολιτικά σου δικαιώματα, το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο κ.α.
Βάστα δάσκαλε,
Γιατί η κοινωνία σε χρειάζεται. Γι’ αυτό και σου παρέδιδε τα παιδιά της με εμπιστοσύνη: «δάσκαλε το κρέας δικό σου τα κόκαλα δικά μου»……και αν τα παιδιά σού λένε και καμιά φορά «Σώπα δάσκαλε να ακούσω το πουλί», εσύ σωπαίνεις. Πώς να σωπάσεις, όμως, τώρα με τέτοιες επιθέσεις που δέχεσαι; Πώς να σωπάσεις όταν οι «σεμνοί» και οι «έντιμοι» επιχειρούν να σε ταπεινώσουν, να βαπτίσουν τον αγώνα σου ανέντιμο;
Βάστα δάσκαλε,
Εξάλλου, εσύ έχεις και ιστορική μνήμη από την εποχή που σου απαγόρευαν το «συνομπρελίζεσθαι» (σπουδαστής και σπουδάστρια της Ακαδημίας κάτω από την ίδια ομπρέλα), όταν σε απέλυαν διότι «είχες αριστεράς ροπάς», σ΄ «έκοβαν» από τις Ακαδημίες λόγω ύψους, σε επιστράτευαν, το 1961, επειδή απεργούσες, σε επέπλητταν οι επιθεωρητές επειδή «συγκατοικούσες μετά τινός γυναικός»… Τι να πρωτοθυμηθείς, δάσκαλε..
Βάστα δάσκαλε,
Κάνε την πίκρα σου δύναμη δημιουργίας κάνε την οργή σου για τις απαράδεκτες αμοιβές που σου έδινε και συνεχίζει να σου δίνει η Πολιτεία προσφορά. Εσύ να θυμάσαι και να το κάνεις πάντοτε σημαία σου. Οι κοινωνίες, ιδιαίτερα σήμερα, χρειάζονται τρία πράγματα: το πρώτο είναι παιδεία, το δεύτερο είναι παιδεία, το τρίτο είναι παιδεία. Και η παιδεία χρειάζεται, επίσης τρία πράγματα: το πρώτο είναι δάσκαλος , το δεύτερο είναι δάσκαλος και το τρίτο είναι δάσκαλος.Βάστα έντιμε δάσκαλε,Εμείς σε εμπιστευόμαστε, ακουμπούμε επάνω σου. Μαζί θα φθάσουμε στην κορυφή πετώντας. Εκεί, βέβαια, μπορεί να φθάσουν κι άλλοι αλλά με άλλους τρόπους. Ο καθένας με τους τρόπους του, με τα όπλα του, με το ήθος του…
Καλό αγώνα δάσκαλε.
Σε ευχαριστούμε πολύ δάσκαλε, γιατί πραγματικά εξακολουθείς να διδάσκεις!!!

Του Σήφη Μπουζάκη
Καθηγητή Ιστορίας Εκπαίδευσης
Πανεπιστημίου Πατρών

Ο καθένας έχει τις “ρωγμές” του και τις “αδυναμίες” του,που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Ένα παραμύθι γι’ αυτούς που μπορούν να αγαπήσουν το συνάνθρωπό τους,γιατί ξέρουν ότι και οι ίδιοι έχουν “αδυναμίες”.
Το παραμύθι δεν είναι γι’ αυτούς που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι το αυτοκίνητό τους,το σπίτι τους και οι ενέργειές τους θυμίζουν την παραβολή του Τελώνη και Φαρισαίου.

“Σεβασμός στα συναισθήματα ενός παιδιού σημαίνει ότι του επιτρέπουμε να νιώσει ποιο είναι, να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του εδώ και τώρα…..Σημαίνει ότι του επιτρέπουμε να διαφέρει από μας”- – Isabelle Filliozat

Στην αφετηρία της μεγάλης ρόδας, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι κλαίει: “Δεν θέλω να ανέβω, φοβάμαι”. Oι γονείς απαντούν: “Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ελα λοιπόν, μην είσαι φοβιτσιάρα, δεν θα μας χαλάσεις εσύ τη μέρα!

Το κοριτσάκι διπλασιάζει τους λυγμούς του. Ένας άντρας που περιμένει στη σειρά επεμβαίνει: “Εχει το δικαίωμα να φοβάται. Δεν αξίζει να χαλάσετε την ευχαρίστησή σας, πηγαίνετε εσείς κι αφήστε την να σας περιμένει”.

Το κοριτσάκι χαμογελά πλατιά. Την άκουσαν! Η υπόλοιπη οικογένεια ανεβαίνει στο καλάθι της ρόδας. Εκείνη μένει κάτω να τους κοιτάζει και βρίσκει μια φιλενάδα για να μιλήσει. Λάμπει από χαρά.

Το να αναγκάζεις κάποιον να αντιμετωπίσει τους φόβους του είναι ανώφελο. Συνήθως έτσι ο φόβος δυναμώνει. Για να βοηθήσεις ένα παιδί ή έναν ενήλικα να ξεπεράσει ένα φόβο χρειάζεται χρόνος, μέχρι ο φόβος να δώσει τη θέση του στην επιθυμία. Όταν η απόφαση της αντιμετώπισης έρχεται από σας, το παιδί ενεργεί  από εξάρτηση κι όχι από επιλογή, δεν κινητοποιεί δικά του μέσα, δεν αισθάνεται υπεύθυνο. Όταν εξαρτάται κανείς από κάποιον, ο φόβος του μεγαλώνει.

Λέξεις και φράσεις που αξίζει να χρησιμοποιούμε καθημερινά και συστηματικά, ανάλογα με την περίσταση, για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό των παιδιών, καθώς και το πολύτιμο συναίσθημα σύνδεσης και μοιράσματος μέσα στην οικογένεια:

1. “Σ΄ ευχαριστώ! “: Μοιάζει αυτονόητο, αλλά πόσο συχνά ευχαριστούμε τα παιδιά μας, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν; “Σ΄ευχαριστώ που έστρωσες το τραπέζι. Εφτιαξα τη σαλάτα όσο με βοηθούσες”. “Σ΄ευχαριστώ που βρήκες τη χαμένη θήκη του cd μου” κοκ.

2. “Πες μου κι άλλα”: Η φράση – κλειδί για άμεση σύνδεση, χωρίς κριτική και υποδείξεις (τουλάχιστον άμεσα). Δίνει το πράσινο φως για να λυθεί η γλώσσα και ν΄ανοίξει η καρδούλα του παιδιού, που μπορεί να αρχίσει να λέει οτιδήποτε το απασχολεί: από την προπαίδεια που μόλις έμαθε μέχρι το πόσο εντυπωσιακό ήταν το πολύχρωμο κασκόλ της δασκάλας του. Στην πραγματικότητα δεν έχει τόσο σημασία τι θα πει, όσο το να νιώθει άνετα να μιλάει με φυσικό τρόπο για την καθημερινότητα και η οικειότητα που αναπτύσσεται μέσα από μια επικοινωνία που ρέει.

3. “Μπορείς!”: Η λέξη – σφραγίδα που αντανακλά την εμπιστοσύνη μας στο δυναμικό του. Η παρότρυνση του γονιού είναι αυτή που κάνει τη διαφορά όταν το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση για να συνεχίσει την προσπάθεια, για να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, για να κάνει το πρώτο βήμα, για να επιμείνει απέναντι στη δυσκολία.

4. “Πώς μπορώ να βοηθήσω;”: Η προθυμία μας να βοηθήσουμε (προσοχή, λέμε απλώςνα βοηθήσουμε όχι να κάνουμε τη δουλειά για λογαριασμό του) προσφέρει το πολύτιμο συναίσθημα της υποστήριξης στο παιδί. Το εξοικειώνει επίσης με μια πιο γενναιόδωρη και ακομπλεξάριστη συμπεριφορά που μπορεί να υιοθετήσει το ίδιο απέναντι στους συνομηλίκους του.

5. “Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να…..”: συμμαζέψουμε το σπίτι, καθαρίσουμε το δωμάτιο, φυτέψουμε τον κήπο…κοκ. Υπάρχει πιο όμορφος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά την αξία της συνεργασίας και της συλλογικότητας, ώστε να γίνονται όλα πιο αποτελεσματικά, πιο εύκολα και πιο γρήγορα;

6. “Τι θα ΄λεγες για μια αγκαλιά;”: Ο πιο γλυκός , άμεσος, υπέροχος τρόπος για να δείξουμε τρυφερότητα, υποστήριξη, αγάπη… Ισως όσο τα παιδιά μεγαλώνουν να  αλλάζει και ο τρόπος που θέλουν να τους εκδηλώνουμε την τρυφερότητά μας: μπορεί να θέλουν αγκαλιά “διαρκείας” ή ένα χτυπηματάκι στην πλάτη ή ένα φιλάκι στο μάγουλο ή μια γρήγορη αγκαλιά…

7. “Παρακαλώ”: Διαχρονική και κλασική λέξη όταν ζητάμε οτιδήποτε από το παιδί. Στο κάτω κάτω δείχνει στοιχειώδη ευγένεια, το χρησιμοποιούμε με τους ξένους, γιατί όχι και με το παιδί μας;

8. “Μπράβο, τα κατάφερες!”: Η λεκτική επιβράβευση από έναν περήφανο γονιό δίνει φτερά στο παιδί για να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του και να ανοιχτεί σε νέα επιτεύγματα. Προσοχή: Να λέμε το μπράβο όταν το νιώθουμε πραγματικά και για μια συγκεκριμένη προσπάθεια ή συμπεριφορά. Αν το λέμε με ευκολία για καθετί χάνει την αξία του!

9. “Είναι ώρα για …”: …ύπνο, μελέτη, ξεκούραση, να κλείσει η τηλεόραση κοκ. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν και είναι δουλειά του γονιού να το παρέχει και να το τηρεί, ειδικά όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.

10. “Σ΄ αγαπώ!”: Δεν αρκεί να το νιώθουμε, χρειάζεται  να το λέμε και να το ξαναλέμε! Οσο πιο συχνά λέμε “σ΄αγαπώ” τόσο πιο συχνά το ακούμε και η ζωή γίνεται όλο και πιο όμορφη! Οσο για τα παιδιά, τα θεμέλια της αυτοεκτίμησής τους είναι τα “σ΄ αγαπώ”, σε λέξεις και πράξεις, που εισέπραξαν από τους γονείς τους!

Πηγή: 1. http://life.familyeducation.com,

Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν ανήλιαγος κήπος με μαραμένα λουλούδια. Η συναίσθηση ότι αγαπάς και αγαπιέσαι φέρνει μια ζεστασιά κι έναν πλούτο στη ζωή που τίποτε άλλο δεν μπορεί να φέρει” – Οσκαρ Ουάϊλντ

Σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας, ένας άντρας που τον λέγαν Χόρχε καυγάδισε άσχημα ένα πρωί με το μικρό του γιο, τον Πάκο. Οταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα, την ίδια μέρα, ο Χόρχε ανακάλυψε πως ο Πάκο είχε φύγει από το σπίτι. Μετανιωμένος, ο Χόρχε έψαξε μέσα στην ψυχή του και συνειδητοποίησε πως ο γιος του ήταν πιο σημαντικός γι΄αυτόν από οτιδήποτε άλλο.

Πήγε λοιπόν σε ένα μεγάλο μπακάλικο, στο κέντρο της μικρής τους πόλης, και τοποθέτησε μια μεγάλη πινακίδα που έλεγε: “Πάκο, γύρνα στο σπίτι. Σ΄αγαπώ. Συνάντησέ με εδώ αύριο το πρωί”. Το άλλο πρωί ο Χόρχε πήγε στο μαγαζί, όπου βρήκε επτά αγόρια με το όνομα Πάκο, που είχαν φύγει κι εκείνα από τα σπίτια τους. Είχαν όλα ανταποκριθεί στο κάλεσμα γι΄αγάπη, ελπίζοντας πως ήταν ο δικός τους πατέρας που τα προσκαλούσε στο σπίτι με ανοιχτές αγκάλες.

Η αγάπη είναι η μεγάλη ανάγκη αυτού του κόσμου. Εχουμε “κατακτήσει” κάθε λογής υλική επιτυχία κι όμως οι ανθρώπινες υπάρξεις σε τούτο τον πλανήτη ικετεύουν και πεθαίνουν καθημερινά γι΄αγάπη. Αν μπορούσαμε μόνο ν΄αγαπήσουμε, πόσο γρήγορα θα εξαφανίζονταν τα προβλήματά μας! Οσο μεγάλοι, σκληροί ή κυνικοί κι αν έχουμε γίνει, μέσα μας ζει πάντα ένα τρυφερό παιδί που λαχταράει να δώσει και να δεχτεί αγάπη.

Όταν ήμουν 35 ετών, πήγα να επισκεφθώ τη μητέρα μου σε κάποια στιγμή που η ψυχή μου ήταν πονεμένη. Διαισθάνθηκε τον πόνο μου και με κάλεσε να καθήσω στα γόνατά της. Με κράτησε τρυφερά στην αγκαλιά της και με χάϊδευε, κι εκείνη τη στιγμή έμαθα πως ποτέ δεν θα είμαι υπερβολικά μεγάλος για να δεχτώ τη μητρική αγάπη και πως μια μάνα πάντα θα νιώθει χαρά δίνοντάς την.

Σκέψου τους ανθρώπους στη ζωή σου που ζητάνε αγάπη, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου. Πώς μπορείς να τη δώσεις; Στην απάντησή σου βρίσκεται το κλειδί για τη γιατρειά και την ελευθερία σου.

Βοήθησέ με να αναγνωρίζω τις επικλήσεις για αγάπη
και  δώσε μου την ικανότητα να ανταποκρίνομαι.

Το νόημα της ζωής μου είναι η σύνδεση
με τους αδελφούς και τις αδελφές μου.
Ζω μέσα από την καρδιά μου.

Πηγή: Alan Cohen, A deep breath of life (Hay House, 1996). Στα ελληνικά: Μια βαθιά ανάσα ζωής, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, εκδόσεις Success Dynamics.