Αόριστος β΄

Ο αόριστος β΄ ενεργητικός ή μέσος σχηματίζεται στην οριστική

από τις καταλήξεις του παρατατικού. Στις άλλες εγκλίσεις σχηματίζεται από τις καταλήξεις του ενεστώτα.

Στο απαρέμφατο και τη μετοχή της ενεργητικής φωνής τονίζεται στη λήγουσα: βαλεῖν.
Στο απαρέμφατο της μέσης φωνής τονίζεται στην παραλήγουσα: γενέσθαι.
Στο β΄ ενικό της προστακτικής της μέσης φωνής τονίζεται στη λήγουσα είτε είναι απλό είτε σύνθετο το ρήμα (λαβοῦ, ἀντιλαβοῦ).
Μερικών αορίστων το β΄ ενικό πρόσωπο της ενεργητικής προστακτικής τονίζεται στη λήγουσα: ἐλθέ, λαβέ, εὐρέ, εἰπέ, ἰδέ των ρημάτων ἔρχομαι, λαμβάνω, εὐρίσκω, λέγω, ὁρῶ αντίστοιχα.
Στη μονοσύλλαβη προστακτική, αν το ρήμα είναι σύνθετο με δισύλλαβη πρόθεση, ο τόνος αναβιβάζεται: ἀπόσχου του ἀπεσχόμην(ἀπέχομαι).
Η οριστική του ρήματος ὁρῶ είναι εἶδον, στις υπόλοιπες εγκλίσεις γράφεται με ι: ἴδω, ἴδοιμι, ἰδέ, ἰδεῖν, ἰδών.
Ο αόριστος του λέγω είναι εἶπον, το ει διατηρείται σε όλες τις εγκλίσεις:εἴπω, εἴποιμι κ.τ.λ.

Charlemagne

Charlemagne, né en 742 et mort le 28 janvier 814 à Aix-la-Chapelle, est un empereur franc. Il règne sur une grande partie de l’Europe occidentale entre 768 et 814, agrandissant ce territoire par plusieurs conquêtes successives. D’abord roi, il est sacré empereur en 800 par le pape Léon III, qui cherche des soutiens pour défendre la religion chrétienne dans ces territoires. Charlemagne est le plus grand représentant de la dynastie des Carolingiens, dont le nom est inspiré du sien.

Il est appelé ainsi en raison du surnom qu’on lui a donné, « Charles le Grand » (en latin, Carolus Magnus).

Le récit de sa vie a été écrit par Éginhard (Vita Karoli Magni) qui était son secrétaire.

Charlemagne règne sur un immense empire. Il décide donc de l’organiser en donnant des terres à des guerriers fidèles, en échange de leur aide pendant les guerres. C’est le début de la féodalité. Aux frontières de son empire, les seigneurs qui reçoivent des territoires sont chargés de défendre l’empire. On les appelle des Marquis, car ils sont sur les marches (les limites) de l’empire.

Pour se faire obéir et mener sa politique, Charlemagne envoie régulièrement des hommes de confiance à travers tout le territoire pour faire appliquer ses décisions et vérifier que les seigneurs se comportent bien. Ces envoyés voyagent toujours par deux. On les appelle des Missi dominici (les envoyés du seigneur).

Πηγή:https://fr.vikidia.org/wiki/Charlemagne.