Θ.Τερζόπουλος,Προμηθέας
…. «Η ίδια η Ελλάδα είναι η πέτρα, αντιδιαλεκτική όπως η τραγωδία. Πολλαπλασιάστηκε σε “πρόσωπα” με αγωνιώδη χαρακτηριστικά, αποξηραμένα, φορτισμένα από μια αρχαία συγκίνηση….».
Λόγια του Θόδωρου Τερζόπουλου, σκηνοθέτη και ιδρυτή της ομάδας ΑΤΤΙΣ το 1985 .
«Χρόνια ολόκληρα ο Θ. Τερζόπουλος δουλεύει στο εξωτερικό. Είναι περισσότερο γνωστός και αναγνωρισμένος εκεί απ’ ό,τι στην Ελλάδα».
Και συνεχίζει:
«Στο εξωτερικό οι θεατές έρχονται διαβασμένοι. Δεν βιάζονται να δοξάσουν ή να απορρίψουν. Στην Ελλάδα το σύστημα μικραίνει τα πράγματα…….. Με απούσα τη διάθεση εκπαίδευσης, χωρίς ικανότητα πρόσληψης και σύνθεσης, οι θεατές επιθυμούν να ακούσουν την ιστοριούλα και να δακρύσουν. Θέλουν δηλαδή την κατάργηση της γλώσσας προς όφελος του συναισθηματικού λόγου. Σκόπιμα δημιουργώ ρωγμές και σκοτεινά σημεία. Θέλω ο θεατής να σκεφτεί, να ταραχτεί».
Θεωρεί ότι η προσαρμογή και δημιουργία “γλυκών και οικείων” οδηγεί σε εφήμερα κατασκευάσματα που δεν εξελίσσσονται στο χρόνο, κοινώς ανεμοσκορπίσματα.
« Οι νέοι πρέπει να επιμένουν αναζητώντας προσωπικό στίγμα».
Διαβάζοντας τη συνέντευξη σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν τα λεγόμενα κάλλιστα να αφορούν και την εκπαίδευση μια και τείνουμε προς το αν-εκπαίδευτοι αλλά και α-παίδευτοι, επιδεικνύοντας μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς το εύπεπτο.
Κρατώ τη διαρκή εξέλιξη και τον “δια βίου” επαναπρισδιορισμό των προσωπικών αναζητήσεων.
Τα αποσπάσματα είναι από τη συνέντευξη του Θ.Τερζόπουλου στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
Αφήστε μια απάντηση