Ποτέ πιο πριν Μάνος Κοντολέων
Λογοτεχνικές διαδρομές στα δικαιώματα του παιδιού
Δημοτική Βιβλιοθήκη Πτολεμαΐδας – Γυμνάσιο Κορησού Καστοριάς
Απρίλιος 2025
Το δικό μας τέλος στο βιβλίο…
(Θεατρικό αναλόγιο)
Αφηγητής: Η Άννικα στέκεται στη σιωπή του δωματίου της. Το φως του δρόμου μπαίνει από το παράθυρο και ρίχνει σκιές στους τοίχους. Μέσα της όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Το παρελθόν της δεν είναι όπως το φανταζόταν. Η οικογένειά της δεν είναι όπως την ήξερε.
Η Ντάφνη κάθεται δίπλα της, κρατώντας ένα γράμμα που βρέθηκε τυχαία κρυμμένο σε ένα
παλιό κουτί. Η Άννικα διαβάζει τις φθαρμένες γραμμές με κομμένη ανάσα.
Άννικα: Έπρεπε να το κάνουμε. Για να σωθεί. Δεν μπορούσε να μείνει εκεί. Ήταν η μόνη μας επιλογή.
Αφηγητής: Η Άννικα νιώθει τα δάκρυα να καίνε τα μάτια της. Ξαφνικά, όλα βγάζουν νόημα. Η φυγή της οικογένειάς της, οι σιωπές του πατέρα της, η αυστηρότητα της θείας της. Όλα συνδέονται με εκείνη τη μοιραία νύχτα πριν από τόσα χρόνια. Δεν έφυγαν μόνο, για να γλιτώσουν από τον πόλεμο. Έφυγαν, για να γλιτώσουν από κάτι χειρότερο, όμως τι; Γυρίζει προς τη Ντάφνη.
Άννικα: Πρέπει να βρω την αλήθεια.
Αφηγητής: Και τότε ένας χτύπος ακούγεται στην πόρτα. Ο Γιαν στέκεται εκεί, το βλέμμα του σκοτεινό, γεμάτο ερωτήματα.
Γιαν: Άννικα, ξέρω τι ψάχνεις.
Αφηγητής: Η Άννικα στέκεται ακίνητη, η καρδιά της χτυπά δυνατά. Ο Γιαν είναι μπροστά της, η φωνή του σταθερή, αλλά το βλέμμα του κρύβει κάτι που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.
Άννικα: Τι εννοείς; Τι ξέρεις; (ψιθυρίζει)
Αφηγητής: Ο Γιαν δεν απαντά αμέσως. Μπαίνει στο δωμάτιο και κλείνει την πόρτα πίσω του. Η Ντάφνη παρακολουθεί σιωπηλή, σαν να φοβάται τι θα ειπωθεί στη συνέχεια.
Γιαν: Έμαθα πράγματα για την οικογένειά σου. Γιατί έφυγαν… και τι συνέβη πραγματικά πριν από δεκαπέντε χρόνια.
Αφηγητής: Η Άννικα νιώθει το αίμα της να παγώνει. Όλη της τη ζωή ήξερε μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας. Τη φυγή. Τη σιωπή. Τους κανόνες που έπρεπε να ακολουθήσει. Αλλά ποτέ δεν έμαθε γιατί.
Γιαν: Ο πατέρας σου δεν σου είπε την αλήθεια. Δεν φύγατε μόνο εξαιτίας του πολέμου ή της κοινωνίας που σας καταπίεζε. Φύγατε, γιατί κάποιος σας κυνηγούσε.
Αφηγητής: Η Άννικα τον κοιτάζει, μπερδεμένη.
Άννικα: Μας κυνηγούσε; Ποιος; Γιατί;
Αφηγητής: Ο Γιαν διστάζει για μια στιγμή, σαν να σκέφτεται αν πρέπει να πει περισσότερα. Τελικά,απλώνει το χέρι του και της δίνει ένα κιτρινισμένο χαρτί, ένα ακόμα γράμμα.
Η Άννικα το ανοίγει. Τα γράμματα είναι δυσανάγνωστα, αλλά μια φράση ξεχωρίζει καθαρά.
Άννικα: Αν ποτέ επιστρέψετε, θα σας βρουν. Δεν θα σταματήσουν να ψάχνουν.
(Η Άννικα σηκώνει το βλέμμα της.)
Άννικα: Γιαν, τι σημαίνει αυτό;
(Ο Γιαν παίρνει μια βαθιά ανάσα.)
Γιαν: Ότι το παρελθόν σου δεν είναι θαμμένο, Άννικα. Είναι ακόμα εκεί έξω. Και κάποιος δεν έχει ξεχάσει.
Αφηγητής: Μια ριπή αέρα μπαίνει από το παράθυρο, και η Άννικα συνειδητοποιεί ότι όλα όσα ήξερε, όλα όσα πίστευε δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Η ελευθερία της δεν ήταν απλώς θέμα επιλογής. Ήταν ζήτημα επιβίωσης. Και τώρα, έπρεπε να αποφασίσει: θα συνεχίσει να κρύβεται, ή θα βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει την αλήθεια;
Κωνσταντίνα Βολτσίδου
Μιχαέλα Λιόλιου
Θοδωρής Καραγιάννης
Γ΄ Γυμνασίου
