Εγώ με την παρέα μου βγήκαμε έξω στην εξοχή για βόλτα και βρήκαμε μετά από πολλή ώρα κάτι
πετράδια μαγικά στο έδαφος και ήταν πάρα πολλά. Ευτυχώς όμως είχαμε έναν καλό μαθητή στα
μαθηματικά, τα άθροισε και μας είπε πόσα είναι. Τα μαζέψαμε, τα βάλαμε μέσα στα σακίδιά μας και ο καθένας πήρε περίπου από 10 πετράδια στο σακίδιο του. Καθήσαμε σε μια άκρη, για να ξαποστάσουμε και να φάμε. Τα πετράδια μέσα στις τσάντες μας, επειδή είχε πάρα πολύ ζέστη άρχισαν να πήζουν και να λιώνουν. Τα έλεγξα και είπα σε όλα τα παιδιά να τα βάλουν σε ένα κρύο μέρος, για να ξαναπάρουν το σχήμα τους. Άρχισαν όλοι να λένε βλακείες, ώστε να μας περάσει η ώρα. Κάποιοι δάκρυσαν από τα γέλια. Κάποια στιγμή ακούσαμε ένα θόρυβο που βγήκε από τα πετράδια και τρομάξαμε όλοι, γιατί δεν ξέραμε τι ήταν αυτός ο θόρυβος από τα πετράδια. Τότε επικράτησε μία αναστάτωση και μια σύγχυση από όλους μας. Ωστόσο έπρεπε να φύγουμε και είπαμε τα πετράδια να το δανείσουμε σε κάποιον, αφού εμείς δεν τα χρειαζόμαστε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε από αυτά μια δύναμη μαγείας. Ίσως μάλιστα να μας έκαναν και κακό… Έπειτα βρήκαμε έναν κύριο που ενδιαφερόταν και του τα δώσαμε. Ο καθένας μας πήγε σπίτι του και διηγήθηκε στους γονείς του την ιστορία.
Ευδοκία Ψωμαδάκη
