Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Ήμουν αρκετά κουρασμένη, διότι περπατούσα αρκετές ώρες λέγοντας κάλαντα με τις φίλες μου, αλλά και συγχυσμένη, καθώς νευρίασα με κάτι παιδιά που προσπαθούσαν να κάνουν “φάρσα” σε ηλικιωμένους ανθρώπους. Οι φίλες μου μου είπαν να μη δώσω σημασία και να προχωρήσω • και φυσικά αυτό έκανα, δεν είχα άλλη επιλογή. Τελειώσαμε και καθώς πηγαίναμε σπίτι μου έπρηζα κυριολεκτικά τις φίλες μου, να δούμε την ταινία “Χάτσικο” και φυσικά τις έπεισα. Αφού φτάσαμε σπίτι, είπαμε να δούμε εκείνη την στιγμή την ταινία. Καθώς τη βλέπαμε στην αρχή όλα ήταν μια χαρά, αλλά στο τέλος, όταν το σκυλί περίμενε 10 χρόνια στο ίδιο μέρος να γυρίσει πίσω το νεκρό αφεντικό του και στο τέλος πέθανε και το ίδιο, διότι δεν άντεξε άλλο, εγώ άρχισα να δακρύζω και να κλαίω. Φυσικά οι περισσότερες γελούσαν μαζί μου, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσο λυπητερό ήταν. Αφού συνήλθα, τα κορίτσια έφυγαν και εγώ συγκέντρωσα όσα χρήματα μάζεψα και ξεκίνησα να τα αθροίζω. Έβγαλα αρκετά και μερικά απο αυτά τα δανείστηκε η αδερφή μου, για να πάρει κάτι με αυτά για τα Χριστούγεννα. Ήταν η πρώτη φορά που την άφησα να δανειστεί χρήματα από εμένα και ελπίζω η τελευταία, διότι δεν τα φέρνει ποτέ πίσω…
Ανυπομονώ να έρθει η επόμενη μέρα και να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα όλοι μαζί!!
Θεοδώρα Πουρσανίδου
Ένα πρωινό ξύπνησα, μπήκα στο διαδίκτυο και είδα μια ανακοίνωση διαγωνισμού γραπτού λόγου. Αποφάσισα να συμμετάσχω μαζί με τις φίλες μου.
Την επομένη ημέρα πήγα στην βιβλιοθήκη, για να δανειστώ βιβλία, για να πάρω ιδέες για το τι θα γράψω. Βρήκα πολλά ωραία θέματα, για να αναπτύξω, αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο και κάθε φορά που το διάβαζα δάκρυζα και έπηζα στο κλάμα, ήταν να γράψω για τα παιδικά μου χρόνια και συγκεκριμένα για μια φορά που τη θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα, όταν είχα πέσει από το ποδήλατο, πρήστηκε το πόδι μου και είχα συγχύσει τους γονείς μου.
Μετά από λίγες μέρες που βγήκαν τα αποτελέσματα είδα ότι η ομάδα μας είχε νικήσει από ένα χρηματικό ποσό η καθεμία μας. Τα αθροίσαμε όλα μαζί και πήγαμε εκδρομή όπου περάσαμε τέλεια.
Παρασκευή Παπακώστα
Λίγα χρόνια πριν, όταν ήμουν ακόμα δημοτικό, πλησίαζε ο καιρός για τους βαθμούς του πρώτου τριμήνου. Οι βαθμοί μου ήταν χαμηλότεροι απ’ ό,τι περίμενα και η αντίδραση των γονιών μου δεν ήταν καλή. Τη στιγμή που οι γονείς μου είδαν τους βαθμούς μου συγχύστηκαν και, καθώς η μαμά μου άθροιζε τους βαθμούς, μου εξηγούσε ότι περίμενε πολύ μεγαλύτερους βαθμούς από εμένα και με έπρηζε ότι, εάν έβλεπε τα ίδια αποτελέσματα και στο επόμενο τρίμηνο, θα μου έπαιρνε το κινητό.
Νικολέτα Στεφάνου
Θυμάμαι από μικρή τη γιαγιά μου να φτιάχνει πάντα μόνη της το τυρί. Έλεγε πως το σπιτικό τυρί της άρεσε περισσότερο από τα αγοραστά.
Μία μέρα μας ανακοίνωσε πως θα σταματήσει να φτιάχνει, καθώς η διαδικασία ήταν αρκετά χρονοβόρα και κουραστική και πως δεν είχε τις ίδιες αντοχές με παλιά. Μου άρεσε πολύ να τη βοηθάω στο να το φτιάχνει και στενοχωρήθηκα που θα σταματούσαμε. Δάκρυσα και έπεσα στα γόνατά της, για να κάνουμε τυρί μία τελευταία φορά. Την έπρηξα λίγο, αλλά κατάφερα να την πείσω. Επειδή δεν είχαμε προετοιμάσει τα υλικά, παρατηρήσαμε ότι κάποια έλειπαν και έτσι δανειστήκαμε μερικά από τους γείτονες. Αθροίσαμε όλες τις ποσότητες των υλικών μέχρι να βγουν επιθυμητές και στο τέλος καταφέραμε να βγάλουμε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Το τυρί έπηξε και ήρθε η ώρα, για να το φάμε.
Χριστίνα Γάκια
