ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
24 Δεκεμβρίου. Ήταν η μέρα που θα πήγαινα Θεσσαλονίκη για τις διακοπές μου. Πίστευα ότι είχα όλα μου τα πράγματα μέχρι που έφτασα και συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να πάρω τα βιβλία μου. Είχα συγχιστεί, επειδή έπρεπε να γυρίσω μια μέρα νωρίτερα, για να διαβάσω, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ο μπαμπάς μου θα ερχόταν στις 25, για να κάνουμε Χριστούγεννα όλοι μαζί. Έτσι τον πήρα τηλέφωνο, για να μου φέρει την τσάντα με τα βιβλία. Στις 25 το πρωί, όταν ήρθε, μου έφερε την τσάντα, για να διαβάσω. Πήγα στο δωμάτιό μου και ξεκίνησα από τα μαθηματικά. Καθώς άθροιζα τις πράξεις μου, με πήρε ο ξάδερφός μου τηλέφωνο, για να μου επιστρέψει ένα παιχνίδι που του είχα δανείσει. Όταν συναντηθήκαμε, για να μου δώσει το παιχνίδι είχε δακρύσει, επειδή είχε μπει λίγη σκόνη στο μάτι του. Έτσι πήρα το παιχνίδι μου και πήγα σπίτι μου, άνοιξα την τηλεόραση σύνδεσα το P.S. και ήμουν εκεί για ώρες μέχρι που με έπρηξε η μαμά μου να το κλείσω.
Βασίλης Στεφάνου
Βαθμοί εναντίον μαμάς
Πριν από έναν χρόνο, όταν ο αδερφός μου ήταν τρίτη δημοτικού και τελείωσε το 1ο τρίμηνο, έπρεπε να πάρει βαθμούς. Δυστυχώς όμως οι βαθμοί του ήταν χαμηλοί και η αντίδρασή της μαμάς μου ήταν πολύ κακή.
Άρχισε να φωνάζει και να συγχίζεται. Ο αδερφός μου της έλεγε πως συνέχεια τον πρήζει και πως είναι υπερβολική. Μετά άρχισε να δακρύζει και να στεναχωριέται. Παράλληλα η μαμά μου άθροισε τους βαθμούς του αδερφού μου, για να βρει τον μέσο όρο.
Στο τέλος είπε στον αδερφό μου πως το μυαλό του δεν έχει πήξει ακόμα και πως τώρα πρέπει να απορροφήσει όσες περισσότερες γνώσεις μπορεί.
Όταν το απόγευμα της ζήτησα να μου δανείσει λίγα χρήματα όχι μόνο δεν μου τα έδωσε, αλλά μου απαγόρευσε να βγω από το σπίτι. Ευτυχώς όμως ο αδερφός μου της υποσχέθηκε πως το επόμενο τρίμηνο θα τα πάει καλύτερα. Έτσι η μαμά μου ηρέμησε και χαλάρωσε!
Ελευθερία Γιαγκούλα
Το χαμένο κινητό
Ήταν Σάββατο απόγευμα. Πήγα προπόνηση, τελείωσα και όταν γύρισα σπίτι έψαχνα το κινητό μου. Προσπαθούσα να το βρω και δεν μπορούσα. Άρχισα να δακρύζω και να συγχύζομαι. Έπηξα το μυαλό μου, για να θυμηθώ πού το έχω βάλει. Έπρηξα την μάνα μου, για να μου το βρει, αλλά μου έλεγε ότι δεν ξέρει πού είναι. Μάλλον το είχα χάσει. Και άρχισα να αθροίζω τα λεφτά μου, για να πάρω καινούργιο!
Βασίλης Στεφάνου (Billakis)
Καθώς αθροίζω τα χρήματά μας μας ρωτάω την γυναίκα μου . ” Αγάπη μου, μήπως να πάμε κανένα ταξίδι; Έχουμε πήξει εδώ μέσα “. Και μου απαντάει συγχυσμένη. ” Τι νομίζεις, Μάριε, ότι έχουμε λεφτά για ταξίδια; Του χρόνου ίσως πάμε. Δεν θα πάρουμε δανεικά από κανέναν και μην με πρήζεις άλλο με αυτό το θέμα “.Με κατεβασμένο το κεφάλι έφυγα δακρυσμένος στην κρεβατοκάμαρα .
Ηθικό δίδαγμα : μην παντρεύεστε
Μάριος Τσίπος
Το πολύτιμο παιχνίδι
Ένα καλοκαίρι δάνεισα ένα παιχνίδι σε έναν φίλο μου. Όταν πήγα να του το ζητήσω πίσω εκείνος μου είπε ότι δεν το έχει. Εγώ συγχύστηκα και δάκρυσα από τα νεύρα μου, γιατί αυτό ήταν πολύτιμο για εμένα. Μόλις γύρισα σπίτι ,πήρα τον κουμπαρά στα χέρια μου, για να αθροίσω τα κέρματα έτσι ώστε να αγοράσω το ίδιο, αλλά, όταν τα μέτρησα κατάλαβα ότι δεν φτάνουν. Για αυτό αποφάσισα να πήξω όλο το καλοκαίρι στη δουλειά, βοηθώντας τον μπαμπά μου, για να μαζέψω τα λεφτά. Τέλος, αυτό ήταν μια καλή αιτία, για να σταματήσει ο πατέρας μου να με πρήζει ότι δεν τον βοηθάω
Μιχαήλ Μίχος
Το πρωί που πήγα σχολείο κάναμε μαθηματικά και τότε άθροιζα κάτι νούμερα. Όταν τελειώσαμε το σχολείο, πήγαμε σπίτια μας. Το απόγευμα με τούς φίλους μου πήγαμε στο βουνό. Όταν ανεβήκαμε είχε σκοτάδι. Εγώ έπρηζα τον φίλο μου να μου δανείσει τον φακό του. Μόλις πλησιάσαμε στην κορυφή του βουνού ενώ συγχύζαμε ο ένας τον άλλον, ακούσαμε ένα θόρυβο μεγάλο. Είχαμε για λίγο σιγή μετά από δευτερόλεπτα αρχίζαμε να τρέχαμε προς τα κάτω. Όταν φτάσαμε κάτω, συνειδητοποιήσαμε ότι κάποιος έλειπε για αρκετή ώρα κι αρχίσαμε και δακρύζουμε. Τότε τον είδαμε στο βάθος να έρχεται κατά εμάς. Μόλις ήρθε, χαρήκαμε. Η ώρα είχε πάει 1:00 και πήγαμε σπίτια μας μετά από τόση μεγάλη περιπέτεια.
Παύλος Τζήμας
