Σε μια πολυκατοικία στην Καστοριά ζει η εικοσιπεντάχρονη Μαρία. Δικηγόρος σε μια περίοδο που μόλις είχε αρχίσει αυτή η Πανδημία. Από μικρή ηλικία η Μαρία έχοντας άλλους τρεις αδερφούς στην οικογένεια έπρεπε να κάνει τα πάντα για να ξεχωρίσει διότι αυτή ήταν κορίτσι και οι άλλοι ήταν αγόρια. Τα αδέρφια της από μικρά έκαναν ότι ήθελαν, έβγαιναν ως αργά, δεν βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού και άμα έκαναν κάποια ζημιά πάντα την πλήρωνε η Μαρία χωρίς να φταίει η ίδια. Έτσι έχανε το χαρτζιλίκι της και έμπαινε τιμωρία. Καθώς περνούσαν τα χρόνια τα αδέρφια της έφυγαν από το σπίτι για σπουδές. Ο μεγαλύτερος πέρασε Ιατρική, ο μεσαίος Στρατιωτική σχολή και ο τελευταίος Αρχιτεκτονική. Ήταν τα καμάρια της οικογένειας. Ακόμα και από μακριά οι γονείς της πάντα της θύμιζαν πόσο πετυχημένα αδέρφια έχει. Μάλιστα αντί να της πουν ότι καλό θα ήταν να τους μοιάσει της έλεγαν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει σαν τα αδέρφια της γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε υψηλές θέσεις εργασίας. Για αυτά και μόνο τους λόγια η Μαρία ήθελε να περάσει σε ένα καλό πανεπιστήμιο για να τους αποδείξει το αντίθετο. Όταν πήγε στο Λύκειο αφοσιώθηκε στο διάβασμα αποφασισμένη να περάσει στη Νομική. Στις πανελλήνιες εξετάσεις έγραψε Άριστα και άξια την δέχτηκαν στην Νομική σχολή. Η Μαρία ήταν πανευτυχής που κατάφερε να περάσει εκεί αλλά το πιο ωραίο ήταν ότι κατάφερε να κάνει αυτό που έλεγαν οι γονείς της ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει γιατί ήταν γυναίκα. Πλέον εργάζεται στην Καστοριά σαν δικηγόρος και οι γονείς της περηφανεύονται που έχουν τέσσερα πετυχημένα παιδία.
Ιφιγένεια Γουγούση
