“Δεν με νοιάζει από πού κατάγεσαι… Βοηθώ χωρίς διακρίσεις!!!”
Σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου ένα πρωινό του Αυγούστου μια παρέα φίλων ψαράδων ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν την πρωινή τους ψαριά. Την ώρα που έμπαιναν στα ψαροκάικα αντίκρισαν μια βάρκα με κάποιους ανθρώπους μέσα. Έβαλαν μπρος τις μηχανές και σε πολύ λίγο βρέθηκαν κοντά τους. Αυτό που αντίκρισαν όμως τους συγκίνησε… Μια οικογένεια μεταναστών με τα τρία μικρά παιδιά τους, κοιμόταν μέσα στην βάρκα. Τους σκούντηξαν ελαφρά και αυτοί τρομαγμένοι ξύπνησαν. Τους πήραν στην στεριά. Δεν μπορούσαν όμως οι ξένοι να καταλάβουν τι τους έλεγαν οι ψαράδες. Ευτυχώς με τα νοήματα στο τέλος κάτι έγινε… Πήγαν την οικογένεια σε ένα δωμάτιο ενός εγκαταλελειμμένου, αλλά περιποιημένου σπιτιού. Τους έδωσαν φαγητά και καθαρά ρούχα, σεντόνια, κουβέρτες και ένα φουρνάκι που θα τους χρησίμευε για την ετοιμασία του φαγητού τους. Μέρα με την μέρα η ξενοφοβία που ένιωθαν οι κάτοικοι σ ‘αυτό το νησί εξαφανιζόταν. Πόνεσαν αυτή την οικογένεια. Τι τους ανάγκασε άραγε να φύγουν από τον τόπο τους; Τι είδαν τα αθώα ματάκια τω παιδιών; Αναρωτιόταν όλοι οι κάτοικοι του ήσυχου νησιού συνεχώς . Καθημερινά οι γυναίκες της περιοχής έφερναν στην οικογένεια φρέσκο γάλα και φρέσκο ζυμωτό ψωμί. Οι ψαράδες κάθε φορά που επέστρεφαν από ψαριά άφηναν και κάτι στην γυναίκα, για να μαγειρέψει για την οικογένεια. Ο άντρας, για να τους ευχαριστήσει, άρχισε να πηγαίνει μαζί τους και να τους βοηθάει. Ήταν δυνατός. Είχε όρεξη για δουλειά. Σιγά σιγά έγινε απαραίτητος στους ψαράδες. Τα παιδάκια είχαν πλέον παρέα. Από περιέργεια τα παιδάκια του νησιού τα πλησίασαν. Ένιωθαν ξενοφοβία και αυτά. Δεν ήθελαν κάποιον ξένο στον τόπο τους .Πίστευαν ότι κάποιο κακό θα έφερναν στο ήσυχο νησί τους. Είδαν όμως ότι ήταν ίδια μ’ αυτά. Είχαν όρεξη μόνο για παιχνίδι. Έτσι έγιναν μια υπέροχη παρέα… Τελικά η φιλία και η αγάπη νικάει πάντα, είτε αυτή έχει χρώμα κίτρινο, είτε μαύρο, είτε άσπρο…
Ελένη Μπουζάνη
