Κορησός, 25 Μαρτίου 2015
«Ορκίζομαι πως θα τρέφω μέσα στην καρδιά μου αδιάλλακτο μίσος για τους τυράννους της Πατρίδος μου. Να συντρέχω τον άρρωστο, τον αδύνατο, τον δυστυχισμένο.
Ορκίζομαι σ’ εσένα Ιερή Πατρίδα, στα πολύχρονα βάσανά σου, στα πικρά δάκρια, που τόσους αιώνες χύνουν τα ταλαίπωρα παιδιά σου, πως αφιερώνομαι σ’ εσένα ολόκληρος. Στο εξής εσύ θα είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου.
Ορκίζομαι εις το όνομα του παντοδυνάμου Θεού, εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Αγίας Τριάδας, να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Ορκίζομαι να μη βλέψω εις τα όπισθέν μου, εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος και της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι ταν ή επί τας και νίκη ή θάνατος».
Με τα φλογερά λόγια που μόλις διάβασα, ορκίζονται τον Φεβρουάριο του 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης μετά του Ιερού Λόχου, της πρώτης οργανωμένης στρατιωτικής μονάδας της Ελληνικής Επανάστασης και του ελληνικού στρατού γενικότερα, σηματοδοτώντας τον πανεθνικό ξεσηκωμό, από τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.
Σύσσωμος ο Ελληνισμός, αποφασίζει να κατανικήση τη «μαυροφόρ’ απελπισιά» του, να σκίσει το «χειροπιαστό σκοτάδι» της «πικρής σκλαβιάς», και να κερδίσει με το σπαθί του ελεύθερη την ιστορική του συνέχεια. Η Καλαμάτα ξεσηκώνεται και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ευλογεί επισήμως στην Αγία Λαύρα τον ιερό Αγώνα στις 25 Μαρτίου, ανήμερα της μεγάλης Θεομητορικής εορτής του Ευαγγελισμού. Ο συμβολισμός είναι βαθύς. Χαράς και σωτηρίας ευαγγέλια για την ανθρωπότητα με το άγγελμα του Γαβριήλ στην Παρθένο. Χαράς και εθνικής σωτηρίας ευαγγέλια με την ευλογία του Γερμανού για το δούλο Γένος!… Το καταπέτασμα της ωραίας πύλης του Μοναστηριού, με τη σεπτή μορφή της Θεοτόκου, της Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους, γίνεται το πανίερο Λάβαρο της Εθνεγερσίας. Εκείνο θα σκεπάζει στο εξής τους ένθεους αγωνιστές, όπως κάποτε η σεβασμία εικόνα της Οδηγητρίας στα τείχη της Βασιλεύουσας.
Εύστοχα γράφτηκε ότι δύο «χαίρε» αποτελούν το νόημα της μεγίστης σημερινής ημέρας: το «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά». Δύο επετείους λοιπόν εορτάζουμε σήμερα· μία θρησκευτική και μία εθνική. Και τις δύο εμείς οι Έλληνες τις εορτάζουμε μαζί. Σε άλλους λαούς η εθνική ιστορία δεν έχει καμμιά δουλειά με τη θρησκεία. Εδώ πατρίδα και πίστη είναι ενωμένα όπως το σώμα με την ψυχή· η ψυχή του έθνους μας είναι η αγία μας θρησκεία.
Ας επανέλθουμε όμως στο δεύτερο «χαίρε».
Η Αγιασμένη Επανάσταση φουντώνει και θεριεύει. Μαζί της όμως φουντώνει και θεριεύει και η οργισμένη και έξαλλη αντίδραση των Οθωμανών, που αντελήφθησαν ότι το έδαφος σείετε επικινδύνως κάτω από τα πόδια τους. Η βία συμπορευόταν με την κτηνωδία και κάθε ηθική αναστολή εξαφανίσθηκε. Η Κωνσταντινούπολις, η Νάουσα, η Σμύρνη, η Χίος, η Νέα Έφεσος, η Κως, η Σάμος, η Κάσος, το Σούλι, τα Ψαρά, η Θάσος, η Σαμοθράκη, η Κρήτη, η Κύπρος, πνίγηκαν στο αίμα. Οι σφαγές διαδέχονται η μία την άλλη. Η μία αγριωτέρα της άλλης.
Οι γυναίκες του Ζαλόγγου και της Αράπιτσας προτίμησαν να ριχθούν μαζί με τα άκακα και τρυφερά βρέφη τους, στον κρημνό διά να αποθάνουν, παρά να ατιμασθούν από τους Τούρκους και τα παιδιά τους να γίνουν γενίτσαροι. Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι, οπλισμένοι περισσότερο με πίστη κι ελπίδα στο θαύμα του Θεού, παρά με άρματα, ήταν βέβαιοι πως η ζωή τους πρέπει να τελειώνει ή με την ελευθερία ή για την ελευθερία! Ο Αθανάσιος Διάκος στην Αλαμάνα σούβλη φοβερά τελειούται και ενούται ενδόξως με τους Τριακοσίους του Λεωνίδα. Μυριάδες άλλα γυναικόπαιδα εσφάγησαν ανελέητα γιατί παρέμειναν πιστοί στη Θρησκεία τους και την Πατρίδα τους. Σφάγια Ιερά όλοι στο βωμό του Έθνους.
Αδελφοί! «Στώμεν ευλαβώς» εμπρός εις το πολυάνδριον των μυριάδων νεκρών της φίλτατης Πατρίδος, των παλαιών και των νέων, οι οποίοι εξεψύχησαν τραγουδώντας «Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!». Ποιόν να μνημονεύσει πρώτον κάνεις και ποιόν δεύτερο! Εθνομάρτυρες και Νεομάρτυρες που με το αίμα του μαρτυρίου τους επότισαν το δένδρο της ελευθερίας κι εκπλήρωσαν το βαρύ τίμημά της.
Δύσκολα ανιχνεύεται στην ιστορία άλλος λαός με τέτοιο άφθαστο μεγαλείο!
Αλήθεια όμως, πόση τεράστια απόσταση χωρίζει εμάς απ’ εκείνους; Θαυμάζουμε μόνο τους ήρωες της Πατρίδος μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, γιατί δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε. Τί είναι αυτό, που μετράει περισσότερο για τους ήρωες του ’21; Είναι τα λόγια μας τα μεγάλα, οι παρελάσεις και η κατάθεση στεφάνων; Ή μήπως οι ψυχές τους λαχταράνε από εμάς άλλα πράγματα, και κυρίως να τους μιμηθούμε στην πράξη, και η ζωή μας να είναι σύμφωνη με τα πιστεύω τους και τα ιδανικά τους; Τι ήταν εκείνο που τους έκανε να θυσιάσουν τη ζωή τους; όχι μια ζωή, αλλά χίλιες ζωές: η ύλη, το χρήμα, τα ταπεινά και μικρά συμφέροντα, τα ένστικτα, οι ορμές των; Κάτι το ανώτερο.
Ένας ξένος επισκέφθηκε τον Κανάρη στα γεράματά του και τον ρωτάει· ―Δε μου λες, γερο-Kωσταντή, πως κατόρθωσες εκείνη τη νύχτα να κολλήσεις το πυρπολικό στη ναυαρχίδα και να την τινάξεις στον αέρα; Και ο ήρωας απαντά· ―Απλούστατα, έκανα το σταυρό μου και είπα· Απόψε, Kω’σταντή, θα πεθάνεις για την Ελλάδα.
Τι είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να υψώνεται επάνω από τα ένστικτα, τις επιθυμίες και τις ορμές του, και να φθάνει στο ύψος του ηρωισμού και του μαρτυρίου; Η ψυχή η αθάνατη. Και γι’ αυτήν ομιλεί ο Χριστός όταν λέει· «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;». Εκείνες οι απλές ψυχές, που ζούσανε στα βουνά και στα ρημοτόπια, πιστεύανε ατράνταχτα τα λόγια του Χριστού, παρ’ όλο που ήτανε αγράμματες. Γνωρίζανε πως η ψυχή τους δε θα πεθάνει μαζί με το κορμί, αλλά θα ζήσει αιώνια.
«Για την πίστη του Χριστού», λοιπόν, και «για την ψυχή του ανθρώπου», ήταν ο ξεσηκωμός του ’21! Γι’ αυτά τα πράγματα έγινε ο ξεσηκωμός του ’21! Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας.
Στα χρόνια μας, τώρα που όλοι, μικροί-μεγάλοι, κοιτάμε την ευκολία και το βόλεμα, τώρα που έλειψε το φιλότιμο και η θυσία, ο τόπος δεν έχει ανάγκη από δανεικά, ο τόπος έχει ανάγκη από τα υψηλά ιδανικά των προγόνων μας. Έχει ανάγκη από την πίστη του Κολοκοτρώνη, την ανεξικακία του Καραϊσκάκη, την ανιδιοτέλεια του Νικηταρά …και τις μετάνοιες του Μακρυγιάννη!
Ω Ελλάς! Ωραία! Λείψανο θλιβερό αξίας που’ χει δύσει!
Ανύπαρκτη μα αθάνατη. Τρανή μα ξεπεσμένη!
Εμπρός τα σκόρπια τέκνα σου ποιος θε να οδηγήσει
κι απ’ τη συνήθεια της σκλαβιάς σε βγάλει λυτρωμένη;
Ποιος; αναρωτιέται -ο πλέον ενθουσιώδης των φιλελλήνων- ποιητής λόρδος Βύρων Μπάιρον. Ποιος;
Εμείς! Με την πίστη, τα ιδανικά, την αρετή, και τη ζωή μας ακόμα…!
Σας ευχαριστώ!
