Το 2017 συμπληρώνονται 60 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη και το υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε και επίσημα τη χρονιά ως “Έτος Νίκου Καζαντζάκη”. Το σχολείο μας συμμετείχε στη διασχολική εκδήλωση για το μεγάλο Κρητικό συγγραφέα, με ομάδα μαθητών και μαθητριών, που την αποτελούσαν οι: Ηλιάδης Λευτέρης, Μακρής Νεκτάριος, Σωτηρίου Σοφία, Φιλίππου Μαρίτα και Πούλιος Δημήτρης.Υπεύθυνοι καθηγητές : Μιχαήλ Ελένη (Φιλόλογος ) και Ανδρέου Γιάννης (Καλλιτεχνικών).
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας στις 5.4.2017. Η ομάδα του σχολείου μας μελέτησε το όρος Σινά, από τα Ταξιδιωτικά έργα του συγγραφέα. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας του Σινά, η ζωή και τα έθιμα των Βεδουίνων , καθώς και το γρανιτένιο τοπίο της περιοχής ενέπνευσαν τους μαθητές: φιλοτέχνησαν αγιογραφίες και κολάζ, ζωγράφισαν χάρτες και απήγγειλαν χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Οι εντυπώσεις των μαθητών από την ενασχόλησή τους με το παραπάνω έργο περιγράφονται στο ακόλουθο κείμενο:
Διαβάζοντας τα ταξιδιωτικά του Καζαντζάκη δοκιμάζει κανείς δυνατές συγκινήσεις και συνταξιδεύει νοερά μαζί του.
Έτσι, διαβάζοντας τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του Νίκου Καζαντζάκη από το ταξίδι του στο Σινά, είχαμε και εμείς την ευκαιρία μέσα από τα μάτια και τις ωραιότατες περιγραφές του συγγραφέα να ανεβούμε στο Θεοβάδιστο Όρος. Περάσαμε την Ερυθρά Θάλασσα, διασχίσαμε την Πετραία Αραβία και φθάσαμε στο μικρό λιμάνι της Ρεϊθώς. Από εκεί με μακρά καμηλοπορεία μέσα στην έρημο περιπλανηθήκαμε στα φοβερά και απάνθρωπα βουνά που επί σαράντα χρόνια περνούσαν και βογκούσαν οι Εβραίοι, και τέλος φθάσαμε στο Ιερό Μοναστήρι, το κτισμένο επάνω από την «φλεγομένην και ού κατακαιομένην βάτον». Για δεκαεπτά αιώνες αποτελεί θεματοφύλακα τις Ορθοδοξίας, προσελκύοντας Ασκητές και προσκυνητές από όλα τα σημεία του πλανήτη μας δημιουργώντας την αίσθηση της βεβαιότητας ότι πρόκειται για το χώρο του Δεκαλόγου.
Ζήσαμε την εμπειρία της ερήμου με την βοήθεια των βεδουίνων καμηλιέρηδων. Γνωρίσαμε αυτά τα φιλόξενα πλάσματα της ερήμου με τα προαιώνια έθιμα και τις απλοϊκές ψυχές. Χιλιάδες τώρα χρόνια η ζωή τους δεν άλλαξε. Ζουν με λίγο χουρμά με μια φούχτα καλαμπόκι με ένα φλιτζάνι καφέ. Κατοικούν πάντοτε σε τσαντίρια και η μεγάλη τους αγάπη είναι η καμήλα.
