Χριστός Ανέστη
Μια όμορφη ανάρτηση του φίλου και συναδέλφου Σπύρου Δρόσου!
Με ψηφιδωτές εικόνες που βρίσκονται στον ναό Φανερωμένης Ξυλοκάστρου!
http://beautyshallsavetheworld1966.blogspot.com/2019/04/blog-post_51.html?m=1
Τα Πάθη και η Ανάσταση του Χριστού (ψηφιδωτά)
24 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Μεγάλη Πέμπτη
16 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Την Μ. Πέμπτη η Εκκλησία μας θυμάται τέσσερα γεγονότα, καθώς κλιμακώνεται η πορεία προς το Πάθος του Χριστού.
α) Τον Ιερό Νιπτήρα (ο Χριστός πλένει τα πόδια των μαθητών Του, για να τους δείξει την ταπείνωση και τη διακονία προς τον συνάνθρωπο, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σχέση μας με τον Θεό).
β) Τον Μυστικό Δείπνο ( ο Χριστός παραδίδει στους Αποστόλους, και σε όλους εμάς, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, με το οποίο μπορούμε να κοινωνήσουμε το Σώμα Του και το Αίμα Του).
γ) την υπερφυά προσευχή ( την αγωνιώδη προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα Του, πριν τη σύλληψή Του από τους Ιουδαίους).
δ) την προδοσία του Ιούδα.
Μεγάλη Τετάρτη
16 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα που με τη μεγάλη της μετάνοια και το θάρρος της, κατάφερε να αλλάξει τη ζωή της, πλησιάζοντας τον Χριστό. Η Εκκλησία την τιμά και την προβάλει,στο μέσον της Μ. Εβδομάδας, για να μην χάσουμε ποτέ το θάρρος μας για τη σωτηρία ότι και να μας συμβεί. Η αμαρτία δεν είναι το ανυπέρβλητο εμπόδιο. Εμπόδιο είναι η οκνηρία (=τεμπελιά), η αδιαφορία για την πνευματική μας ζωή και η απελπισία.
Μεγάλη Τρίτη
14 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Οι παραβολές ήταν μικρές αυτοσχέδιες ιστορίες της καθημερινής ζωής. Ο Χριστός τις χρησιμοποιούσε για να μεταδώσει με απλό και κατανοητό τρόπο το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού στους ανθρώπους της εποχής Του, αλλά και στους ανθρώπους όλων των εποχών.
Σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, η Εκκλησία μάς θυμίζει δύο από αυτές. Την παραβολή των δέκα παρθένων που περιμένουν τον νυμφίο, δηλαδή τον γαμπρό, και την παραβολή των ταλάντων. Οι δύο αυτές παραβολές έχουν ως στόχο να μάς κινητοποιήσουν ώστε να αξιοποιούμε τον χρόνο της ζωής μας και τα χαρίσματα που μάς έχει δώσει ο Θεός όσο το δυνατόν καλύτερα, με εργατικότητα και ετοιμότητα υπηρετώντας τον συνάνθρωπο και συνάμα τον Θεό, ώστε να πορευόμαστε τον δρόμο της αγιότητας και να αξιωθούμε να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας του Θεού.
H παραβολή των δέκα παρθένων ( Ματθαίου 25:1-13)
1 Η βασιλεία των ουρανών θα είναι όμοια με δέκα παρθένες, οι οποίες, παίρνοντας τα λυχνάρια τους, βγήκαν σε συνάντηση του νυμφίου. 2 Όμως, πέντε απ’ αυτές ήσαν φρόνιμες, και πέντε μωρές. 3 Οι μωρές, παίρνοντας τα λυχνάρια τους, δεν πήραν μαζί τους λάδι· 4 οι φρόνιμες, όμως, πήραν λάδι στα δοχεία τους μαζί με τα λυχνάρια τους. 5 Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμήθηκαν 6 Στο μέσον, όμως, κάποιος φώναξε: Να! ο νυμφίος έρχεται· βγείτε έξω να τον συναντήσετε. 7 Τότε, σηκώθηκαν όλες εκείνες οι παρθένες, και ετοίμασαν τα λυχνάρια τους. 8 Και οι μωρές είπαν στις φρόνιμες: Δώστε μας από το λάδι σας· επειδή, τα λυχνάρια μας σβήνουν. 9 Και οι φρόνιμες απάντησαν, λέγοντας: Μήπως και δεν φτάσει για μας και για σας· γι’ αυτό, καλύτερα πηγαίνετε σ’ αυτούς που πουλάνε, και αγοράστε. 10 Και ενώ έφευγαν για να αγοράσουν, ήρθε ο νυμφίος· και οι έτοιμες μπήκαν μαζί του μέσα στους γάμους, και η θύρα κλείστηκε. 11 Και ύστερα, έρχονται και οι υπόλοιπες παρθένες, λέγοντας: Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας. 12 Και εκείνος απαντώντας είπε: Αλήθεια σας λέω, δεν σας γνωρίζω. 13 Να είστε άγρυπνοι, λοιπόν, επειδή δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα, κατά την οποία έρχεται ο Υιός τού ανθρώπου.
H παραβολή των ταλάντων (Ματθαίου 25:14-30)
14 Η Βασιλεία του Θεού μοιάζει με έναν άνθρωπο, ο οποίος, φεύγοντας για ταξίδι, κάλεσε τους δούλους του, και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του· 15 και σε έναν μεν έδωσε πέντε τάλαντα, σε άλλον δε δύο, και σε άλλον ένα· σε κάθε έναν σύμφωνα με τη δική του ικανότητα· κι αμέσως έφυγε για το ταξίδι. 16Eκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα πήγε, δούλεψε, και κέρδισε άλλα πέντε τάλαντα. 17 Το ίδιο και εκείνος που πήρε τα δύο, κέρδισε και αυτός άλλα δύο. 18 Εκείνος δε που πήρε το ένα, πήγε και έσκαψε στη γη, και έκρυψε τα χρήματα τού κυρίου του. 19 Μετά από πολύ καιρό έρχεται ο κύριος εκείνων των δούλων, και κάνει λογαριασμό μαζί τους. 20 Όταν ήρθε αυτός που πήρε τα πέντε τάλαντα, παρουσίασε άλλα πέντε τάλαντα, λέγοντας: Κύριε πέντε τάλαντα μου παρέδωσες· δες, με βάση αυτά κέρδισα άλλα πέντε τάλαντα. 21Κι ο κύριός του είπε σ’ αυτόν: Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· στα λίγα φάνηκες πιστός, γι’ αυτό θα σου εμπιστευθώ πολλά. Μπες μέσα στη χαρά τού κυρίου σου. 22 Καθώς ήρθε κοντά και εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα, είπε: Kύριε, δύο τάλαντα μου παρέδωσες· δες, με βάση αυτά κέρδισα άλλα δύο τάλαντα. 23 Και ο κύριός του είπε σ’ αυτόν: Eύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· στα λίγα φάνηκες πιστός, γι’ αυτό θα σου εμπιστευθώ πολλά.·Μπες μέσα στη χαρά τού κυρίου σου.24 Kαι ήρθε κοντά και εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, είπε: Kύριε, γνωρίζω ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζοντας όπου δεν έσπειρες, και μαζεύοντας απ’ όπου δεν φύτεψες· 25 και επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντό σου μέσα στη γη· ορίστε πάρε πίσω τα χρήματά σου. 26 Kαι ο κύριός του, απαντώντας, είπε σ’ αυτόν: Πονηρέ δούλε και τεμπέλη, ήξερες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα, και μαζεύω απ’ όπου δεν φύτεψα· 27 έπρεπε, λοιπόν, να βάλεις τα χρήματα στους τραπεζίτες· και όταν ερχόμουν εγώ, θα έπαιρνα το δικό μου μαζί με τόκο. 28 Πάρτε, λοιπόν, απ’ αυτόν το τάλαντο, και δώστε το σ’ αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. 29 Eπειδή, σε όποιον έχει, θα δοθεί, με το παραπάνω· και απ’ αυτόν που δεν έχει, και εκείνο που έχει, θα αφαιρεθεί απ’ αυτόν. 30 Kαι τον αχρείο δούλο ρίξτε τον στο πιο βαθύ σκοτάδι· εκεί θα κλαίνε και θα υποφέρουν τρίζοντας τα δόντια.
Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας: “Ερχόμενος ο Κύριος”
13 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Ένα πολύ όμορφο Τροπάριο από τον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας που ψάλλεται το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων.
Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών. (Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας, στιχηρό των Αίνων, ήχος α΄)
Απόδοση στη νέα ελληνική γλώσσα
Ενώ ο Κύριος εβάδιζε προς το Πάθος, το οποίο θα υφίστατο με τη θέλησή Του, έλεγε καθ’ οδόν στους αποστόλους: Ιδού ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί (σε εκείνους που θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφτεί γι’ αυτόν (στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης). Εμπρός λοιπόν και εμείς, αφού καθαρίσουμεν τον νου μας (από κάθε κακή σκέψη), ας βαδίσουμε μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθούμε μαζί Του και γι’ Αυτόν ας νεκρώσουμε τον εαυτό μας απέναντι στην εγωιστική καλοπέραση της ζωής, για να ζήσουμε αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσουμε να λέγει (μετά την Ανάστασή Του): Δεν πηγαίνω πλέον στην επίγεια Ιερουσαλήμ για να θυσιαστώ, αλλ’ ανεβαίνω στον ουράνιο Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου και Θεό σας και ανυψώνω μαζί μου και εσάς στην Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία βρίσκεται στη Βασιλεία των ουρανών.
Μεγάλη Δευτέρα
13 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!
Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τον πάγκαλο Ιωσήφ και αναφέρει το περιστατικό με την άκαρπη συκιά.
Ο Ιωσήφ ο πάγκαλος (=ωραίος στο σώμα και στην ψυχή) είναι πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης. Η ζωή του γεμάτη πόνο και ταλαιπωρίες, τις οποίες προκάλεσαν αρχικά τα αδέλφια του και έπειτα ακολούθησε η πώληση, η δουλεία, οι συκοφαντίες και η φυλάκιση. Ποτέ όμως δεν έχασε την πίστη του στον Θεό και την αγάπη προς τον άνθρωπο. Στο τέλος όμως, όχι μόνο δικαιώθηκε αλλά απέκτησε και ύψιστα αξιώματα. Ο πάγκαλος Ιωσήφ είναι προτύπωση του Χριστού, ο οποίος ήρθε ταπεινά στη γη, κήρυξε, θαυματούργησε χωρίς να επιδιώκει οπαδούς, προδώθηκε και έφτασε μέχρι τον Σταυρό. Νίκησε όμως με την Ανάστασή Του τον θάνατο και το κακό.
Ο Χριστός αναζητώντας τροφή πλησίασε μια συκιά, που όμως δεν είχε καρπούς. Έδωσε εντολή και η συκιά ξεράθηκε. Ο Χριστός το κάνει για να υπογραμμίσει ότι στη ζωή μας οφείλουμε να φέρουμε «καρπούς» της πίστης μας και να μην αρκούμαστε μόνο στα εξωτερικά στοιχεία. Να είμαστε στη ζωή μας ουσιώδεις, εργατικοί, αποδοτικοί σε όλες μας τις δραστηριότητες κι έτσι, πορευόμενοι προς την αγιότητα, να κάνουμε τη ζωή μας Βασιλεία του Θεού.
Η Ανάσταση του Λαζάρου και η υπακοή
10 Απρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Σήμερα συμπληρώνεται ένας μήνας από την ημέρα που, λόγω της πανδημίας, επιβλήθηκαν περιοριστικά μέτρα και κατά το κοινώς λεγόμενο μπήκαμε σε καραντίνα.
Οι μέρες κυλούν πρωτόγνωρα και περίεργα για όλους μας. Οι ειδήσεις που φτάνουν σε μας δεν είναι ενθαρρυντικές και προκαλούν άγχος, λύπη, αβεβαιότητα, γιατί οι θάνατοι των συνανθρώπων μας μετριούνται σε χιλιάδες ημερησίως…
Η «επέτειος» αυτή του εγκλεισμού μας συμπίπτει με τον εορτασμό της Ανάστασης του Λαζάρου. Μήπως είναι φέτος μια ευκαιρία να δούμε αυτή τη γιορτή, όχι σαν ένα μακρινό γεγονός, αλλά ως μια ευκαιρία μυστικής κινητοποίησης και «ἐν Χριστῷ» παρηγοριάς;
Ο Χριστός, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ως τέλειος άνθρωπος είχε και φίλους. Ανθρώπους που χαιρόταν και αναπαυόταν να μένει κοντά τους και να επικοινωνεί μαζί τους. Ο Λάζαρος ήταν ένας από αυτούς. Όταν αρρωσταίνει και τελικά πεθαίνει, βλέπουμε τον Χριστό, όπως γράφει ο ευαγγ. Ιωάννης (Ιωάν. 11:1-44), να παρηγορεί πρώτα τις αδελφές του, να αναστατώνεται ψυχικά και, τέλος, να δακρύζει μπροστά στον τάφο του φίλου του, προκαλώντας τα σχόλια των ανθρώπων: «δές πόσο τόν ἀγαποῦσε» (Ιωάν. 11:36).
Δεν σταματά στη λύπη Του!
«Ἄρατε τόν λίθον!» Ζητά στους ανθρώπους να μετακινήσουν την πέτρα που φράζει το μνήμα, προσεύχεται και μετά φωνάζει τον Λάζαρο να βγει από τον τάφο… Κι εκείνος βγαίνει ζωντανός κι ελεύθερος από τα δεσμά του θανάτου.
Ο Χριστός δεν προχωρά μόνος Του. Με τον λόγο Του παρακινεί πάλι τους ανθρώπους να ελευθερώσουν τον Λάζαρο από τα σφιχτοδεμένα σάβανα, ώστε να είναι σε θέση να περπατήσει και ενωθεί μαζί τους (Ιωάν. 11:44).
Αυτές τις ημέρες ζούμε έναν ιδιότυπο εγκλεισμό και μοιάζει να μάς κυκλώνει το κράτος του θανάτου που τρυπώνει μέσα στα σπίτια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είμαστε θεατές και μάρτυρες, έστω και από μακριά, βαρύτατα ασθενών που περιμένουν θεραπεία και νεκρών ανθρώπων που περιμένουν ταφή. Τώρα ίσως είναι η ώρα να στρέψουμε την προσοχή και τη σκέψη μας στην Ανάσταση του Λαζάρου.
Ο Χριστός όχι μόνο δεν αρνείται και δεν υποτιμά τον ανθρώπινο πόνο, αλλά τον νοιώθει κι ο ίδιος. Ταράσσεται από τον θρήνο των συγγενών και δακρύζει μπροστά στο σκληρό γεγονός του θανάτου. Επειδή όμως είναι ο Κύριος της ζωής φωνάζει τον φίλο του και εκείνος επανέρχεται στη ζωή, αν και ήταν τέσσερις μέρες νεκρός.
Ο Χριστός έκανε συνήθως τα θαύματά του διακριτικά χωρίς την παρουσία πολλών. Εδώ το θαύμα τελείται δημοσίως και προκαλεί πολλές αντιδράσεις θαυμασμού γιατί ο Λάζαρος είχε πεθάνει αρκετές μέρες πριν. Ο Χριστός ουδέποτε επεδίωκε τον εντυπωσιασμό, ούτε επιζητούσε να αποκτήσει μέσω του θαύματος οπαδούς.
Όταν πλησιάζει τον Λάζαρο δεν λειτουργεί, όπως ίσως φανταζόμαστε, σαν ένας ταχυδακτυλουργός… Δεν σηκώνει το χέρι και ο λίθος που κλείνει το μνήμα παραμερίζει ή διαλύεται. Δεν σηκώνει το χέρι και πέφτουν τα νεκρικά σάβανα από τον αναστημένο Λάζαρο.
Κάνει μόνο αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος: δίνει ζωή στον «τετραήμερο» νεκρό που ήδη βρισκόταν σε κατάσταση σήψεως. Τα υπόλοιπα ζητά να τα κάνουν οι άνθρωποι.
Μια παρόμοια κατάσταση ζούμε κι εμείς σήμερα. Είμαστε στην ίδια θέση με αυτούς που κύκλωναν τον Χριστό και μόλις άκουσαν τα λόγια Του άνοιξαν το μνημείο και αργότερα έλυσαν τις ταινίες που τύλιγαν τον Λάζαρο!
Έχουμε μπροστά μας ένα ή καλύτερα πολλά προβλήματα.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Πρέπει να παραμείνουμε θεατές;
Πρέπει να περιμένουμε να λυθούν από μόνα τους;
Συμφωνεί με αυτού του είδους τις «αυτόματες» λύσεις η πίστη μας;
Όχι! Σαφώς όχι!
Ο Χριστός με την παρουσία Του και τη διδαχή Του μάς βοηθά να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Πάντοτε η στάση Του απέναντι στα προβλήματα ήταν πρακτική και ρεαλιστική.
Μάς ζητά να Τον ακούσουμε, να Τον πιστέψουμε, να Τον εμπιστευτούμε και να Τον υπακούσουμε, όπως οι παριστάμενοι στην Ανάσταση του Λαζάρου.
Αυτό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα είναι ο εγκλεισμός. Φαντάζομαι ότι κι ο Χριστός θα ζητούσε –αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο– να υπακούσουμε στους ειδικούς και να υπομείνουμε.
Ο Χριστός δεν είναι υπεύθυνος για το κακό, για τον πόνο, για την αρρώστια, αλλά είναι Αυτός που μάς φωτίζει για να οδηγηθούμε σε λύσεις. Μάς βοηθά να ξεπεράσουμε το πρόβλημα δίχως να χάσουμε την ελπίδα μας σε Αυτόν.
Μήπως αυτό που πρέπει να υπομείνουμε είναι η στέρηση της συνάξεως στον ναό; Μήπως αυτό που μάς ζητά είναι η τόνωση της κατ᾿ οίκον προσευχής; Μήπως ξεχάσαμε λίγο –ή ίσως περισσότερο– τι σημαίνει κατ᾿ οίκον Εκκλησία;
Μήπως ήρθε η στιγμή να δουλέψουμε στο «ταμεῖο» μας, δηλαδή στο πιο εσωτερικό δωμάτιο του σπιτιού μας, όπως ζητά στο Ευαγγέλιο;
Ας το δοκιμάσουμε κι αυτό! Έχω την αίσθηση ότι δε θα χάσουμε!
Ας νιώσουμε κι εμείς λίγο σαν αυτούς που άνοιξαν το μνήμα και μετά ξετύλιξαν τον αναστημένο Λάζαρο. Κι αυτοί κοπίασαν, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία!
Αυτό που έχει σημασία νομίζω, είναι η υπακοή που έκαναν στον λόγο του Κυρίου, η εμπιστοσύνη σ᾿ Αυτόν! Ο ιδρώτας που έχυσαν δεν χάθηκε! Ο πιθανός δισταγμός, η αβεβαιότητα και η αγωνία, καθώς πλησίαζαν τον επί τετραήμερο πρώην νεκρό, δεν θα ήταν ευχάριστη γι᾿ αυτούς, όταν μάλιστα, το να αγγίξεις νεκρό ήταν αυστηρά, αυστηρότατα απαγορευμένο από τον μωσαϊκό νόμο! Ούτε αυτό όμως πήγε χαμένο!
Ο Χριστός με τη στάση Του φαίνεται να παραμερίζει τον Νόμο που ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον Ισραήλ. Σήμερα ο εγκλεισμός φαίνεται να στερεί από τους πιστούς τη συμμετοχή στη λατρευτική σύναξη!
Ούτε το ένα συνέβαινε ούτε το άλλο συμβαίνει! Και στις δύο περιπτώσεις ο Χριστός μάς καλεί να Τον πλησιάσουμε με έναν άλλο, διαφορετικό –ίσως περίεργο– τρόπο. Με την υπακοή δεν θα ζημιωθούμε· θα κερδίσουμε!
Κυλώντας τον βαρύ λίθο της υπακοής ανοίγουμε τον δρόμο για την Ανάσταση!
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!
Αφιερωμένο στους μαθητές μου
31 Μαρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Ένα χαρούμενο και παρήγορο στιγμιότυπο από μαθητές (διαβάστε την περιγραφή), στους μαθητές μου, στο 1ο ΓΕΛ Κω. Κουράγιο παιδιά! Με χαμόγελο και αισιοδοξία!
ΜΑΘΗΜΑ 2.3 ΠΡΟΣΕΥΧΗ
29 Μαρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Δείτε δραματοποιημένη την ιστορία του Λ. Τολστόι, Οι τρεις ερημίτες (1886) με την οποία ασχοληθήκαμε στο μάθημα 2.3 για την προσευχή.
28 Μαρτίου 2009-28 Μαρτίου 2020: με Ελπίδα για το αύριο
29 Μαρ 2020 από ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΙΦΗ
Σάββατο 28 Μαρτίου 2009
Η ημέρα είναι λαμπερή, φωτεινή και μόνο ο δυνατός αέρας θυμίζει ότι ο Μάρτης δείχνει λίγο την άγρια πλευρά του. Άνοιξη στην Κω! Τι πιο όμορφο! Η φύση πραγματικό δώρο του Θεού! Τα δέντρα είναι καταπράσινα και τα λουλούδια, που βιάζονται εδώ στα Δωδεκάνησα να ανθίσουν, μοσχοβολούν. Οι άνθρωποι χαρούμενοι βρίσκονται από νωρίς στους δρόμους. Τα καταστήματα, τα δημόσια κτήρια είναι στολισμένα. Ο Άγιος Νικόλαος, η Μητρόπολη, το ίδιο! Οι πόρτες ορθάνοικτες· το προαύλιο στρωμένο με μικρά κλαδάκια δάφνης. Στο λιμάνι έξω από το δημαρχείο υπάρχει μια εξέδρα και όλοι είναι σε αναμονή…
Ο κόσμος είναι χαρούμενος. Ενθουσιασμένος! Κι αυτό δεν είναι ιδέα μας· είναι αλήθεια! Πολλοί κατεβαίνουν προς το λιμάνι, όπως κι εμείς, με γελαστά πρόσωπα και εορταστική διάθεση. Φτάνουμε στο κέντρο της πόλης. Τα πεζοδρόμια γύρω είναι γεμάτα κι απ΄ τις δύο πλευρές. Στριμωχνόμαστε κάπου και περιμένουμε.
Σε λίγο, συνοδευόμενος από τον εκπρόσωπο του Πατριάρχη, τους άλλους αρχιερείς, τους επισκέπτες και τους ντόπιους ιερείς, μοναχούς και μοναχές, τον Δήμαρχο, και τις άλλες αρχές, τα παιδιά των Σχολείων, επισκέπτες από την Κάρπαθο και άλλα μέρη της Ελλάδας, τη Φιλαρμονική του Δήμου και πλήθος κόσμου ξεπροβάλλει από την Πλατεία Καζούλη ο νέος Επίσκοπός μας, ο Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ, που έφτασε για την ενθρόνισή του στην Κω.
Χαμογελαστός και προσηνής ευλογεί συνεχώς το πλήθος που χειροκροτά. Για τους περισσότερους από εμάς ήταν γνωστός μα και κατά κάποιον τρόπο άγνωστος συνάμα. Η πρόκληση των νέων καθηκόντων μπροστά του. Οι προσδοκίες πολλές…
Τον γνωρίζαμε πολλά χρόνια, αλλά καθώς από το 1985 διακονούσε στην Κάρπαθο, τον βλέπαμε λίγες μόνο φορές κάθε χρόνο. Και τότε, όμως, ο απλός του τρόπος, τα πολλά αστεία του, το γέλιο του, η ευχάριστη διάθεση στη συναναστροφή ήταν αρκετά για να τραβούν και εμάς και τα παιδιά κοντά του· κι αυτό μάς έδινε πολλές ελπίδες για την επισκοπική διακονία του.
Όταν λίγες μέρες πριν, στις 23 Φεβρουαρίου του 2009, μάθαμε ότι θα ερχόταν στο νησί ως Επίσκοπος νιώσαμε μεγάλη χαρά, καθώς ήμασταν βέβαιοι ότι θα προσέφερε πολλά ως ποιμένας σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, στον οποίο ζούσαμε ήδη 3,5 χρόνια και τον είχαμε αγαπήσει· μαζί με τους ανθρώπους του.
Και πραγματικά δεν διαψευσθήκαμε!
Αμέσως άρχισε να εργάζεται πνευματικά με πρόγραμμα, σοβαρότητα, σύστημα και προοπτική. Από την πρώτη στιγμή στήριξε τους ιερείς, τους γέροντες, τους εμπερίστατους, τους πάσχοντες, τους νέους, τα παιδιά, τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς, υπηρέτησε με συνέπεια το κήρυγμα, την κατήχηση, τον θεολογικό λόγο, προστάτευσε ναούς και μνημεία, ανέδειξε πτυχές του τοπικού αγιολογίου και του λαϊκού μας πολιτισμού και με τις λίγες οικονομικές δυνατότητες της Μητροπόλεως έδωσε την πρώτη –και πιο δύσκολη– ώθηση σε μία νέα πνευματική πορεία για την Κω και τη Νίσυρο.
Θα μου πείτε γιατί θυμόμαστε αυτές ακριβώς τις στιγμές της υποδοχής, της χαράς και της ελπίδας που ζήσαμε σαν σήμερα το 2009, ιδιαίτερα φέτος, στις δύσκολες μέρες που είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας εξαιτίας των κινδύνων του νέου ιού;
Όλες αυτές οι όμορφες και τόσο ζωηρές αναμνήσεις, μοιάζουν ως ένα κακόγουστο και αταίριαστο με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ολόκληρος ο πλανήτης μας αστείο.
Η αναδρομή αυτή στο πρόσφατο παρελθόν του νησιού μας θα βοηθήσει όλους μας να πάρουμε δυνάμεις και να δούμε την πραγματικότητα μέσα από μια άλλη, πιο αισιόδοξη και πιο ρεαλιστική οπτική, πέρα από αδικαιολόγητη κατήφεια και υπερβολική απαισιοδοξία.
Δεν είναι τυχαίο το χαμόγελο όσων περίμεναν να υποδεχθούν τον νέο Επίσκοπο. Περίμεναν κάτι· ζητούσαν ελπίδα, προσδοκούσαν στήριξη, έναν λόγο παρακλήσεως, μια καλή κουβέντα. Κι η στήριξη, ξέρετε, που χρειαζόμαστε δεν είναι απαραιτήτως μόνο υλική. Τις περισσότερες φορές ένας ζεστός λόγος, ένα έξυπνο αστείο, μια φιλική κίνηση προς εμάς αξίζει τόσο που ακόμη κι αν δεν καλύπτει τις υλικές ανάγκες, που εξάλλου δεν τελειώνουν ποτέ, μάς βοηθά να αντικρύσουμε το μέλλον με άλλο μάτι, με άλλη διάθεση, με όρεξη.
Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, «κλεισμένοι» στα σπίτια μας, με έντονη αβεβαιότητα για το μέλλον να πλανάται στον ορίζοντα, με τον ιό να έχει αλλάξει τη ζωή μας, με την καθημερινότητά μας να στρέφεται γύρω από θέματα που ποτέ δεν μας είχαν απασχολήσει στο παρελθόν, είναι στιγμές που νιώθουμε να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας…
Ευτυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης και τις συνεχείς ανατροπές στον «κεκτημένο» τρόπο ζωής μας και στο –ανθρώπινο· δε λέω– «βόλεμά» μας.
Τα χαμόγελα της υποδοχής του νέου Επισκόπου το 2009 αποδείχθηκαν προφητικά για το μέλλον! Πράγματι, πολλά άλλαξαν, πολλά έγιναν, πολλά σχεδιάστηκαν και σχεδιάζονται. Τα προβλήματα που έπρεπε και πρέπει να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν πολλά· αλλά και η αισιοδοξία του επισκόπου μας, το χαμόγελό του, η αστείρευτη ενεργητικότητά του, η ικανότητά του να προσφέρει αισιοδοξία με το κήρυγμα και τις πράξεις του, αποδείχθηκαν αναγκαία και ουσιώδη τη δύσκολη δεκαετία που περάσαμε.
Το ίδιο θα γίνει και τώρα! Με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, πίστη και αγάπη προς τον πλησίον μπορούμε να ξεπεράσουμε κι αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Η Εκκλησία, και δεν είναι τυχαίο ότι το κάνει και ο Επίσκοπός μας Ναθαναήλ, μας προτρέπει και μας μαθαίνει πάντοτε να είμαστε αισιόδοξοι. Η εμπιστοσύνη στον Θεό, εξάλλου, δεν αφήνει περιθώρια για γκρίνια, φόβο και μιζέρια. Ο άνθρωπος που κάνει προσπάθεια να ζήσει πνευματική ζωή, ακόμη και αν δεν το πετύχει πλήρως, σιγά σιγά, καθώς έχει εναποθέσει την ελπίδα του στον Θεό μαθαίνει να είναι αισιόδοξος! Να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο!
Κι είναι πραγματικά άξιο απορίας ότι οι θεωρούμενοι πιστοί και «καλοί» χριστιανοί είναι κάποιες φορές γκρινιάρηδες, αρέσκονται στους καυγάδες, άριστοι γνώστες θεωριών συνομωσίας, αμφισβητούν το γέλιο και τη χαρά, φοβούνται την ευτυχία και το χαμόγελο, δεν τα θέλουν στη ζωή τους· ίσως γιατί είναι μεταδοτικά…
Ας μη χάνουμε, λοιπόν, την αισιοδοξία και το χαμόγελό μας!
Η αισιοδοξία όλων μας, των Κώων και των επισκεπτών του νησιού, και η ελπίδα που νιώσαμε τις στιγμές της υποδοχής του νέου μας Επισκόπου ας λειτουργήσουν ως οδοδείκτης για τις περίεργες ημέρες που ζούμε σήμερα. Ας στρέψουμε την ελπίδα μας στον Θεό, αντιμετωπίζοντάς Τον όχι ως τον «μάγο της φυλής» που θα μας λυτρώσει ξαφνικά από την απειλή της αρρώστιας, αλλά ως τον Κύριο της Ιστορίας και τον Σωτήρα του Ανθρώπου· ως αυτόν που με την αγάπη Του προσπαθεί να μας δείξει έναν άλλο δρόμο: τον δρόμο της πίστεως, της αγάπης και της ελπίδας!
28 Μαρτίου 2020
Ελένη Ζαρίφη καί Αθανάσιος Μουστάκης