Σήμερα συμπληρώνεται ένας μήνας από την ημέρα που, λόγω της πανδημίας, επιβλήθηκαν περιοριστικά μέτρα και κατά το κοινώς λεγόμενο μπήκαμε σε καραντίνα.
Οι μέρες κυλούν πρωτόγνωρα και περίεργα για όλους μας. Οι ειδήσεις που φτάνουν σε μας δεν είναι ενθαρρυντικές και προκαλούν άγχος, λύπη, αβεβαιότητα, γιατί οι θάνατοι των συνανθρώπων μας μετριούνται σε χιλιάδες ημερησίως…
Η «επέτειος» αυτή του εγκλεισμού μας συμπίπτει με τον εορτασμό της Ανάστασης του Λαζάρου. Μήπως είναι φέτος μια ευκαιρία να δούμε αυτή τη γιορτή, όχι σαν ένα μακρινό γεγονός, αλλά ως μια ευκαιρία μυστικής κινητοποίησης και «ἐν Χριστῷ» παρηγοριάς;
Ο Χριστός, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ως τέλειος άνθρωπος είχε και φίλους. Ανθρώπους που χαιρόταν και αναπαυόταν να μένει κοντά τους και να επικοινωνεί μαζί τους. Ο Λάζαρος ήταν ένας από αυτούς. Όταν αρρωσταίνει και τελικά πεθαίνει, βλέπουμε τον Χριστό, όπως γράφει ο ευαγγ. Ιωάννης (Ιωάν. 11:1-44), να παρηγορεί πρώτα τις αδελφές του, να αναστατώνεται ψυχικά και, τέλος, να δακρύζει μπροστά στον τάφο του φίλου του, προκαλώντας τα σχόλια των ανθρώπων: «δές πόσο τόν ἀγαποῦσε» (Ιωάν. 11:36).
Δεν σταματά στη λύπη Του!
«Ἄρατε τόν λίθον!» Ζητά στους ανθρώπους να μετακινήσουν την πέτρα που φράζει το μνήμα, προσεύχεται και μετά φωνάζει τον Λάζαρο να βγει από τον τάφο… Κι εκείνος βγαίνει ζωντανός κι ελεύθερος από τα δεσμά του θανάτου.
Ο Χριστός δεν προχωρά μόνος Του. Με τον λόγο Του παρακινεί πάλι τους ανθρώπους να ελευθερώσουν τον Λάζαρο από τα σφιχτοδεμένα σάβανα, ώστε να είναι σε θέση να περπατήσει και ενωθεί μαζί τους (Ιωάν. 11:44).
Αυτές τις ημέρες ζούμε έναν ιδιότυπο εγκλεισμό και μοιάζει να μάς κυκλώνει το κράτος του θανάτου που τρυπώνει μέσα στα σπίτια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είμαστε θεατές και μάρτυρες, έστω και από μακριά, βαρύτατα ασθενών που περιμένουν θεραπεία και νεκρών ανθρώπων που περιμένουν ταφή. Τώρα ίσως είναι η ώρα να στρέψουμε την προσοχή και τη σκέψη μας στην Ανάσταση του Λαζάρου.
Ο Χριστός όχι μόνο δεν αρνείται και δεν υποτιμά τον ανθρώπινο πόνο, αλλά τον νοιώθει κι ο ίδιος. Ταράσσεται από τον θρήνο των συγγενών και δακρύζει μπροστά στο σκληρό γεγονός του θανάτου. Επειδή όμως είναι ο Κύριος της ζωής φωνάζει τον φίλο του και εκείνος επανέρχεται στη ζωή, αν και ήταν τέσσερις μέρες νεκρός.
Ο Χριστός έκανε συνήθως τα θαύματά του διακριτικά χωρίς την παρουσία πολλών. Εδώ το θαύμα τελείται δημοσίως και προκαλεί πολλές αντιδράσεις θαυμασμού γιατί ο Λάζαρος είχε πεθάνει αρκετές μέρες πριν. Ο Χριστός ουδέποτε επεδίωκε τον εντυπωσιασμό, ούτε επιζητούσε να αποκτήσει μέσω του θαύματος οπαδούς.
Όταν πλησιάζει τον Λάζαρο δεν λειτουργεί, όπως ίσως φανταζόμαστε, σαν ένας ταχυδακτυλουργός… Δεν σηκώνει το χέρι και ο λίθος που κλείνει το μνήμα παραμερίζει ή διαλύεται. Δεν σηκώνει το χέρι και πέφτουν τα νεκρικά σάβανα από τον αναστημένο Λάζαρο.
Κάνει μόνο αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος: δίνει ζωή στον «τετραήμερο» νεκρό που ήδη βρισκόταν σε κατάσταση σήψεως. Τα υπόλοιπα ζητά να τα κάνουν οι άνθρωποι.
Μια παρόμοια κατάσταση ζούμε κι εμείς σήμερα. Είμαστε στην ίδια θέση με αυτούς που κύκλωναν τον Χριστό και μόλις άκουσαν τα λόγια Του άνοιξαν το μνημείο και αργότερα έλυσαν τις ταινίες που τύλιγαν τον Λάζαρο!
Έχουμε μπροστά μας ένα ή καλύτερα πολλά προβλήματα.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Πρέπει να παραμείνουμε θεατές;
Πρέπει να περιμένουμε να λυθούν από μόνα τους;
Συμφωνεί με αυτού του είδους τις «αυτόματες» λύσεις η πίστη μας;
Όχι! Σαφώς όχι!
Ο Χριστός με την παρουσία Του και τη διδαχή Του μάς βοηθά να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Πάντοτε η στάση Του απέναντι στα προβλήματα ήταν πρακτική και ρεαλιστική.
Μάς ζητά να Τον ακούσουμε, να Τον πιστέψουμε, να Τον εμπιστευτούμε και να Τον υπακούσουμε, όπως οι παριστάμενοι στην Ανάσταση του Λαζάρου.
Αυτό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα είναι ο εγκλεισμός. Φαντάζομαι ότι κι ο Χριστός θα ζητούσε –αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο– να υπακούσουμε στους ειδικούς και να υπομείνουμε.
Ο Χριστός δεν είναι υπεύθυνος για το κακό, για τον πόνο, για την αρρώστια, αλλά είναι Αυτός που μάς φωτίζει για να οδηγηθούμε σε λύσεις. Μάς βοηθά να ξεπεράσουμε το πρόβλημα δίχως να χάσουμε την ελπίδα μας σε Αυτόν.
Μήπως αυτό που πρέπει να υπομείνουμε είναι η στέρηση της συνάξεως στον ναό; Μήπως αυτό που μάς ζητά είναι η τόνωση της κατ᾿ οίκον προσευχής; Μήπως ξεχάσαμε λίγο –ή ίσως περισσότερο– τι σημαίνει κατ᾿ οίκον Εκκλησία;
Μήπως ήρθε η στιγμή να δουλέψουμε στο «ταμεῖο» μας, δηλαδή στο πιο εσωτερικό δωμάτιο του σπιτιού μας, όπως ζητά στο Ευαγγέλιο;
Ας το δοκιμάσουμε κι αυτό! Έχω την αίσθηση ότι δε θα χάσουμε!
Ας νιώσουμε κι εμείς λίγο σαν αυτούς που άνοιξαν το μνήμα και μετά ξετύλιξαν τον αναστημένο Λάζαρο. Κι αυτοί κοπίασαν, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία!
Αυτό που έχει σημασία νομίζω, είναι η υπακοή που έκαναν στον λόγο του Κυρίου, η εμπιστοσύνη σ᾿ Αυτόν! Ο ιδρώτας που έχυσαν δεν χάθηκε! Ο πιθανός δισταγμός, η αβεβαιότητα και η αγωνία, καθώς πλησίαζαν τον επί τετραήμερο πρώην νεκρό, δεν θα ήταν ευχάριστη γι᾿ αυτούς, όταν μάλιστα, το να αγγίξεις νεκρό ήταν αυστηρά, αυστηρότατα απαγορευμένο από τον μωσαϊκό νόμο! Ούτε αυτό όμως πήγε χαμένο!
Ο Χριστός με τη στάση Του φαίνεται να παραμερίζει τον Νόμο που ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον Ισραήλ. Σήμερα ο εγκλεισμός φαίνεται να στερεί από τους πιστούς τη συμμετοχή στη λατρευτική σύναξη!
Ούτε το ένα συνέβαινε ούτε το άλλο συμβαίνει! Και στις δύο περιπτώσεις ο Χριστός μάς καλεί να Τον πλησιάσουμε με έναν άλλο, διαφορετικό –ίσως περίεργο– τρόπο. Με την υπακοή δεν θα ζημιωθούμε· θα κερδίσουμε!
Κυλώντας τον βαρύ λίθο της υπακοής ανοίγουμε τον δρόμο για την Ανάσταση!
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!
Αφήστε μια απάντηση