no rotate image set no rotate image set no rotate image set no rotate image set

Δυο ειδήσεις από τον κόσμο της επιστήμης επιβεβαιώνουν ότι έξω πάμε καλά!!

Συγγραφέας: | 24 Μαρτίου, 2009
| 5 σχόλια |

260657_310x.jpg Σημαντική ανακάλυψη για τον ήλιο και τη θερμοκρασία του στέμματός του από έλληνα αστροφυσικό στη Β.Ιρλανδία  

Δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα που σχετίζονται με την επιστημονική έρευνα και την πρόοδό της από Έλληνες του εξωτερικού. Μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη στασιμότητα και τη μιζέρια  που διακρίνει κατά κανόνα την επιστημονική πρόοδο στο εσωτερικό!!

Ο καθηγητής Μιχάλης Μαθιουδάκης, του Κέντρου Έρευνας Αστροφυσικής της Φυσικομαθηματικής Σχολής του πανεπιστημίου Queen’s στο Μπέλφαστ της Β.Ιρλανδίας, σε συνεργασία με άλλους ερευνητές από το βρετανικό πανεπιστήμιο του Σέφιλντ και το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ανακάλυψε, για πρώτη φορά, γιγάντια στροβιλιζόμενα μαγνητικά κύματα στην κατώτερη ατμόσφαιρα του Ήλιου, ρίχνοντας έτσι φως στο μυστήριο του ηλιακού στέμματος (το οποίο εκτείνεται περίπου 1 εκατ. χλμ. γύρω από την επιφάνειά του) και γιατί αυτό έχει ασύλληπτα υψηλότερη θερμοκρασία από αυτήν.Η σχετική επιστημονική εργασία, που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του έγκυρου επιστημονικού περιοδικού “Science”, αναμένεται να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση του ταραγμένου ηλιακού καιρού και των επιπτώσεών του στη Γη, που απέχει 150 εκατ. χλμ. από τον ήλιο.Η μελέτη παρουσιάζει, με μεγαλύτερη λεπτομέρεια από ποτέ, νέες ηλιακές παρατηρήσεις, που έγιναν από το Σουηδικό Ηλιακό Τηλεσκόπιο των Καναρίων Νήσων (το μεγαλύτερο ηλιακό τηλεσκόπιο στην Ευρώπη που παράγει τις πιο καθαρές εικόνες του ήλιου), αποκαλύπτοντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας, που ωθούνται προς το ηλιακό στέμμα με τη μορφή περίεργων σπειροειδών μαγνητικών κυμάτων (των λεγόμενων “κυμάτων Άλφβεν), τα οποία δεν είχαν ποτέ πριν ανιχνευθεί στον ήλιο.

Η ροή της ενέργειας μέσω της ηλιακής ατμόσφαιρας και η υπερθέρμανση των εξωτερικών περιοχών του Ήλιου δεν έχουν ακόμα κατανοηθεί πλήρως από τους επιστήμονες. Η τρομακτική άνοδος της θερμοκρασίας, από τους περίπου 6.000 βαθμούς στην ορατή επιφάνεια του ήλιου (φωτόσφαιρα), σε πάνω από 1 εκατ. βαθμούς στο ηλιακό στέμμα που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια, αποτελεί αντικείμενο αστροφυσικής έρευνας εδώ και μισό τουλάχιστον αιώνα. Η νέα έρευνα φωτίζει πλέον τη διαδικασία πίσω από αυτό το μυστηριώδες φαινόμενο.

Η μελέτη εντόπισε φαινόμενα μαγνητικών ταλαντώσεων που συνδέονται με μια μεγάλη φωτεινή περιοχή έκτασης 430.000 τετραγωνικών χλμ. (διπλάσια σε μέγεθος από τη Βρετανία), η οποία αποτελεί ένα μαγνητικό πεδίο κοντά στο κέντρο του ηλιακού δίσκο. Αυτές οι ταλαντώσεις, με περιοδικότητα 126 έως 700 δευτερολέπτων και εύρος 2,6 χλμ., ανά δευτερόλεπτο, αποτελούν την “υπογραφή” των σπειροειδών “κυμάτων Άλφβεν”. Σύμφωνα με την έρευνα, η ενεργειακή ροή που πηγάζει από αυτά τα κύματα (αόρατα στο ανθρώπινο μάτι), τα οποία εξαπλώνονται προς τα πάνω με ταχύτητα 20 χλμ το δευτερόλεπτο, είναι αρκετή για να υπερθερμάνει το ηλιακό στέμμα.

Όπως δήλωσε ο καθηγητής Μαθιουδάκης, “η κατανόηση της ηλιακής δραστηριότητας και της επιρροής της στο κλίμα της Γης έχει ζωτική σημασία για την ανθρωπότητα. Ο Ήλιος δεν είναι τόσο ήσυχος, όσο πολλοί άνθρωποι νομίζουν. Το ηλιακό στέμμα, ορατό από τη Γη μόνο στη διάρκεια μιας ολικής ηλιακής έκλειψης, είναι ένα πολύ δυναμικό περιβάλλον, που μπορεί ξαφνικά να εκραγεί απελευθερώνοντας περισσότερη ενέργεια από 10 δισεκατομμύρια ατομικές βόμβες. Η μελέτη μας αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προόδου, προκειμένου να κατανοήσουμε πώς το στέμμα, με θερμοκρασία εκατομμυρίων βαθμών, κατορθώνει αυτό το επίτευγμα”.

Η ύπαρξη καθαρά μαγνητικών κυμάτων σε ένα άκρως μαγνητισμένο περιβάλλον, για πρώτη φορά, προτάθηκε από τον Χάνες Άλφβεν το 1942, ο οποίος έλαβε και το βραβείο Νόμπελ για αυτή την ανακάλυψη.

Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση:
http://www.sciencemag.org/cgi/content/short/323/5921/1582

 Εξίσου ενδιαφέρουσα και η συνέντευξη του Δημήτρη Νανόπουλου “Φως στη Σκοτεινή ενέργεια” με αναγωγές στη Φυσική και τη …. Μεταφυσική που δημοσιεύεται στην ίδια εφημερίδα.

Από το ΒΗΜΑ 24/3/2009 και ΒΗΜΑ

κάτω από: Γενικά

H βία των ανηλίκων αυξάνεται και προβληματίζει

Συγγραφέας: | 23 Μαρτίου, 2009
| 5 σχόλια |

 Από το παιχνίδι στο έγκλημα

Κοινωνίες που ευημερούν. Διαφημίσεις στην τηλεόραση, με σχολεία που λάμπουν από οργάνωση, με παιδιά που παίζουν και μελετούν χαρούμενα. Εικόνες τής ευτυχισμένης οικογένειας που φροντίζει για το μέλλον των βλαστών της. Και ξαφνικά ποταμοί αίματος εισβάλλουν. Κραυγές, πυροβολισμοί, κλάματα.
 

Ρεαλσούλε Αλμπερτβιλ – Γερμανία: 17 νεκροί. Σχολή Φιλοξενίας Κοατζόκι – Φινλανδία: 12 νεκροί. Λύκειο Κολουμπάιν – Κολοράντο, ΗΠΑ: 15 νεκροί. Βιρτζίνια Τεκ – ΗΠΑ: 33 νεκροί.

Τι κάνει ένα παιδί να πάρει ένα όπλο, να το φέρει στο σχολείο, να το οπλίσει και να πάρει τις ζωές συμμαθητών του; Τι έχει προηγηθεί; Τι συμβαίνει στην ψυχή του και τι στο σπίτι του; Τι συμβαίνει στην κοινωνία όπου ζει;

Και στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί είναι παράξενο ένα παιδί να σκοτώνει 15 συνομήλικούς του, όταν με μία εντολή πλανητάρχη μπορεί να αφαιρεθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές;

Τι να κάνεις την πιο έγκαιρη ψυχιατρική αντιμετώπιση ενός προβλήματος, όταν υπάρχει ολόκληρη έκθεση όπλων στο σαλόνι του σπιτιού, αναρωτιέται κανείς με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στη Γερμανία. Ολη η ανθρώπινη ιστορία διατρέχεται από τη βιαιότητα των πολέμων και των συρράξεων, των συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες, ώστε το ατομικό έγκλημα να μην αποτελεί παρά παρωνυχίδα συγκρινόμενο με εκείνες τις μορφές εκτεταμένης βίας που καθορίζουν έναν πόλεμο. Είναι αξιοσημείωτο το πώς η διεθνής κοινή γνώμη, κυρίως των πολιτισμένων χωρών, συγκλονίζεται όταν τα ΜΜΕ, με την ιδιαίτερη δραματικότητα που τα διακρίνει, περιγράφουν τη δολοφονία 17 νέων ανθρώπων από ένα συνομήλικό τους. Ωστόσο, οι αντιδράσεις για εγκλήματα λόγω εμπόλεμων καταστάσεων φαίνονται μικρότερης εκτάσης.

Επειτα από κάθε ένοπλη επίθεση σε σχολείο από μαθητή, όπως η τελευταία στην πόλη Βίνεντεν, η πολιτική κουβέντα επικεντρώνεται στην αύξηση του αριθμού καμερών στους δρόμους, τον εκψυχιατρισμό της κοινωνίας, τον έλεγχο των όπλων, των βίαιων βιντεοπαιχνιδιών, της σωματικής και ψυχικής βίας που ασκούν μαθητές στα σχολεία (bullying). «Τα πιο φιλελεύθερα-αριστερά κόμματα θα ασχοληθούν με τα όπλα. Οι “φίλοι” των όπλων συνήθως ψηφίζουν συντηρητικά κόμματα. Οι συντηρητικοί πολιτικοί με τη σειρά τους θα αρχίσουν να επικεντρώνονται στα βίαια βιντεοπαιχνίδια. Στο τέλος οι προσπάθειες καταρρέουν», γράφει το τελευταίο «Der Spiegel» και προσθέτει: «Είναι μια κατάσταση παραλογισμού: σε πιο ειρηνικές περιόδους ο μέσος Γερμανός ανησυχεί με την υπερβολική κρατική παρακολούθηση. Αλλά έπειτα από μια ένοπλη επίθεση σε σχολείο, η τάση είναι για περισσότερο κρατικό έλεγχο, όχι λιγότερο».

Και πού βρίσκεται η ατομική ευθύνη, για την οποία σχεδόν ποτέ δεν γίνεται λόγος; Αν δεν ευθύνονται οι γονείς για τις πράξεις των παιδιών τους, τότε ποιος; Ο σημερινός άνθρωπος, μέσω πληροφοριών που τον κατακλύζουν, είναι εθισμένος στις πράξεις βίας ή καλύτερα στις αναπαραστάσεις εγκληματικών πράξεων βίας που οφείλονται σε πολλαπλούς λόγους. Κατ’ επέκταση, εθίζονται και τα παιδιά. Είναι όμως δυνατόν απλώς και μόνο οι γονείς να απαγορεύσουν στο παιδί την ενασχόλησή του με εικόνες βιαιότητας, όταν οι ίδιοι δεν είναι πρόθυμοι να επεξεργαστούν την δική τους κλίση προς ανάλογες απεικονίσεις της εγκληματικής συμπεριφοράς;

Οι ένοπλες επιθέσεις ανηλίκων σε σχολεία δεν είναι ο κανόνας. Είναι όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις: στατιστικά σπάνια γεγονότα, που διαπράττονται από μια μερίδα ανθρώπων και συγκλονίζουν ολόκληρα έθνη.

«Δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικές μορφές ούτε της συνολικής εγκληματικότητας ούτε της εγκληματικότητας ανηλίκων», λέει η Βάσω Αρτινοπούλου, αναπλ. καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Στη χώρα μας δεν έχουμε δει παιδί να εκφράζει εγκληματική συμπεριφορά τέτοιου είδους. Ούτε καν απόπειρα. Εχουμε βία όμως. Υπόθεση Αλεξ και Αμαρύνθου. Και στατιστικές μελέτες που μαρτυρούν ότι αυξάνεται.

Παιδιά ντροπαλά, καλοί μαθητές, δυνατά μυαλά, διαφορετικά από τα άλλα είναι οι συχνότεροι αποδέκτες τής ενδοσχολικής βίας. Δεν έχει σημασία αν το σχολείο είναι δημόσιο ή ιδιωτικό. Σωματικές επιθέσεις (σπρωξίματα, κλοτσιές, μπουνιές, χαστούκια), συναισθηματικές (απομόνωση, εκβιασμός), λεκτικές επιθέσεις (κοροϊδία, βρίσιμο, διάδοση ψευδών ή συκοφαντικών φημών), σεξουαλικός εκφοβισμός (ανεπιθύματα αγγίγματα, λεκτική παρενόχληση), ηλεκτρονικός εκφοβισμός (μηνύματα με απειλητικό περιεχόμενο, μέσω e-mail και sms).

Ας θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια. Κάπου στο βάθος γνωρίζουμε τι ήταν καλό για το παιδί μέσα μας και τι το οδηγούσε σε απόγνωση; Και πώς θα μπορούσε μια τέτοια απόγνωση να μετατραπεί σε μίσος;

Των ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ-ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

κάτω από: Σχολείο & Κοινωνία, Ψυχολογία-Συμβουλευτική

Ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό από τη WWF Ελλάς

Συγγραφέας: | 2 Μαρτίου, 2009
| 5 σχόλια |

Περιβαλλοντική εκπαίδευση με τη σφραγίδα της WWF Ελλάς

Στο πλαίσιο της εκστρατείας «Tο κλίμα είναι στο χέρι σου», η WWF Eλλάς δημιούργησε ένα νέο CD-ROM για την κλιματική αλλαγή που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς και μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Eκπαίδευσης
H περιβαλλοντική οργάνωση WWF Eλλάς προσφέρει στην εκπαιδευτική κοινότητα τρία νέα ολοκληρωμένα «πακέτα» περιβαλλοντικής εκπαίδευσης για την κλιματική αλλαγή, τις δασικές πυρκαγιές και τη διατροφή.

Πρόκειται για τρία σημαντικά αλλά και αλληλένδετα, ως ένα βαθμό, περιβαλλοντικά ζητήματα. H WWF Eλλάς μέσα από τα τρία νέα «πακέτα» περιβαλλοντικής εκπαίδευσης αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση και δραστηριοποίηση των μαθητών για την προστασία του κλίματος και των δασών αλλά και στην κριτική θεώρηση των διατροφικών συνηθειών υπό το πρίσμα της προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας μας.

Στο πλαίσιο της εκστρατείας «Tο κλίμα είναι στο χέρι σου», η WWF Eλλάς δημιούργησε ένα νέο CD-ROM για την κλιματική αλλαγή που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς και μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Eκπαίδευσης.

Περιβαλλοντική εκπαίδευση με τη σφραγίδα της WWF Ελλάς

Tο CD-ROM παρουσιάζει με τρόπο εύληπτο, πρωτότυπο και περιεκτικό, το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, την επιστημονική του διάσταση, τις συνέπειες, τις αιτίες και τις λύσεις, ενώ παροτρύνει μαθητές και εκπαιδευτικούς να αλλάξουν συνήθειες για να προστατεύσουν το κλίμα του πλανήτη. Mέσα από ένα περιπετειώδες αφήγημα, μια ιστορία με ήρωες μια παρέα εφτά παιδιών, πλέκεται ένα σύνολο πληροφοριών, δεδομένων και δραστηριοτήτων για την κλιματική αλλαγή.

Eικόνες, παιχνίδια, βίντεο, αλλά και η λογική του Διαδικτύου, αξιοποιούνται για να καταστήσουν το υλικό προσιτό και ελκυστικό σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Στο CD-ROM περιλαμβάνεται όλο το απαραίτητο υλικό (στοιχεία, διαγράμματα, δημοσιεύματα, πλήρη επεξήγηση της σχετικής ορολογίας κ.ο.κ.) ώστε κάθε δάσκαλος ή καθηγητής να έχει τη δυνατότητα να δουλέψει αυτόνομα με τους μαθητές του στην τάξη.

Εγκριση
Tο καινοτόμο αυτό CD-ROM είναι εγκεκριμένο από το υπουργείο Eθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και έχει διανεμηθεί στους Yπεύθυνους Περιβαλλοντικής Eκπαίδευσης σε όλη την Eλλάδα, από όπου μπορούν να το παραλαμβάνουν οι διευθυντές ή οι αρμόδιοι για την Περιβαλλοντική Eκπαίδευση του κάθε σχολείου. Έχει διανεμηθεί επίσης σε όλα τα Kέντρα Περιβαλλοντικής Eκπαίδευσης.

Eξάλλου, στο πλαίσιο του προγράμματος «Tο Mέλλον των Δασών», η WWF Eλλάς δημιούργησε ένα νέο εκπαιδευτικό πακέτο, διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.wwf.gr, για τα δασικά οικοσυστήματα και τις πυρκαγιές. Mέσα από τέσσερις θεματικούς άξονες οι μαθητές περιηγούνται στα «μυστικά» του δάσους, αλλά και στους τρόπους προστασίας του:

  • «Ξεκινώντας»: Πρώτη γνωριμία με το δάσος και τα δάση της περιοχής μου.
  • «Aνακαλύπτοντας»: Oι ντετέκτιβ του δάσους.
  • Oι επιστήμονες του δάσους παρατηρούν. Mετά τη φωτιά.
  • Γίνομαι ενεργός πολίτης!

?

κάτω από: Project, Νέες Τεχνολογίες

Διαταραχές λόγου και αντιμετώπιση

Συγγραφέας: | 2 Μαρτίου, 2009
| 5 σχόλια |

ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ Η ΜΕΡΙΜΝΑ Με διαταραχές λόγου ένα στα έξι παιδιά

Μαθησιακές δυσκολίες και διαταραχές λόγου και ομιλίας, όπως προβλήματα άρθρωσης, καθυστέρηση στην εξέλιξη του λόγου ή ακόμη και τραυλισμό, αντιμετωπίζει το 15% των παιδιών προσχολικής και σχολικής ηλικίας στη χώρα μας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 60% των περιπτώσεων που αναζητεί βοήθεια σε εξειδικευμένα ιατροπαιδαγωγικά κέντρα αντιμετωπίζει προβλήματα προφορικού λόγου, τα οποία εξελίσσονται στη συνέχεια σε προβλήματα και του γραπτού λόγου.
Ωστόσο, όπως επισημαίνουν οι λογοπεδικοί, ο έγκαιρος εντοπισμός και η αντιμετώπιση των περιστατικών αυτών δυσχεραίνονται από την έλλειψη των κατάλληλων δομών στα σχολεία, όπως τμήματα ειδικής διδασκαλίας, αλλά και δασκάλων και καθηγητών εξειδικευμένων σε προβλήματα δυσλεξίας, μαθησιακές δυσκολίες και διαταραχές λόγου-ομιλίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τόσο την ψυχολογική όσο και την οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας.
Την ίδια στιγμή ο αριθμός των ιατροπαιδαγωγικών κέντρων που υπάρχουν στη χώρα μας δεν επαρκεί, για να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες εξέτασης και θεραπείας των περιπτώσεων αυτών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλες λίστες αναμονής, οι οποίες φτάνουν έως και τους τρεις μήνες.
?Τα περισσότερα παιδιά αναπτύσσουν την ομιλία τους φυσιολογικά, ώστε, όταν αρχίζουν το δημοτικό σχολείο, να έχουν πλούσιο λεξιλόγιο, να κάνουν μεγάλες προτάσεις και να επικοινωνούν. Αρκετά παιδιά όμως έχουν αργή εξέλιξη στην ομιλία τους και μένουν πιο πίσω από τα συνομήλικά τους. Αυτό δεν αποτελεί πάντοτε πρόβλημα, διότι κάθε παιδί έχει το ρυθμό του. Ωστόσο χρειάζεται να δοθεί προσοχή, γιατί μπορεί να υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τη βραδύτητα αυτή?, εξηγεί στη ?ΜτΚ? ο λογοπεδικός στο Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο του Νοσοκομείου Παπανικολάου, υπεύθυνος της υπηρεσίας λογοθεραπείας και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του νοσοκομείου Θεολόγος Σεϊτανίδης.
Παράλληλα επισημαίνει ότι τα προβλήματα λόγου-ομιλίας οφείλονται είτε σε μία αναπτυξιακή ανωριμότητα του παιδιού είτε σε οργανικά, γενετικά ή μεταγεννητικά (βαρηκοΐα, οδοντικές ανωμαλίες, εγκεφαλική παράλυση, νοητική υστέρηση) ή σε ψυχολογικά και ψυχιατρικά προβλήματα.

ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ανάλογα με την ηλικία του παιδιού πρέπει να ανησυχήσουν, όταν αυτό είναι:
– 18 μηνών και λέει μόνο φωνήεντα και καθόλου σύμφωνα. Χρησιμοποιεί δύο-τρεις λέξεις δυσκατάληπτες ή λέει δύο-τρεις λέξεις, αλλά δεν τις χρησιμοποιεί πάντα, για να δηλώσει το ίδιο πράγμα (π.χ. βλέποντας τη μαμά λέει ?μαμά?, αλλά το ίδιο λέει, κι όταν βλέπει τον μπαμπά, τον αδελφό κ.ά.).
– 2 χρόνων και το λεξιλόγιό του εκτός από το ?μαμά? αποτελείται από λίγες και δυσκατάληπτες λέξεις και δεν παραθέτει δύο λέξεις, σχηματίζοντας προτάσεις του τύπου ?μαμά πα?, δηλαδή ?η μαμά πάει, έφυγε?.
– 3 χρόνων και η ομιλία του εξακολουθεί να είναι δυσκατάληπτη, το λεξιλόγιό του περιορίζεται σε ουσιαστικά και λίγα ή καθόλου ρήματα, δεν χρησιμοποιεί άρθρα, επίθετα, επιρρήματα, προθέσεις, δεν έχει κατανοήσει την έννοια του πληθυντικού και δεν σχηματίζει απλές προτάσεις (π.χ. Η Έλλη πίνει γάλα).
– 4 χρόνων και οι προτάσεις του είναι μικρές και όχι σωστά οργανωμένες. Παραδείγματος χάριν λέει ?όχι φάω?, αντί να λέει ?δεν θέλω να φάω? ή λέει ?θέλω να πάω τι κούνιε? αντί ?θέλω να πάω στις κούνιες?. Η ομιλία του δεν είναι πάντα κατανοητή, δηλαδή αφαιρεί συλλαβές από πολυσύλλαβες λέξεις, δεν λέει απλά συμπλέγματα συμφώνων, όπως ?καίω? αντί ?κλαίω? ή ?βέπω? αντί ?βλέπω?. Δεν μπορεί να διηγηθεί απλά και πρόσφατα γεγονότα.
– 5 χρόνων και το λεξιλόγιό του είναι περιορισμένο και οι προτάσεις του μικρές και φτωχές σε περιεχόμενο. Σε αυτήν την ηλικία το παιδί πρέπει να χρησιμοποιεί προτάσεις με δέκα-έντεκα λέξεις. Δεν μπορεί να διηγηθεί άνετα ένα γεγονός και στην ομιλία του κάνει πολλά λάθη. Σε αυτήν την ηλικία συνήθως υπάρχει ανοχή μόνο για τα φωνήματα ρ, σ, δ, τα οποία μπορεί ακόμη να μην προφέρει σωστά.
Η αντιμετώπιση … περισσότερα δες εφημερ Μακεδονία 2/3/2009
κάτω από: Γενικά

Παιδεία και εκπαίδευση

Συγγραφέας: | 1 Μαρτίου, 2009
| 5 σχόλια |

education_by_maxplay.jpgΤου Δ. Ν. Μαρωνίτη από το ΒΗΜΑ 1/3/2009 

Δύο όροι που συχνά πυκνά εναλλάσσονται, σάμπως να πρόκειται για συνώνυμα, με ταυτόσημο νόημα και στόχο· θεωρητικό και πρακτικό. Στον έλεγχο αυτής της διάχυτης παρεξήγησης, που διευκολύνεται και από την ετυμολογική συγγένεια των επίμαχων όρων, επέμεινε η προχθεσινή μου εισήγηση στην ημερίδα που διοργάνωσε το Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών προς τιμήν του Αλέξη Δημαρά, με τίτλο « Συζητώντας και πάλι για την Παιδεία». Οπου ακούστηκαν τρεις εισηγήσεις (του Νίκου Αλιβιζάτου, της Αννας Φραγκουδάκη και της αφεντιάς μου, για να καταλήξει το πράγμα σε συζήτηση στρογγύλης τραπέζης, με παράλληλες επεμβάσεις της Εφης Αβδελά, του Κώστα Γαβρόγλου, του Αλέξη Δημαρά, του Σωκράτη Κουγέα και του Αντώνη Λιάκου). Η τιμητική αφιέρωση της ημερίδας στον Αλέξη Δημαρά ελέγχεται αυτονόητη, για όσους τουλάχιστον παρακολουθούν με νηφάλια προσοχή την ιστορία της τραυματικής εξαρχής εκπαίδευσής μας και τις αμεταρρύθμιστες μεταρρυθμίσεις της. Η περίπτωση πάντως του Αλέξη Δημαρά πρέπει να θεωρηθεί παραδειγματική εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι: οι περί Παιδείας και Εκπαίδευσης συζητήσεις που γίνονται, χρόνια τώρα, στον τόπο μας πραγματοποιούνται συνήθως από πρόσωπα που δεν έχουν εμπράγματη πείρα της εκπαιδευτικής μας πραγματικότητας· τούτο ισχύει κατ΄ εξοχήν για όσους αναλαμβάνουν από θέσιν ισχύος να ρυθμίσουν τις εκάστοτε επιπλοκές και εμπλοκές της. Αντίθετα στο θολό αυτό ρεύμα ο Αλέξης Δημαράς επέμεινε και επιμένει ανυποχώρητος στον σχολικό χώρο μια ολόκληρη ζωή, αποφεύγοντας δελεαστικούς πειρασμούς για μετακίνηση σε λιγότερο εύφλεκτες εκπαιδευτικές και παιδευτικές περιοχές. Από αυτήν εξάλλου τη μάχιμη συμμετοχή προέκυψαν οι πολύτιμες (ερευνητικές, συγγραφικές και συντονιστικές) προσφορές του. Και τώρα επί του προκειμένου.Ως ρίζα και κορμός ενός πολύκλαδου δέντρου, η λέξη Παιδεία (δυσμετάφραστη ή και αμετάφραστη στις ξένες γλώσσες) εμφανίζει εξελισσόμενο, σημασιολογικό και λειτουργικό εύρος και βάθος. Οι αρχές της ανιχνεύονται στον Αισχύλο και στον Σοφοκλή, δηλώνοντας κατ΄ αρχήν την τροφή και την ανατροφή ενός παιδιού, αλλά και την καλλιέργεια ενός δέντρου. Στον Πλάτωνα η λέξη σαφώς πλέον αναβαθμίζεται και αναδεικνύεται σε μέτρο γνώσης και αρετής, καλύπτοντας τελικώς τόσο την πλατωνική οντολογία όσο και την πλατωνική επιστήμη. Η ίδια λέξη θεωρείται στην ελληνική αρχαιότητα ενίοτε συνώνυμη της νεαρής ηλικίας, ενώ σκοπίμως συνάπτεται κάποτε τόσο με την παιδεία όσο και με την παιδιά · σημαίνοντας την παιδαριώδη φλυαρία και ανοησία αφενός, το παίγνιο (ως διασκέδαση ή ως φιλόσοφη μέθοδο) αφετέρου. Στους Ρωμαίους η ελληνική παιδεία μεταφράστηκε όψιμα ως humanitas, και με το ιδεολογικό αυτό φορτίο υποστήριξε και υποστηρίζει εφεξή τις λεγόμενες ανθρωπιστικές σπουδές· άλλως πώς (κατά τη γνώμη μου κακώς): πειθαρχίες.Πλησιέστερη ετυμολογικά και λειτουργικά προς τη ριζική παιδεία αναγνωρίζεται η μεταγενέστερη εμπρόθετη εκπαίδευσις, παράγωγη του ρήματος εκπαιδεύω, το οποίο, όσο βλέπω στα λεξικά, εμφανίζεται πρώτη φορά στον πλατωνικό Κρίτωνα, με τη σημασία του διδάσκω κάποιον κάτι ή εντυπώνω σε κάποιον κάτι με τη διδασκαλία – αυτού του είδους η εκπαίδευση αφορά ενίοτε και την προσαρμοστική άσκηση ενός ζώου. Παραμένοντας στο κρίσιμο αυτό ζεύγος ( Παιδεία-Εκπαίδευση ) που συνιστά την κοινόχρηστη ως σήμερα ορολογία της σχολικής θεωρίας και πράξης, θα επιχειρήσω την άλλη Κυριακή μια, όσο γίνεται συντομότερη, σύγκριση των δύο ομογενών όρων, προκειμένου να φανούν κάποιες τυπικές συγκαλύψεις και επικαλύψεις, οι οποίες ευνοούν και συντηρούν ουσιαστικές παρεξηγήσεις. Θυμίζω σήμερα τα γνωστά και αυτονόητα: η λέξη εκπαίδευση έχει χρόνια τώρα εγκατασταθεί στη σχολική πρακτική, με ή χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, για να δηλώσει κυρίως τις δύο πρώτες βαθμίδες της. Στις μέρες μας επικράτησαν οι όροι πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε αντικατάσταση της στοιχειώδους και μέσης, που συνολικά ορίζονται ως Γενική Εκπαίδευση. Σε αντιδιαστολή προφανώς ο όρος παιδεία επιφυλάσσεται τιμητικά για την πανεπιστημιακού τύπου ανώτατη (πρόσφατα και ανώτερη) βαθμίδα. Παρά ταύτα η συντομογραφία ΑΕΙ αναλύεται στον επίτιτλο Ανώτατα (και Ανώτερα ) Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οπότε η παιδεία φαίνεται να συμπάσχει, ονομαστικά τουλάχιστον, με την εκπαίδευση, διατηρώντας ωστόσο την ανωτερότητά της. Εξάλλου η παιδεία, εκτός τώρα σχολικών ιδρυμάτων, έχει διευρυνθεί και ως περιεκτικός όρος του πολιτισμού, στα κεφάλαια προπάντων των γραμμάτων και των τεχνών. Από την άποψη αυτή η μετάφραση της ελληνικής λέξης παιδεία στη λατινική λέξη cultura έχει το προσόν ότι μας θυμίζει τη ριζική σημασία της ως καλλιέργειας, σε μεταφορικό τώρα επίπεδο. Προφανώς συνεχίζεται.  

κάτω από: Γενικά, Ιστορία της Εκπαίδευσης

Διάκριση σχολείων στα βραβεία e-Twinning

Συγγραφέας: | 26 Φεβρουαρίου, 2009
| 5 σχόλια |

etwinning-image-330x220.jpgΣτην ηλικιακή ομάδα 4-11 ετών το β? βραβείο κατέλαβε το έργο με θέμα: μια σταγόνα ταξιδεύει / A traveling raindrop
Ζαφείρης Ζαπρούδης, Δημοτικό Σχολείο Δημητριτσίου, Ελλάδα
Χρυσανθέα Παπακωνσταντίνου, Α? Δημοτικό Λατσιών, Κύπρος

Περιγραφή του έργου:
Στο έργο αυτό, που ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, τα παιδιά και των δύο σχολείων συνεργάστηκαν για τη συγγραφή ενός βιβλίου σχετικά με το ταξίδι μιας σταγόνας νερού, χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους, τη γνώση τους στους υπολογιστές και τα περιβαλλοντικά ζητήματα σχετικά με το νερό.
Επιπλέον τα παιδιά:
Εικονογράφησαν το βιβλίο, δημοσίευσαν ποιήματα, τραγούδια, παροιμίες, φωτογραφίες και συνθήματα για τη λειψυδρία και τη μόλυνση του νερού.
Δημιούργησαν μια παρουσίαση του βιβλίου σε αρχείο παρουσίασης.
Παρουσίασαν το παραμύθι τους σε παράσταση κουκλοθέατρου.
Δημιούργησαν πρωτότυπα επιτραπέζια παιχνίδια για το νερό.
Έφτιαξαν το ημερολόγιο του 2009 εμπνευσμένο από το βιβλίο τους.
Συνεχίζουν φτιάχνοντας ταινίες και βίντεο που έχουν σχέση με τη συνεργασία τους.Λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα και στο blog
http://www.schools.ac.cy/latsia-a-dim/etwinning/
http://primaryschdimitritsi.wordpress.com

Στην ηλικιακή βαθμίδα 16-19 ετών το β? βραβείο κατέλαβε το έργο με θέμα:
Between the lines
Ελένη Καραβανίδου, 1ο Γενικό λύκειο Ελευσίνας, Ελλάδα
Carmen Radulescu, Colegiul Economic ?Ion Ghica? Targoviste, Ρουμανία
Περιγραφή του έργου:
Ο στόχος του έργου ήταν να συναντηθούν μαθητές από δύο χώρες και δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Ξεκινώντας από το πασίγνωστο μυθιστόρημα, Dracula του Bram Stoker, οι μαθητές εξάσκησαν τα αγγλικά τους μέσω online συζητήσεων. Χρησιμοποίησαν επίσης το διάλογο για να καθιερώσουν μία γραμμή μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας, σχετικά με τους χαρακτήρες του Stoker.
Η τελική έκβαση είναι ένα blog που περιέχει ολόκληρη την εργασία των μελών του κλαμπ του βιβλίου. http://draculabetweenthelines.blogspot.com/

από το blog terracomputerata

κάτω από: Καινοτομίες - Δράσεις

Κομπιούτερ στα σχολεία: ευλογία ή κοροϊδία;

Συγγραφέας: | 22 Φεβρουαρίου, 2009
| 5 σχόλια |

Αντί για τη γεφύρωση του περιβόητου «ψηφιακού χάσματος», πιθανόν να   οδηγηθούμε σε μια γενικευμένη ψηφιακή ημιμάθεια

«Το ψηφιακό χάσμα» είναι η καραμέλα της τελευταίας δεκαετίας (αναφέρεται στην προηγούμενη δεκαετία) και, όπως λέγεται, το πρώτο αναγκαίο βήμα για τη γεφύρωσή του είναι η εισαγωγή  κομπιούτερ στην εκπαίδευση. Σύνδεση όλων των ελληνικών σχολείων με το Διαδίκτυο και ένας υπολογιστής για κάθε 10 μαθητές μέχρι το 2004, είναι οι

στόχοι του υπουργείου Παιδείας, στο πλαίσιο των αποφάσεων που πήρε το

Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Μάρτιο στη Λισσαβώνα. Αντίστοιχους στόχους έχουν

θέσει πολλές χώρες, ενώ παντού ο μαυροπίνακας μοιάζει να υποχωρεί μπροστά

στην επέλαση της γυάλινης οθόνης, καθώς ήδη συντελείται μια εκπαιδευτική

μεταρρύθμιση που οι συνέπειές της θα έχουν καταλυτική σημασία όχι μόνο για

τη διδασκαλία και τη μάθηση, αλλά και για το εργασιακό μέλλον της επόμενης

γενιάς.

Παρά τους πανηγυρισμούς, πολλά σύννεφα σκιάζουν τον ψηφιακό σχολικό

ορίζοντα. Μάλιστα, οι επιφυλάξεις δεν προέρχονται από το στρατόπεδο των

λεγόμενων «τεχνοφοβικών» ή των νοσταλγών του παρελθόντος. Στις γραμμές των

σκεπτικιστών συγκαταλέγονται καθηγητές πανεπιστημίου, σύλλογοι δασκάλων

και καθηγητών, βιβλιοθηκάριοι και όμιλοι ειδικών.

Ενα πρώτο συμπέρασμα από τη σχετική συζήτηση, που διεξάγεται τουλάχιστον

εδώ και μια δεκαετία, είναι ότι δεν έχουν εκπονηθεί αξιόπιστες έρευνες που

να συσχετίζουν τη χρήση των υπολογιστών με τις βελτιωμένες επιδόσεις των

μαθητών. Μολονότι υπάρχουν πολλά και λαμπρά μεμονωμένα παραδείγματα,

ορισμένες στατιστικές δείχνουν ότι μια μειονότητα των μαθητών χρησιμοποιεί

το Ιντερνετ στο σχολείο για συλλογή εκπαιδευτικών πληροφοριών. Οι

περισσότεροι μαθητές βλέπουν το Διαδίκτυο σαν ένα γιγάντιο Play Station

και τους υπολογιστές σαν κάτι πιο «ευχάριστο» και λιγότερο απαιτητικό από

την παραδοσιακή διδασκαλία. Διχογνωμία υπάρχει επίσης ως προς τον τρόπο

που η χρήση Η/Υ επιδρά στον εγκέφαλο των μικρών παιδιών, δηλαδή αν ευνοεί

τη «διακειμενική» σκέψη, τη σκέψη που προχωρά με παράλληλα βήματα και

άλματα, ή ένα γραμμικό τρόπο σκέψης που τεμαχίζει τις πληροφορίες σε

εύπεπτες φέτες δεδομένων.

Σύμφωνα με τους αντιρρησίες, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις

«εμπειρίες του πραγματικού κόσμου». Τα παιδιά έχουν ανάγκη να μαθαίνουν

όχι μόνο μέσα από μια δισδιάστατη οθόνη, αλλά και με όλες τις αισθήσεις.

Οι «αιρετικοί» επισημαίνουν ότι τα τεράστια ποσά που δίνονται για

προμήθεια σχολικού τεχνολογικού εξοπλισμού, συχνά απαιτούν την κατάργηση

άλλων, πολύτιμων δραστηριοτήτων (π.χ. αίθουσες μουσικής, βιβλιοθήκες ή

εργαστήρια φυσικής και χημείας καταργούνται ή μετατρέπονται σε αίθουσες

υπολογιστών), με αποτέλεσμα, π.χ., οι μαθητές να βρίσκουν τη θέση των

άστρων στην οθόνη, αλλά να μην μπορούν να διακρίνουν ούτε έναν αστερισμό

στον πραγματικό νυχτερινό ουρανό.

Οι νέες τεχνολογίες δεν εκτοπίζουν τον καθηγητή, αλλά απαιτούν αναβάθμιση

του ρόλου του. Οι ίδοι οι Αμερικανοί εκπαιδευτικοί επισημαίνουν ότι η

πλειονότητά τους είναι ανέτοιμη να ενσωματώσει δημιουργικά τους

υπολογιστές στην καθημερινή διδασκαλία. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με το

πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει το ΥΠΕΠΘ, έως το 2003 θα έχουν επιμορφωθεί

75.000 καθηγητές, ώστε να εξοικειωθούν με τους Η/Υ, το Διαδίκτυο και τα

πολυμέσα, με ρυθμό 25.000 καθηγητών το έτος. Αυθόρμητα προκύπτει το

ερώτημα ποιος θα επιμορφώσει τους επιμορφωτές και ποιος θα πληρώσει και

πόσο, εφ’ όσον ένα τόσο μεγαλεπήβολο πρόγραμμα απαιτεί και γενναίες

δαπάνες.

Οι ειδικοί φρονούν ότι παρά τον αρχικό ενθουσιασμό για την ένταξη του

εκπαιδευτικού λογισμικού στη σχολική πράξη, στα τέλη της δεκαετίας του

’80, οι προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν. Η αποτυχία αυτή δεν οφείλεται στην

ανεπάρκεια του υπολογιστή ως μέσου, αλλά μάλλον στην ίδια την οργάνωση

του ελληνικού σχολείου, την ανεπαρκή προετοιμασία των εκπαιδευτικών και το

χαμηλής ποιότητας λογισμικό.

Κανείς δεν είναι τόσο σκοταδιστής ώστε να ζητά τον εξοβελισμό των

διαβολικών μηχανών από τα σχολεία. Το δίλημμα «ναι ή όχι στους υπολογιστές

στα σχολεία» είναι αφελές, ενώ ένα βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί

είναι ποιες σημαντικές σχολικές δραστηριότητες θυσιάζονται προκειμένου να

εισαχθούν Η/Υ στα σχολεία;

Μέχρι στιγμής, η εισαγωγή του υπολογιστή λειτουργεί ως καταλύτης για να

αποκαλυφθούν οι ανεπάρκειες του υπάρχοντος συστήματος. Και οι πιο

κραυγαλέες ανεπάρκειες είναι οι εξοργιστικά χαμηλές δημόσιες δαπάνες για

την παιδεία (είμαστε οι τελευταίοι στις 15 χώρες της Ε.Ε.) και το τέρας

της παραπαιδείας.

Ο μεγάλος ψηφιακός ωκεανός δεν μπορεί να χωρέσει στη δαχτυλήθρα ενός

αναχρονιστικού και φιλάργυρου εκπαιδευτικού συστήματος, που όχι μόνο δεν

μπορεί να αξιοποιήσει τις εκπληκτικές δυνατότητες της νέας τεχνολογίας

αλλά τις διαστρεβλώνει και τις υποτάσσει σε κοντόθωρες επιλογές. Στις

σημερινές συνθήκες, ακόμα και αν κάθε τάξη αποκτήσει τον υπολογιστή της,

το αποτέλεσμα δεν θα είναι η γεφύρωση του ψηφιακού χάσματος, αλλά η

επικράτηση μιας γενικευμένης ψηφιακής ημιμάθειας. Οι σημερινοί μαθητές και

αυριανοί εργαζόμενοι θα αποκτούν μόνο όσες γνώσεις χρειάζονται για να

χειρίζονται ποντίκια και πληκτρολόγια, για να συσσωρεύουν και όχι να

αξιολογούν πληροφορίες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, προετοιμάζονται να

παίξουν έναν παθητικό ρόλο στην παραγωγή και την κοινωνία, εξίσου

αλλοτριωτικό με την παραδοσιακή χειρωνακτική εργασία, παρά τον χάι-τεκ

μανδύα του.

Οι μαθητές δεν χρειάζονται μόνο υπολογιστές, αλλά και αυλή για να παίζουν,

χώμα για να λερώνονται και φως του ήλιου για να πηγαίνουν στο σχολειό. Στο

σχολείο που απαιτεί η εποχή μας, το χαρτί και το μολύβι μπορούν να

αποδειχτούν εξίσου interactive με τον πιο σύγχρονο υπολογιστή. Ας μην

ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι μάθησης όπως και υπάρχουν πολλά είδη

αναλφαβητισμού – και ο ψηφιακός δεν είναι ο χειρότερος. Η πρόοδος δεν

είναι μια ευθεία ασφαλτοστρωμένη λεωφόρος. Μερικές φορές είναι ένα

αγκαθωτό συρματόπλεγμα, ενώ συχνά ένα βήμα μπροστά συνοδεύεται από αρκετά βήματα πίσω. Η εισαγωγή Η/Υ στην εκπαίδευση ισοδυναμεί με το άνοιγμα μιας θαυμαστής πύλης. Ομως ταυτόχρονα (και συχνά αθόρυβα), κλείνουν πολλές

άλλες μικρότερες πόρτες, ίσως όχι τόσο φαντασμαγορικές αλλά όχι λιγότερο

πολύτιμες.

Πρόκειται για μια σειρά από άρθρα που σχετίζονται με το πολύπλοκο θέμα της εισαγωγής των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση. Τα άρθρα αυτά είναι παρμένα από εφημερίδες , περιοδικά και άλλες πηγές. Δίδονται για προβληματισμό και δεν αντικατοπτρίζουν κατ’ ανάγκη τις θέσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στο θέμα αυτό.

Την επιμέλεια της σελίδας έχει ο Γιώργος Ιωσηφίδης – υπεύθυνος δικτύων και τεχνικής υποστήριξης στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. george@cyearn.pi.ac.cy

κάτω από: Νέες Τεχνολογίες

Το ψηφιακό έλλειμα των Ελλήνων γονέων αυξάνει τους κινδύνους για τα παιδιά

Συγγραφέας: | 10 Φεβρουαρίου, 2009
| 5 σχόλια |

Ελλειμμα ψηφιακής γνώσης έχουν οι Ελληνες γονείς

ΗΜΕΡΗΣΙΑ 10/2/2009

Ψηφιακά αναλφάβητοι είναι οι Ελληνες γονείς σε σύγκριση με τα παιδιά τους, όπως προκύπτει από την έρευνα «Ευρωβαρόμετρο Safer Internet 2008» που θα παρουσιαστεί σήμερα, ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου, στην εκδήλωση που διοργανώνει ο Ελληνικός Κόμβος Ασφαλούς Διαδικτύου και η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα με την υποστήριξη της Cosmote.

Ψηφιακά αναλφάβητοι είναι οι Ελληνες γονείς σε σύγκριση με τα παιδιά τους, όπως προκύπτει από την έρευνα «Ευρωβαρόμετρο Safer Internet 2008» που θα παρουσιαστεί σήμερα, ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου, στην εκδήλωση που διοργανώνει ο Ελληνικός Κόμβος Ασφαλούς Διαδικτύου και η Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα με την υποστήριξη της Cosmote.

Ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες οι γονείς ξεπερνούν τα παιδιά τους έως και 9% (84% έναντι 75%) στη χώρα μας το φαινόμενο είναι αντίστροφο. Σύμφωνα με τα υπόλοιπα στοιχεία:

Μόνο στο σπίτι 
Το σπίτι παραμένει ο κύριος χώρος πρόσβασης στο Internet για τα παιδιά των λοιπών Ευρωπαίων (65%) και ακολουθεί το σχολείο (57%). Στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό για την πρόσβαση από το σπίτι είναι 56%, ενώ για το σχολείο είναι πολύ χαμηλό (μόλις 26%).

Αυτό οφείλεται κυρίως στο χαμηλό επίπεδο χρήσης του διαθέσιμου ευρυζωνικού Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου με ενεργό τρόπο στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και σε μαθήματα πλην της πληροφορικής.

Αντίθετα, στην Ελλάδα εμφανίζεται το υψηλότερο, πανευρωπαϊκά, ποσοστό πρόσβασης των παιδιών στο διαδίκτυο σε Internet Cafe (27% στην Ελλάδα έναντι μόλις 3% για την E.Ε.-27).

Η ελλιπής ψηφιακή γνώση των Ελλήνων γονέων, αυξάνει σημαντικά τους φόβους τους. Οι Έλληνες γονείς εμφανίζονται ανήσυχοι (52%, το υψηλότερο μαζί με τους Γάλλους, έναντι 26% στην Ε.Ε.-27) για την προστασία των ιδιωτικών δεδομένων των παιδιών τους.Το 35% των γονέων δεν θέτει κανένα περιορισμό στις διαδικτυακές δραστηριότητες των παιδιών τους.

3 στους 10 Έλληνες γονείς δεν κάθονται ποτέ μαζί με τα παιδιά τους όταν αυτά σερφάρουν.

Το 35% των γονέων δεν θέτει κανένα περιορισμό στις διαδικτυακές δραστηριότητες των παιδιών τους.

94% των Ελλήνων γονιών πιστεύουν ότι περισσότερες καμπάνιες ενημέρωσης για τους πιθανούς online κινδύνους θα βοηθούσαν αυτούς και τα παιδιά τους να χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο με περισσότερη ασφάλεια.

κάτω από: Γενικά

ΜΕ ΕΝΑ LAPTOP ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΟΥΡΕΣΙ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ

Συγγραφέας: | 9 Φεβρουαρίου, 2009
| 5 σχόλια |

eclass.jpgΜια tech Στ’ Δημοτικού

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9/2/20029

Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Οι καλές ιδέες, για να πραγματωθούν, χρειάζονται προγραμματισμό. Οι πραγματικά σπουδαίες ιδέες πραγματώνονται αυθόρμητα και στα ξαφνικά. Για την υλοποίησή τους αρκούν μονάχα όραμα και μεράκι!

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη ψηφιακή τάξη στη χώρα μας. Η πρώτη τάξη Δημοτικού σχολείου που τόλμησε να παροπλίσει βιβλία, μολύβια και γομολάστιχες, και εδώ και σχεδόν έναν μήνα λειτουργεί με laptop, ποντίκια και e-books.

Τη στιγμή που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για την Παιδεία και τις αλλαγές που αυτή χρειάζεται, στο 2ο Δημοτικό σχολείου Μουρεσίου του Πηλίου ο δάσκαλος της Στ’ τάξης Μανώλης Χειλαδάκης, με τη συνδρομή της διευθύντριας Πολυξένης Μήτσιου και τη σύμφωνη γνώμη και παρότρυνση του σχολικού σύμβουλου Κυριαζή Πόρποδα, αποφάσισε να κολυμπήσει στα βαθιά και να μετατρέψει τη Στ’ δημοτικού στην πρώτη tech τάξη της Ελλάδας!

Συζητώντας με τους μαθητές του, αποφάσισαν να επενδύσουν τα χρήματα από τα κάλαντα των Χριστουγέννων στην αγορά laptop. Τα παιδιά έβαλαν τα δυνατά τους, οι γονείς βοήθησαν, αλλά η έρευνα αγοράς έδειξε ότι το κεφάλαιο δεν ήταν αρκετό. Δεν απογοητεύτηκαν όμως. Δάσκαλος και διευθύντρια απευθύνθηκαν στον δήμαρχο Κωνσταντίνο Λεβέντη, του μίλησαν για το εγχείρημα και εκείνος συμφώνησε να χρηματοδοτήσει με το υπόλοιπο ποσόν την αγορά 13 laptop, ένα για κάθε «εκτάκι».

Από ‘κεί και μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ο Μανώλης Χειλαδάκης πέρασε σε μορφή pdf όλα τα σχολικά βιβλία μέσα στα laptop των παιδιών και ξεκίνησε, εκτός από τη διδασκαλία της ύλης, να κάνει στα 13 καταχαρούμενα πιτσιρίκια και μαθήματα υπολογιστών.

«Αρκετά από τα παιδιά ήξεραν ήδη να χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές», είπε στην «Ε» ο κ. Χειλαδάκης. «Ετσι τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ομως και πάλι είχαμε να οργανωθούμε και να συνηθίσουμε σε μια εντελώς διαφορετική δομή διαβάσματος και συνεργασίας. Σ’ αυτό βοήθησαν πολύ τα παιδιά, που αμέσως λάτρεψαν τον καινούργιο τρόπο που γίνονταν τα μαθήματα.

Εχετε δει παιδιά να μη θέλουν να βγουν διάλειμμα;», ρώτησε γελώντας.

«Και οι γονείς πώς δέχτηκαν την αλλαγή αυτή;», επέμενα δύσπιστη. «Δεν μαγκώθηκαν κάπως; Δεν προβληματίστηκαν που βιβλία και τετράδια παροπλίζονται;».

«Προτού ξεκινήσουμε οτιδήποτε, κάναμε μια μίνι σύσκεψη με τους γονείς», μας είπε. «Αλλωστε ένιωθα ότι, αν δεν έχω και τη δική τους συμπαράσταση, δεν θα μπορούσα να προχωρήσω. Ηταν στο σύνολό τους πολύ δεκτικοί και τους άρεσε η ιδέα. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι και έχουν καταλάβει τη σπουδαιότητα του μέσου. Κακά τα ψέματα. Οσο και να μην το θέλουμε, στο κοντινό μέλλον έτσι θα γίνονται τα μαθήματα».

Ο κ. Χειλαδάκης είχε απόλυτο δίκιο και το ήξερα, αλλά από την άλλη γνωρίζω καλά ότι σε αυτές τις περιπτώσεις στην αρχή βρίσκουν… αντίσταση. Οπότε επέμενα. «Και οι συνάδελφοί σας;»

«Αυτοί έχουν όντως πρόβλημα», απάντησε σκασμένος στα γέλια. «Γιατί και οι δικές τους τάξεις στην αρχή ζήλεψαν. Τα παιδιά της Δ’ και Ε’ τάξης ήθελαν και εκείνα μάθημα με laptop. Τους είπαμε λοιπόν την αλήθεια. Οτι ξεκινάμε κάτι φιλόδοξο, ότι τα χρήματα δεν φτάνουν για όλες τις τάξεις, αλλά, αν η Στ’ πετύχει, από του χρόνου το πρόγραμμα αυτό θα επεκταθεί και σε άλλες τάξεις».

«Και πώς ακριβώς δουλεύετε;»

«Κατ’ αρχάς, πέρασα όλη την ύλη της Στ’ Δημοτικού σε μορφή pdf στα laptop των παιδιών. Μετά χρειάστηκε να κάνουμε κάποια μαθήματα για το πώς χρησιμοποιούμε το καινούργιο εργαλείο. Πώς γράφουμε, πώς αποθηκεύουμε, πώς διαβάζουμε. Ακόμα δεν έχουμε “πετάξει” εντελώς τα βιβλία, αλλά τα ανοίγουμε πολύ λιγότερο, και το πιο σημαντικό: τα βιβλία μένουν στην τάξη και το βάρος της σχολικής τσάντας έχει μειωθεί κατά 4-5 κιλά. Τα παιδιά έρχονται στο σχολείο κουβαλώντας μόνο ένα πανάλαφρο laptop».

«Και οι εργασίες; Τα προβλήματα Μαθηματικών; Οι εκθέσεις;»

«Γράφονται όλα στο laptop. Αλλος φάκελος για τα βιβλία, και άλλος για να αποθηκεύουμε τα e-τετράδια».

«Ως εδώ όλα καλά, λοιπόν».

«Βοήθησε η τύχη του πρωτάρη», μου εκμυστηρεύτηκε ο δαιμόνιος δάσκαλος.

«Γιατί το θέμα δεν είναι η ψηφιακή τάξη να λειτουργήσει μόνο φέτος και από του χρόνου να ξαναγυρίσουμε στα ίδια».

«Τι ακριβώς χρειάζεστε από εδώ και πέρα;».

«Αυτή τη στιγμή, μια θετική απάντηση από τον ΟΤΕ για εγκατάσταση Ιντερνετ. Ετσι θα μπορέσουμε να εμπλουτίσουμε με κείμενα και πηγές το μάθημα, να γνωρίσουν τα παιδιά τι να προσέχουν και τι να αποφεύγουν, αλλά και θα “ανεβάσουμε” στον Ιστό τα ημερολόγιά τους, που τα γράφουν από την πρώτη μέρα που έπιασαν τα laptop στα χέρια τους και περιγράφουν τη μαθησιακή τους εμπειρία. Θα έχουμε το δικό μας blog δηλαδή».

«Και μετά;», επιμένω φορτικά.

«Μετά… έναν χορηγό, για να αγοράσουμε laptop για του χρόνου! Τα μηχανήματα που αγοράσαμε φέτος, ανήκουν στα παιδιά. Είναι τα προσωπικά τους εργαλεία. Στο τέλος της χρονιάς θα είναι γεμάτα από σημειώσεις, εργασίες, όλο τον κόπο και τις γνώσεις τους. Τους ανήκουν δικαιωματικά».

 

κάτω από: Καινοτομίες - Δράσεις, Νέες Τεχνολογίες

Το τρίτο κύμα πολιτισμού και οι προτεραιότητες της εκπαίδευσης

Συγγραφέας: | 8 Φεβρουαρίου, 2009
| 5 σχόλια |

Το Ιντερνετ και εμείς…

Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ

global.jpg…Και τώρα τα νέα της νέας τεχνολογίας. Δικτυωθείτε και διαβάστε προσεκτικά. Το ραδιόφωνο ξεκίνησε το 1922. Για να κερδίσει 50 εκατ. ακροατές στην Αμερική χρειάσθηκαν 38 ολόκληρα χρόνια. Το 1960 έφθασε να έχει κερδίσει μαζικά το κοινό, που ήταν ενθουσιασμένο από την αρχή με τη νέα ανακάλυψη. Η τηλεόραση που ξεκίνησε, επίσης από τις ΗΠΑ, το 1950 χρειάσθηκε 13 ολόκληρα χρόνια για να κερδίσει 50 εκατ. τηλεθεατές. Εφθασε το 1963 για να αποκτήσει μαζικό χαρακτήρα και να μπει στα περισσότερα σπίτια. Το Ιντερνετ χρειάσθηκε μόλις 5 χρόνια για να καλύψει τον ίδιο στόχο. Χρειάσθηκε ελάχιστος χρόνος, από το 1994 μέχρι το 1999, για να φθάσουν τα 50 εκατ. οι συνδεδεμένοι με το Διαδίκτυο.

Αυτή τη στιγμή, περίπου το 40 % των νοικοκυριών έχουν εγκατεστημένο PC στην κατοικία τους, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρώπη είναι 20%. Αλλά για να γίνει πλήρως κατανοητή η διείσδυση του νέου μέσου στην αμερικανική κοινωνία θα σας περιγράψουμε τα βασικά στοιχεία χαρακτηριστικών ερευνών, που διενήργησε η America On line. Από την πρώτη έρευνα, η οποία διενεργήθηκε ευρύτερα στον πληθυσμό με το ερώτημα «αν είσαστε μόνος σ’ ένα έρημο νησί τι θα θέλατε να είχατε απαραιτήτως μαζί σας;», προέκυψαν οι ακόλουθες απαντήσεις: Το 67% θα ήθελε ένα PC συνδεδεμένο με το Ιντερνετ, το 23% ζήτησε τηλέφωνο και μόλις το 9% απαίτησε τηλεόραση.

Η δεύτερη έρευνα διενεργήθηκε στα κολέγια της Αμερικής με το ερώτημα προς τους σπουδαστές «τι θεωρούν πιο in;» κατά σειρά προτεραιότητας. Και ιδού οι απαντήσεις: Το 73% το Ιντερνετ, το 71% την μπίρα ,το 68% τα κλαμπ, το 64% το κινητό τηλέφωνο, το 59% την απασχόληση και μόλις το 35% την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο.

Για να γίνει δε πλήρως κατανοητό πόσο ταχεία είναι η ανάπτυξη του νέου μέσου, αρκεί να σημειωθεί ότι στα τέλη του 1996 οι χρήστες του Ιντερνετ αφιέρωναν, κατά μέσο όρο, 20 λεπτά ημερησίως για να «σερφάρουν» στο Διαδίκτυο. Στα τέλη του 1999 ο χρόνος αυτός είχε αυξηθεί σε 57 λεπτά. Και ακόμη το πόσο ισχυρή είναι η παρουσία των νέων εταιρειών στην αμερικανική κοινωνία, φαίνεται από το γεγονός ότι τα τελευταία τρία χρόνια, το 84% των ενήλικων Αμερικανών αναγνωρίζει πλέον την America On line,το 65% την Yahoo και το 46% την Amazon com.

Θα συνιστούσε υπερβολή αν συνεχίζαμε την παράθεση στοιχείων που θα στήριζαν την εκτίμηση ότι η νέα τεχνολογία εισβάλλει κατά τρόπο μοναδικό στη ζωή των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι πλέον σαφές ότι η νέα τεχνολογία θα κυριαρχήσει παγκοσμίως σε σύντομο χρόνο, πολύ ταχύτερα απ’ όσο φαντάζονται οι περισσότεροι. Και δεν θα είναι απαραιτήτως προνόμιο μόνο των προηγμένων κοινωνιών. Δεν είναι δύσκολο να επιχειρήσει μια χώρα, απ’ αυτές που σήμερα θεωρούμε αναπτυσσόμενες, να περάσει κατευθείαν στη νέα ψηφιακή εποχή και να διαμορφώσει συγκριτικό πλεονέκτημα ακόμη και έναντι χωρών, που μέχρι χθες φάνταζαν υπερπλούσιες απέναντί της.

Σημειώνουμε τα παραπάνω προς ευαισθητοποίηση της πολιτικής μας ηγεσίας, που αυτή την ώρα δίδει μάχη εκλογική και παρουσιάζει στον ελληνικό λαό προγράμματα, θέσεις και οράματα. Ισως η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός στα επόμενα δύο – τρία χρόνια να είναι αυτή. Η ταχεία ενσωμάτωση στην εκπαίδευση, στην παραγωγή, στην οικονομία, σχεδόν παντού, της νέας τεχνολογίας και των εφαρμογών της. Οσο ταχύτερα απορροφήσει τη νέα τεχνολογία, τόσο αποδοτικότερη και δυναμικότερη θα γίνει η ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Οσο ταχύτερα κατακτήσει τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες, τόσο ισχυρότερη θα είναι η παρουσία της στην Ευρώπη και η θέση της στην ευρύτερη περιοχή.

Αν και πάλι μεμψίμοιρα, εκ του μακρόθεν, παρακολουθήσει τις εξελίξεις θα χάσει ευκαιρία μοναδική να κερδίσει το παιχνίδι της ανάπτυξης. Οφείλουν οι πολιτικές δυνάμεις να πιάσουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Να εκφράσουν τη νέα εποχή, να μεταδώσουν τη σημασία ενσωμάτωσης της νέας τεχνολογίας, να πείσουν για τη νέα κοινωνία της γνώσης. Και να διαθέσουν πόρους για την ταχύτερη δυνατή διείσδυσή της στα σχολεία, στις επιχειρήσεις, στο εμπόριο, στη δημόσια διοίκηση.

Ας τους αφαιρέσουν από αλλού. Ας κόψουν έργα βιτρίνας, όπως η υποθαλάσσια ζεύξη του Μαλιακού Κόλπου και άλλα περισπούδαστα και ας διαθέσουν άμεσα τα κονδύλια για την ηλεκτρονική διασύνδεση όλων των σχολείων και την εξοικείωση των μαθητών με τη νέα τεχνολογία. Και ας επιβάλλουν στον ΟΤΕ, ας τον επιδοτήσουν αν δεν μπορεί, να μειώσει δραστικά το κόστος της σύνδεσης με το Ιντερνετ. Μόνο που πρέπει τώρα. Χθες, αν ήταν δυνατόν.

Αντί σχολίων προσθέτουμε για προβληματισμό το κείμενο που ακολουθεί:

Ο Alfin Toffler (1980) στο βιβλίο του το Τρίτο Κύμα υποστηρίζει ότι η ανθρωπότητα περνά το τρίτο κύμα πολιτισμού (το πρώτο ήταν το αγροτικό και το δεύτερο το βιομηχανικό.). Ο συγγραφέας υποστηρίζει επίσης ότι στο τρίτο κύμα  πολιτισμού που διανύουμε η γνώση παίζει, όχι απλά έναν σημαντικό, αλλά τον κύριο ρόλο σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και ότι είναι εφικτό με τη χρήση των ΝΤ να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων (σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα, όπου προνομιούχοι ήταν οι έχοντες γη και εργοστάσια). Η έντονη κριτική που δέχεται η …αισιόδοξη πρόβλεψη του Τοffler είναι ότι υπάρχει έλεγχος της γνώσης και ότι ορισμένες κυρίαρχες ομάδες μπορεί ασκούν “ηγεμονία” μέσω της γνώσης, ενώ από την άλλη στόχος της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση πρώτα από το μαθητή της ύπαρξης τόσων πολλών πληροφοριών και στη συνέχεια να ασκηθεί στη διαδικασία αναζήτησης, εύρεσης και χρήσης της πληροφορίας, ώστε να υπάρξει η “δημοκρατική διαχείριση και αξιοποίηση” των “ελεύθερων” πληροφοριών.

Αυτά φυσικά για τα εκπαιδευτικά συστήματα που έχουν “ώτα” ανοιχτά και ενδιαφέρονται πραγματικά να εκπαιδεύσουν τους υπεύθυνους και κριτικά σκεπτόμενους πολίτες του μέλλοντος.

Το κύριο άρθρο προέρχεται από μια σειρά άρθρων όπως παρουσιάζονται στην εφημερίδα “Βραδινή” των Αθηνών και σχετίζονται με το πολύπλοκο θέμα της εισαγωγής των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση. Τα άρθρα αυτά είναι παρμένα από εφημερίδες , περιοδικά και άλλες πηγές. Δίδονται για προβληματισμό και δεν αντικατοπτρίζουν κατ’ ανάγκη τις θέσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στο θέμα αυτό. 

 Την επιμέλεια της σελίδας έχει ο Γιώργος Ιωσηφίδης – υπεύθυνος δικτύων και τεχνικής υποστήριξης στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. george@cyearn.pi.ac.cy

Το ότι η δημοσίευσή του χρονολογείται στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας δεν μειώνει, αντίθετα ενισχύει το περιεχόμενο, γιατί επιτρέπει και τον απολογισμό μιας δεκαετίας.

 

 

κάτω από: Γενικά, Νέες Τεχνολογίες

« Νεώτερα Άρθρα - Παλιότερα Άρθρα »

Κατηγορίες