Όταν πριν από περίπου 25 αιώνες ο Πλάτων παρουσίαζε στα έργα του «Τίμαιος» και «Κριτίας» το γοητευτικό μύθο της αρχαίας πολιτείας της Ατλαντίδας που καταβυθίστηκε, αφού προηγουμένως γνώρισε μέρες δόξας, περίπου 9.500 χρόνια πριν την εποχή του, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο αντίκτυπός της θα έφθανε μέχρι σήμερα. Το τριπλό μυστήριο (αν όντως υπήρξε η Ατλαντίδα, πού και πότε) αποτελεί το αντικείμενο του 2ου διεθνούς συνεδρίου, το οποίο άρχισε σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, με τη συμμετοχή επιστημόνων και ερευνητών από την Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες.
Το συνέδριο «Atlantis 2008: Η υπόθεση της Ατλαντίδας: Αναζητώντας τη χαμένη γη» διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Τμήματος Γεωλογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Τμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πάτρας, της Ελληνικής Εταιρείας Αρχαιομετρίας και της Εταιρείας Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας. Είχε προηγηθεί το πρώτο διεθνές συνέδριο για την Ατλαντίδα, στη Μήλο, τον Ιούλιο του 2005, και κρίθηκε πλέον ότι, τρία χρόνια μετά, είχε έλθει η ώρα να συγκεντρωθούν ξανά δεκάδες ειδικοί από πολλούς επιστημονικούς κλάδους προκειμένου να παρουσιάσουν τα νεότερα δεδομένα γύρω από ένα ζήτημα, το οποίο, πέρα από το όψιμο επιστημονικό ενδιαφέρον, εξάπτει τη φαντασία του κοινού ανά τον κόσμο.
Όπως επεσήμανε, στον εναρκτήριο χαιρετισμό του, ο καθηγητής γεωφυσικής και διευθυντής του τομέα εφαρμοσμένης γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πάτρας Σταύρος Παπαμαρινόπουλος, το θέμα της Ατλαντίδας κάθε άλλο παρά έχει κλείσει, αλλά ουσιαστικά τώρα ανοίγει για τους επιστήμονες, καθώς εμφανίζονται όλο και περισσότερες μελέτες από ερευνητές, είτε από τις φυσικές, είτε τις θεωρητικές επιστήμες.
Η αναπληρώτρια καθηγήτρια φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Θεόπη Παρισάκη εκτίμησε ότι ο μύθος της Ατλαντίδας χρησιμοποιήθηκε από τον Πλάτωνα για να προωθήσει τις γενικότερες πολιτικές και φιλοσοφικο-εκπαιδευτικές επιδιώξεις του και ιδίως το όραμά του για την αναβίωση μιας ιδανικής πολιτείας. Στο πλαίσιο αυτό, ο κορυφαίος φιλόσοφος, παρουσιάζοντας την άνοδο και την πτώση της πανίσχυρης Ατλαντίδας, ακριβώς τη στιγμή που αυτή στόχευε στην παγκόσμια ηγεμονία, ήθελε να περάσει, μεταξύ άλλων, το μήνυμα, ότι η αλαζονεία και η πλεονεξία συνιστούν μείζον ηθικό ατόπημα και μπορούν να οδηγήσουν στην καταστροφή και την πιο ιδανική πολιτεία. Η κα Παρισάκη δεν απέκλεισε πάντως την ύπαρξη κάποιου ιστορικού υποβάθρου στο μύθο, ο οποίος, όπως είπε, είναι ο πιο αναλυτικός και αληθοφανής από όλους τους πλατωνικούς μύθους.
Μια ιταλική ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Μιλάνου (M.Negri. G.Facchetti, E.Notti) επεσήμανε ότι ο μύθος της «χαμένης χώρας» υπάρχει σε πολλούς λαούς και περιοχές της Γης και μπορεί να έχει πραγματική βάση, ενώ τόνισε ότι ο μύθος της Ατλαντίδας αναμφίβολα ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλους τους σχετικούς μύθους. Επίσης, παρουσίασε στοιχεία, που βασίζονται σε σύγκριση των επιγραφών του μινωικού και του κυκλαδικού πολιτισμού, επισημαίνοντας ότι οι ομοιότητές τους παραπέμπουν στην πιθανή ταύτιση της πλατωνικής Ατλαντίδας με τον μινωικό κόσμο και κατ΄επέκταση τη Θήρα (Σαντορίνη), που καταστράφηκε από την τρομακτική έκρηξη ηφαιστείου.
Ανάμεσα στις διάφορες άλλες τοποθεσίες που, κατά την πρώτη ημέρα του συνεδρίου, προτάθηκαν για ταύτιση με την Ατλαντίδα, ήταν: η Νότια Ισπανία (περιοχή του ποταμού Γουαδαλκιβίρ), η περιοχή του Μέσου Δούναβη στην πεδιάδα της Παννονίας (υπόθεση ομάδας ερευνητών του Γεωλογικού Ινστιτούτου της Ρουμανίας), τα υψίπεδα των Άνδεων στη Βολιβία (γύρω από την περιοχή Πάμπα Αουλάγας), η νήσος Ισπανιόλα, που ανακάλυψε ο Κολόμβος, στην Καραϊβική, η Ισλανδία (αρχαία Ωγυγία – υπόθεση του Έλληνα ερευνητή Β.Γεωργιάννη, από το ΤΕΙ Πειραιά), η ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Αμερικής (σύμφωνα με τον Καναδό ερευνητή J.Teeluck κάτω από τις πυραμίδες των μεσοαμερικανικών πολιτισμών υπάρχουν σκάλες που οδηγούν σε υπόγειους ατλάντιους καταυλισμούς), η Βόρεια Αμερική (άποψη του Ελληνα ερευνητή Α. Κονταράτου) κ.α.
Διάφοροι ερευνητές αναφέρθηκαν σε πληθώρα στοιχείων (π.χ. παράδοξα ενημερωμένοι αρχαίοι χάρτες, όπως του Πίρι Ρέις και του Ορόντιου Φιναίου), που υποδηλώνουν ότι πιθανώς οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν γνώσεις για τοποθεσίες του πλανήτη (π.χ. Ανταρκτική, Νότια Αμερική), οι οποίες δεν θα μπορούσαν παρά να παραπέμπουν τελικά σε απομεινάρια της γνώσης ενός πιο παλαιού, εξαφανισμένου πλέον, πολιτισμού, πιθανότατα της Ατλαντίδας.
|
