Στον κόσµο θα έρθει σε τρεις µήνες. Το όνοµά της θα είναι Ρέιτσελ Μαρία. Και για να την αποκτήσουν οι γονείς της, ένα ζευγάρι οµοφυλόφιλων που ζει στις ΗΠΑ, χρειάστηκαν µια βιολογική µητέρα, µια παρένθετη κι ένα συµβόλαιο είκοσι σελίδων µε τις υπογραφές όλων των εµπλεκοµένων.
¬ Με[-1534δύο µπαµπάδες. Εικόνα που θα βλέπουµε όλο και συχνότερα στο µέλλον
Το πιστοποιητικό γέννησης θα έχει δύο ονόµατα, δύο επίθετα, δύο πατεράδες, αλλά καµία µητέρα. Η Ρέιτσελ Μαρία Σέκι Μέρσελ θα είναι κόρη του 40χρονου ιταλού Σάντρο Σέκι και του 41χρονου αµερικανού Ερικ Μέρσελ. Οι δυο τους γνωρίστηκαν πριν από 5 χρόνια σε ένα γυµναστήριο της Νέας Υόρκης και στις 19 Μαρτίου αυτής της χρονιάς παντρεύτηκαν στη Μασαχουσέτη.
Την επιθυµία τους να αποκτήσουν παιδί προσφέρθηκε να ικανοποιήσει µια παιδική φίλη του Ερικ. Η Ρέιτσελ Σεγκάλ, εβραϊκής καταγωγής και µητέρα τριών παιδιών, δέχθηκε να κυοφορήσει το έµβρυο υπό την προϋπόθεση όµως να µην είναι η ίδια η βιολογική του µητέρα. Με υπόδειξη του γυναικολόγου της Ρέιτσελ, µια εξειδικευµένη δικηγόρος συνέταξε ένα συµβόλαιο 20 σελίδων µε τα δικαιώµατα και τις υποχρεώσεις όλων των εµπλεκοµένων, δηλαδή των δύο µελλοντικών γονέων, της παρένθετης µητέρας, του συζύγου της και της υποψήφιας δότριας ωαρίων.
Η βιολογική µητέρα
Ο Σάντρο και ο Ερικ πέρασαν από ψυχολογικά τεστ, ενώ οι ίδιοι εξέταζαν φακέλους µε τις υποψήφιες δότριες στους οποίους υπήρχαν φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας και της ενήλικης ζωής, καθώς και έγγραφα σχετικά µε την υγεία τους. «Σύµφωνα µε τα αµερικανικά κριτήρια, ένας σηµαντικός παράγοντας είναι το επίπεδο µόρφωσης. Τα ωάρια µιας φοιτήτριας του Χάρβαρντ ή του Γέιλ κοστίζουν το τριπλάσιο» δηλώνει στην εφηµερίδα «La Repubblica» ο Σάντρο Σέκι.
Τελικά, επέλεξαν µια όµορφη ιταλοαµερικανίδα. Τρία ωάριά της γονιµοποιήθηκαν από τον Σάντρο και δύο από τον Ερικ. Δύο από τα πέντε ωάρια θα φυλαχθούν σε περίπτωση που το ζεύγος επιθυµήσει άλλο ένα παιδί στο µέλλον. Πώς θα εξηγήσουν στην κόρη τους ότι έχει δυο πατεράδες και καµία µητέρα;
«Με τον πιο απλό τρόπο: υπάρχουν πολλά είδη οικογενειών».
«Στην Αμερική μεγαλώνει μια γενιά η οποία είτε πρέπει να κάθεται φρόνιμη, να σωπαίνει και να κάνει ό,τι της λένε, είτε της χορηγείται μια διάγνωση ψυχιατρικής διαταραχής και μια σακούλα ψυχοφάρμακα» προειδοποιούσε από τις σελίδες του «Counter-punch» ο Πίτερ Μπρέγκιν. «Η συνείδηση της Ψυχιατρικής», όπως αποκαλείται ο διάσημος ψυχίατρος, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτή την «απεχθή τάση που αποκτά διαστάσεις εθνικής τραγωδίας».Τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα και την τελευταία 25ετία αυξήθηκε κατά 35 φορές ο αριθμός των παιδιών με διαγνώσεις σοβαρών ψυχιατρικών διαταραχών και τα τελευταία οχτώ χρόνια διπλασιάστηκε ο αριθμός των παιδιών 2-5 ετών που παίρνουν αντιψυχωτικά, διεγερτικά ή αντικαταθλιπτικά; Το πρόβλημα δεν είναι αν η κοινωνία αλλά αν οι φαρμακοβιομηχανίες βλάπτουν την ψυχική υγεία των παιδιών, λέει στην αποκαλυπτική έρευνα της Εβελιν Πρινγκλ στο «Scoopo» ο Κρίστοφερ Λέιν, συγγραφέας του «Ντροπαλότητα: πώς μια φυσιολογική συμπεριφορά μεταμορφώθηκε σε αρρώστια»: «Οι φαρμακευτικές βιομηχανίες και οι ειδήμονες του Χάρβαρντ δούλεψαν μαζί για να δημιουργήσουν στην Αμερική μια ολόκληρη γενιά παιδιών με ADHD (σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα) και διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη), που κάθε χρόνο καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες ψυχοφαρμάκων». Δεν είναι σύμπτωση, συμπληρώνει ο ιρλανδός ψυχίατρος Ντέιβιντ Χίλι, ότι η ραγδαία αύξηση διαγνώσεων διπολικής διαταραχής και χορήγησης αντιψυχωτικών ως «σταθεροποιητών της διάθεσης» έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν ρίχτηκε στην αγορά το Depakote. Για τον Χίλι είναι σαφές ότι είναι η φαρμακευτική βιομηχανία με τα υπερκέρδη και την επιθετική διαφημιστική της πολιτική που τροφοδοτεί τη φυσική επιθυμία των γονιών να δουν τα επιθετικά, θλιμμένα ή υπερκινητικά παιδιά τους να λύνουν άμεσα το πρόβλημα με ένα απλό χάπι και εξηγεί γιατί το 2008 περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά στις ΗΠΑ έπαιρναν αντιψυχωτικά.
«Στην Αμερική γινόμαστε μάρτυρες της ιατρικοποίησης της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά μπορεί κατά καιρούς να είναι δυστυχή ή νευρικά, αλλά αυτό είναι κομμάτι της παιδικής ηλικίας και πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε αυτές τις περιόδους. Ετσι μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. Αντί να τα χαπακώνουμε για να ξεχάσουν τα προβλήματά τους ας τα βοηθήσουμε να μιλήσουν γι’ αυτά».
Ποιος αλήθεια θέλει να τα ακούσει όταν με ένα «χάπι εντ» εκτός από υπερκέρδη εξασφαλίζουν να σωπάσουν οι φωνές διαμαρτυρίας πριν καν αρθρωθούν;
Με ιδιαίτερη επιτυχία και απόλυτη ασφάλεια ολοκληρώθηκε η Ελληνική Ορειβατική αποστολή “Nepal 2010”, στην κορυφή Island Peak με υψόμετρο 6.189 μέτρα στα Ιμαλάια και στη χώρα του Νεπάλ. Ο σκοπός της αποστολής ήταν, νέοι ορειβάτες από τη Θεσσαλία να βρεθούν στην μεγαλύτερη και ψηλότερη οροσειρά του πλανήτη και στόχος να αναρριχηθούν στην κορυφή Island Peak και στα 6.189 μέτρα υψόμετρο.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, στην 7μελή ομάδα συμμετείχαν 5 άνδρες και 2 γυναίκες ορειβάτες, με σχετική εμπειρία σε ανάλογες αναβάσεις. Επικεφαλής και συντονιστής της όλης προσπάθειας ήταν ο Νίκος Μαγγίτσης (ΕΟΣ Βόλου), κατακτητής της ψηλότερης κορυφής του κόσμου (στο Έβερεστ και στα 8.848 μέτρα) τον Μάιο του 2004.
Οι 7 Έλληνες ορειβάτες ταξίδεψαν στο μακρινό Νεπάλ για 17 ημέρες, όπου τις 15 τις πέρασαν στα βουνά των Ιμαλαΐων στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην κορυφή Island Peak.
Με αρχικό προορισμό την πρωτεύουσα της χώρας, Κατμαντού και ενδιάμεσους σταθμούς στα 2.800 μέτρα, τα 3.440 μέτρα, τα 3.900 μέτρα και τα 4.750 μέτρα, οι Αγριώτες και Βολιώτες ορειβάτες έφτασαν στην κατασκήνωση βάσης και στα 5.100 μέτρα υψόμετρο την Κυριακή του Πάσχα. Από εκεί, η ελληνική ομάδα, σε μια δύσκολη και τεχνική ανάβαση, πέρασε στις παγωμένες crevasses (σχισμές στον παγετώνα) του βουνού κι έφτασε μπροστά στο νότιο παγωμένο “τοίχο” του βουνού. Εκεί, οι Έλληνες αναρριχητές κλήθηκαν να σκαρφαλώσουν τα 200 απότομα και δύσκολα μέτρα της ορθοπλαγιάς και να συνεχίσουν για 100 ακόμη μέτρα στην τελική κόψη μέχρι την ανεμοδαρμέμη και παγερή κορυφή, στα 6.189 μέτρα υψόμετρο.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι, οι 5 από τους 7 Έλληνες ορειβάτες πάτησαν στην κορυφή του βουνού: Νίκος Μαγγίτσης από την Αγριά και τον ΕΟΣ Βόλου, 41 ετών, Γιώργος Ράιος από την Αγριά και τον ΕΟΣ Βόλου, 21 ετών, Όλια Κοντογιάννη του ΕΟΣ Βόλου, 23 ετών, Λεωνίδας Πετρίδης από τη Ν. Ιωνία Βόλου, 39 ετών, Κώστας Τσαντός του “ΑΘΛΟΣ” Αγριάς, 36 ετών. Ενώ, ο 46χρονος Λάμπρος Τσιμπίδας από τη Νίκαια Λάρισας και η 30χρονη Σόνια Αθανασίου από την Αγριά Μαγνησίας έφτασαν στα 5.700 και στα 5.400 μέτρα αντίστοιχα.
Ολοι οι ορειβάτες-αναρριχητές επέστρεψαν στη χώρα μας, υγιείς, την Κυριακή το βράδυ 11 Απριλίου, γεμάτοι πλούσιες εμπειρίες και εντυπωσιακό φωτογραφικό υλικό. Μια ορειβατική αποστολή στα Ιμαλάια και πάνω από τα 6.000 μέτρα, σύμφωνα με τον κ. Μαγγίτση, αποτελεί πάντα πρόκληση και υψηλό στόχο. Οι τεχνικές δυσκολίες της διαδρομής (ειδικά στα τελευταία μέτρα, πριν την κορφή) σε συνάρτηση με το μεγάλο υψόμετρο που βρίσκεται η κορυφή Island Peak στα 6.189 μέτρα, συντελούν σε μια πλήρη και αξιόλογη ανάβαση στα Ιμαλάια.
Για την ανάβαση στην κορυφή του Εβερεστ, στη “στέγη” του κόσμου, με 8.848 μέτρα υψόμετρο, μας λέει πως ήταν μια φυσική εξέλιξη ενός ανθρώπου που έχει αφοσιωθεί στην αναρρίχηση και στον Ιμαλαϊσμό, στα δύσκολα και τα ανεπανάληπτα. “Ο κάθε ορειβάτης -αναφέρει ο διεθνούς φήμης ορειβάτης- είναι ανήσυχο πνεύμα, περίεργη προσωπικότητα από τη φύση του. Για να φτάσει όμως ένας ορειβάτης ψηλά και να σκαρφαλώσει στα δύσκολα πρέπει να έχει πολύ καλή φυσική κατάσταση, να συμβιβάζεται με τα δύσκολα και τον κίνδυνο, να ζητά πάντα περισσότερα, να βάζει στόχους ψηλούς και να είναι αποφασιστικός και τολμηρός. Η σωματική δύναμη είναι πλεονέκτημα αλλά και προϋπόθεση. Η ψυχική δύναμη, όμως, είναι η αρχή και το τέλος, είναι ότι πιο πολύτιμο έχει ένας ορειβάτης που δεν σταματά στα δύσκολα και ολοκληρώνει τους στόχους του”, διαπιστώνει ο κ. Μαγγίτσης.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ επτά χρόνια, ο ιδιόρρυθμος Ρώσος μαθηματικός Γκριγκόρι Πέρελμαν ξάφνιασε τον επιστημονικό κόσμο υποστηρίζοντας ότι είχε λύσει έναν από τους μεγαλύτερους γρίφους των μαθηματικών, τη λεγόμενη Εικασία του Πουανκαρέ κι έπειτα αποσύρθηκε στο καταφύγιό του στην Αγία Πετρούπολη όσο γρήγορα είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο.
Τρία χρόνια αργότερα, ο δρ Πέρελμαν δεν εμφανίστηκε για να παραλάβει ένα βαρύτιμο βραβείο από τη Διεθνή Ένωση Μαθηματικών στη Μαδρίτη. Τώρα, όμως, τον περιμένει έπαθλο ύψους 1 εκατ.
δολαρίων από το Clay Μathematics Ιnstitute του Κέμπριτζ στη Μασαχουσέτη. Το έπαθλο ανακοινώθηκε την περασμένη Πέμπτη από τον Τζέιμς Κάρλσον, πρόεδρο του Ινστιτούτου. Ο Ρώσος μαθηματικός είναι ο πρώτος που τιμάται με αυτό το βραβείο. Θα το δεχθεί ή θα το περιφρονήσει όπως έκανε το 2006; «Θα με ενημερώσει εν ευθέτω χρόνο» δήλωσε ο δρ Κάρλσον, αλλά χωρίς να αναφερθεί σε περισσότερες λεπτομέρειες.
Αποσύρθηκε
Όταν ο Γκριγκόρι Πέρελμαν έλυσε την Εικασία του Πουανκαρέ, την οποία διατύπωσε ο Γάλλος μαθηματικός το 1904, εργαζόταν ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Μαθηματικών Στέκλοφ στην Αγία Πετρούπολη.
«Ανέβασε» στο Διαδίκτυο ένα σκαρίφημα της λύσης, το οποίο κατελάμβανε τρεις σελίδες χαρτιού, τραβώντας σαν μαγνήτης το ενδιαφέρον της μαθηματικής κοινότητας.
Έπειτα από ένα ιλιγγιώδες τουρ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο δρ Πέρελμαν επέστρεψε στη Ρωσία και σιγά σιγά σταμάτησε να απαντά στα μηνύματα που έφταναν στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο έως ότου «εξαφανίσθηκε» εντελώς.
Ζητούν από τους δασκάλους να πλένουν τα ρούχα των μαθητών ή να τους κόβουν τα νύχια, επίσης να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο ή να ετοιμάζουν το κολατσιό τους: οι «γονείς-τέρατα», όπως τους έχουν ονομάσει τα μέσα ενημέρωσης, υπαγορεύουν τους δικούς τους νόμους στους δασκάλους και καθηγητές στην Ιαπωνία.
«Είναι γονείς που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για τα παιδιά τους και ζητούν από τους δασκάλους ειδική μεταχείριση», τονίζει δασκάλα από το Τόκιο που απαριθμεί τις απαιτήσεις των γονιών από το σχολείο που εργάζεται.
«Μια μητέρα μάς έπαιρνε τηλέφωνο τακτικά στις 7:30 το πρωί και μας απασχολούσε με τις ώρες. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μου πει να μην μιλάω στο παιδί μπροστά σε άλλους γιατί δεν του αρέσει», διηγείται η εκπαιδευτικός.
Ο Ναόκι Ογκι, ειδικός σε θέματα του εκπαιδευτικού συστήματος, παρουσίασε σε έρευνά του 700 περιπτώσεις «γονέων τεράτων» μέσα από μαρτυρίες δασκάλων, καθηγητών και άλλων γονέων.
Ανάμεσα στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν είναι αυτό ενός γονέα που απαιτούσε ο δάσκαλος να παίρνει το παιδί από το σπίτι του κάθε πρωί, ενός άλλου που ήθελε να του ετοιμάζουν το κολατσιό, και ενός δασκάλου που αντιμετώπιζε την οργή των γονιών αν δεν θύμιζε στους μαθητές από την προηγούμενη ημέρα να φέρνουν τις ομπρέλες τους, αν ο καιρός προβλεπόταν βροχερός.
Ορισμένα σχολεία δέχονται πιεστικά αιτήματα από τους γονείς τα αθλητικά ρούχα των μαθητών να πλένονται στο σχολείο, τα νύχια των παιδιών να κόβονται από το διδακτικό προσωπικό, αλλά και τα σχολικά λευκώματα να αλλάζουν, γιατί τα παιδιά τους δεν δείχνουν όμορφα στις φωτογραφίες.
Μια μητέρα που το παιδί της έσπασε ένα τζάμι ζήτησε αποζημίωση από το σχολείο, γιατί η πέτρα που πέταξε το παιδί δεν έπρεπε να βρίσκεται στην αυλή.
Το φαινόμενο των «γονέων τεράτων» που αναφέρεται εδώ και πολύ καιρό στα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης, συνδέεται και με την αυτοκρατορική οικογένεια.
«Είναι η πριγκίπισσα Μασάκο μια μητέρα τέρας;» έγραφε πρόσφατα περιοδικό, μετά την επίσημη επέμβαση των ανακτόρων σε ιδιωτικό σχολείο της πρωτεύουσας στο οποίο φοιτά η Άικο, κόρη του πριγκιπικού ζεύγους. Η μικρή δεν πήγαινε επί μια εβδομάδα στο σχολείο εξαιτίας της συμπεριφοράς των ιδιαίτερα ζωηρών συμμαθητών της.
Στο Τόκιο, το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό που ανάγκασε τις αρχές να στείλουν σε 60.000 εκπαιδευτικούς ενημερωτικά φυλλάδια με συμβουλές για το πώς να χειρίζονται τους «γονείς τέρατα».
Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι ασθένειες που εκδηλώνουν οι εκπαιδευτικοί και σχετίζονται με το άγχος έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία δέκα χρόνια και 26.000 εργαζόμενοι σε σχολεία του Τόκιο είναι ασφαλισμένοι εναντίον δικαστικών διώξεων. Το 2000 μόνο 1.300 είχαν τέτοιες ασφάλειες.
Ο Όγκι πιστεύει πως η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην απόφαση, στις αρχές τις δεκαετίας του 2000, να επιτραπεί στους γονείς να διαλέγουν το σχολείο των παιδιών τους και όχι να τα εγγράφουν μόνο στα σχολεία της περιοχής που κατοικούν.
Σύμφωνα με τον ειδικό, τα σχολεία μπαίνουν πλέον στη διαδικασία του σκληρού ανταγωνισμού, την ίδια ώρα που η υπογεννητικότητα στη χώρα μειώνει όλο και περισσότερο τις εγγραφές των παιδιών στα σχολεία. «Η εκπαίδευση έχει γίνει εμπόρευμα», τονίζει ο Ογκι.
«Οι καταναλωτές θεωρούνται ‘θεοί’ στα μεγάλα καταστήματα, όπου οι πελάτες είναι ανώτεροι από τους πωλητές. Στα σχολεία οι γονείς είναι πλέον οι πελάτες», επισημαίνει.
Το σημαντικότερο τουριστικό θέλγητρο του Περού, το Μάτσου Πίτσου, ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, θα ανοίξει ξανά για το κοινό στις 29 Μαρτίου, μετά τις σφοδρές βροχοπτώσεις και τις πλημμύρες που απέκοψαν την πρόσβαση νωρίτερα φέτος, αναγκάζοντας τις αρχές της χώρας να διοργανώσουν επιχείρηση εκκένωσης των τουριστών. Ο υπουργός Μεταφορών του Περού Ενρίκε Κορνέχο δήλωσε ότι αρχικά σχεδιαζόταν να επιτραπεί ξανά σε τουρίστες η επίσκεψη στο μνημείο από την 1η Απριλίου, αλλά η σιδηροδρομική γραμμή, που αποτελεί το κύριο μέσο πρόσβασης στο απομακρυσμένο μνημείο των Ίνκας και είχε υποστεί μεγάλες ζημιές από τις κατολισθήσεις, ήδη αποκαταστάθηκε εν μέρει. Το Μάτσου Πίτσου, μια πόλη του 15ου αιώνα -χτισμένη περί το 1450- σε ύψος 2.500 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, που εγκαταλείφθηκε 100 χρόνια αργότερα λόγω της ισπανικής εισβολής, είναι από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στη Λατινική Αμερική και εισφέρει πάνω από το 90% των εσόδων του Περού από τον τουρισμό, σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών της χώρας. Η σιδηροδρομική γραμμή που οδηγεί στο μνημείο είχε υποστεί μεγάλες ζημιές, ενώ εκατοντάδες τουρίστες απομακρύνθηκαν από το μικρό χωριό Αγουας Καλιέντες, την πύλη του Μάτσου Πίτσου, καθώς το απειλούσαν τα νερά του ποταμού Βιλκανότα. Το Μάτσου Πίτσου επισκέπτονται καθημερινά πάνω από 2.000 τουρίστες από όλο τον κόσμο, σύμφωνα με το υπουργείο Τουρισμού.
Το φαινόμενο του bullying στα σχολεία, όπου μαθητές- νταήδες εκφοβίζουν συμμαθητές τους, βρίσκεται διεθνώς σε έξαρση.
Θύμα του έπεσε ώς και η εγγονή του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας.
Παιδιά της ηλικίας της μπορεί να την πείραξαν αλλά δεν ηθελαν να της κάνουν κακό, είπε το σχολείο. Ηταν κάτι που την τρόμαξε και που έγινε με σκοπό να την φοβίσει, απάντησαν οι γονείς για το σοκ που υπέστη η 8χρονη κόρη τους. Το σχολείο είναι το Γκακουσουίν, όπου φοιτούν οι γόνοι της ιαπωνικής αριστοκρατίας, και η μαθήτρια είναι η εγγονή του αυτοκράτορα, η 8χρονη Αϊκο.
Η υπόθεση έγινε γνωστή και προβλήθηκε από τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης. Δεν διευκρινίστηκε τι ακριβώς συνέβη στο κοριτσάκι, όμως το έκανε να γυρίσει στο σπίτι του αναστατωμένο και με πόνους στο στομάχι την περασμένη Τρίτη, φεύγοντας από το σχολείο πριν τελειώσει το μάθημα. Και από τότε, η θυγατέρα του διαδόχου του θρόνου Ναρουχίτο και της μέλλουσας αυτοκράτειρας Μασάκο δεν θέλει να επιστρέψει στο σχολείο και μένει στο σπίτι.
Η Αυτοκρατορική Υπηρεσία, που ασχολείται με τις σχέσεις ανάμεσα στην αυτοκρατορική οικογένεια της Ιαπωνίας και τον υπόλοιπο κόσμο, ζήτησε από το σχολείο να αποκαλύψει τι ακριβώς συνέβη. Τα μέσα ενημέρωσης εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι αυτή η ανέκαθεν αυστηρή, επιφυλακτική και μυστικοπαθής Υπηρεσία αναφέρθηκε σε προβλήματα που είχε η μικρή πριγκίπισσα. Το σχολείο, από την πλευρά του, οργάνωσε συνέντευξη Τύπου στην οποία ένας από τους διευθυντές του εξήγησε ότι «με βάση αυτά που γνωρίζουμε, δεν υπήρξε καμιά βίαιη συμπεριφορά με στόχο την Αϊκο». Το θέμα ήταν μόνον «ένας μαθητής που βγήκε τρέχοντας και ουρλιάζοντας από μια τάξη», κάτι που στο κοριτσάκι «θύμισε τη βίαιη συμπεριφορά αρκετών παιδιών στο παρελθόν».
Ουδείς κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη και οι εξηγήσεις του σχολείου δεν εμπόδισαν την Αυτοκρατορική Υπηρεσία να εκδώσει μια ανακοίνωση αναφέροντας ότι η Αϊκο έπεσε θύμα μαθητών- νταήδων. Η πρόθεση πιθανότατα ήταν να μειωθεί κάπως η απόσταση ανάμεσα στην αυτοκρατορική οικογένεια και τους «κοινούς ανθρώπους», που συχνά αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Διότι το πρόβλημα των μαθητών- νταήδων που αντιμετωπίζει η «θεϊκή» αυτοκρατορική οικογένεια της Ιαπωνίας κατά κάποιον τρόπο την «εξανθρωπίζει». Η Αϊκο μοιράζεται την ίδια τύχη που έχουν πολλά μοναχοπαίδια στην Ιαπωνία, τα οποία δυσκολεύονται περισσότερο από τους συνομηλίκους τους στην κοινωνικοποίηση και γίνονται πιο ευάλωτα στη μοναξιά. Οι Ιάπωνες συγκινήθηκαν. Οι ξένοι λίγο λιγότερο, καθώς η είδηση σχολιάσθηκε δηκτικά στους αγγλόφωνους ιστότοπους. «Παιδιά που στα 8 τους τρέχουν και ουρλιάζουν; Παράξενο…». Στο μεταξύ, η Αϊκο ετοιμάζεται να επιστρέψει στην τάξη της. Το σχολείο συνεχίζεται.
Οι Αμερικανοί που συνελήφθηκαν ενώ προσπαθούσαν να περάσουν 33 παιδιά στη Δομινικανή Δημοκρατία
Μια διαφορετική προσπάθεια ξεκίνησε χτες ο ΟΗΕ για να διασφαλίσει ότι η επισιτιστική βοήθεια θα φτάσει στα κατάλληλα χέρια στην Αϊτή. Μοίρασε κουπόνια σε γυναίκες και επιτρέπει μόνο σε αυτές να λαμβάνουν τρόφιμα.
Ο ΟΗΕ έστησε 16 σημεία διανομής βοήθειας, τα οποία φυλάσσουν οι κυανόκρανοι και από αυτά διανέμουν κυρίως ρύζι. Κάθε γυναίκα παίρνει 25 κιλά ρύζι, ικανό να καλύψει τις ανάγκες μιας οικογένειας για δύο εβδομάδες. Οι άνδρες περιμένουν έξω ώστε να τις προστατεύσουν αν παραστεί ανάγκη, αποτρέποντας τις επιθέσεις. Η Ζοζέτ Σίραν, επικεφαλής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος του ΟΗΕ, δήλωσε πως «αυτό το σύστημα θα μας επιτρέψει να προσφέρουμε βοήθεια σε περισσότερο κόσμο, πιο σύντομα και μέσω ενός δικτύου συγκεκριμένων χώρων διανομής».
Εκτός από την επισιτιστική βοήθεια, ο ΟΗΕ και άλλοι οργανισμοί παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας επικέντρωσαν χτες την προσπάθειά τους στην εύρεση χώρων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υγειονομική κρίση. Ο σεισμός των 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, που ισοπέδωσε την Αϊτή στις 12 Ιανουαρίου, προκάλεσε το θάνατο τουλάχιστον 200.000 ανθρώπων, τον τραυματισμό εκατοντάδων χιλιάδων και κατέστησε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ανθρώπων αστέγους.
Οι άνθρωποι αυτοί στοιβάζονται κατά χιλιάδες σε πρόχειρα καταλύματα. Η αδυναμία πρόσβασης σε καθαρό νερό και η απουσία συνθηκών υγιεινής μπορεί να προκαλέσουν υγειονομική κρίση και να διευκολύνουν τη μετάδοση ασθενειών, όπως ελονοσία και χολέρα.
Παράνομες υιοθεσίες
Σήμερα, πάντως, αναμένεται να παρουσιαστούν σε δικαστή, στο Πορτ Ο Πρενς, οι δέκα Αμερικανοί και μέλη φιλανθρωπικής οργάνωσης, οι οποίοι φέρονται ως ύποπτοι για εμπλοκή σε παράνομο κύκλωμα υιοθεσιών.
Οι άνθρωποι αυτοί προσπάθησαν να περάσουν από τα σύνορα με τη Δομινικανή Δημοκρατία 33 παιδιά, από 2 μηνών έως 12 ετών, χωρίς να έχουν κανένα απολύτως έγγραφο που να επιβεβαιώνει την κατάσταση των παιδιών ως ορφανών. Δήλωσαν ότι είχαν λάβει άδεια από τις αρχές της Δομινικανής Δημοκρατίας για να μεταφέρουν τα ανήλικα κι ότι δεν γνώριζαν ότι έπρεπε να έχουν έγγραφα και από την πλευρά της Αϊτής, σύμφωνα με τα όσα μεταδίδει το BBC. Τα συγκεκριμένα επιχειρήματα, ωστόσο, φαίνονται έωλα, αφού ειδικά μετά το σεισμό οι κανόνες υιοθεσίας είναι ξεκάθαροι: η κυβέρνηση της Αϊτής ελέγχει και εγκρίνει κάθε περίπτωση υιοθεσίας.
Το τελευταίο συμβάν με τους Αμερικανούς έλαβε χώρα την ώρα που πολλά κυβερνητικά στελέχη πίεζαν να σταματήσει οποιαδήποτε υιοθεσία ακριβώς λόγω της άναρχης κατάστασης που επικρατεί και της ανάγκης να προστατευθούν τα άκρως ευάλωτα παιδιά. Πολλά από τα θύματα είναι ανήλικα, ζουν απροστάτευτα και οργανώσεις, όπως η Unicef ή «Σώστε τα παιδιά», προσπαθούν να τα συγκεντρώσουν σε καταλύματα ώστε να τους παράσχουν την απαραίτητη φροντίδα.
Τα λεφτά αυτά θα δοθούν σε διάστημα δέκα χρόνων σε πιο φτωχές χώρες.
Το ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς ανακοίνωσε σήμερα στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ότι δεσμεύεται να προσφέρει 10 δισεκατομμύρια δολάρια για την έρευνα, την ανάπτυξη και την προμήθεια εμβολίων στις πιο φτωχές χώρες.
«Διπλασιάζουμε την δέσμευσή μας. Εχουμε προσφέρει 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια και τώρα ανακοινώνουμε την δέσμευσή μας για την επόμενη δεκαετία, που την θεωρούμε την δεκαετία των εμβολίων. Τα εμβόλια σώζουν και βελτιώνουν ήδη εκατομμύρια ζωές στις αναπτυσσόμενες χώρες. Με την χρηματοδότηση αυτή θα σωθούν περισσότερα παιδιά από ποτέ», αναφέρει ο Μπιλ Γκέιτς σε ανακοίνωσή του.
Σύμφωνα με το ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς ο ευρέως διαδεδομένος εμβολιασμός θα μπορούσε να σώσει περισσότερα από 8 εκατομμύρια παιδιά μέχρι το 2020, αλλά «προκύπτουν κενά στην χρηματοδότηση, ενώ και άλλοι εταίροι πρέπει να συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια».
Μετά την πτώση των Ταλιμπάν, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στην αντιμετώπιση των θυμάτων κακοποίησης από το επίσημο κράτος
The New York Times
Η Μαριάμ ήταν 11 χρόνων το 2003, όταν οι γονείς της την ανάγκασαν να παντρευτεί έναν τυφλό κληρικό, 41 χρόνων. Τα 1.200 δολάρια που πλήρωσε ο γαμπρός για τη νύφη, βοήθησαν τον ναρκομανή πατέρα της να ξεπληρώσει ένα χρέος του. Η Μαριάμ πήγε να ζήσει με τον νέο σύζυγό της και τη μητέρα του, η οποία, όπως λέει, τη μεταχειριζόταν σαν υπηρέτρια. Αρχισαν να τη χτυπούν επειδή δεν έκανε παιδιά. Μετά δύο χρόνια κακοποίησης, δραπέτευσε και αναζήτησε καταφύγιο σε αστυνομικό τμήμα στην Καμπούλ.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η αφγανική αστυνομία ενδεχομένως θα αντέμειβε τη Μαριάμ για το θάρρος της ρίχνοντάς τη στη φυλακή –τα παραδοσιακά ήθη απαγορεύουν στις γυναίκες να κυκλοφορούν μόνες στο δρόμο– ή θα την επέστρεφαν στον σύζυγό της. Αντί γι’ αυτό, η αστυνομία την έστειλε σ’ ένα άνετο, διώροφο κτίριο σε μια κατοικημένη γειτονιά: ένα καταφύγιο γυναικών, κάτι άγνωστο εδώ πριν από το 2003. Μετά την πτώση των Ταλιμπάν, το 2001, άρχισε να κερδίζει έδαφος η ιδέα των γυναικείων δικαιωμάτων, που εδραιώθηκε στο Σύνταγμα της χώρας και προωθείται από το νεότευκτο υπουργείο Γυναικείων Υποθέσεων και μια μικρή κοινότητα υπερασπιστών των γυναικών.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι βαθιά ριζωμένα σ’ έναν πολιτισμό όπου κυριαρχεί ο νόμος της φυλής.
Ωστόσο, έχει αρχίσει να αλλάζει η ζωή νεαρών γυναικών, όπως η 17χρονη σήμερα Μαριάμ. «Για να το θέσουμε απλά, πρόκειται για μια πατριαρχική κοινωνία», λέει η Μανίζχα Ναντερί, διευθύντρια των Γυναικών του Αφγανιστάν, μιας από τις τέσσερις οργανώσεις που διευθύνουν καταφύγια στη χώρα. «Οι γυναίκες είναι περιουσία των ανδρών. Αυτή είναι η παράδοση».
«Παραδοσιακή» επίλυση
Τα καταφύγια γυναικών έχουν γίνει αντικείμενο κριτικής, καθώς θεωρούνται ξένη παρέμβαση στην αφγανική κοινωνία, όπου τα προβλήματα της οικογένειας και της κοινότητας επιλύονται παραδοσιακά με τη μεσολάβηση των αρχηγών και των συμβουλίων της φυλής. Αλλά οι υπερασπιστές των γυναικών επιμένουν ότι οι λύσεις που δίνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ευνοούν σχεδόν πάντα τους άνδρες.
Μέχρι να εμφανιστούν τα καταφύγια, μια γυναίκα σ’ έναν κακό γάμο συνήθως δεν είχε πού να στραφεί. Αν στρεφόταν στην οικογένειά της, τα αδέλφια ή ο πατέρας της ενδεχομένως θα τη γύριζαν στον σύζυγό της για να προστατέψουν την τιμή της οικογένειας. Πολλές γυναίκες καταφεύγουν στην αυτοκτονία και ορισμένες μαχαιρώνονται για να βγουν από τη μιζέρια τους, σύμφωνα με τους Αφγανούς και διεθνείς ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η κουλτούρα της σιωπής
«Επικρατεί η κουλτούρα της σιωπής», λέει η Μέρι Ακράμι, διευθύντρια του Κέντρου Ανάπτυξης Δεξιοτήτων των Αφγανών Γυναικών, που άνοιξε το πρώτο καταφύγιο γυναικών στο Αφγανιστάν, πριν από έξι χρόνια. Τα περισσότερα θύματα κακοποίησης, λέει, ντρέπονται πολύ να μιλήσουν για τα προβλήματά τους.
Οι υπερασπιστές των γυναικών επιμένουν ότι δεν προσπαθούν να διαλύσουν οικογένειες, αλλά μάλλον να τις κρατήσουν ενωμένες, με παρεμβάσεις, διαμεσολάβηση και συμβουλές. «Μόνο στις περιπτώσεις που είναι επικίνδυνο για τις γυναίκες να επιστρέψουν στο σπίτι τους, τις βάζουμε στο καταφύγιο», λέει η κ. Ναντερί, η οποία γεννήθηκε στο Αφγανιστάν, αλλά μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και αποφοίτησε από το Hunter College. Αν αποτύχει η μεσολάβηση, λέει η κ. Ναντερί, οι δικηγόροι της οργάνωσης θα ζητήσουν διαζύγιο για λογαριασμό των γυναικών. Η οργάνωση της κ. Ναντερί έχει κάνει ένα επιπλέον βήμα και βοηθά πολλές γυναίκες να βρουν νέο σύζυγο.
Οταν η Μαριάμ έφθασε στο καταφύγιο Αφγανών Γυναικών, το 2007, οι δικηγόροι της οργάνωσης έφεραν την περίπτωσή της ενώπιον οικογενειακού δικαστηρίου. Ο σύζυγός της ζήτησε να επιστρέψει και υποσχέθηκε ότι δεν θα την ξαναχτυπήσει. Η Μαριάμ συναίνεσε. Ωστόσο, πολύ σύντομα το ξύλο ξανάρχισε. Κι η Μαριάμ ξανάφυγε. Η περίπτωσή της τέθηκε αυτή τη φορά ενώπιον ποινικού δικαστηρίου, αφού ο σύζυγός της απειλούσε να τη σκοτώσει.
Στο καταφύγιο υπάρχουν ακόμη χειρότερες περιπτώσεις. Η 17χρονη Νάντια, που μένει εκεί από το 2007, θυμάται ότι προκειμένου να εκδικηθεί για μια διαφωνία που είχε με τον πατέρα της, ο σύζυγός της τής έκοψε τη μύτη κι ένα αυτί ενώ κοιμόταν. Υπεβλήθη σε έξι εγχειρήσεις και χρειάζεται κι άλλες.
Απόπειρα αυτοκτονίας
Ενα άλλο κορίτσι, την Γκουλσούμ, απήγαγε, σε ηλικία 8 ετών, ο πατέρας της, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τη μητέρα της και την ανάγκασε να παντρευτεί τον γιο της ερωμένης του. Ο σύζυγος και η πεθερά της την έδερναν και απειλούσαν να τη σκοτώσουν. Στα 13 σήμερα, η Γκουλσούμ λέει ότι, πριν διαφύγει, προσπάθησε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο.
Οι ακτιβιστές διατείνονται ότι η ανταπόκριση της κυβέρνησης σε τέτοιου είδους περιπτώσεις έχει βελτιωθεί σημαντικά μετά την πτώση των Ταλιμπάν.
Οι δικαστές κρίνουν με ίσους όρους τις γυναίκες, η αστυνομία έχει δημιουργήσει ειδική μονάδα αντιμετώπισης οικογενειακών υποθέσεων. Ωστόσο, ακόμη κι έτσι η προστασία των γυναικών εξακολουθεί να είναι κυρίως θεωρητική ειδικά σε αγροτικές περιοχές, όπου η παράδοση είναι πιο βαθιά και οι γυναίκες έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες και δικαστήρια.
Η Μαριάμ λέει ότι αισθάνεται τυχερή που βρήκε καταφύγιο. Στο ερώτημα τι περιμένει στο μέλλον, απαντά: «Θέλω το διαζύγιό μου και μετά θέλω να σπουδάσω». Παρ’ όλα τα δεινά της Μαριάμ, όμως, η οικογένειά της δεν έχει αλλάξει.
Η μικρότερη αδελφή της παντρεύτηκε πριν από ένα χρόνο, στα 9 της χρόνια, για 400 δολάρια, που βοήθησαν τον πατέρα να ξεπληρώσει ένα ακόμη χρέος του για ναρκωτικά, όπως λέει η Μαριάμ, και η ακόμη μικρότερη αδελφή της, που είναι 6 ετών, θα έχει κατά τα φαινόμενα παρόμοια τύχη.
Το αληθινό και το δίκαιο έχουν απ' τη φύση μεγαλύτερη δύναμη από το ψέμα και το άδικο
Αριστοτέλης
Το να λες την αλήθεια είναι πάντοτε η καλύτερη μέθοδος και ασφαλέστερος δρόμος για τη ζωή
Μένανδρος
Αν δεν μπορείς να πείς την αλήθεια, δεν είσαι υποχρεωμένος να πείς ψέμα. Ανάμεσα τους υπάρχει η διέξοδος της σιωπής.
