«Υπάρχει έλλειμμα πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας που μετασχηματίζεται σε μία ψεύτικη χλιδάτη πρόσκαιρη λάμψη. Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνον από τα παθήματα ή και από την πάταξη της φοροδιαφυγής, σ’ ένα δίκαιο κράτος!». Αυτά δηλώνει σήμερα στο φάκελο της ΕΡΕΥΝΑΣ η κ. Δήμητρα Κούκουρα, καθηγήτρια Θεολογίας στο ΑΠΘ. Η Δήμητρα Κούκουρα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική και τη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. Αποφοίτησε με άριστα και συνέχισε τις σπουδές της στη Σορβόννη (Ρaris Ι, Ρaris V) και στο Καθολικό Ινστιτούτο των Παρισίων, όπου παρακολούθησε μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στη Γενική Γλωσσολογία, την Κοινωνιογλωσσολογία, τη Βυζαντινή Ιστορία, τη Λειτουργική και την Πατρολογία και έλαβε τέσσερις μεταπτυχιακούς τίτλους. Διδάκτορας αναγορεύτηκε από το Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ., όπου υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα την υφολογική προσέγγιση πατερικών ομιλητικών κειμένων. Επιπλέον ασχολείται με τη φοίτηση των αλλοδαπών φοιτητών του Τμήματος Θεολογίας και του προγράμματος των μορφωτικών ανταλλαγών με τη Θεολογική Σχολή του «Τιμίου Σταυρού» της Βοστόνης. Επίσης σε εθελοντική βάση συντονίζει το πρόγραμμα θερινών μαθημάτων ελληνικής γλώσσας των θεολογικών σχολών του “Τιμίου Σταυρού” της Βοστόνης και Balamand του Λιβάνου. Έλλειψη μέτρου Απαντώντας στο ερώτημα αν οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν ενστερνισθεί και δεν έχουν αποδεχθεί το χριστιανικό μήνυμα της αρχής του μέτρου στη χρήση της οικονομικής επάρκειας, στη χρήση δηλαδή του πλούτου, απαντά: «Η έλλειψη της ανθρωπιστικής παιδείας οδηγεί και στην έλλειψη του μέτρου των αναγκών και των απολαύσεων. Αλλά και η έλλειψη αληθινής πίστης στο Ευαγγέλιο οδηγεί στον ατομισμό και την εγωπάθεια. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αγάπης και φιλανθρωπίας, προσφοράς εκ του υστερήματος πολλώ δε μάλλον εκ του περισσεύματος». Επίσης στη συνέχεια, σχολιάζοντας τα λόγια του Μ. Βασιλείου, πως η προβολή του πλούτου σε άσκοπες και ανώφελες ενέργειες μαρτυρεί μόνο ματαιοδοξία και επιδεξειομανία, που κάνει στην πραγματικότητα τους πλουσίους πτωχούς, η καθηγήτρια στο ΑΠΘ επισημαίνει: «Η διαπίστωση του Μ. Βασιλείου έχει διαχρονική ισχύ. Το θέμα είναι πώς μπορούν να συνειδητοποιήσουν όσοι έχουν χρήματα και τα ξοδεύουν ασκόπως το μάταιο, το πρόσκαιρο και πολλές φορές το γελοίο αυτών των ενεργειών. Υπάρχει έλλειμμα πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας που μετασχηματίζεται σε μία ψεύτικη χλιδάτη πρόσκαιρη λάμψη. Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνον από τα παθήματα ή και από την πάταξη της φοροδιαφυγής, σ’ ένα δίκαιο κράτος!.
Ο κ. Μιχάλης Δωρής, αρχιτέκτονας, γράφειγια τα Μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο: «Σε λίγες ημέρες οι Εγγλέζοι θα ζητήσουν την αποστολή της φλόγας από την Ολυμπία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Το υπουργείο Πολιτισμού τι θα κάνει; Θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα αρνηθεί να στείλει τη φλόγα στην πόλη όπου βρίσκονται τα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα και άλλες πολλές κλεμμένες αρχαιότητες ή τουλάχιστον κατά την τελετή της αφής της φλόγας η ιέρεια θα φοράει πένθιμο χιτώνα και οι δρομείς πένθιμη ταινία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την άρνηση επιστροφής των κλοπιμαίων που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο και η ελληνική σημαία που θα κρατάει ο Έλληνας αθλητής κατά την παρέλαση στο στάδιο θα κυματίζει μεσίστια για τον ίδιο λόγο; Ολίγη εθνική αξιοπρέπεια μας έμεινε, ας μην τη χάσουμε και αυτήν».
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και άλλοι υγειονομικοί φορείς «διασπάθισαν» την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης υπερτονίζοντας τους υποτιθέμενους κινδύνους που εγκυμονούσε η «νέα γρίπη» αναφέρει έκθεση του Πολ Φλιν, βουλευτή του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας και αντιπροέδρου της επιτροπής υγείας του ευρωπαϊκού οργανισμού προς το Συμβούλιο της Ευρώπης. «Η μείωση της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης προς τους υγειονομικούς φορείς θα θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Τελικά, όταν θα εμφανιστεί η επόμενη πανδημία γρίπης -και είναι άγνωστο πότε θα συμβεί αυτό- είναι πολύ πιθανό ο κόσμος να αδιαφορήσει για τις συστάσεις των ειδικών. Δεν αποκλείεται την επόμενη φορά οι συμπολίτες μας να μη θελήσουν να εμβολιαστούν» αναφέρει η έκθεση, υπογραμμίζοντας πόσο επικίνδυνη μπορεί να αποδειχθεί η αδιαφορία. Αργά χθες το απόγευμα, εξάλλου, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ανακοίνωσε ότι τον ερχόμενο μήνα θα επαναξιολογήσει τον τρόπο αντίδρασης του οργανισμού στην πανδημία νέας γρίπης.
Μία επιτροπή 29 ανεξάρτητων ειδικών, που συστάθηκε από την ΠΟΥ, πρόκειται να ερευνήσει σε βάθος και λεπτομερώς την αντίδραση του διεθνούς οργανισμού και κάθε πρωτόκολλο που ακολουθήθηκε, ανακοίνωσε χθες σε συνέντευξη Τύπου ο ειδικός σύμβουλος σε θέματα γρίπης της ΠΟΥ, δρ Κέιτζι Φουκούντα, ο οποίος εξάλλου αναγνώρισε ότι η καλύτερη αντιμετώπιση του λοιμώδους νοσήματος θα προκαλούσε λιγότερη σύγχυση.
Τώρα που οι περισσότεροι Ελληνες βεβαιώθηκαν ότι τα επόμενα χρόνια θα κινηθούμε σαν μεθυσμένες μέλισσες μέσα στο τετράγωνο «Ανομία-Παρανομία-Διαφθορά-Ανασφάλεια», τώρα ίσως πρέπει να συλλογιστούμε και να αναλογιστούμε.
ΕΙΜΑΣΤΕ υπερήφανοι για τα πάθη μας, καθώς (πιστεύουμε ότι) μας κάνουν ξεχωριστούς (μήπως και περιούσιους;) μέσα στο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο χωριό, όταν όμως έρχεται η στιγμή να πληρώσουμε τις συνέπειες της «αιματώδους» κοινωνικής συμπεριφοράς, τότε σφυρίζουμε αδιάφορα.
Ο μάγκας Ζορμπάς όμως πρέπει να καταβάλει το τίμημα (όποιο κι αν είναι αυτό) και δεν το ρίχνει στην κακιά στιγμή ή στον κακό πλαϊνό. Πρώτος, λοιπόν, μύθος με τον οποίο αυτο-παραμυθιαζόμαστε είναι η αιώνια ανέμελη νιότη.
ΔΕΥΤΕΡΟΣ μύθος η αενάως (επαν)ερχόμενη ελπίδα (ή σανίδα) σωτηρίας. Επειδή η ιδεοληπτική μας άβυσσος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος αλληλοβαυκαλιζόμαστε ότι έξαφνα κάτι θα συμβεί, κάτι θα σκαρφιστεί ο θεός της Ελλάδας και θα παρέμβει για να μας σώσει πριν βουλιάξουμε και πνιγούμε. Αυτό το απο-ενοχοποιητικό σόφισμα μάλλον διαμορφώθηκε στα τρίσβαθα του φόβου μας (τον οποίο «εξιδανικεύουμε» σε εθνικό Πεπρωμένο). Οποιος, όμως, κάνει τον ικανό κολυμβητή που βουτάει στα βαθιά νερά οφείλει να γνωρίζει ότι οι παγίδες του Βυθού είναι συχνά θανατηφόρες (πολλώ μάλλον όταν τελειώνει και το οξυγόνο).
Ο τρίτος μύθος σχετίζεται με την πεποίθηση ότι αν κάνουμε επί μακρόν τα ίδια λάθη κάποτε το Λάθος θα μετουσιωθεί σε Σωστό. Ψηφίζουμε επί 36 χρόνια τα δύο μεγάλα κόμματα, καταγγέλλουμε το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης και ξαναψηφίζουμε τα ίδια κόμματα (για να τα εκδικηθούμε ή γιατί έτσι θ’ αλλάξουν;)
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ τις ίδιες προεδρικές ποδοσφαιρικές ομάδες, καταγγέλλουμε το στημένο πρωτάθλημα και πηγαίνουμε στο γήπεδο για να κερδίσει «η φανέλα». Είμαστε όμηροι στο ίδιο πελατειακό σύστημα (δημάρχων, πρυτάνεων, μεγαλογιατρών/μεγαλοδικηγόρων), δυσφορούμε με τη διαφθορά και μετά υποχωρούμε μπροστά στους κινδύνους αλλαγής και διαιωνίζουμε τη διαπλοκή.
ΤΟ Πάθος και το Βάθος σίγουρα οδηγούν σε λάθη.
ΤΟ Μέγα όμως Λάθος είναι ότι πιστεύουμε ότι ξέρουμε να χειριζόμαστε τα λάθη μας. Αυτό τελικά θα μας ρίξει στο Κενό.
ΥΓ. Καλό Πάσχα σημαίνει Ανάσταση. Ο,τι κι αν ο καθείς ελπίζει να προκύψει μετά.
Σε μια εποχή που το μεγάλο θέμα συζήτησης είναι η οικονομική κρίση, την ώρα που η επιχειρηματική δραστηριότητα κοντεύει να πιάσει πάτο και που οι περισσότεροι αποφεύγουν ακόμα και να… σκεφτούν ένα οικονομικό «άνοιγμα», κάποιοι δεν το βάζουν κάτω.
Ενημερώνονται, αναλύουν τα δεδομένα, αναζητούν πόρους και αποτολμούν το μεγάλο βήμα: κάνουν την ιδέα τους πράξη.
Η δημιουργικότητα και η καινοτομία μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον -την ώρα που η «οικονομική κρίση» παρουσιάζεται περίπου ως παράγων αναστολής κάθε είδους επιχειρηματικής δραστηριότητας- είναι το ζητούμενο και του Ανοιχτού Συνεδρίου «Δημιουργική Οικονομία: Ευκαιρίες και προκλήσεις σε μια εποχή κρίσης», που διοργανώνει το British Council με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, 210-3453101). Οι εργασίες του συνεδρίου άρχισαν χθες και ολοκληρώνονται σήμερα, με τη συμβολή επιχειρηματιών που αντιμετώπισαν τα κάθε είδους εμπόδια και ακαδημαϊκών καθηγητών.
Σήμερα μιλούν στην «Ε» δύο νέοι -και ταλαντούχοι- άνθρωποι, που όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την αρνητική ατμόσφαιρα των ημερών, αλλά χαμογέλασαν πλατιά στο «μικρόβιο» της δημιουργίας και, με όπλο το όνειρό τους, κατόρθωσαν να κάνουν την ιδέα τους να λειτουργήσει. *
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ:
Ο όρος «καινοτομία» είναι συχνά ασαφής και διφορούμενος. Σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία & Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ως καινοτομία εννοείται «η άμεσα υλοποιούμενη νέα ιδέα ή η πρωτότυπη διαδικασία υλοποίησης μιας ιδέας».
Πρόκειται, δηλαδή, για τη σύλληψη της ιδέας και τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο προϊόν ή υπηρεσία.
Από την άλλη μεριά η εμπειρία έχει δείξει πως, όταν με τη λέξη «καινοτομία» υποδηλώνεται ένα καινούργιο ή ένα βελτιωμένο προϊόν που διαχέεται επιτυχώς στην αγορά, τότε η έμφαση δίνεται στο αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Η καινοτομία λοιπόν δεν είναι απαραιτήτως η γέννηση νέων ιδεών. Η γέννηση νέων ιδεών είναι απλά το πρώτο βήμα για την καινοτομία.
Πολύ συχνά η καινοτομία ταυτίζεται με την τεχνολογία. Σίγουρα η τεχνολογία είναι σημαντική, η καινοτομία ωστόσο μπορεί να αφορά και άλλους τομείς των επιχειρήσεων – όπως ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι επιχειρησιακές λειτουργίες ή οι δυνατότητες με τις οποίες ανιχνεύονται οι (νέες) επιθυμίες των ανθρώπων.
«Ως τώρα γνωρίζαμε για σχεδιαστές-επιχειρηματίες και για μοδίστρες. Εγώ βρίσκομαι τώρα στη (μάλλον ασυνήθιστη) θέση της… μοδίστρας-επιχειρηματία! Η ιδέα μου ήταν να προτείνω κάτι πρωτότυπο: μοναδικά σχέδια για κάθε πελάτη, όπως εκείνος τα επιθυμεί…
Σπούδασα Φιλοσοφία και Οικονομικά στην Οξφόρδη. Φιλοσοφία γιατί την αγαπούσα και Οικονομικά γιατί είναι μια επιστήμη, η οποία πίστευα πως θα μου παρείχε εργασία. Στις σπουδές των Οικονομικών όλα είναι λογικά συμπεράσματα. Για να έχεις, όμως, ένα συμπέρασμα, πρέπει να βασιστείς σε μια αρχή, ένα δεδομένο. Κι εκεί χαλούσαν τα πράγματα… Μονίμως αμφισβητούσα τις ίδιες τις αρχές των οικονομικών, οι οποίες μου φάνταζαν (και συνεχίζουν να φαντάζουν) επιπόλαιες, αφού συχνά αδιαφορούν για τον βασικότερο παράγοντα, τον άνθρωπο. Ετσι επέλεξα να στραφώ σε κάτι, με το οποίο δεν θα ήμουν σε διαρκή πόλεμο… Βέβαια, όταν ξεκίνησα να ράβω, το οικονομικό δαιμόνιο συνέχισε να με ακολουθεί».
Σε έναν φιλόξενο χώρο στην Ιπποκράτους, η Theia έστησε το εργαστήριό της. Στην Theia θα πάει κανείς για να ράψει το ρούχο που θέλει, όπως ακριβώς το θέλει, ή για να ανακαλύψει κάτι ανάμεσα στην έτοιμη συλλογή.
«Σε μια βιοτεχνική χώρα, όπως η Ελλάδα, το “κάνω μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους” συνεπάγεται πως πρέπει να περνάω έναν νέο κωδικό στην Εφορία για κάθε πελάτη! Γιατί μπορώ να κατασκευάζω κάλτσες, αλλά όχι κομπινεζόν. Κι αν έχεις τον κωδικό για γυναικείο πουκάμισο, δεν σημαίνει πως μπορείς να κάνεις κι αντρικό… Αυτό, επίσης, σημαίνει πως είναι αδύνατο να υποστηριχθείς από κάποια -οποιαδήποτε- επιδότηση, γιατί “τι ακριβώς είναι αυτό που κάνεις για να επιδοτηθείς κιόλας!”.
Σήμερα, βλέπω με χαρά ότι η δουλειά μου αγαπιέται. Βαρέθηκε ο κόσμος να είναι ντυμένος πανομοιότυπα, να βρίσκει αλλοιωμένο το ρούχο του μετά το πλύσιμο, να μην “κάθεται” η πένσα του στήθους… Ο κόσμος, τελικά, αγαπάει το σχέδιο που έχει μελετηθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που έχει διάρκεια στον χρόνο και που δεν είναι ένα “πυροτέχνημα”!».
«Το Openfund είναι ένα σχήμα που επιλέγει έως πέντε ομάδες νέων επιχειρηματιών ανά τέσσερις μήνες, παρέχοντάς τους οτιδήποτε χρειάζονται -όπως εκτενή συμβουλευτική υποστήριξη και αρχική χρηματοδότηση περί τα 30.000 ευρώ- ώστε να μετατρέψουν την αρχική τους ιδέα σε λειτουργικό προϊόν.
Ο λαϊκός «μύθος» αναδεικνύει την αρχική ιδέα ως το σημαντικότερο συστατικό της επιτυχίας. Στην πράξη, η αξία μιας ιδέας είναι ανάλογη του χρόνου που επενδύει κανείς στην υλοποίησή της -καμία ιδέα δεν έχει αξία από μόνη της. Μπορεί κανείς να είχε σκεφτεί την ιδέα πίσω από το Facebook χρόνια πριν υλοποιηθεί, ωστόσο τα εύσημα δεν μπορούν παρά να αποδοθούν ολοκληρωτικά σε εκείνον που άφησε οποιαδήποτε άλλη ασχολία και έκανε το Facebook πράξη. Η ιδέα, επομένως, δεν είναι εντέλει απολύτως σημαντική -εξάλλου, τις περισσότερες φορές οφείλει να τροποποιηθεί επανειλημμένως μέχρι να καταλήξει στην επιθυμητή συνταγή. Από την άλλη, η ομάδα των ιδρυτών πίσω από την ιδέα και οι ικανότητες, η αφοσίωση και η επιμονή είναι οι πλέον σημαντικοί πόροι μιας νέας εταιρείας, οι οποίοι και διαφοροποιούν τις επιτυχημένες από τις αποτυχημένες προσπάθειες. Αν θέλει κάποιος να δημιουργήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση, ας ξεκινήσει με τους κατάλληλους συνεργάτες.
Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα έχουν καταχωρισθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως όροι βαρύγδουποι, οι οποίοι συχνά χρήζουν της γνώμης «ειδικών» για την ακαδημαϊκή ερμηνεία τους. Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα, ωστόσο, είναι έννοιες απλές, συνυφασμένες με την έννοια της πρωτοβουλίας!
Αλλη διαδεδομένη θυμοσοφία συνιστά η θεώρηση της αποτυχίας ως «καταστροφή». Κάποιος που δοκιμάζει και δεν τα καταφέρνει, φέρει εσαεί τη βούλα του αποτυχημένου. Ωστόσο, το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο και το ρίσκο με την αποτυχία. Η τελευταία, επομένως, δεν πρέπει να φοβίζει, αλλά -με την προϋπόθεση ότι προηγείται εξαντλητική και τεκμηριωμένη προσπάθεια- να λογίζεται ως ένα βήμα προς την επιτυχία. Υπό το πρίσμα του επενδυτή, ένας επιχειρηματίας που έχει αποτύχει σε προηγούμενο εγχείρημά του -έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο την εμπειρία αυτή-, είναι περισσότερο πιθανό να επιτύχει σε μια νέα προσπάθεια, έναντι εκείνου που μόλις τώρα ξεκινά. Μαθαίνεις όταν αποτυγχάνεις. Αποτυγχάνεις (σίγουρα) όταν δεν μαθαίνεις.
Το φαινόμενο σύνηθες. Οποτε ξεσπά μια μεγάλη κοινωνική κρίση, το στερεότυπο ερώτημα επανέρχεται: «Γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;».Η οικονομική κρίση που βιώνουμεαποτελεί αφορμή για να ανοίξει- και πάλι – η συζήτηση. Σιωπούν όμως πράγματι οι διανοούμενοι;Αν ναι, είναι από αγανάκτηση και από αηδία; Είναι φυγή; Υπεκφυγή; Ή απλώς δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο να προτείνουν; Και αν όχι, μήπως φταίμε εμείς που δεν ανατρέχουμεστον λόγο τους, ή μήπως στο σύγχρονο μιντιακό τοπίο δεν έχουν θέση;
ΑΝ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι γιατί δεν μιλούν οι διανοούμενοι για την κρίση,η απάντηση είναι καλύτερα να σιωπούν. Είναι απίστευτο τι γράφεται.Για τον ένα φταίει ο «κλεφτοαρματωλισμός» (sic!). Για έναν άλλο το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν πέρασε Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση,Διαφωτισμό, Βιομηχανική Επανάσταση κλπ., για το ότι δηλαδή είναι ό,τι δεν είναι. Η Μεταπολίτευση και το πνεύμα της είναι ένας συνήθης τα τελευταία χρόνια ύποπτος. Κάποιος ονειρεύτηκετον Τσόρτσιλ να σώζει την Ελλάδα όπως στα Δεκεμβριανά.Ο καταπιεσμένος εσωτερικός οριενταλισμός βρήκε ευκαιρία να εκδηλωθεί, κάνοντας ηχώ με τον οριενταλισμότων δυτικών μέσων ενημέρωσης, δείχνοντας άλλη μια φορά πόσο εύθραυστη είναι η θέση της Ελλάδας στον δυτικό αναπτυγμένο κόσμο όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά και στις συνειδήσεις. Και όμως δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που όλοι πανηγυρίζαμεγια το γεγονός ότι με το ευρώ η Ελλάδα μπήκε στον κύκλοτων ισχυρών της Ευρώπης. Συζητούσαμε για την αισιόδοξηεκδοχή της νεο-ελληνικής ιστορίας, λέγοντας ότι το ερώτημα δεν είναι γιατί η Ελλάδα καθυστέρησε σε σχέση με την Ευρώπη, αλλά πώς τα κατάφερε εκκινώντας από ένα καθυστερημένο περιβάλλον να προσεγγίσει την αναπτυγμένηΕυρώπη. Ποιος φανταζόταν παρόμοια ανατροπή,κατά την οποία η Ελλάδα από νησίδα ευρωπαϊκήςσταθερότητας στα Βαλκάνια μετατράπηκε σε θρυαλλίδα αποσταθεροποίησης του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης;
Η βραχεία μνήμη μας εξαίφνης έγινε μακρά, ανακαλώντας από τα μουχλιασμένα βάθη της τον χρυσό που μας έκλεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια της Kατοχής και τις θηριωδίες των Nαζί για τις οποίες δεν αποζημιωθήκαμε.
Kαι να σκεφθείτε πως η παροιμία είναι ελληνική και καθόλου γερμανική. «Mην απλώνετε τα πόδια σας μακρύτερα από την κάπα σας». Tη γνωρίζαμε αλλά την αγνοήσαμε. Kαι όταν μας τη θύμισε με τον τρόπο της η Mέρκελ, ανακαλύψαμε ότι ο Προκρούστης ήταν θηλυκός και γερμανικής καταγωγής!
Eτοιμοι να εκχωρήσουμε ακόμα και μέρος της αρχαίας μυθολογίας για να επιμηκύνουμε τον τρυφηλό βίο που μας χάρισε η μυθοπλασία μιας χώρας που μπορεί να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Kαι η βραχεία μνήμη μας εξαίφνης έγινε μακρά, ανακαλώντας από τα μουχλιασμένα βάθη της τον χρυσό που μας έκλεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια της Kατοχής και τις θηριωδίες των Nαζί για τις οποίες δεν αποζημιωθήκαμε.
Aν είναι δυνατόν να ευτελιζόμαστε με φτηνούς κουτσαβακισμούς για να κρύψουμε την… περήφανη επαιτεία μας. Aν είναι δυνατόν να διακινδυνεύουμε την απώλεια του πλέον ισχυρού όπλου που διαθέτουμε ως λαός. Tου μοναδικού που μπορεί να μας διασώσει από τον Aρμαγεδδώνα της οικονομικής κρίσης. Tην αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό μας. Ώστε οι ίδιοι να δώσουμε λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.
Στη συλλογική αυταπάτη μιας ψευδούς ευημερίας. Στον παρονομαστή της οποίας υπάρχουν δεκάδες δισ. ευρώ από ευρωπαϊκά Πακέτα Στήριξης που ξοδεύτηκαν ασυλλόγιστα χωρίς ουδεμία βελτίωση να υπάρξει στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, υπάρχουν πολιτικές ηγεσίες που βρήκαν το ελιξίριο της εξουσίας τους στον αργό θάνατο της οικονομίας, διογκώνοντας με εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις το Δημόσιο, υπάρχουν τράπεζες που οδήγησαν σε πρωτοφανή εκμαυλισμό παρέχοντας δανεισμό για κατανάλωση χωρίς στοιχειώδεις εγγυήσεις.
Tώρα εξεγείρονται όλοι αυτοί και σκάνε με παταγώδη θόρυβο. «Oλοι αυτοί» είναι παρασιτικές συμπεριφορές στο σώμα ενός κράτους που εξαγόραζε κάθε φορά τη σιωπή και τη συναίνεσή τους «μπουκώνοντάς» τους με δημόσιο χρήμα. Tώρα, το χρήμα στέρεψε και φαίνονται τα ρήγματα σε ένα άγονο έδαφος.
Tώρα η συλλογική αυταπάτη είναι ένα κερί που λιώνει. Aς λιώσει λοιπόν. Θα ‘ναι η πρώτη ύλη για να ξαναβρούμε το φως που καίει. Mε κόπο και μόχθο. Tα καλά κόποις κτώνται. Όπως λέει και ένα ρητό των βάρβαρων γερμανικών φύλων…
Ακούγεται συχνά. Παραπάνω από μια τυπική πλάκα. Πολλοί το πιστεύουν. «Οταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βελανίδια». Υπάρχει και η εκδοχή «αυτοί ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα», προφανώς αναζητώντας τα βελανίδια. Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι βελανίδια τρώνε ο Τσιπ και ο Ντέιλ, δηλαδή οι σκίουροι, ας συμβάλουμε στην αποκατάσταση μιας δικαιοσύνης.
Οι Ελληνες δίδαξαν πολλά στην ανθρωπότητα. Τους μάθαμε να τρώνε με πιρούνια, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας τουλάχιστον πενήντα χιλιάδες συμπατριώτες που τρώνε με ξυλάκια και το γουστάρουν.Τους μάθαμε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά υπήρξαν και αιώνες που άλλοι τους ήξεραν καλύτερα από εμάς. Δεν επεκτείνω έναν τεράστιο κατάλογο ανάλογων περιπτώσεων. Η ιστορία με τον Παρθενώνα διδάσκει ότι είμαστε ικανοί για το άριστο και το χείριστο με τον ίδιο ενθουσιασμό.Οι ίδιοι άνθρωποι που τον έχτισαν εξόντωσαν τους Μηλίους, απλώς επειδή ήταν Δωριείς και ουδέτεροι, έδιωξαν τον Πρωταγόρα που έφυγε νύχτα και προτιμούσαν τους δημαγωγούς από κάθε δίκαιο Αριστείδη. Η αθλιότητα ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο για τη μεγαλοσύνη. Το μίξερ που μας έβαλαν για να μας φτιάξουν δε δέχεται μόνο βιολογικά προϊόντα, αλλά και μπόλικη πλαστικούρα.
Αυτό που υπονοεί η πρόταση με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια είναι πως άλλοι λαοί εμφανίζονται στην ιστορική επιφάνεια πιο αργά από άλλους. Καθώς η ανθρωπότητα φαίνεται πως δεν πλάστηκε από το πλευρό ενός πρωτόπλαστου, αυτό είναι αληθινό. Μόνο που δεν παλαντζάρει. Οι απόγονοι αυτών που είπαν το «Μολών Λαβέ» πέρασαν μερικούς αιώνες κολακεύοντας κάθε άξεστο έπαρχο που κατέληγε στην περιοχή τους. Αν αναζητήσετε Εφιάλτες στην ελληνική Ιστορία, θα χάσετε το λογαριασμό. Ακόμη και στο πρόσφατο επεισόδιο με την Αφροδίτη της Μήλου σε ρόλο Αμερικάνας χίπισσας που προσπερνάει ένα χιλιμπίλη τροχονόμο στις κεντρικές πολιτείες και του δείχνει ότι τον περιφρονεί με μια χειρονομία, φαίνεται ότι παρεξηγηθήκαμε: οι Γερμανοί κειμενογράφοι εννοούσαν ότι εμείς, ως λαός που αντιπροσωπεύεται από την Αφροδίτη, τους φέρεται υβριστικά. Κάτι τέτοιο δεν το ανασκευάσαμε. Απεναντίας, αρχίσαμε τα βελανίδια.
Οταν θα έρθει η ημέρα που θα συμφιλιωθούμε με την Ιστορία μας, όχι ως πηγή επιχειρημάτων για να ταπώσουμε κόσμο και κοσμάκη, αλλά ως πηγή αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, αυτοσαρκασμού και ενάντια στη σοβαροφάνεια, όλα θα κυλήσουν πολύ καλύτερα. Εδώ στις προχτεσινές συγκεντρώσεις ενάντια στη κρίση και ποιος θα την πληρώσει, ακούγονταν τραγούδια μελαγχολικά, ηττοπαθή, σπληνιάρικα, το νεότερο ετών τριάντα δύο, τα περισσότερα ετών σαράντα. Πουθενά μια Μασσαλιώτιδα, μια μούτζα της προκοπής, ένα σύνθημα που να ενώσει υπό κοινό γέλιο τους σακατεμένους.Και όταν έχτιζαν Παρθενώνες, γελούσαν πολύ, φίλτατοι.
Μπορεί να έχουμε του κόσμου τα προσωπικά ελαττώματα, ακόμη και χαζές συνήθειες που γίνονται χειρότερες και κακόγουστες, αν μαζευόμαστε καμιά σαρανταρέα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη γενίκευση. Δυστυχώς, όλοι μας γενικεύουμε ασύστολα και γινόμαστε θηρία όταν οι απέξω γενικεύουν εναντίον μας. Πόσες τέτοιες προεικόνες έχουμε στο κεφάλι μας; Οι Μεξικάνοι τεμπελιάζουν με το σομπρέρο να κρύβει τα πρόσωπά τους από τον ήλιο. Οι Ιταλοί είναι σαχλοκούδουνοι, ελαφρόμυαλοι εραστές. Οι ορεινοί Ελληνες δεν παρουσιάζονται ως υψηλής αντίληψης άτομα. Εκατοντάδες, χιλιάδες υπερβολές, που τονίζουν γελοιογραφικώς κομμάτια του χαρακτήρα μη αρεστά στο γείτονα, έρχονται και φεύγουν συνεχώς. Οταν λοιπόν εμφανίζεται μια Αφροδίτη της Μήλου να εκφράζει μιας μορφής πονηρή μάνα – Λέγκω, με μια προσβλητική χειρονομία προς τους εταίρους της, είναι φυσικό ο καθένας μας να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτό το σύμβολο.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι Ελληνες δεν υψώνουν το μεσαίο τους δάχτυλο, για να βρίσουν άηχα. Οι Ελληνες κάμπτουν το μεσαίο δάχτυλο και το φέρνουν πέρα δώθε ή μουτζώνουν. Βέβαια, από το πολύ σινεμά που έχουμε δει δεν αποκλείω κάποιος ξενομανής να ασκεί αυτήν την τεχνική.
Για να αφήσουμε τις πλάκες, δε χρειάζεται επίσης να απαντήσουμε στους Γερμανούς ομαδικώς, θυμίζοντάς τους τι έκαναν και τι δεν έκαναν στην ανθρωπότητα, τι γράφει γι’ αυτούς ο Τάκιτος και ποιος έκαψε το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Εχουμε βέβαια κάθε δικαίωμα, ιδιωτικώς και προσωπικώς, να απευθύνουμε, σε όποιον νομίζουμε, τον πρέποντα λίβελο. Αλλά τα κράτη είναι αδιανόητο να επηρεάζουν την κοινή γνώμη τους ευνοώντας αρνητικά άρθρα για μια χώρα της οποίας δε γουστάρουν τις πολιτικές. Αν δεν αξίζουμε να είμαστε μέρος της Ενωσης, ας φτιάξουν διαδικασίες που να επιτρέπουν την αποβολή μιας χώρας – μέλους. Αν χρωστάμε πολλά, ας μας εξηγήσουν πόσα είναι αυτά που πρέπει να χρωστάμε κανονικά, και αν αντέχουν μια Ελλάδα που δε θα αγοράσει όπλα από τους υβριστές της για καμιά δεκαετία, λύνοντας το οικονομικό της πρόβλημα και απαιτώντας να μην κινδυνεύσει ποτέ ευρωπαϊκό έδαφος. Είναι γενικά απαίσιο πράγμα να έχεις οικονομικά προβλήματα με μια χώρα και επί τη ευκαιρία να ξαμολάς και είκοσι άλλα αρνητικά στοιχεία της. Οι Ελληνες δεν είναι τόσο άσχετοι στα οικονομικά όσο δείχνουν. Οταν τους μιλάει ο Βγενόπουλος, καταλαβαίνουν, όταν βλέπουν το ύφος της Μέρκελ, τρελαίνονται. Για τους λίγους που δεν καταλαβαίνουν τον τίτλο του άρθρου αυτού, γερμανικό νούμερο είναι η σκοπιά 2-4, που είναι μαύρη η νύχτα στα βουνά…
Ερχονταν εδώ οι ευρωπαίοι πολίτες, που ζούνε με την τζίντζα και αγόραζαν μια φέτα καρπούζι σιθρού στη χώρα τους και ενάμισι μήλο, και μας έβλεπαν τόσα χρόνια να καλοπερνάμε, να πουλιούνται τα καρπούζια βουνά στις καρότσες είκοσι λεπτά το κιλό, να πλακωνόμαστε στις γαρίδες, στα ούζα και στα καλαμαράκια, και μας φθονούσαν.
Έρχονταν και κάποιοι επίτροποι και τα έβλεπαν και σκέφτονταν ότι το παρακάνουμε. Και το είχαν απωθημένο. Οπότε τώρα που πέσαμε στα γόνατα, σου λέει ήρθε καιρός να τιμωρηθούν αναδρομικά αυτοί οι αυθάδεις Έλληνες.
Λαμόγια οι ίδιοι, Γερμανοί, Ιταλοί και Εγγλέζοι, χειρότεροι από μας, δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς τα καταφέρνουμε, και αυτοί να ζούνε στη γυφτιά, να παίρνουνε μαζί τους ψωμοτύρια στα αεροδρόμια, μπανάνες και καφέδες στο παγούρι, για να μην πληρώσουν ένα σνακ στις αίθουσες αναμονής. Θυμάμαι έναν τσιπλάκι Εγγλέζο στη Ρόδο, που ήρθε να πληρώσει δίπλα μου στη ρεσεψιόν. Είχε μαζέψει όλες τις ζάχαρες σε σακουλάκια από τα πρωινά, και απαιτούσε να του επιστραφούν τα λεφτά που αντιστοιχούσαν σε αυτές, επειδή δεν τις έριξε στον καφέ, δεν τις κατανάλωσε. Μιζέρια.
Οπότε ήρθε ο καιρός να βγάλουν τα απωθημένα τους. Είναι αυτονόητο ότι φταίμε και εμείς που τους δώσαμε το δικαίωμα με τις αλητείες μας και την ειδεχθή ανικανότητα των πολιτικών μας. Τώρα θέλουν να μας βασανίσουνε σαδιστικά και ζητούν μέτρα έξω από κάθε ελληνική λογική, με βάση τα δικά τους ήθη, που είναι άσχετα με τη δική μας πραγματικότητα. Στο πλαίσιο αυτό ζητούν να καταργηθεί και ο λεγόμενος 14ος μισθός, γιατί δεν ξέρουν πως ο μισθός αυτός είναι που ζωογονεί μέσα στον χειμώνα όλη την ελληνική αγορά και πως απ’ αυτόν δεν μένει φράγκο στην τσέπη του Έλληνα. Τον τσακίζει ολόκληρο σε δώρα και για να παρηγορηθεί μία φορά τον χρόνο αγοράζοντας και ένα τσίτι παραπάνω ή κλείνει τρύπες. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν τον αποταμιεύει, όπως θα έκαναν κάτι ευρωπαίοι εξηνταβελόνηδες που ετοιμάζουν τις διακοπές τους από τον Δεκέμβριο, κατεβαίνουν να κάνουν διακοπές στη Μύκονο με πορτοκαλί βραχιολάκια ομαδικού φαγητού και δωρεάν ποτού και έχουνε προκαθορίσει πώς και πόσο θα διασκεδάσουν έξι μήνες πριν, μήπως και βγουν από τον προϋπολογισμό αυτής της φτωχομπινεδιάρικης αντίληψης. Μην τυχόν και ξοδέψουν κάνα ευρώ παραπάνω και χάσει η Βενετιά βελόνι.
Όλοι αυτοί οι τύποι μάς απεχθάνονται. Αλλά, αν η ελληνική κυβέρνηση κάνει το λάθος να τους ακούσει στο θέμα του 14ου μισθού, θα βρεθεί μπροστά σε εξέγερση. Και αυτό όχι επειδή ο δέκατος τέταρτος μισθός περιέχει μια μυθολογία πέρα από το ποσό, εκείνη που συνδέεται με τις γιορτές, με την ανάταση, με την ευκαιρία για λίγες ημέρες να έχουμε την ψευδαίσθηση της πολυτέλειας κάποιας μικρής σπατάλης. Ο 14ος μισθός ανήκει στον χώρο των συμβόλων και της μεταφυσικής. Και ας μην παραθεωρούμε πως πρώτοι από όλους θα ξεσηκωθούν οι έμποροι. Μην αγγιχτεί ο 14ος μισθός, γιατί αυτό θα είναι η σταγόνα που θα φέρει υπερχείλιση στο καζανάκι.
Το αληθινό και το δίκαιο έχουν απ' τη φύση μεγαλύτερη δύναμη από το ψέμα και το άδικο
Αριστοτέλης
Το να λες την αλήθεια είναι πάντοτε η καλύτερη μέθοδος και ασφαλέστερος δρόμος για τη ζωή
Μένανδρος
Αν δεν μπορείς να πείς την αλήθεια, δεν είσαι υποχρεωμένος να πείς ψέμα. Ανάμεσα τους υπάρχει η διέξοδος της σιωπής.
