Σε μια εποχή που το μεγάλο θέμα συζήτησης είναι η οικονομική κρίση, την ώρα που η επιχειρηματική δραστηριότητα κοντεύει να πιάσει πάτο και που οι περισσότεροι αποφεύγουν ακόμα και να… σκεφτούν ένα οικονομικό «άνοιγμα», κάποιοι δεν το βάζουν κάτω.
Ενημερώνονται, αναλύουν τα δεδομένα, αναζητούν πόρους και αποτολμούν το μεγάλο βήμα: κάνουν την ιδέα τους πράξη.
Η δημιουργικότητα και η καινοτομία μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον -την ώρα που η «οικονομική κρίση» παρουσιάζεται περίπου ως παράγων αναστολής κάθε είδους επιχειρηματικής δραστηριότητας- είναι το ζητούμενο και του Ανοιχτού Συνεδρίου «Δημιουργική Οικονομία: Ευκαιρίες και προκλήσεις σε μια εποχή κρίσης», που διοργανώνει το British Council με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, 210-3453101). Οι εργασίες του συνεδρίου άρχισαν χθες και ολοκληρώνονται σήμερα, με τη συμβολή επιχειρηματιών που αντιμετώπισαν τα κάθε είδους εμπόδια και ακαδημαϊκών καθηγητών.
Σήμερα μιλούν στην «Ε» δύο νέοι -και ταλαντούχοι- άνθρωποι, που όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την αρνητική ατμόσφαιρα των ημερών, αλλά χαμογέλασαν πλατιά στο «μικρόβιο» της δημιουργίας και, με όπλο το όνειρό τους, κατόρθωσαν να κάνουν την ιδέα τους να λειτουργήσει. *
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ:
Ο όρος «καινοτομία» είναι συχνά ασαφής και διφορούμενος. Σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία & Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ως καινοτομία εννοείται «η άμεσα υλοποιούμενη νέα ιδέα ή η πρωτότυπη διαδικασία υλοποίησης μιας ιδέας».
Πρόκειται, δηλαδή, για τη σύλληψη της ιδέας και τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο προϊόν ή υπηρεσία.
Από την άλλη μεριά η εμπειρία έχει δείξει πως, όταν με τη λέξη «καινοτομία» υποδηλώνεται ένα καινούργιο ή ένα βελτιωμένο προϊόν που διαχέεται επιτυχώς στην αγορά, τότε η έμφαση δίνεται στο αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Η καινοτομία λοιπόν δεν είναι απαραιτήτως η γέννηση νέων ιδεών. Η γέννηση νέων ιδεών είναι απλά το πρώτο βήμα για την καινοτομία.
Πολύ συχνά η καινοτομία ταυτίζεται με την τεχνολογία. Σίγουρα η τεχνολογία είναι σημαντική, η καινοτομία ωστόσο μπορεί να αφορά και άλλους τομείς των επιχειρήσεων – όπως ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι επιχειρησιακές λειτουργίες ή οι δυνατότητες με τις οποίες ανιχνεύονται οι (νέες) επιθυμίες των ανθρώπων.
Θεοδώρα Προβοπούλου (ΤΗΕΙΑ) – σχεδιάστρια μόδας (www.theialab.com)
«Μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους»
«Ως τώρα γνωρίζαμε για σχεδιαστές-επιχειρηματίες και για μοδίστρες. Εγώ βρίσκομαι τώρα στη (μάλλον ασυνήθιστη) θέση της… μοδίστρας-επιχειρηματία! Η ιδέα μου ήταν να προτείνω κάτι πρωτότυπο: μοναδικά σχέδια για κάθε πελάτη, όπως εκείνος τα επιθυμεί…
Σπούδασα Φιλοσοφία και Οικονομικά στην Οξφόρδη. Φιλοσοφία γιατί την αγαπούσα και Οικονομικά γιατί είναι μια επιστήμη, η οποία πίστευα πως θα μου παρείχε εργασία. Στις σπουδές των Οικονομικών όλα είναι λογικά συμπεράσματα. Για να έχεις, όμως, ένα συμπέρασμα, πρέπει να βασιστείς σε μια αρχή, ένα δεδομένο. Κι εκεί χαλούσαν τα πράγματα… Μονίμως αμφισβητούσα τις ίδιες τις αρχές των οικονομικών, οι οποίες μου φάνταζαν (και συνεχίζουν να φαντάζουν) επιπόλαιες, αφού συχνά αδιαφορούν για τον βασικότερο παράγοντα, τον άνθρωπο. Ετσι επέλεξα να στραφώ σε κάτι, με το οποίο δεν θα ήμουν σε διαρκή πόλεμο… Βέβαια, όταν ξεκίνησα να ράβω, το οικονομικό δαιμόνιο συνέχισε να με ακολουθεί».
Σε έναν φιλόξενο χώρο στην Ιπποκράτους, η Theia έστησε το εργαστήριό της. Στην Theia θα πάει κανείς για να ράψει το ρούχο που θέλει, όπως ακριβώς το θέλει, ή για να ανακαλύψει κάτι ανάμεσα στην έτοιμη συλλογή.
«Σε μια βιοτεχνική χώρα, όπως η Ελλάδα, το “κάνω μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους” συνεπάγεται πως πρέπει να περνάω έναν νέο κωδικό στην Εφορία για κάθε πελάτη! Γιατί μπορώ να κατασκευάζω κάλτσες, αλλά όχι κομπινεζόν. Κι αν έχεις τον κωδικό για γυναικείο πουκάμισο, δεν σημαίνει πως μπορείς να κάνεις κι αντρικό… Αυτό, επίσης, σημαίνει πως είναι αδύνατο να υποστηριχθείς από κάποια -οποιαδήποτε- επιδότηση, γιατί “τι ακριβώς είναι αυτό που κάνεις για να επιδοτηθείς κιόλας!”.
Σήμερα, βλέπω με χαρά ότι η δουλειά μου αγαπιέται. Βαρέθηκε ο κόσμος να είναι ντυμένος πανομοιότυπα, να βρίσκει αλλοιωμένο το ρούχο του μετά το πλύσιμο, να μην “κάθεται” η πένσα του στήθους… Ο κόσμος, τελικά, αγαπάει το σχέδιο που έχει μελετηθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που έχει διάρκεια στον χρόνο και που δεν είναι ένα “πυροτέχνημα”!».
Γιώργος Τζιραλής – εκτελεστικός διευθυντής Openfund (theopenfund.com)
«Το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο»
«Το Openfund είναι ένα σχήμα που επιλέγει έως πέντε ομάδες νέων επιχειρηματιών ανά τέσσερις μήνες, παρέχοντάς τους οτιδήποτε χρειάζονται -όπως εκτενή συμβουλευτική υποστήριξη και αρχική χρηματοδότηση περί τα 30.000 ευρώ- ώστε να μετατρέψουν την αρχική τους ιδέα σε λειτουργικό προϊόν.
Ο λαϊκός «μύθος» αναδεικνύει την αρχική ιδέα ως το σημαντικότερο συστατικό της επιτυχίας. Στην πράξη, η αξία μιας ιδέας είναι ανάλογη του χρόνου που επενδύει κανείς στην υλοποίησή της -καμία ιδέα δεν έχει αξία από μόνη της. Μπορεί κανείς να είχε σκεφτεί την ιδέα πίσω από το Facebook χρόνια πριν υλοποιηθεί, ωστόσο τα εύσημα δεν μπορούν παρά να αποδοθούν ολοκληρωτικά σε εκείνον που άφησε οποιαδήποτε άλλη ασχολία και έκανε το Facebook πράξη. Η ιδέα, επομένως, δεν είναι εντέλει απολύτως σημαντική -εξάλλου, τις περισσότερες φορές οφείλει να τροποποιηθεί επανειλημμένως μέχρι να καταλήξει στην επιθυμητή συνταγή. Από την άλλη, η ομάδα των ιδρυτών πίσω από την ιδέα και οι ικανότητες, η αφοσίωση και η επιμονή είναι οι πλέον σημαντικοί πόροι μιας νέας εταιρείας, οι οποίοι και διαφοροποιούν τις επιτυχημένες από τις αποτυχημένες προσπάθειες. Αν θέλει κάποιος να δημιουργήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση, ας ξεκινήσει με τους κατάλληλους συνεργάτες.
Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα έχουν καταχωρισθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως όροι βαρύγδουποι, οι οποίοι συχνά χρήζουν της γνώμης «ειδικών» για την ακαδημαϊκή ερμηνεία τους. Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα, ωστόσο, είναι έννοιες απλές, συνυφασμένες με την έννοια της πρωτοβουλίας!
Αλλη διαδεδομένη θυμοσοφία συνιστά η θεώρηση της αποτυχίας ως «καταστροφή». Κάποιος που δοκιμάζει και δεν τα καταφέρνει, φέρει εσαεί τη βούλα του αποτυχημένου. Ωστόσο, το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο και το ρίσκο με την αποτυχία. Η τελευταία, επομένως, δεν πρέπει να φοβίζει, αλλά -με την προϋπόθεση ότι προηγείται εξαντλητική και τεκμηριωμένη προσπάθεια- να λογίζεται ως ένα βήμα προς την επιτυχία. Υπό το πρίσμα του επενδυτή, ένας επιχειρηματίας που έχει αποτύχει σε προηγούμενο εγχείρημά του -έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο την εμπειρία αυτή-, είναι περισσότερο πιθανό να επιτύχει σε μια νέα προσπάθεια, έναντι εκείνου που μόλις τώρα ξεκινά. Μαθαίνεις όταν αποτυγχάνεις. Αποτυγχάνεις (σίγουρα) όταν δεν μαθαίνεις.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.