Η έλλειψη κοινωνικών σχέσεων με άλλους ανθρώπους όχι μόνο μπορεί να κάνει κάποιον δυστυχισμένο, αλλά επίσης μπορεί να βλάψει τη σωματική και νοητική του υγεία, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι η μοναξιά μπορεί τελικά να είναι τόσο επιζήμια όσο το κάπνισμα ή η παχυσαρκία.
Η έρευνα του πανεπιστημίου του Σικάγο, υπό τον καθηγητή ψυχολογίας John Cacioppo, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Journal of Cognitive Neuroscience» (Περιοδικό Γνωσιακής Νευροεπιστήμης) και παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης, δείχνει ότι η κοινωνική απομόνωση επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου. Είναι η πρώτη έρευνα που χρησιμοποίησε την κλασική πλέον τομογραφία μαγνητικού συντονισμού (fMRI) για να μελετήσει τη σχέση μοναξιάς-εγκεφαλικής δραστηριότητας.
Σύμφωνα με τον ερευνητή, η μοναξιά υποσκάπτει την υγεία και μπορεί να κάνει ίδια ζημιά με το κάπνισμα. Το αίσθημα κοινωνικής απόρριψης ή απομόνωσης αυξάνει την πίεση του αίματος, το επίπεδο του άγχους (η μοναξιά αυξάνει την ορμόνη του στρες κορτιζόλη), εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα και αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης Αλτσχάιμερ, κατάθλιψης και αϋπνίας. Από την άλλη, μειώνει το επίπεδο της θέλησης και επιμονής, επηρεάζοντας έτσι αρνητικά την ικανότητα κάποιου να ακολουθεί ένα υγιεινό στιλ ζωής.
Η μοναξιά, κατά τον Cacioppo, μειώνει γενικά τον έλεγχο που ασκεί κάποιος στη ζωή του και αυτό επηρεάζει αρνητικά την υγεία του. Σύμφωνα με τον ερευνητή, η κοινωνικότητα έχει εξελικτικές ρίζες. Προκειμένου να επιβιώσουν στο απώτατο παρελθόν, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να αναπτύξουν δεσμούς μεταξύ τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Στη συνέχεια, για να προοδεύσουν, χρειάστηκε να αναπτύξουν περαιτέρω το αίσθημα αλτρουισμού και συνεργασίας. Όπως ο φυσικός πόνος λειτουργεί ως σήμα για αλλαγή συμπεριφοράς από τον πάσχοντα, έτσι και και η μοναξιά (κοινωνική απομόνωση), σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, αναπτύχθηκε εξελικτικά ως σήμα για αλλαγή συμπεριφοράς, ώστε να αποκατασταθούν οι κοινωνικοί δεσμοί.
Ο Cacioppo, μαζί με τον καθηγητή ψυχολογίας και ψυχιατρικής Jean Decety, επίσης του πανεπιστημίου του Σικάγο, είναι από τους πρωτεργάτες μιας νέας προσέγγισης της ψυχολογίας, καθώς και της λεγόμενης «κοινωνικής νευροεπιστήμης». Όπως έγραψαν σε άρθρο τους στο περιοδικό «Perspectives on Psychological Science» (Προοπτικές της Ψυχολογικής Επιστήμης), με τον εύγλωττο τίτλο «Ποιοι είναι οι μηχανισμοί του εγκεφάλου στους οποίους βασίζονται οι ψυχολογικές διαδικασίες;», «η επιστήμη του 21ου αιώνα μπορεί και πρέπει να γίνει όχι μόνο η επιστήμη της φανερής συμπεριφοράς ή η επιστήμη του νου, αλλά επίσης η επιστήμη του εγκεφάλου».
Το νέο επιστημονικό ρεύμα, μελετώντας τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς και τα κυκλώματα των κυττάρων του εγκεφάλου (νευρώνων), προσπαθεί να βασίσει σε νευρωνικές βάσεις τις ψυχολογικές λειτουργίες, θεωρώντας ότι αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του έργου του Κάρολου Δαρβίνου, που θεωρούσε τον εγκέφαλο προϊόν της εξέλιξης και ότι η ψυχολογία συνεπώς πρέπει να έχει ως θεμέλιο τον εγκέφαλο.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.