Το σχολείο μας φέτος υλοποιεί ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα της «Παιδική HELMEPA» με τίτλο «Η φίλη μας η θάλασσα» . Στόχος του προγράμματος είναι να ενημερώσει και δραστηριοποιήσει τα παιδιά για το θαλάσσιο περιβάλλον και να αναδείξει την αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπου και θάλασσας. Τα παιδιά μέσα από δράσεις μαθαίνουν να ερευνούν , να σκέφτονται κριτικά και δημιουργικά . Μαθαίνουν να αγαπούν και να ενδιαφέρονται για το φυσικό περιβάλλον, να το φροντίζουν, να το χαίρονται , να ευαισθητοποιούνται για κάθε οικολογική καταστροφή .
Μέσα από τις πολλές δράσεις που υλοποιήσαμε σαν ομάδα 2287 , ήταν να λάβουμε μέρος στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ζωγραφικής. Το αποτέλεσμα μας ξάφνιασε και μας ικανοποίησε ! Η συμμετοχή των αγοριών μας , πήρε το Γ΄βραβείο στην κατηγορία Δ’, Ε’, ΣΤ’ Τάξεις. Το θέμα του διαγωνισμού ήταν : « Άνθρωποι και θαλάσσια ζωή, σύμμαχοι για τον πλανήτη Γη! ». Η ομάδα που διακρίθηκε αποτελείται από τους μαθητές :
Βαρελά Λευτέρη,
Κούκο Αντώνη ,
Λαπούσι Εμμανουήλ,
Μάρκου Γιάννη,
Μούκα Νίκο και
Ουζούνη Βαγγέλη .
Η βράβευση μας πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά , την Πέμπτη 10 Ιουνίου και στους μαθητές απονεμήθηκαν τιμητικοί έπαινοι και δωράκια που μας έστειλε η «Παιδική HELMEPA». Εμείς γράψαμε και τους αφιερώσαμε ένα ποίημα – ευχή:
Τί γιορτάζουμε κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας; Ξεκινώντας από το Σάββατο του Λαζάρου και μέχρι την Κυριακή του Πάσχα, παρουσιάζονται τα γεγονότα, μαζί με ήθη και έθιμα της πατρίδας μας. Δείτε την παρακάτω παρουσίαση και διαβάστε ένα όμορφο ποίημα “Η ημέρα της Λαμπρής”
Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε Τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη∙ Και από ‘κει κινημένο αργοφυσούσε Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι, Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα: Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.
Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, Όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε∙ Μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες Με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε∙ Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες Ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε∙ Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη, Πέστε: Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.
Η φωλιά είναι το καταφύγιο που παρέχει στα ζώα προστασία από τις καιρικές συνθήκες, τις επιθέσεις των εχθρών τους και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για τον πολλαπλασιασμό τους και την ανατροφή των απογόνων τους.Τα περισσότερα ζώα ψάχνουν ένα καταφύγιο , για να είναι ασφαλή . Υπάρχουν όμως και ζώα που κατασκευάζουν υπέροχες φωλιές που πολλοί αρχιτέκτονες και μηχανικοί θα τις ζήλευαν !
Μερικά ζώα είναι καταπληκτικοί μάστορες , που με λίγα υλικά της φύσης και πολύ επιμονή, δημιουργούν υπέροχες κατασκευές . Ας γνωρίσουμε 10υπέροχους αρχιτέκτονες της φύσης .
1. ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ
ΔΕΙΤΕ :
ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΩΝ ΜΥΡΜΗΓΚΙΩΝ .
Οι κάστορες κατασκευάζουν τις καλύβες τους σε λίμνες και βάλτους. Έχουν πάντα μια έξοδο κινδύνου για να μπορούν να διαφύγουν σε περίπτωση επιδρομής κάποιου εχθρού και η κατασκευή συνήθως είναι αρκετά μεγάλου όγκου.
Η μεγαλύτερη φωλιά κάστορα που έχει καταγραφεί είναι στο Εθνικό Πάρκο Wood Buffalo του Καναδά με μήκος 850 μέτρα.
Ο αγώνας του 1821 ήταν τραχύς, συνεχής και άνισος. Χρειάστηκε να δοθούν σκληρές μάχες και να χυθεί πολύ αίμα για να φθάσουμε στη νίκη. Οχτώ περίπου χρόνια πάλευαν ασταμάτητα οι Έλληνες εναντίον του φοβερού τυράννου. Ήταν χρόνια γεμάτα από φρικτές θυσίες, ερημώσεις, στερήσεις, απερίγραπτα μαρτύρια, σφαγές. Αλλά και χρόνια γεμάτα από νίκες, ένδοξα τρόπαια και κατορθώματα, που προκάλεσαν το θαυμασμό ολόκληρου του κόσμου. Δείτε το α΄μέρος του χρονικού μας .
Την Καθαρή Δευτέρα οι άνθρωποι ξεχύνονται στην ύπαιθρο, πετάνε χαρταετούς, τρώνε νηστίσιμα – όπως τα θαλασσινά, τις ελιές, τον ταραμά, το χαλβά και φυσικά λαγάνα. Η λαγάνα είναι ένα ψωμί, το οποίο έχει φτιαχτεί βιαστικά από τις νοικοκυρές για να το πάρουν μαζί τους στην εξοχή. Είναι πλατύ, γιατί δεν έχουν χρησιμοποιήσει ούτε προζύμι ούτε μαγιά, κι έτσι δεν μπόρεσε να φουσκώσει.Τη λέμε Καθαρή Δευτέρα, γιατί σε πιο παλιές εποχές τη μέρα αυτή οι νοικοκυρές καθάριζαν τα μαγειρικά τους σκεύη από τα λίπη. Λόγω της νηστείας δεν θα ξαναμαγείρευαν κρέας μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Ακόμη λέμε ότι αυτή τη μέρα γιορτάζουμε τα Κούλουμα. Κατά μια εξήγηση Κούλουμα σημαίνει αφθονία από σαρακοστιανούς μεζέδες.Το πέταγμα του χαρταετού συμβολίζει την ανάταση της ψυχής κατά την Σαρακοστή. Γι αυτό συνηθίζεται να πετούν τα παιδιά τον χαρταετό.
ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
Η Μεγάλη Σαρακοστή ξεκινά από την Καθαρή Δευτέρα και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.
Η Σαρακοστή είναι μια μεγάλη περίοδος νηστεία της Χριστιανικής Εκκλησίας. Μας προετοιμάζει να δεχτούμε με καθαρή καρδιά τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού. Οι άνθρωποι νηστεύουν όχι μόνο από το κρέας αλλά και τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα αυγά. Τρώμε ρύζι, όσπρια, χόρτα κτλ. Παλιότερα οι άνθρωποι σταματούσαν να τρώνε κρέας, γιατί στο τέλος του χειμώνα τα αρνάκια ήταν ακόμη μικρά και έπρεπε να τους δώσουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν. Ακόμη, για λόγους θρησκευτικούς, έπρεπε να στερηθούν κάποια πράγματα που τους ευχαριστούσαν ιδιαίτερα, για να μπορούν να φάνε το κρέας με περισσότερη ευχαρίστηση το Πάσχα. Αυτή τη στέρηση τη λέμε εγκράτεια.
Το έθιμο της κυρά Σαρακοστής
Τον καιρό που δεν υπήρχαν ημερολόγια, οι άνθρωποι είχαν βρει έναν άλλο τρόπο για να μετρούν τις 49 μέρες πριν από το Πάσχα, που διαρκούσε η Μεγάλη Σαρακοστή. Έπαιρναν μια κόλλα χαρτί και σχεδίαζαν μια γυναίκα σαν καλόγρια αλλά με επτά πόδια. Έχει επτά πόδια, όσα και οι εβδομάδες της Σαρακοστής και κάθε Σάββατο κόβεται και ένα πόδι.Το τελευταίο πόδι το έκοβαν το Μεγάλο Σάββατο, το έβαζαν σ’ ένα ξερό σύκο ή καρύδι κι όποιος το έβρισκε του ‘φερνε γούρι. Επίσης η Κυρά Σαρακοστή αναπαρίσταται με τα χέρια σταυρωμένα (λόγω ότι η Σαρακοστή είναι περίοδος προσευχής) και χωρίς στόμα (λόγω της νηστείας).
Σε άλλα μέρη της Ελλάδας, η κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί αλλά από ζυμάρι. Το ζυμάρι φτιαχνόταν από αλεύρι, αλάτι και νερό.
3. Μια τρίτη παραλλαγή θέλει την κυρά Σαρακοστή φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη µε πούπουλα.
4. Στον Πόντο, κρέμαγαν από το ταβάνι μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι που πάνω του είχε καρφωμένα εφτά φτερά κότας, το ημερολόγιο αυτό το ονόμαζαν «κουκουρά». Κάθε εβδομάδα αφαιρούσαν ένα φτερό κι έτσι μέτραγαν το χρόνο μέχρι την Ανάσταση.
Παραδοσιακό τραγούδι για το έθιμο της «Κυράς Σαρακοστής»
Την Κυρά Σαρακοστή που είναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν με αλεύρι και νερό.
Για στολίδι της φορούσαν στο κεφάλι της σταυρό
και το στόμα της ξεχνούσαν γιατί νήστευε καιρό.
Και μετρούσαν τις ημέρες με τα πόδια της τα εφτά
κόβαν ένα τη βδομάδα, μέχρι νά ‘ρθει η Πασχαλιά.
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΑ -ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
Το έθιμο της “Λάμκας”
Το έθιμο της “Λάμκας” ανάγεται σε πολύ παλαιά χρόνια και επιβιώνει έως τις μέρες μας. Την Κυριακή της Τυροφάγου (τελευταία Κυριακή της Αποκριάς) όλη η οικογένεια συγκεντρώνονταν στο σπίτι του παππού ή του προπάππου, του “Πατριάρχη” δηλαδή. Η συγκέντρωση αυτή ήταν μία συμβολική οικογενειακή εκδήλωση, όπου να νεώτερα μέλη της, έδειχναν τον σεβασμό τους προς τον πρεσβύτερο. Αντάλλασσαν ευχές ενόψει της Σαρακοστής και ζητούσαν συγχώρεση για τα μικρά ή μεγάλα τους λάθη. Στην συνέχεια ο παππούς έδενε σ’ ένα καλάμι ή στον πλάστη, μία κλωστή από την οποία κρεμούσε ένα βρασμένο αυγό και το κουνούσε. Τα μικρά παιδιά της οικογένειας προσπαθούσαν να πιάσουν με το στόμα το αυγό. Το παιδί που το κατόρθωνε κέρδιζε το χειροκρότημα όλων και ο παππούς του έδινε ένα συμβολικό δώρο σαν επιβράβευση. Έτσι μ’ αυτή την συμβολική εκδήλωση η οικογένεια ετοιμάζονταν να μπει στην Σαρακοστή “καθαρή” από μικρές ή μεγάλες “αμαρτίες” και να προετοιμαστεί για τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας το Πάσχα. Λέγεται ότι συμβολικά το στόμα σφραγίζει με το αυγό και ανοίγει με το αυγό το Πάσχα (κόκκινα αυγά).
Ο χαρταετός είναι μια ελαφριά κατασκευή η οποία πετάει με τη βοήθεια του αέρα. Ο χαρταετός κρατιέται απ’ αυτόν που τον πετάει μέσω της καλούμπας. Η συνήθεια του πετάγματος χαρταετού προέρχεται από την Κίνα πιθανότατα. Είναι δημοφιλής σήμερα στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ινδία, στην Ταϊλάνδη και στο Αφγανιστάν. Στην Ελλάδα το πέταγμα του χαρταετού είναι μέρος των εθίμων της Καθαράς Δευτέρας και συγκεκριμένα του εορτασμού της -τα κούλουμα. Ο σκελετός των χαρταετών κατασκευάζεται είτε από ελαφρύ ξύλο είτε από πλαστικό, ενώ το μέρος που φέρνει αντίσταση στον αέρα από πλαστικό φύλλο ή χαρτί. Ο πρώτος χαρταετός πιστεύετε πως κατασκευάστηκε στην Κίνα το 1000 π.Χ. αν και η πρώτη γραπτή μαρτυρία είναι για τον 4ο αιώνα π.Χ. Στην συνέχεια οι Κινέζοι πέρασαν σε πρακτικές εφαρμογές των χαρταετών. Συγκεκριμένα είχε βάλει έναν διαγωνισμό για τον πρώτο που θα κατάφερνε να πετάξει με έναν χαρταετό (αν και όχι φτιαγμένος από χαρτί), όπου ο νικητής θα κέρδιζε την ελευθερία του.
Σε νεότερα χρόνια, οι χαρταετοί χρησιμοποιούνταν και για κατασκοπευτικούς σκοπούς σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις των αντιπάλων. Ταυτόχρονα, τοπογραφικές πτήσεις εκτελούνταν από Κινέζους για να υπολογίσουν την ακριβή τοποθεσία του παλατιού το οποίο ήταν απόρρητο στην Κίνα της εποχής εκείνης. Και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν δείγματα χαρταετών. Ο Αρχύτας έκανε μελέτες πάνω στις πτήσεις χαρταετών, τις οποίες αργότερα συμβουλεύθηκε ο Γαλιλαίος. Επίσης, αγγειογραφίες της εποχής εκείνης (4ος π.Χ. αιώνας) δείχνουν νεαρά να πετάει χαρταετό. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές αναφορές στους χαρταετούς, αλλά όλες μετά το 1400 μ.Χ. Πιο συγκεκριμένα, πιστεύετε ότι στην Ευρώπη ήρθε ο χαρταετός από την Ασία, έπειτα από την επίσκεψη Χριστιανών μοναχών.
Οι ονομασίες του χαρταετού στις διάφορες χώρες:
Στην Αγγλία, ονομάζεται kite, το οποίο είναι το όνομα ενός υπέροχου πουλιού
Στην Ιαπωνία, τακο που σημαίνει χταπόδι και έχει να κάνει με τους πολλούς σπάγγους που κρέμονται από αυτόν.
Στο Μεξικό τον ονομάζουν papalote που σημαίνει πεταλούδα
Στη Γερμανία, Drachen που σημαίνει δράκος
Στην χώρα μας, πέρα από την κλασσική ονομασία χαρταετός, στη Θράκη τον λένε και πετάκι, ενώ στα Επτάνησα και φυσούνα.
Το καρναβάλι έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Οι μάσκες που φοράμε τις Απόκριες, δεν είναι άλλο από μια εξέλιξη των αρχαίων προσωπείων που φορούσαν οι ηθοποιοί, όταν έπαιζαν στις θεατρικές παραστάσεις που δίνονταν προς τιμήν του θεού Διονύσου.
Η λέξη «Απόκριες» είναι σύνθετη από τις λέξεις «από» και «κρέας». Σημαίνει δηλαδή, την αποχή από το κρέας την τελευταία εβδομάδα του τριωδίου, που μας προετοιμάζει για τη νηστεία της Σαρακοστής. Ανάλογη με την ελληνική λέξη Αποκριά είναι και η λατινική λέξη Καρναβάλι (Carneval, Carnevale, από τις λέξεις Carne=κρέας και Vale=περνάει)
Οι Απόκριες διαρκούν 3 εβδομάδες, γι’ αυτό και η περίοδος αυτή ονομάζεται Τριώδιο.
Η πρώτη εβδομάδα των Αποκριών λέγεται και «Προφωνή», επειδή παλιά προσφωνούσαν, δηλαδή διαλαλούσαν ότι άρχιζαν οι Απόκριες.
Η δεύτερη εβδομάδα λέγεται «Κρεατινή» ή της Κρεοφάγου, επειδή έτρωγαν κρέας και δεν νήστευαν ούτε την Τετάρτη ή την Παρασκευή.
Η τρίτη εβδομάδα λέγεται «Τυρινή ή της Τυροφάγου», επειδή έτρωγαν γαλακτοκομικά προϊόντα.
Στη μέση της Αποκριάς, βρίσκεται και η «Τσικνοπέμπτη». Την ημέρα αυτή συνηθίζεται να τρώμε ψητό κρέας στα κάρβουνα, εξ ου και το όνομά της, από τον καπνό που ονομάζεται «τσίκνα».
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΞΑΚΟΥΣΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ
Ήθη και έθιμα της Αποκριάς
ΠΑΤΡΑ
Το καρναβάλι πραγματοποιείται εδώ και 160 χρόνια. Είναι φυσικά επηρεασμένο από τις παραδόσεις και άλλων λαών, αλλά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα της Ευρώπης. Το πατρινό καρναβάλι περιλαμβάνει τη μεγάλη παρέλαση των καρναβαλιστών, μικρών και μεγάλων, τα μπορμπούλια, το σοκολατοπόλεμο, δεκάδες άρματα, χαρούμενες μελωδίες, βεγγαλικά και φυσικά το κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς.
ΝΑΟΥΣΑ
Ένα έθιμο από τα χρόνια της τουρκοκρατίας αναβιώνει κάθε χρόνο στην περιοχή της Νάουσας. Πρωταγωνιστούν οι «Μπούλες» (άντρες ντυμένοι γυναικεία) και οι «Γενίτσαροι«. Το έθιμο αυτό περιλαμβάνει μεταμφίεση ΜΟΝΟτων νέων ανδρών, μουσικά και χορευτικά δρώμενα. Οι συμμετέχοντες κατεβαίνουν ομαδικά στην πλατεία με τη συνοδεία οργάνων για να χορέψουν. Επίσης φοράνε παραδοσιακές στολές και μάσκες και οι χοροί τους είναι βγαλμένοι από τη λαϊκή παράδοση και ιστορία της περιοχής. Το δρώμενο Γενίτσαροι και Μπούλες, χρονολογείται από τον 18ο αιώνα! Ο Γενίτσαρος φοράει φουστανέλα και τσαρούχια, ενώ η φορεσιά του στολίζεται με πολλές σειρές από βαριά και λεπτοδουλεμένα ασημένια νομίσματα. Η μεταμφίεση ολοκληρώνεται με μία μάσκα από πανί, κερωμένο στην εσωτερική πλευρά και στοκαρισμένο στην εξωτερική, με ζωγραφιστό μουστάκι. Τον ρόλο της Μπούλας υποδύεται πάντα άνδρας ντυμένος με φαρδιά γυναικεία ρούχα. Έως την Καθαρά Δευτέρα, το νταούλι και ο ζουρνάς ακούγονται διαρκώς σε κάθε γειτονιά της Νάουσας, συνοδεύοντας τα «μπουλούκια» των Γενίτσαρων.
ΞΑΝΘΗ
Το Ξανθιώτικο Καρναβάλι είναι από τα πλέον φημισμένα στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Κάθε χρόνο στην περίοδο του τριωδίου διοργανώνονται δεκάδες εκδηλώσεις για μικρούς και μεγάλους. Το Ξανθιώτικο Καρναβάλι έχει να επιδείξει μια σειρά εκδηλώσεων γύρω από τη μουσική, το χορό και το θέατρο, εκθέσεις με εικαστικό ή άλλο περιεχόμενο, διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων και προβολές ταινιών. Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα είναι το λεγόμενο «Κάψιμο του Τζάρου». Ο Τζάρος ή Τζάρους κατά τους κατοίκους της Ανατολικής Θράκης , ήταν ένα κατασκευασμένο ανθρώπινο ομοίωμα, τοποθετημένο πάνω σε ένα σωρό από πουρνάρια. Στο τέλος οι κάτοικοι καίνε τον Τζάρο για να μην υπάρχουν ψύλλοι το καλοκαίρι, σύμφωνα με την παράδοση. Στη συνέχεια ρίχνουν εκατοντάδες πυροτεχνήματα.
ΚΟΖΑΝΗ
Ιδιαίτερο γνώρισμα της κοζανίτικης Αποκριάς είναι οι φανοί, φωτιές που ανάβουν στις γειτονιές της πόλης, ενώ γύρω τους στήνεται υπαίθριο γλέντι υπό τους ήχους χάλκινων πνευστών. Εκεί ακούγονται τα Ξανιέντραπα, τραγούδια με σκωπτικούς στίχους που έχουν σκοπό τη διακωμώδηση γραφικών χαρακτήρων της πόλης, Κλέφτικα, αλλά και τραγούδια της ξενιτιάς και της αγάπης.
ΓΑΛΑΞΙΔΙ
Στο Γαλαξίδι, την Καθαρή Δευτέρα παίζουν «αλευροπόλεμο». Αυτό το έθιμο διατηρείται από το 1801. Εκείνα τα χρόνια, παρόλο που το Γαλαξίδι τελούσε υπό την τουρκική κατοχή, όλοι οι κάτοικοι περίμεναν τις Αποκριές για να διασκεδάσουν και να χορέψουν σε κύκλους. Ένας κύκλος για τις γυναίκες, ένας για τους άντρες. Φορούσαν μάσκες ή απλώς έβαφαν τα πρόσωπά τους με κάρβουνο. Στη συνέχεια προστέθηκε το αλεύρι, το λουλάκι, το βερνίκι των παπουτσιών και η ώχρα. Στο μουντζούρωμα συμμετέχουν όλοι, ανεξαιρέτως ηλικίας.
ΘΗΒΑ
Ο “βλάχικος γάμος” της Θήβας
Κάθε Καθαρή Δευτέρα γίνεται αναπαράσταση του Βλάχικου Γάμου. Είναι ένα έθιμο που έχει τις ρίζες περίπου στο 1830, μετά την απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Οι Βλάχοι, δηλαδή οι τσοπάνηδες από τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη, εγκατέλειψαν τότε την άγονη γη τους και βρήκαν γόνιμο έδαφος νοτιότερα. Η γιορτή ξεκινά την Τσικνοπέμπτη, συνεχίζεται την Κυριακή το απόγευμα με το χορό των συμπεθέρων και το προξενιό στην κεντρική πλατεία της πόλης. Την επόμενη γίνονται τα αρραβωνιάσματα του ζευγαριού, η παράδοση των προικιών, το ξύρισμα γαμπρού και το στόλισμα της νύφης. Βλάχα είναι η γυναίκα που ζει στο χωριό και η κύρια ασχολία της είναι να είναι βοσκοπούλα. Στις μέρες µας, δύο άντρες υποκρίνονται το ευτυχές ζευγάρι. Η διαδικασία του γάµου ξεκινάει µε το ζευγάρι, συνοδευόμενο από «συγγενείς», να πηγαίνει στην κεντρική πλατεία της πόλης. Όλοι οι άνθρωποι συμμετέχουν και ντύνονται µε παραδοσιακές στολές. Μετά την άφιξη του ζευγαριού, συνοδευόμενο από παραδοσιακή μουσική που παίζεται από παραδοσιακά όργανα, η τελετή του γάμου γίνεται µε έναν «ιερέα» και ένα κουμπάρο . Ακολουθεί γλέντι με πολύ μουσική και χορό !
ΤΟ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΟ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ ΕΘΙΜΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΑΙΤΑΝΑΚΙ
Πλέκοντας κορδέλες στο Γαϊτανάκι! ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ!
Από τα πιο γνωστά πανελλαδικά έθιμα, που διατηρούνται αυτούσια ως τις μέρες μας, είναι το γαϊτανάκι. Το γαϊτανάκι είναι ένας χορός που δένει απόλυτα με το χρώμα και το κέφι της αποκριάς.
Δεκατρία άτομα χρειάζονται γι’ αυτόν το χορό. Ο ένας κρατά ένα μεγάλο στύλο στο κέντρο, από την κορυφή του οποίου κρέμονται 12 μακριές κορδέλες, διαφορετικού χρώματος η καθεμιά. Οι κορδέλες αυτές λέγονται γαϊτάνια και δίνουν το όνομά τους στο έθιμο. Οι υπόλοιποι δώδεκα χορευτές κρατούν από ένα γαϊτάνι και χορεύουν σε ζευγάρια. Καθώς κινούνται γύρω από το στύλο, κάθε χορευτής εναλλάσσεται με το ταίρι του κι έτσι πλέκουν τις κορδέλες πάνω του δημιουργώντας χρωματιστούς συνδυασμούς. Όταν πια οι κορδέλες τυλιχτούν στο στύλο και οι χορευτές χορεύουν όλο και πιο κοντά σε αυτόν, τότε ο χορός τελειώνει και το στολισμένο γαϊτανάκι μένει να θυμίζει το αποκριάτικο πνεύμα.
Πατήστε πάνω στις εικόνες για να δείτε ένα ερμηνευτικό λεξιλόγιο με όρους του μαθήματος.
Ταξίδι στον Άρη – ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή (;)
Ο άνθρωπος από τότε που πρωτοσήκωσε το κεφάλι του ψηλά και αντίκρυσε τ’ άστρα, ονειρεύεται τη στιγμή που θα καταφέρει να ταξιδέψει σ’ αυτά. Αυτό το όνειρό του μάλλον θα γίνει πραγματικότητα στο σύντομο μέλλον… Ήδη εδώ και χρόνια επεξεργάζεται ένα σχέδιο για το πώς θα κατοικήσει τον πλανήτη Άρη. Γιατί όμως διάλεξε τον Άρη και όχι κάποιον άλλον πλανήτη;
Από τεχνική άποψη, οι λόγοι που καθιστούν τον Άρη ιδανικό για εγκατάσταση είναι απλοί:
βρίσκεται σχετικά κοντά,
διαθέτει υπόγεια αποθέματα νερού και ατμόσφαιρα,
οι μέρες του διαρκούν λίγο περισσότερο από τις γήινες -για την ακρίβεια 24 ώρες, 39 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα,
η θερμοκρασία του δεν είναι υπερβολικά υψηλή ή χαμηλή και
η βαρύτητά του είναι μόλις 38% μικρότερη από της Γης.
Ο «πατέρας» του προγράμματος εποικισμού του Αρη «Mars One», Mπανς Λάνσντορπ ελπίζει ότι κάποια μέρα οι άνθρωπου θα κατοικούν σε ιπτάμενα μπαλόνια γύρω από την ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και προετοιμάζει την πρώτη αποστολή ανθρώπων στον Άρη, χωρίς επιστροφή, που θα γίνει το 2031.
Χαμένοι πολιτισμοί – Ατλαντίδα
ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ
Ο μύθος της Ατλαντίδας
Ο θρύλος για τη χαμένη Ατλαντίδα είναι ξακουστός σ΄ όλο το κόσμο. Στις παραδόσεις διαφόρων λαών μνημονεύεται σαν ένα μεγάλο νησί, με αναπτυγμένο πολιτισμό, που καταποντίστηκε στη θάλασσα, ή σα μια μεγάλη χώρα, που άνοιξε η γη και την κατάπιε! Κι όσοι αναφέρονταν σ’ αυτή πίστευαν πως είναι απόγονοι των κατοίκων της. Όσοι ασχολήθηκαν με την Ατλαντίδα, ξεκίνησαν με το ερώτημα: Πρόκειται για μυθική ή πραγματική χώρα;
Από τα πανάρχαια χρόνια αποτελούσε αίνιγμα και μυστήριο. Σε πoιο χώρο βρισκόταν; Τί είδους χώρα ήταν η Ατλαντίδα; Ποιοι άνθρωποι την κατοικούσαν; Τι πολιτισμό ανέπτυξαν; Πώς εξαπλώθηκε η φήμη τους παντού; Ποιες ήταν οι δοξασίες τους, τα ήθη και έθιμά τους, οι νόμοι τους, η θρησκεία, η παιδεία και η κουλτούρα τους; Ποιοι ήταν οι αρχηγέτες τους; Πως την κυβερνούσαν;
Υπήρξε στ’ αλήθεια ο τόπος με τους μεγαλοπρεπείς ναούς, τα βασιλικά μέγαρα, τα λιμάνια και τα ναυπηγεία που περιγράφει ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) στον «Κριτία» και στον «Τίμαιο» ή ήταν απλώς ένας αρχαίος μύθος;
Σχηματισμός Ατλαντίδας
Η πρώτη γνωστή αναφορά για την Ατλαντίδα και τον πολιτισμό της μας δίνεται από τον Πλάτωνα, ο οποίος έζησε από το 428 έως το 348 π.Χ. ΟΠλάτωναςμας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών. Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα στενά του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική.
Ο Πλάτωνας βέβαια δεν ήξερε την Ατλαντίδα. Αυτά που περιγράφει στα βιβλία του, ήταν σημειώσεις που του τις έδωσε ο Κριτίας, ο οποίος τις είχε από τον παππού του που τις πήρε από το Σόλωνα. Ο Σόλωνας (639 – 559 π.Χ.) είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο, όπου εκεί οι ιερείς της Σάιδας του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε πλάκες με ιερογλυφικά. Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιότατης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα ότι οι Άτλαντες, ήρθαν από τα Δυτικά, από το μεγάλο ωκεανό.
Οι Άτλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες κι αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι΄ αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε εξοργίστηκαν με τους Άτλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν μέσα σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και πυκνούς καπνούς.
Πώς ήταν η Ατλαντίδα;
Η Ατλαντίδα ήταν μια χώρα με μεγάλες και πλούσιες πεδιάδες και με άφθονη χλωρίδα και πανίδα.Το υπέδαφος ήταν γεμάτο με χρυσάφι. ασήμι και άλλα μέταλλα, μεταξύ των οποίων και ένας μυστηριώδης ορείχαλκος, για τον οποίο ο Πλάτωνας γράφει ότι άστραφτε σαν φλόγα. Στο νότιο άκρα της ηπείρου οι βασιλείς έκτισαν μια μεγαλόπρεπη πόλη αντάξιο της δύναμης και του πλούτου της χώρας, την οποίο και καλλώπιζαν συνεχώς, προσπαθώντας ο καθένας να ξεπεράσει τον προηγούμενο.Η Ατλαντίδα , σύμφωνα με τον Πλάτωνα , είχε κυκλικό σχήμα και ήταν χτισμένη πάνω σε έναν λόφο τον οποίο περιέβαλαν τρία (3) κυκλικά κανάλια σαν τάφροι. Αρχικά ήταν αδιαπέραστα, πολλές γενιές αργότερα τα κανάλια ενώθηκαν με γέφυρες και τούνελ αρκετά μεγάλα ώστε να περνά μια τριήρης. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, μαύρη και άσπρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.
Τοποθεσία – πολιτισμός
Η πιθανή τοποθεσία της Ατλαντίδας, σύμφωνα με κάποιους βρίσκεται κοντά στην Ισλανδία. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν έντονα πως το νησί βρισκόταν δυτικά από τις Ηράκλειες στήλες (στενά του Γιβραλτάρ). Μία ακόμη άποψη, από τις επικρατέστερες, είναι πως η Ατλαντίδα τοποθετείται κάπου στον ελλαδικό χώρο και πιο συγκεκριμένα : 1) στο νησί της Κρήτης ( Κνωσός- Μινωικός πολιτισμός) ή 2) στο εσωτερικό του νησιού της Σαντορίνης.
Ο Πλάτωνας στα γραπτά του μας περιγράφει μια ουτοπική κοινωνία με πλούτο, γνώση, προηγμένη τεχνολογία και μηχανική τελειότητα. Οι Άτλαντες είχαν κατασκευάσει πτητικές μηχανές, όπως επίσης υπερόπλα και τα πλοία τους ήταν αυτοκινούμενα χωρίς πηδάλια και κυβερνήτες. Επίσης, μαθαίνουμε ότι οι κάτοικοί της ζούσαν σε αρμονία με τη φύση. Σύμφωνα με το κινούμενο σχέδιο, οι Άτλαντες διέθεταν θεραπευτικές ιδιότητες και μιλούσαν πολλές γλώσσες. Στην ευρύτερη πόλη υπήρχαν αναρίθμητα κτίρια απαράμιλλης ομορφιάς. Η χώρα ήταν πλούσια σε ορυκτά και μέταλλα, η βιομηχανία και το εμπόριο και η επιστήμη ανθούσαν, με τα στοιχεία που έδωσε ο Πλάτωνας υπολογίζετε ότι ο στρατός ήταν περίπου 1.210.000 άντρες που αυτός ο αριθμός προϋποθέτει πληθυσμό πολλών εκατομμυρίων. Για πολλές γενιές η καρδιά τους ήταν ειλικρινής και ευγενική και εξέφραζαν καλοσύνη και σοφία.
Ο μύθος της καταστροφής της Ατλαντίδας
1η εκδοχή
Η εξελιγμένη τεχνολογία των Ατλάντιων καθώς και η αλαζονική τους στάση προκάλεσε το μένος των θεών, οι οποίοι προκάλεσαν την καταστροφή του νησιού, καταποντίζοντάς το στα βάθη της θάλασσας. Σύμφωνα με τη διήγηση του Σόλωνα η καταγωγή της Ατλαντίδος ήταν πολύ αρχαία και αναγόταν στην εποχή που οι θεοί μοίρασαν τη γη μεταξύ τους. Η ανθρώπινη φύση υπερίσχυσε, όπως αναφέρει ο Πλάτωνας, και οι Ατλάντειοι άρχισαν να εμφανίζουν κατώτερα χαρακτηριστικά: η φιλοδοξία. η απληστία και η κακία αυξήθηκαν τόσα μεταξύ των πολιτών άσο και μεταξύ των κυβερνητών τους. Βλέποντας ότι μια άξια φυλή είχε πια ξεπέσει, ο Δίας κάλεσε τους θεούς για να αποφασίσουν ποια τιμωρία θα επέβαλαν στους Ατλάντειους. Και στο σημεία αυτό σταματάει ξαφνικά η αφήγηση του Πλάτωνα.
2η εκδοχή
Αρκετοί ισχυρίζονται πως η Ατλαντίδα έπεσε θύμα του εξελιγμένου πολιτισμού της. Μία από τις κολοσσιαίες μορφές ενέργειας (ακόμα και ατομικής) που είχαν τιθασέψει οι Άτλαντες είτε από λάθος είτε στην πολεμική τους αναμέτρηση με τους Έλληνες, ξέφυγε από τα όρια ελέγχου προκαλώντας σαρωτική καταστροφή μέσα σ’ ένα μερόνυχτο.
Επιστημονικές εκδοχές της καταστροφής
Η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό, με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων.
Ηφαιστειογενής έκρηξη
Ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού και της αρχαίας Θήρας ταυτίζεται με τη χαμένη Ατλαντίδα. Το κύμα το οποίο προκάλεσε την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού ήταν παρόμοιου μεγέθους με εκείνο το οποίο προκάλεσε την καταστροφή στις ακτές της Ταϊλάνδης και της Σρι Λάνκα το 2004.
Τα τελευταία ευρήματα
Η αναζήτηση της Χαμένης Ατλαντίδας δεν σταματά ποτέ, γι’αυτό και ερευνητές και αρχαιολόγοι σε όλον τον κόσμο διεξάγουν συχνά έρευνες με την ελπίδα ότι ο μύθος θα αποδειχθεί πραγματικότητα, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο όταν πρόκειται για την ανθρώπινη φαντασία.Το 2004 ένας Αμερικανός χρησιμοποίησε σόναρ για να εντοπίσει συντρίμμια ενός ανθρώπινου πολιτισμού, ανάμεσα στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και της Συρίας, ενώ το 2007 Σουηδοί ερευνητές υποστήριξαν ότι υπάρχουν ενδείξεις που τοποθετούν τη Χαμένη Ατλαντίδα στο Dogger Bank της Βόρειας Θάλασσας.
Μία άλλη ομάδα υποβρύχιων αρχαιολόγων υποστήριξε το 2011 ότι φωτογραφίες που πάρθηκαν κάτω από τη θάλασσα της Καραϊβικής, αποκαλύπτουν συντρίμμια από πυραμίδες που προηγούνται χρονολογικά αυτών της Αιγύπτου.
Τα πιο πρόσφατα ευρήματα που σχετίζονται με την ύπαρξη της βυθισμένης ηπείρου, έχουν έρθει στο φως από μία ομάδα Βραζιλιάνων και Ιαπώνων επιστημόνων που ανακάλυψαν στον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό τεράστιους πετρώδεις σχηματισμούς.
Και η αναζήτησή της συνεχίζεται…
Ανεξήγητα φαινόμενα – Πέτρινοι γίγαντες
Τα μεγαλιθικά μνημεία
Ως μεγαλιθικά μνημεία νοούνται στην αρχαιολογία όλα τα μνημεία της αρχαιότητας που είναι κατασκευασμένα από μεγάλιθους. Τα περισσότερα από αυτά χρονολογούνται κυρίως στην Νεολιθική περίοδο (7000-3000 π.Χ.) και σύμφωνα με την UNESCO συνιστούν μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς.
Τα κύρια σημεία εμφάνισής τους είναι η δυτική Ευρώπη, η Ασία και τα νησιά του Ειρηνικού.
Στόουνχεντζ(στα αγγλικά Stonehedge δηλαδή “φράχτης από πέτρες”) ,
Από όλα τα διάσημα μνημεία του κόσμου, κανένας δεν έχει αποκτήσει τόσο μεγάλη φήμη για το μυστήριο που το περιβάλλει. Το Στόουνχεντζ θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα μεγαλιθικά μνημεία στον κόσμο. Kατασκευάστηκε ανάμεσα στο 2500 π.Χ. και το 2000 π.Χ., ενώ το αρχαιότερο κυκλικό του ανάχωμα και η περιφερειακή τάφρος, χρονολογήθηκαν πρόσφατα στο 3100 π.Χ
Οι λόγοι για τους οποίους κατασκευάστηκε είναι άγνωστοι, αν και οι υποθέσεις που υπάρχουν είναι πολλές. Βρίσκεται τοποθετημένο στην πεδιάδα Salisbury τρία χιλιόμετρα από την πόλη Wiltshire στην νοτιοδυτική Αγγλία. Υπάρχουν συνολικά 60 πέτρες όπου η μεγαλύτερη από αυτές έχει ύψος 7 μέτρα πάνω από τη γη και 2,4 κάτω από αυτή. Το βάρος τους φτάνει μέχρι και τους 45 τόνους.
Το Νησί του Πάσχα βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό, μεταξύ της Χιλής και της Ταϊτής.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα τεράστια ανθρωπόμορφα γλυπτά από πέτρα που οι Ράπα Νούι τα αποκαλούν Μοάι-πέτρινα αγάλματα, τα οποία είναι σκαλισμένα από ηφαιστειακά πετρώματα. Το ύψος τους είναι από 3 έως 5 μέτρα. Υπάρχουν αγάλματα τα οποία είναι 10-12 μέτρων με πλάτος 1,6 μέτρα. Έχουν καταγραφεί 887 γλυπτά τα οποία κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1250 και του 1500 μ.Χ.
Είναι ένα από τα ποιο μεγάλα μυστήρια το γιατί έφτιαχναν αυτού του είδους αγάλματα. Ακόμα και ο τρόπος που είναι στραμμένα, (όλα σε μία κατεύθυνση κοιτούν) αποτελεί ένα μυστήριο. Όταν τα βλέπεις μεμονωμένα ή και σε σειρές, σου δίνουν την εντύπωση πως κάτι περιμένουν από τον ουρανό ή την θάλασσα.
Ο ναός του Δία στο Μπάαλμπεκτου Λιβάνου.
Εκεί ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Τρεις από αυτούς είναι από τους μεγαλύτερους που έχει επεξεργαστεί και μεταφέρει ποτέ ο άνθρωπος. Κάθε ογκόλιθος υπολογίζεται ότι ζυγίζει τουλάχιστον 1.000 τόνους! Στο λατομείο από το οποίο κόπηκαν οι ογκόλιθοι υπάρχει εγκαταλελειμμένος άλλος ένας, γνωστός με το όνομα Hajar El Hibla ( η πέτρα της εγκύου), ο οποίος είναι η ο μεγαλύτερος ογκόλιθος που κόπηκε ποτέ από ανθρώπους. Ζυγίζει 1.200 τόνους και υπολογίζεται ότι θα απαιτούσε την δύναμη 16.000 ατόμων για να κινηθεί!
Πέρα από τα λίγα παραδείγματα όμως υπάρχουν παρόμοιες κατασκευές διάσπαρτες σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα.
Η πόλη της Τίρυνθας, τα δρακόσπιτα, οι τάφοι και τα ανάκτορα των Μυκηνώνκαι άλλα πολλά.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
