Του ΖΑΝ ΜΠΟΝΤΡΙΓΙΑΡ / Μετάφραση ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥΤΑΦΙΔΗΣ

Άλλοτε είχαμε αντικείμενα στα οποία μπορούσαμε να πιστεύουμε, αντικείμενα πίστης. Αυτά έχουν τώρα πια εξαφανιστεί. Όμως, είχαμε επίσης αντικείμενα στα οποία δεν πιστεύαμε –λειτουργία εξίσου ζωτική με την πρώτη. Αντικείμενα μεταβατικά, ειρωνικά κατά κάποιον τρόπο, αντικείμενα της αδιαφορίας μας, αλλά, παρόλα αυτά, αντικείμενα. Οι ιδεολογίες έπαιζαν αρκετά καλά αυτόν τον ρόλο. Κι αυτές έχουν εξαφανιστεί. Και δεν επιζούμε πλέον παρά μέσω ενός συλλογικού αντανακλαστικού ευπιστίας που συνίσταται όχι μόνο στο να απορροφούμε ό,τι κυκλοφορεί στον αστερισμό της πληροφορίας, αλλά και στο να πιστεύουμε στην αρχή (principe) και την υπερβατικότητα της πληροφορίας. Παραμένοντας, ωστόσο, βαθιά δύσπιστοι και εχθρικοί απέναντι σε αυτό το είδος αντανακλαστικής συναίνεσης. Όπως οι δούλοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι ήταν δούλοι θεϊκώ δικαίω, έτσι κι εμείς δεν πιστεύουμε στην πληροφορία θεϊκώ δικαίω, αλλά κάνουμε σαν να ήταν έτσι. Πίσω απ’ αυτή τη βιτρίνα αναπτύσσεται μια αρχή γιγαντιαίας δυσπιστίας, μυστικής αποσύνδεσης και άρνησης κάθε κοινωνικού δεσμού.

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου: ανθρώπινο / τχ. 5ο