Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής μας είναι ότι αρνούμαστε να ομιλούμε για την αγιότητα. Πρόκειται για ένα πάγωμα της πίστης μας στον Χριστό και στους αγίους του. Πάρα ταύτα, όμως, ο άνθρωπος συνεχίζει να παραμένει θρησκευόμενο ον, έχει την ανάγκη να πιστεύει κάπου, έχει την ανάγκη για μια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς, πάνω στο οποίο θα οικοδομεί το βίο του.
Η 12η Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, του και Καππαδόκη – η ακτινοβολία της αγιότητάς του έχει πια ξεπεράσει τα όρια της πατρίδας μας και έχει διαχυθεί σε Ανατολή και Δύση – καταδεικνύει ότι δεν μπορούμε να αντικρίσουμε το φως της δόξας αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε φορείς αυτού του φωτός· όπως ακριβώς λέγει ο ψαλμωδός: «εν τω φωτί σου οψόμαθα φως», (Ψα. 35, 10). Κι ο Όσιος Παΐσιος ήταν φορέας αυτού του φωτός. Εξ’ ου και η αγιότητά του.