|
Σχολικό Περιοδικό της Στ’2 (Μάιος 1995) |
 |
Τεύχος 2ο |
|
Μαθητικά Διηγήματα
|
|
|
Τα απομνημονεύματά μου από το Δημοτικό
|
| …”Μέλη στον πίνακα”, είχα μουδιάσει, τα έχασα δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα να κοιτάξω το βιβλίο, να δω για μια φορά ακόμη τις ασκήσεις, μα… άδικος κόπος. Τα μάτια των παιδιών είχαν καρφωθεί πάνω μου σα να ήθελαν όλοι να με κατασπαράξουν. Ίσα που μπόρεσα να κουνήσω το δεξί μου πόδι για να βγω απ’ το θρανίο, που για να μη φαίνομαι είχα καταχωνιαστεί κάτω-κάτω. …Τέλος χωρίς και γω να το καταλάβω σηκώθηκα και περπάτησα σαν παληκάρι. Έφτασα στον πίνακα, άρπαξα την κιμωλία στο χέρι, την κράτησα γερά, τόσο γερά που έσπασε στα δύο. Όλοι μες τη τάξη πάτησαν τα γέλια, εγώ όμως αντιθέτως, πάτησα τα κλάματα (όπως πάντα δηλαδή). Η κυρία μου είπε να καθίσω και θα με σήκωνε μετά. Κάθισα και ησύχασα.…Μετά από λίγο με ξανασήκωσε στον πίνακα. Άντε πάλι ξανά τα ίδια. Μου είπε να κάνω έναν πολλαπλασιασμό. Τον έκανα. Κάθισα κάτω. Ένιωθα σαν ηλίθια που έκλαψα. Είπα στον εαυτό μου “Μέλη, κουλάρισε κορίτσι μου”. Μου ήρθε να χαστουκιστώ για να συνέλθω. Όμως… … Ζήτησα από την κυρία Χρύσα να πάω λίγο έξω. Πήγα κι έριξα λιγο νερό στο πρόσωπό μου και επέστρεψα. Όταν πήγα σπίτι τό ‘πα στη μάνα μου και γέλασε. Ένα χαμόγελο που πάντα αγαπούσα. Την αγκάλιασα, και ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από μέσα μου… … Με αγάπη στα χρόνια του δημοτικού που τόσο αγάπησα. ……………………Μέλη Τσαρίδου |
 |
| …Ξανά κλάματα. Δεύτερη φορά που πηγαίνω να γραφτώ σε σχολείο. Το νηπιαγωγείο ήταν πιο μικρό. Το δημοτικό το έβλεπα δίπλα και νόμιζα πως ποτέ δε θά ‘ρθει η ώρα να πάω. Νά σου μπροστά μου ένα παιδί της έκτης τρέχοντας. Φοβήθηκα. Ο πατέρας μου γέλασε. “Σε λίγα χρόνια έτσι θα βλέπεις τα μικρότερα παιδιά”. Λες και τον ακούω τώρα. .. Σκεφτόμενος αυτά πέρασαν τα χρόνια. Είμαι τώρα εδώ, σ’ αυτό το θρανίο και γράφω. Τι γράφω; Γράφω κάτι που δε βγαίνει με λόγια. Σε λίγο θα βγει κάποιος θα χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα. Οι φωνές των μικρών παιδιών θα ξεχυθούν στο διάδρομο. Κάποτε κι άλλα παιδιά έτσι θα σκέφτονταν όταν φώναζα και ‘γω. Λοιπόν στην πρώτη τάξη η κυρία έκανε πιο πολύ τη μαμά και το διαιτητή παρά τη δασκάλα. Την αγαπήσαμε. Σπλατς!! Σπλατς!! Δυο χαστούκια μας έκαναν να τη μισήσουμε για λίγο. Μόνο για λίγο, μη νομίσει κανείς ότι δεν την αγαπάμε. Τα γράμματα τά ‘παιρνα, λίγο λίγο γινόμουν “άνθρωπος” όπως λέγαν οι μεγάλοι. Πόσο μ’ άρεζε το σχολείο “μαμά την τσάντα”. .. Και πάλι στην πραγματικότητα. Θυμάμαι σαν να είναι τώρα το θεατράκι μας. Τα Σαββατοκύριακα περνούσαν με πρόβες. “Τύμπανο τρομπέτα και κόκκινα κουφέτα”. Εμείς τετάρτη τάξη, οι άλλοι τρίτη. Η φιλία μας μεγάλωσε. Η σκηνή μού ήρθε με μια ευκολία απ’ τις πρόβες κιόλας. Τελείωσε. Χειροκρότημα. Τα μάτια μου δακρύζουν απ’ τα μπράβο. Τώρα μετά δύο χρόνια ήρθε το περιοδικό μας, έγχρωμο, ωραίο. Το πρώτο τεύχος πήγε καλά. Επιστρέφουμε μ’ αυτό το αποχαιρετιστήριο τεύχος για το δημοτικό. Σε λίγο το σχολείο θα είναι μια αγαπημένη ανάμνηση. Με τους μικρούς έρωτες και με τα μεγάλα ειδύλεια, που θα μείνουν κρυμμένα στις καρδιές μας. ……..Αντίο δημοτικό ………………..Στέλιος Σαλακίδης |
 |
 |
|
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ για όσους δεν ξέρουν, είναι ό,τι μας περιβάλλει…
|
.. Η γη μας άρχισε ήδη να εκπέμπει σήμα κινδύνου. Το μέγεθος της ρύπανσης και καταστροφής του περιβάλλοντος έχει ξεπεράσει κάθε επιτρεπτό όριο ανοχής. Ποιος φταίει για όλα αυτά; Μα είναι γνωστό σ’ όλους. Το πιο λογικό από τα όντα που κατοικεί στον πλανήτη: ο άνθρωπος. Φαινόμενο του Θερμοκηπίου ..Μια τεράστια “ομπρέλα” καλύπτει τη γη που μόνο προστατευτική δεν είναι. Μια αόρατη διαφανή “ζελατίνα” που παίζει το ρόλο του θερμοκηπίου απειλεί τα προσεχή χρόνια τη γη. Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό είναι το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) κατά 50%, και διάφορα άλλα αέρια κατά το υπόλοιπο.Το φαινόμενο αυτό προκαλεί σταδιακά την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της γης. Αποτέλεσμα; Σε λιγότερο από 50 χρόνια, με αυτούς τους ρυθμούς ρύπανσης της ατμόσφαιρας (πυρκαγιές, εκπομπές καυσαερίων, πυρηνικές δοκιμές), θα έχει αυξηθεί η μέση θερμοκρασία της γης κατά 3,1 βαθμούς κελσίου. Και τότε; Τότε θα αρχίσουν να λιώνουν οι πάγοι στους πόλους της γης και πολλά νησιά θα εξαφανιστούν για πάντα και αρκετές παραθαλάσσιες περιοχές θα πλημμυρίσουν. Περιβάλλον: Για όσους δεν κατάλαβαν είναι, ό,τι μας περιβάλλει ..Εμείς που συνεργαστήκαμε γι’ αυτό το θέμα, προσπαθήσαμε μ’ αυτές τις αναφορές μας, να σας δώσουμε να καταλάβετε ότι υπάρχουν πολλές ενδείξεις που μας προειδοποιούν για την ανεπανόρθωτη ζημιά που γίνεται στη φύση.Θα μπορούσαμε να γράψουμε ακόμη περισσότερα και για περιπτώσεις πιο κοντινές μας. Για τις δύο λίμνες, του Αγίου Βασιλείου και της Βόλβης Λαγκαδά, που τα τελευταία χρόνια η στάθμη τους κατεβαίνει απειλητικά. Αλλά και για την περιοχή μας, που είναι ο κυματοθραύστης της μόλυνσης για όλη τη δυτική Θεσσαλονίκη. Βλέπουμε και νιώθουμε καθημερινά τη μόλυνση. Πιστεύουμε ότι κάποτε, όλοι αυτοί που είναι “αρμόδιοι” να προχωρήσουν σε δραστικότερα μέτρα, για να υπάρχει αύριο και για μας. …………………………………….Οι μαθητές του ΣΤ’2 |
