Οι μαθητές του Ε2 τμήματος της κ. Β.Ρεσβάνη για 4 εβδομάδες αξιοποιώντας ώρες από τα εικαστικά, εργάστηκαν με συγκεκριμένα βήματα και δημιούργησαν τις πρώτες τους εργασίες. Το θέμα ήταν τα ζώα. Αφού διάλεξαν ένα ζώο από ένα σύνολο από κάρτες. Ξεκίνησαν την εργασία τους ψάχνοντας στις εγκυκλοπαίδειες της δανειστικής βιβλιοθήκης και από το διαδίκτυο πληροφορίες για τα ζώα. Στη συνέχεια, ζωγράφισαν τα ζώα και φιλοτέχνησαν το εξώφυλλο της εργασίας τους. Μετά από αυτό ξεκίνησαν να γράφουν μια ιστορία, ένα παραμύθι για το ζώο που είχαν επιλέξει. Τα παραμύθια έχουν σταλεί στον συγγραφέα Μάνο Κοντολέων για να μας στείλει την κριτική του για τα κείμενά μας. Περιμένουμε με ανυπομονησία τις σκέψεις του.
Παρακάτω οι φωτογραφίες δείχνουν τις όμορφες δουλειές των παιδιών. Όταν οι μαθητές εργάζονται με στόχο, τα αποτελέσματα μάς εκπλήσσουν ευχάριστα. Καλή ανάγνωση στα παραμύθια μας που ακολουθούν μετά τις φωτογραφίες.
Το κουνελάκι
Ήταν ένα κουνέλι που πήγε σε ένα δάσος για να βρει ένα πεντανόστιμο μαρούλι αλλά στο δάσος δεν είχε μαρούλι και είχε μόνο φρούτα. Έκανε τόσο μεγάλο ταξίδι για το τίποτα…Μετά ήταν πολύ πεινασμένο και αδύναμο να περπατήσει και είπε: «Δεν θα το βάλω κάτω θα τα καταφέρω, θα περπατήσω!».
Περπατώντας το κουνέλι στο δάσος συνάντησε μια αλεπού. Η αλεπού κοίταξε το κουνέλι για λίγα δεφτερόλεπτα και όρμησε καταπάνω του. Το κουνέλι τότε πήδηξε σε ένα δέντρο και η αλεπού το έχασε από τα μάτια της. «Σου ξέφυγα, πονηρή αλεπού» ψιθυρισε το κουνέλι.
Χαρούμενο τώρα το κουνέλι συνέχισε να ψάχνει το μαρούλι του. Μετά από ώρες βρήκε το μαρούλι του. «Αυτός που επιμένει νικάει στο τελος!» φώναξε ενθουσιασμένο το κουνέλι.
Μ.Χ.
Το Κοάλα
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα Κοάλα που σκαρφάλωνε πάνω στα δέντρα, έτρωγε φύλλα πάνω στα δέντρα, κοιμόταν πάνω τους και έτρωγε φύλλα τα σύκα. Έτρωγε και κοιμόταν στον κορμό του δέντρων.
Μετά στο δάσος ήταν ένας λύκος και ήθελε να φάει το κοάλα αλλά το Κοάλα το έσκασε και ανέβηκε σε ένα δέντρο για να κοιμηθεί.
Όταν ξύπνησε το κοάλα είδε κάτω από το δέντρο μια αλεπού να κλέβει φυτά και το κοάλα είπε στην αλεπού «Δώσε μου, τα φυτά παλιοκλέφτρα!» και τέλος έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Χ.Τ
Η Σαλαμάνδρα μέσα στην τάξη
Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα ζώο που λέγεται Σαλαμάνδρα…
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια Σαλαμάδρα σε ένα δάσος και την έλεγαν Μίνι. Ήταν μια ζωηρούλα Σαλαμάνδρα. Ζούσε σε ένα δάσος με πολλά δέντρα και της άρεσε να σέρνεται μέσα στα δέντρα και να σκαρφαλώνει στου κορμούς τους.
Η Σαλαμάνδρα είναι μικρή με πορτοκαλί βουλίτσες και το σώμα της είναι μαύρο ανοιχτό. Η Σαλαμάνδρα έχει πολύ μικρά μάτια και πλύ μικρή μυτούλα. Η Σαλαμάδνρα είναι φυτοφάγο δηλαδή τρώει φυτά με λίγα λόγια χόρτα.
Μια φορά καθώς έκανα μάθημα μέσα στην τάξη με την κυρία Βασιλική ακριβώς πίσω από την καρέκλα μου είδα την Σαλαμάνδρα τη Μίνι με τις πορτοκαλί βουλίτσες.
Σε μια στιγμή την παίρνω την πάω πίσω στο προαύλιο για να φάει και να παερπατήσει λίγο. Αυτό έγινε την προηγουμενη Παρασκευή την ημέρα που είχα γυμναστική.
Τελικά την πήρα στο χέρι μου και όταν σχολάσαμε την πήρα σπίτι μου και της αγόρασα ένα σπιτακι για να κοιμαται και να παίζει χαούμενα. Έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Α.Μπ.
Χάμστερ
Μια φορά και έναν καιρό, η κυρία ποντικίνα είχε βάλει στο μικρό χάμστερ μια άσκηση. Αυτό έκανε ό,τι μπορούσε να θυμηθεί την απάντηση αλλά όλο σκεφτόταν το φαγητό που θα είχε σπίτι. Τότε το Χάσμτερ σκέφτηκε να γράψει μια φανταστικη απάντηση στην ερώτηση της δασκάλας.
Εκεί που σκεφτόταν τα ζουμερά φαγητά της μαμάς του έγραψε μια απάντησε που είχε πολλά πολλά γλυκά, πολλά φαγητά εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία. Με όλο θάρρος και καμάρι πήγε στην έδρα και άφησε την εργασία.
Στο τέλος της ώρας η δασκάλα διάβασε τις εργασίες όλων. Ξαφνικά τα μάτια της γούρλωσαν έγινε κατακκόκκινη και φώναξε….. «Τι έεεεεχεις να πεις για αυτά που έγραψες;» ρώτησε η δασκάλα, «Ό,τι πεινάω πολύ!» απάντησε το μικρό χάμστερ και όλοι γέλασαν.
Α. Δ.
Η οικογένεια του Ατακτούλη
Θα σας μιλήσω σε αυτή την ιστορία για τον Ιππόκαμπο, τον κύριο Ατακτούλη.
Μια φορά κι εναν καιρό ζούσε σε έναν ωκεανό ένας ιππόκαμπος που τον έλεγαν Ατακτούλη μαζί με την οικογένειά του. Είχε μια πανέμορφη γυναίκα την Μαργαριταρένια.
Την έλεγαν έτσι επειδή στα μαλλιά της είχε μαργαριτάρια, είχε δύο όμορφα παιδάκια, ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι. Το κοριτσάκι το έλεγαν Σταρένια επειδή της άρεσαν πολύ τα στρας, ενώ το αγοράκι το έλεγαν Γκρινιάρη επειδή γκρίνιαζε πολύ.
Ζούσαν σε μια σπηλιά στο βυθό που μέσα είχε κοράλια και φύκια. Η μικρή τους κόρη η Στρασένια είχε το δωμάτιό της γεμίσει με στρας. Στα δύο αδέρφια άρεσε να παίζουν μαζί, αλλά και με τος γονείς τους. Τα αγαπημένα τους παιχνίδια ήταν η μπάλα, το κρυφτό και το κυνηγητό.
Της Στρασένιας της άρεσε να φτιάχνει ρούχα της μόδας με στρας ενώ του Γκρινιάρη να παίζει με τα παιχνίδια του. Ο Ατακτούλης ήταν όμορφος με χρώματα πάνω του πολύ ωραία. Είχε μοβ κίτρινο και καφέ χρώμα.
Ένα πρωί όμως βγήκε έξω από τη σπηλιά και απομακρύνθηκε πολύ τότε εμφανίζεται ένας καρχαρίας μόλις τον είδε ο Ατακτούλης άρχισε να βρέχει όμως δεν πρόλαβε και τον έφαγε.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Λ. Μπ
Το ποντίκι
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ποντίκι που ζούσε μόνο του στο δάσος, δεν είχε φίλους και ήταν πληγωμένο. Μια μέρα πήγε στην πολη, έψαξε στους υπονόμους. Την άλλη μέρα ξύπνησε είδε γύρω του κάτι παιδιά (ποντικάκια) να παίζουν μπάλα και πήγε και τους είπε:
-Πού βρίσκομαι;
-Είσαι σε ένα υπόνομο. Θες να παίξεις μαζί μας;
-Εντάξει. Με λένε Τσαμ τσαμ. Εσένα;
-Τσουφ τσουφ.Πάμε να παιξουμε.
-Τι θα παίξουμε;
-Θα παίξουμε ποδόσφαιρο!
-Θες να πάμε μαζί τώρα;
-Πάμε να παιξουμε.
-Εντάξει έλα πάμε.
Το ποντίκι βρήκε φίλους και κάθε μέρα έπαιζαν μαζί του. Ένα πρωί ξύπνησε και ήταν μόνο του λυπημένο μέρα με την ημέρα και ποτέ δεν είχε φίλους.
(Όλα όσα είχε δει, πει, νιώσει ήταν απλώς ένα γλυκό όνειρο…..)
Α. Γ.
Ο μικρός ελέφαντας και τα τρία κακά ποντικάκια
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν στην Ινδία τρία κακά ποντικάκια τα οποία ήταν χαμένα μέχρι που τα βρήκε ένας ελάφαντας ο Αυτάκιας.
Μόλις τα βρήκε τους ρώτησε: «Τι κάνετε εδώ;» και τότε του απάντησαν. «Είμαστε χαμένα και δεν μπορούμε να βρούμε το σπίτι μας». «Ε… λοιπόν Θα σας βοηθήσω» τους είπε. Έτσι άρχισαν όλα να ψάχνουν. Έψαχναν για μέρες ώσπου τον οδήγησαν σε μια σπηλιά.
Τότε του είπαν «Δεν ήμαστε χαμένα απλώς θέλαμε κάποιον να βαρέσουμε και να φοβήσουμε». Ο Έλεφαντας έτρεξε αλλά τα τρια κακά ποντικάκια τον έφτασαν, ο ελέφαντας είχε κουραστεί έτσι άρχισαν να παλεύουν. Τον τραυμάτισαν,άσχημα αλλά τελικά τα νίνησε.
Μετά τα ποντικάκια έγιναν καλά, και του ζήτησαν συγγνώμη αυτός τα συγχώρησε και έγιναν οι καλύτεροι φίλοι.
Δ. Ζ.
Το πούμα
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πούμα και πήγε στο δάσος. Το πούμα είναι γνωστό ως το λιοντάρι τουης Αμερικής. Όταν θέλει να μουγκρίσει κάνει πολύ θόρυβο.
Θ. Κ.
Ο Τάσος στην πόλη μας
Μια φορά κι έναν καιρό, στα βουνά της Ελλάδας υπήρχε ένα ελάφι, ο Τάσος. Ήταν ένα όμορφο ζώο, καταρχάς ήταν το πιο όμορφο ζώο του Ολύμπου. Τα πόδια του είναι γρήγορα (άμα είχε κάποιος χρονόμετρο θα έφτανε σε 1 δευτερόλεπρο) και είναι ευγενικός. Ήθελε να είναι έξω από το σπίτι του σε μια πόλη. Αποχαιρέτησε την οικογένειά του και ξεκίνησε το ταξίδι του.
Σε δύο λεπτά έφτασε στην σημερινη εποχή, στη Θεσσαλονίκη. Είδε πολύ κόσμο, έτρεξε στο λιμάνι και μπήκε σε ένα πλοίο από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Όταν έφτασε στην Αθήνα, είδε πολύ κόσμο, αυτοκίνητα, μηχανακια, πολυκατοικίες και καυσαέριο. Κατάλαβε πως του έλειπε το σπίτι του, οι φίλοι του, το φυσικό περιβάλλον και σε ένα λεπτό τρέχοντας έφτασε πάλι στο σπίτι του.
Χάρηκε τόσο πολύ που γύρισε πίσω και αποφάσισε να μην ξαναφύγει. Έτσι έζησε όλα τα χρόνια του ευτυχισμένα.
Α.Μ.
(Υποσημείωση του συγγραφέα:Ο Τάσος είναι ελάφι.)
Ο Μπιλάκος και ο Ατλαντικός
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χελώνα που τον έλεγαν Μπιλάκο και είπε θα πάω στον Ατλαντικό. Και πήγαινε, πήγαινε ώρες. Μετά από πολλές ώρες είπε: «Ουφ! Είναι πολύ μπροστά ακόμα», πήγε στην ακτή για ξεκούραση…. Το άλλο πρωί πεινούσε για τροφή αλλά…. Έλα μου ντεεεε που ήταν σε κλουβί και τότε αρχίζουν όλα.
Ήταν σε θαλάσσιο πάρκο τον έβλεπαν όλοι όσοι πήγαιναν και εκείνες οι χελώνες η ομάδα τους είχε κανονίσει κάτι για απόδραση αλλά δεν πέτυχε! Σκέφτηκε κάτι άλλο να αποδράσει από τους σωλήνες νερού… Με αυτό τον τρόπο, το πέτυχε και συνέχισε για τον Ατλαντικό. Είδε καρχαρίες, φάλαινες, φώκιες, ιππόκαμπους και σιγά σιγά πήγε στον ατλαντικό .
Ά. Κ.
Το λάθος του λιονταριού
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα λιοντάρι που το έλεγαν Λιο. Είχε καφέ μάτια, μεγάλη μύτη είχε κίτρινο δέρμα και ζούσε μέσα σετο δάσος. Μια μέρα ήρθε μια αλεπού και του είχι ότι στο χωριό είνα ένα μαγαζί μετροφές για λιοντάρια.
Μόλις πηγε στο χωριό όταν έφτασε εκεί δεν πούλαγε λιονταροτροφές. Μόλις πήγαινε σπίτι οι κυνηγοί πήγαν να τον σκοτώσουν.
Πήγε στο σπίτι του η αλεπού πηγε να πει στους κυνηγούς πως ήταν στη φωλιά του, αλλά οι κυνηγοί σκότωσαν εκείνη και αφού δεν βρηκαν το λιοντάρι γύρισαν στο χωριό. Μετά όλοι ήταν χαρούμενοι και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Π. Μπ.
Το τάξίδι των πέντε Ύαινων στη Μαγαδασκάρη
Μια φορά στην απέραντη Σαβάνα περπατούσε πολύ κουρασμένη μια πεινασμένη ύαινα με τα 4 μικρά της.
Πίσω από μια σειρά δέντρων είδε ένα τεράστιο λιοντάρι να καταβροχθίζει με μεγάλη όρεξη ένα ελάφι. Η ύαινα ξέροντας ότι ήταν πολύ μικρόσωμη και το βάρος της δεν ξεπερνούσε τα 40 με 50 κιλά, φοβήθηκε να τα βάλει μαζί του και τον παρακάλεσε να αφήσει αυτή και τα μικρά της να φάνε παρέα του.
Το λιοντάρι δεν απάντησε αφού έκανε ένα βρυχηθμό και ρεύτηκε κοίταξε περιφρονητικά την ύαινα και έφυγε.
Η ύαινα και τα μιρκά της καταβρόχθησαν όλο το κουφάρι και συνέχισαν το δρόμο τους. Σ όλο το δρόμο σκεφτόταν ότι στα 13 της χρόνια δεν είχε πεινάσει ποτέ τόσο πολύ.
Με τη σκέψη αυτή ξάπλωσε με τα μικρά της κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου να ξεκουραστουν.
Ξαφνικά μια μεγαλόσωμη τίγρης επιτίθεται στα μικρά της. Τότε η ύαινα ορμάει και ανεβαίνει στην πλάτη της, τη γδέρνει και τη δαγκώνει με δύναμη. Η τίγρης τότε αποχωρεί τραυματισμένη και σαστισμένη
Η ύαινα και τα μικρά της συνέχισαν το μακρύ τους ταξίδι κάτω από τον καυτό ήλιο. Η δίψα τους ήταν αφόρητη. Πιο κάτω είδαν έναν νερόλακκο. Αλλά το νερόλακκο τον φύλαγε ένα τεράστιο φίδι. Τότε οι ύιαινες βάλανε ένα δόλωμα για το φίδι για να το απομακρύνουν από τον νερόλακκο. Το κόλπο πέτυχε, και απομάκρυναν το φίδι. Βράδιασε ωστόσο και οι ύιαινες πήγαν να κοιμηθούν σε μια σπηλιά.
Το πρωί σηκώθηκαν μια μεγάλη απόσταση και ξαφνικά βλέπουν μια μεγάλη λίμνη γεμάτη κροκόδειλους τότε η ύαινα απογοητευμένη στάθηκε στην άκρη της λίμνης και άρχισε να κλαίει.
Βλέποντας την ένας φιλικός κροκόδειλος τους ανέβασε στη ράχη του και τους πέρασε απέναντι.
Ξαπλωσαν κάτω από ένα δέντρο να ξαποστάσουν με την καλή τους ακοή άκουσαν έναν θόρυβο «κρα κρα κρα» κάτι γιγάντια κοράκια που βουτούσαν με τα κοφτερά τους ράμφη και τα γαμψά του νύχια πάνω στα φυτοφάγα ζώα επικράτησε πανικός.
Στο δρόμο τους αντικρισαν έναν γιγάντιο γορύλα που τρομοκρατούσε όλη τη Σαβάνα. Τότε δέσανε δύο κλιματίδες φθαρμένες και ο γορίλας πάει να περάσει πέφτει κάτω και τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι 5 υαινες τώρα συνέχισαν κανονικά το μακρύ ταξίδι τους.
Καθώς προχωρούσαν ένας μεγάλος γκρέμος έκοψε τους έκοψε τον δρόμο. Τότε ο γιγαντιαίος αετός φίλος τους από παλιά βάζει στα φτερά του τις ύαινες και τις περνά απέναντι.
Μετά από 5 χρόνια περιπλάνησης ύστερα από πολλές κακουχίες η μαμά ύαινα ήταν εξαντλημένη και γερασμένη. Τα παιδιά της την πήγαν στην πηγή της νιότης και ηπιε λίγονερό και έγινε πάλι νέα και δυνατή.Τότε προχώρησαν και είδαν ένα λιοντάρι να επιτίθεται σε μια αντιλόπη.
Αλλά επειδη ή υαινα ήταν πολύ φιλική με όλα τα ζώα παρακάλεσε το λιοντάρι να μην ορμήσει στην αντιλόπη το λιοντάρι υπάκουσε. Η αντιλόπη συγκινημένη ευχαρίστησε την ύαινα και συνέχισαν μαζί του το ταξίδι τους.
Μετά από λίγη ώρα είδαν μια λεοπάρδαλη και τη ρώτησαν πως πάνε για την Μαγαδασκάρη και εκείνη τους απάντησε…… Το Τσιτάχ κρυφάκουσε και ζήτησε ντροπαλά από την υιαινα να παει και αυτό μαζί ρους.
Και εκείνη του είπε ναι και συνέχισαν το δρόμο τους και; Τι να δουν!!! Ένα Πούμα τους επιτίθεται. Το Τσιτάχ και η ύαινα όρμησαν κατά πάνω του και το Πούμα έφυγε στενοχωρημένο πλησίαζαν τώρα στους πρόποδες ενός μεγάλου βουνού μετά από πολλές ώρες πεζοπορίας έφτασαν στην κορυφή του.
Εκεί ένας καλόκαρδος μεγάλος και πολύ άγριος στην όψη πάνθηρας αυτός φύλαγε το μεγαλύτερο ρουμπίνι του κόσμου και έναν μεγάλο θυσαυρό από τους πολύτιμους λίθους και πετράδια που τα είχαν στην κατοχή τους άγριοι δράκοι που τα έβγαζαν από τα έγκατα της γης. Ο πάνθηρας του έδειξε ένα στενό μονοπάτι και τους οδήγησε στην άλλη άκρη του βουνού τα ζώα τον ευχαρίστησαν και συνέχισαν το ταξίδι τους.
Μετά από πολλές ώρες έφτασαν σε έναν υπέροχο τόπο. Εκεί βρήκαν τροφή, νερό, και ξεκουράστηκαν από το μακρύ τους ταξίδι. Στο δρόμο τους συνάντησαν ένα τζάγκουαρ και το ρώτησαν προς τα που είναι η Μαγαδασκάρη; Και τους είπε ότι είναι ευθεία μπροστά.
Μετά από λίγες μέρες έφτασαν. Αντίκρισαν την ολόχρυση αμμουδιά και τον απέραντο σμαραγδένιο ωκεανό εκεί ήταν και οι φίλοι τους που συνάντησαν στο ταξίδι τους (ο κροκόδειλος, ο αετός, το λιοντάρι, η αντιλόπη, η λεοπάρδαλη, το τσιταχ, και φυσικά τον πάνθηρα, και το τζάγκουαρ και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…
Α.Α.
Ο Πάντα για πάντα
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο «Πάντα για Πάντα» που είχε πολλούς φίλους.
Μια μέρα το Πάντα για Πάντα πήγε στους γίλους του τον Μουτζούρη και τον Ραμσίνο.Καθώς πήγαινε, βρήκε ένα κοριτσάκι στο δάσος χωρίς τους γονείς του. Αυτό το κοριτσάκι ήταν φιλόζωη δηλαδή αγαπούσε πολύ τα ζώα. Το κοριτσάκι είδε τον «Πάντα για πάντα» και ο Πάντα για πάντα νόμιζε ότι θα του κάνει κακό και για αυτό έφυγε τρέχοντας. Το κοριτσάκι του φώναξε.
-Μη φεύγεις! Είμαι μόνη μου. Ο «Πάντα για πάντα» την πίστεψε και γύρισε να τη βοηθήσει. Έψαχναν σε όλο το δάσος και είδαν δύο ανθρώπους. Το κοριτσάκι του φώναξε.
-Αυτοί είναι οι γονείς μου!!! Το κοριτσάκι ευχαριστήθηκε και ευχαρίστησε και το πάντα. Το ζωάκι ήταν πολύ χαρούσμενο γιατί βοήθησε το κοριτσάκι.
Π. Γ.
Η τίγρης που έγινε φίλη μας
Μια φορά και έναν καιρό εγώ και μια φίλη μου είπαμε να πάμε να περπατήσουμε στο δάσος. Ξαφνικά μας επιτέθηκε μια τίγρη αλλά δεν ήθελε να μας κάνει κακό απλά ήθελε να παίξει μαζί μας. Έτσι εμείς αρχίσαμε να παίζουμε.
Α.Π
Οι περιπέτειες ενός ζωηρού φιδιού
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ζωηρό φιδάκι και μια γέρικη βελανιδιά που ζούσαν μαζί σε ένα εγκαταλελειμένο στρατόπεδο, κοντά σε ένα μικρό δασάκι.
Το φίδι το έλεγαν Ρήγα. Ο Ρήγας ήταν μακρύς και αδύνατος. Το δέρμα του είχε χρώμα χρυσαφί και καφέ και όταν κουλουριαζόταν ήταν τόσο όμορφα που όλα τα φίδια τον ζήλευαν.
Ο Ρήγας πάντα ήθελε να πάει στην πόλη αλλά η βελανιδιά του έλεγε ότι ήταν πολύ επικίνδυνα. Στη σκιά της τεράστιας βελανιδιάς είχαν μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Όλοι στο δάσος την σέβονταν και πάντα ζητούσαν τις συμβουλές της. Ο Ρήγας ήταν από μικρός ατίθασος, του άρεσε όμως να ακούει τις ιστορίες της σοφής βελανιδιάς. Εκείνη πάντα τον συμβούλευε και κατανοούσε τις ανησυχίες του.
Την ρώτησε για τη ζωή στην μεγάλη πόλη. Πώς είναι τα κτίρια; Τι φορούν οι άνθρωποι τι κάνουν τα άλλα ζώα εκεί και πολλά άλλα.
Μια μέρα βορχερή άργησε να πάει στη φίλη του τη βελανιδιά. Χουζούρευε και κουλουριαζόταν σε ένα ξεχασμένο πηγάδι. Τότε τον πλησίασε μια πονηρή αλεπού και τον ρώτησε.
-Όμορφε Ρήγα, πάλι θα πας σε αυτή την γρια βελανιδιά που δεν ξέρει τι λέει;
-Ο Ρήγας την κοιτούσε με απορία.
-Σε ζηλεύει γιατί έχει ρίζες και δεν μπορεί να πάει στην πόλη. Η ζωή εκεί είναι ωραία. Τα ζωά κάνουν ότι θέλουν. Δεν υπακούν σε κανένα.
-Δεν είναι καθόλου επικύνδυνα όπως σου λέει .Νομίζω ότι τα έχει χαμένα.
-Εγώ έχω πάει πολλές φορές .Θα πάω και αύριο αν θελεις μπορείς να με ακολουθήσεις.
Ο μικρός Ρήγας ήθελε πολύ να παέι στην πόλη.Ντράπηκε όμως να το πει στη βελανιδια κι απέφυγε να τη συναντήσει. Την άλλη μέρα τρέχοντας συνάντησε τη αλεπού στο σταυροδρόμι, όπως του είχε πει. Η αλεπου περπατούσε γρήγορα, ενώ ο ρηγας σερνόταν με δυσκολία. Κόντευαν να φτάσουν πια! Είχε παέι μεσημέρι.
Μπορούσε να διακρίνει τα μεγάλα ψηλά κτίρια, την όμορφη εκκλησία. Δεν έβλεπε όμως πράσινο! Παντού ένα άσχημο γκρι χρώμα. Μέχρι και ο ουρανός του φαινόταν σκοτεινός και μαύρος. Την ώρα εκείνη πέρασε μια χελώνα από μπροστά τους.
-Κάτσε να πουμε μια κουβέντα, είπε η κατεργάρα αλεπού.
-Δεν προλαβαίνω έχω αργήσει της απάντησε
-Ξάφνου πετάχτηκε ένα σαλιγκάρι ούτε καλημέρα δεν είπε σκέφτηκε το φιδάκι. Τι ζωή κι αυτή! Θυμήθηκε τους φίλους του στο δάσος. Την ώρα που πήγε να περάσει το δρόμο, ένα τρελό φορτηγό σταμάτησε απότομα.
-Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε αγριεμένο; Δεν επιτρέπεται στα ζώα να κυκλοφορούν στην κίτρινη λωρίδα.
-Ποια κίτρινη; Αναρωτήθηκε ο Ρήφας. Ένα σταχτί χρώμα έβλεπε. Η αλεπού γέλαγε. Και τώρα; Ρώτησε το φίδι. Η αλεπού κούνησε το κεφάλι της και πήγε κίτρινη λουρίδα όμως δεν πρόλαβε να δει ότι ένα μεγάλο λεωφορείο έτρεχε. Τότε της πάτησε την φουντωτή ουρά. Εκείνη τσίριξε και έκλαιγε από τον πόνο.
-Δεν έπρεπε να σε ακούσω της είπε ο Ρήγας. Με έβαλες σε μεγάλες περιπέτειες! Φοβήθηκε πολύ! Παρά τρίχα γλύτωσε… Καλά έλεγε η φίλη του η βελανιδιά ότι όλοι πρέπει να ζούμε εκεί που ανήκουμε!
Θυμήθηκε το όμορφο δασάκι του και τους αγαπημένους του φίλους. Δεν πρέπει να ζητούμε μεγαλεία και πλούτη, του είχε πει κάποτε η βελανιδιά. Η φύση γνωρίζει καλά την θεση του κάθε πλάσματος. Γύρισε πίσω και δεν ξανάφυγε ποτέ από το δασάκι του.
Μεγαλώνοντας έγινε ένα αξιαγάπητο ερπετό που μαζί με τη βελανιδιά συμβούλευαν όλα τα πλάσματα της γης. Έρχονταν από μακριά για να ακούσουν τις αστείες ιστορίες του Ρήγα και τις σοφές συμβουλές της βελανιδιάς. Ο Ρήγας δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται τη μεγάλη πόλη. Μόνο που στα όνειρά του ήταν πιο όμορφη και γεμάτη χρώματα….
Ν.Β.
Μια θαλάσσια χελώνα στα ανοιχτά
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια παραλία της Αυστραλίας μια μητέρα θαλάσσια χελώνα ήρθε να γεννήσει τα αυγά. Οι οικολόγοι όπου ήρθαν να περιφράξουν τα αυγά ανακάληψαν ότι μια θαλάσσια χελώνα είχε γεννήσει μόνο ένα αυγό. Έτσι τα παρακολούθησαν πάντ απροσπαθώντας να καταλάβουβ γιατί ή μητέρα του γέννησε μόνο ένα αυγό.
Η μεγάλη μέρα έφτασε, το αυγό εκολάφτηκε. Το πήραν στον μεγαλύτερο σύλλογο προστασίας για τις θαλάσσιες χελώνες στην Αυστραλία, το Αρχελένικο.
Εκεί στο Αρχελένικο, έβαλαν μια παλιά πολύ έλαφριά κάμερα στο κέλυφος της ώστε να καταγράψουν τη ζωή της και να καταλάβουν γιατί η μητέρα του γέννησε μόνο ένα.
Αμέσως μετά την έβαλαν στη θάλασσα. Σιγά σιγά ξεκίνησε για τη «σταδιοδρομία» της. Μετά από πολλές μέρες προσπάθεια έφτασε στα βαθιά. Όμως κανένα ψάρι δεν τολμούσε να την πλησιάσει διότι η κάμερα ακτινοβολούσε στο νερό. Όμως ένα ψάρι τόλμησε. Θέλετε να μάθετε ποιο; Ένας λευκός καρχαρίας!
Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, δεν ήξερε που να κρυφτεί. Στο τέλος ο καρχαρίας την στρίμωξε σε μια γωνία. Τα αίματα έχουν παγώσει, οι επιστήμονες κατατρόμαξαν. Ο καρχαρίας λέει στη χελώνα.
- Είμαι γιατροφάγος, μα ένα δόντι μου έχει σαπίσει, μπορείς να το βγάλεις; Και η χελώνα λέει:
- Δεν σε εμπιστεύομαι!
- Μα λέω την αλήθεια κι αν δεν με πιστεύεις βάλε στο στόμα μου το σωλήνα. Πονάω πολύ!
- Ο καρχαρίας βάζει τον αλύγιστο σωλήνα στο στόμα του. Το χελωνάκι μπαίνει μέσα δυστακτικά και πλαπ!!!βγάζει το δόντι στη στιγμή.
Το χελωνάκι όμως κόβεται και το αίμα ξυπνάει τις αναμνήσεις για κρέας. Το χελωνάκι κολυμπάει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Έμειναν άφωνοι οι επιστήμονες και περίμεναν κρεμασμένοι για να δουν τι θα συμβεί! Το χελωνάκι απαλπισμένο φτάνει σε ένα πεδίο γεμάτο βόμβες που αν αγγίξεις έσκαγαν όλες!
Ο καρχαρίας φεύγει, η χελώνα μπαίνει προσεκτικά ξέροντας πως αν γυρίσει πίσω ο καρχαρίας θα τη φάει. Αποστολή εξετελέστη!Αγγίζει μία βόμβα και πέφτει λιπόθυμη.
Μετά πό αρκετή ώρα ξυπνάει σε έναν ύφαλο με παρέα ένα άλλο χελωνάκι, τον Σπίθα. Το χελωνάκι ρωτάει που είναι και εκείνο του απαντά: «Κοντά στο Αυστραλιανό ρεύμα, σε βρήκαμε λιπόθυμο και σε φέραμε εδώ.Εν τω μεταξύ οι επιστήμονες είχαν βάλει το βίντεο ώστε να το δουν όλοι μαζεμένοι. Ο Σπίθας βγάζει έξω το χελωνάκι και του δείχνει το Αυστραλιανό ρεύμα.
Ο Σπίθας επισηες λέει: «Πώς σε λένε εσένα;» «Δεν ξέρω»
-Θες να σε βαφτίσουμε ρδώ;
-Ναι!!!!
-Τέλεια! Πάω να το δω στην γραμματεία τυο αργυρού την ξυνή.
-Κυρία Ξυνή εννοώ γραμματεία.
-Ναι
-Θα ήθελα να γίνει μια βάφτιση.
-Θα το πουμε….Μάρκο ή Μαρκέλα;
-Κυρία εγώ θα ήθελα να σας ρωτήσω πως να βρω τη μητέρα μου.
-Θα είναι στο Αυστραλιανό ρεύμα και είσαι τυχερός διότι το κοπάδι φεύγει σε 5 λεπτά από τώρα.
Ο μάρκος ήταν πολύ χαρούμενος γιατί θα βρει τη μητέρα τους. Ξεκίνησαν κι όταν μπήκαν στο ρεύμα συνάντησαν το προηγούμενο κοπάδι.Ο Μάρκος τρέχει σαν τρελός εως που βλέπει μια άρρωστη και λυπημένη χελώνα και θυμήθηκε ότι οι επιστήμονες έλεγαν πως μάλλον η μητέρα του είναι άρρωστη.
Της τα εξηγεί όλα και ξεκινάνε το ταξίδι για το εργαστήριο. Ένα κοριτσάκι είχε δει όλο το βίντεο και το έσβησε δήθεν καταλάθος. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ν.Σ
Ο Βούβαλος
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βούβαλος. Το βραδάκι όταν πήγα να κοιμηθώ άκουσα έναν θόρυβο από το σαλόνι. Σηκώθηκα πάνω και πήγα να δω με ένα πιστόλι.
Ξαφνικά βλέπω ένα τεράστιο βούβαλο και λέω: «Πώς βρέθηκε εδώ αυτό;»΄Αυτό με κοίταξε και χορευε.Έκανε κάτι σβούρες, κολοτούμπες, και κατακόρυφους. Εγώ όμωως με αυτό που είδα ξαφνιάστηκα. Αμέσω πήρα τηλέφωνο τη φίλη μου ναέρθει να δει τι συνέβη.
Όταν ήρθε φοβήθηκε τόσο πολύπου φώναξε. «Μη φωνάζειςθα βρούμε κάποια λύση». Έτσι, καθήσαμε στον καναπέ και σκεφτόμασταν τη λυσημα δεν μας ερχόταν καμιά ιδέα.
Εκεί που σκεφτόμασταν ο βούβαλος μάς πλησίασε και μεας είπε: «Σας παρακαλώ θέλω να με πάτε στον ζωολογικό κήπο γιατί χάθηκα και έχασα την οικογένειά μου».Του είπαμε εντάξει και την επόμενη μέρα πρωί πρωί, βάλαμε μπρος το αυτοκίνητο και φύγαμε για τον ζωολογικό κήπο. Όταν φτάσαμεο βούβαλος χάρηκε τόσο πολύ που το χαμόγελό του έφτασε στα ματάκια του. Τέλος, ζήσαμε καλά και εμείς καλύτερα.
Α.Γ.
