Ποιοι στο κάνουν αυτό καρδιά μου; Ποιοι σε πιέζουν; Γιατί; Τι όφελος έχουν και σε θέλουν να τρέχεις σαν άλογο κούρσας, αλλά όχι προς την σωστή πορεία; Εσύ και εγώ ακόμη την πορεία την ψάχνουμε. Άλλοι είμαστε πιο κοντά σε αυτήν κι άλλοι μακρύτερα. Άλλοι έχουμε βρει το επάγγελμα που ισοδυναμεί με τον κρυμμένο θησαυρό του παραμυθιού μας, ενώ άλλοι ακόμα κοιτάμε το χάρτη.

Γιατί όμως τόσο άγχος; Γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει ότι το ταξίδι μετράει; Εδώ δυστυχώς μετράει μόνο η Ιθάκη. Μόνο το αποτέλεσμα έχει αξία σε αυτήν την περίπτωση. Αυτή η πεντάδα αριθμών που στα τέλη Αυγούστου θα σου πει αν έχεις φτάσει στην Ιθάκη, αν είσαι Λευκάδα, ή αν φέτος δεν πρόκειται να κάνεις διακοπές στο Ιόνιο!

Κάτσε όμως και συλλογίσου όταν είσαι στα μισά του ταξιδιού, όπως τώρα, είσαι ίδιος; Ναι; Για ξανασκέψου το λίγο. Η κοπέλα πάντως που το 2004 αυτοκτόνησε την παραμονή των Πανελληνίων μάλλον δεν είναι ίδια. Την πλημμύρισε το άγχος, ο φόβος και ο πανικός της πιθανής αποτυχίας και λύγισε. Δεν σε εξομοιώνω μαζί  της, αλλά είναι βέβαιο πως έχουμε κοινά με αυτήν.

Σίγουρα ποτέ  στο παρελθόν δεν φεύγαμε τρέχοντας από το σχολείο για να διαβάσουμε. Δεν υπήρχε Σάββατο που καθόμασταν μέσα, αφήνοντας τον εαυτό μας  να χαλαρώσει  μόνο μετά τις έντεκα. Ποτέ ξανά δεν θυμάμαι κανείς να παρακαλούσε  να μην έρθει το σαββατοκύριακο γιατί αυτό συνεπαγόταν και το τυπικό πλέον κυριακάτικο διαγώνισμα. Ένα βοήθημα δεν ήταν, πριν από ένα χρόνο, η προέκταση του χεριού μας. Αντίθετα, εγώ θυμάμαι για προέκταση  μου ένα τηλεκοντρόλ. Τώρα πια, όποτε ανοίγω -αν προλάβω- την τηλεόραση, νιώθω ξενέρωτη λόγω άγνοιας.

Δεν εντοπίζονται όμως μόνο ευθύνες στο σύστημα. Αλλά και εμείς, τα γρανάζια του, ίσως να παραλειτουργούμε σε ορισμένες περιπτώσεις. Κατηγορούμε το σύστημα των πανελληνίων και της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση ως απόλυτα βαθμοκεντρικό, αλλά από μόνοι μας πριν καν ξεκινήσει η τρίτη Λυκείου έχουμε κλείσει φροντιστήριο και έχουμε ταυτόχρονα κανονίσει κάθε πέμπτη μαθήματα με τον ακριβότερο Εκθεσά, κάθε Σάββατο πρωί με τον καλύτερο Einstein και την Τρίτη εννιά με έντεκα το βράδυ, τότε που λειτουργεί άψογα ο εγκέφαλος, λέμε τώρα, έχουμε μαθηματικά με τον πιο οξυδερκή Bolzano. Και τους αναφέρω έτσι, γιατί ορισμένοι από μας και τους γονείς μας συγχέουμε τις έννοιες. Θεωρούμε λανθασμένα βέβαια, πως η διδασκαλία από «ειδικούς», με πολύχρονη πείρα, ιδιοκτήτες φροντιστηρίων θα μας κάνει αστέρια και παιδιά θαύματα που δεν  θα φρικάρουν σε καμία ερώτηση πάνω στον Πρωταγόρα ή στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Ξεκινά κατ’ αυτό τον τρόπο ένας ανούσιος ανταγωνισμός μεταξύ μας. Ποιος θα τελειώσει την ύλη πρώτος, ποιος γράφει καλύτερους βαθμούς σε φροντιστήριο και σχολείο, ποιος κάνει τις περισσότερες ώρες φροντιστήριο(ενέργεια που αποτελεί πλέον «καμάρι» και «τιμή» ενός μαθητή) και διάφορες άλλες τέτοιες ανησυχίες.

Μήπως είναι και καιρός  να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό  και να σταματήσουμε έτσι να διαβρωνόμαστε σε ατομικό επίπεδο, αλλά και στις μεταξύ μας σχέσεις; Δε συνιστώ σε καμία περίπτωση να σταματήσουμε τα φροντιστήρια ή να καταστείλουμε το ενδιαφέρον, τους αγώνες και το ζήλο που παρουσιάζουμε για να καταφέρουμε να εισαχθούμε σε μια σχολή. Απλά ίσως να ήταν πιο ωφέλιμο αν δεν σκεπτόμασταν τόσο μονοδιάστατα. Η ζωή άλλωστε έχει αποδείξει το εξής: Δεν έχει σημασία αν οι ευκαιρίες που σου δίνονται παίρνουν άριστα βαθμολογούμενες σε μια κλίμακα από μηδέν έως δέκα. Σημασία έχει να ξέρεις μέχρι πού μπορείς να  φτάσεις και επωφελούμενος από μια οποιαδήποτε ευκαιρία να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου ή έστω να τους προσεγγίσεις.

Τι λέτε λοιπόν, προσπαθούμε άλλη μια φορά;

                                                                       Κωνσταντίνα  Γ.