Που πάμε; Μια ερώτηση που ελπίζω να ταλανίζει τους νέους, τους γέρους, ανήλικους ή ενήλικες. Το α’ πληθυντικό δεν το χρησιμοποιώ χάριν ευγενείας αλλά λόγω αλληλεγγύης. κι αυτό το διευκρινίζω γιατί ίσως το ερώτημα που απασχολεί σήμερα την πλειοψηφία είναι το «ΠΟΥ ΠΑΩ». Αυτό το εγωιστικό και ατομικιστικό α’ ενικό που κυβερνά και αλλοιώνει τη σύγχρονη κοινωνία. Όμως φίλε μου το ΕΓΩ δεν πάει πουθενά χωρίς το ΕΜΕΙΣ γιατί το ΕΜΕΙΣ κρύβει μέσα του ένα ΕΓΩ απροσπέλαστο  που πρέπει επιτελούς να το ανακαλύψει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί!

Ποια είμαι εγώ για να κρίνω ηθικά τον κόσμο, εσένα ή την εκάστοτε πολιτική εξουσία; Oύτε ειδήμων ούτε ο τέλειος άνθρωπος παρά ένας απλός παρατηρητής του κόσμου γύρω μου, μια απλή έφηβος που αντικρίζω την πραγματικότητα και ωριμάζω σταδιακά, συνειδητοποιώντας με πίκρα ότι οι αξίες είναι σαθρές και φθείρονται, ότι τα όνειρα και τα παραμύθια παραμένουν στο αιώνιο νεανικό παρελθόν και κανείς δεν προσπαθεί να τα διατηρήσει στο σύγχρονο παρόν και μέλλον. Είμαι ένας παρατηρητής  που αναζητώ το αγαθό της ευτυχίας στα πρόσωπα των άλλων, που προσπαθώ να βρω τρόπους κατάκτησης αυτής της ευδαιμονίας και αντιλαμβάνομαι πως το «παιχνίδι» χάνεται. Εμείς όμως επιτρέπουμε να συμβεί αυτό! Η αδράνεια  και ο εφησυχασμός δεν υπήρξαν ποτέ σύμμαχοι της δημιουργικότητας και της ευχαρίστησης!

Ας αρχίσουμε με το πολυσυζητημένο, μείζονος όμως σημασίας ζήτημα της εκπαίδευσης και της μετέπειτα πορείας του μαθητή που αναλαμβάνει τα ηνία της ζωής του. Το σχολείο αποτελεί βασικό τομέα μόρφωσης και απασχόλησης των παιδιών από μικρή ήδη ηλικία, είναι το δεύτερο σπίτι τους καθώς περνούν σ’ αυτό τη μισή μέρα τους. Το αισθάνονται όμως πραγματικά οικείο σαν το σπίτι τους; Μάλλον όχι! Η επικράτηση της τεχνοκρατικής παιδείας έναντι της ανθρωπιστικής και καλλιτεχνικής καταπιέζει τις έμφυτες τάσεις και τα ενδιαφέροντα του ατόμου που ανακαλύπτει ακόμα τον εαυτό του, όταν μοναδικός σκοπός ενός μαθητή πρέπει να είναι η άριστη απόδοση στα μαθήματα του χωρίς παράλληλα να συμμετέχει σε άλλου είδους δραστηριότητες. Όταν ένα παιδί της α’ δημοτικού αναγκάζεται να μάθει ελληνικά, αγγλικά και να γνωρίσει παράλληλα για πρώτη φορά τον τρόπο αρμονικής συμβίωσης μέσα στην κοινωνία, όσο να πεις κουράζεται και φτάνει στο σημείο της απαξίωσης για τα πάντα.

Να περάσω και στο λύκειο, την τελευταία βαθμίδα τις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου όλοι απαξιούν για τα μαθήματα γενικής παιδείας και τρελαίνονται να αποστηθίζουν και να υπερμελετούν συνεχώς τα ίδια και ίδια στα μαθήματα κατεύθυνσης. Εκεί όπου όλοι οι μαθητές κοιμούνται στα θρανία, χρειάζονται ψυχίατρο για να μετριάσουν το προκαλούμενο αδίκως άγχος τους και βιταμίνες για να στέκονται στα πόδια τους. Εκεί που ξαφνικά όλοι θυμούνται να διαβάσουν. Γιατί μόνο εκεί; Γιατί μαθαίνεις ότι σου λένε και υποστηρίζεις απόψεις επειδή απλά στο λένε; Για τι με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η έλλειψη παιδείας! Πού πάμε όμως  χωρίς παιδεία, κρίση, ιδανικά και πιστεύω; ΠΟΥΘΕΝΑ! Πέρα όμως από το ζήτημα των μαθημάτων έρχεται και το θέμα της εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Μουσική , χορός, τραγούδι,  αθλητισμός. όλα εικονικά και ανύπαρκτα. Η πνευματική όμως καλλιέργεια δεν έρχεται μέσα από την στείρα αποστήθιση. Η αποστήθιση προσφέρεται για ανθρώπους που σκοπεύουν να γίνουν φερέφωνα κάποιας οργάνωσης για να προκόψουν. Γιατί το θεωρούν αξιέπαινο το να μαζεύουν γύρω τους με λόγια άλλων τα πλήθη που χειροκροτούν σαν αστοίβαχτα πρόβατα, χωρίς να κατανοούν τι ακούν, τι πιστεύουν, τι νιώθουν.

Όμως δεν φταίει ποτέ ο ένας! όλοι φταίμε και θεωρώ πολλή φθηνή τη δικαιολογία «αφού το κάνουν όλοι» ή «αυτοί που μας κυβερνούν, αυτοί φταίνε που μας τα φάγανε και μας εξαπατάνε». Κι εσύ τι κάνεις; Θα σου πω εγώ! Τους μιμήσε! Ίσως ακουστεί σκληρό αυτό να ειπωθεί από ένα νέο για τη νεολαία της εποχής του, αλλά εμείς είμαστε όλοι χειρότεροι. Γιατί βλέπουμε και κατακρίνουμε στα λόγια, πράξεις και φαινόμενα συνεχίζουμε όμως την  αναπαραγωγή τους. Προς όφελός μας τα ξεχνάμε όλα!

Ο αγώνας λοιπόν που καλούμαστε να κάνουμε δεν είναι παρά ηθικός. Ηθικός αγώνας δεν είναι φυσικά ο καθωσπρεπισμός και η επιφανειακή ευγένεια ή το λεγόμενο «γλείψιμο» κι οι λαϊκισμοί. αυτό που για μένα  είναι επανάσταση ηθική και αποτελεσματική είναι όταν όλοι επιδιώκουν το γρήγορο κι εύκολο πλουτισμό, εσύ να κοιτάς πως θα ευτυχήσεις  σταδιακά και παντοτινά. Όταν όλοι χάνουν το κέφι τους και θλίβονται, εσύ να χαμογελάς και να δίνεις χαρά και κουράγιο. Όταν όλοι ακολουθούν μια καθορισμένη πορεία, εσύ όχι απλώς να ακολουθείς αλλά να μπορείς να κρίνεις και να αξιολογείς, επιλέγοντας ίσως μια δική σου πορεία.

Έχουμε καταντήσει όλοι ρομπότ! Δρούμε σαν αυτές τις μηχανές που μπαίνουν στην αυτόματη λειτουργία και δουλεύουν συνεχώς ώσπου να κλατάρουν. Εκπαιδεύουμε ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ έτσι ώστε να καλοδιατηρηθούν και να εξελιχθούν σε ΡΟΜΠΟΤ και να καταλήξουν να έχουν τα ίδια ανύπαρκτα  συναισθήματα με αυτά!

Δεν μπορούμε να ζητάμε ένα καλύτερο αύριο κοιτώντας τον ουρανό και περιμένοντας να βρέξει ευτυχία! Δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι κι αμέτοχοι, περιμένοντας να έρθει ο μεσσίας της σύγχρονης εποχής. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι των επιλογών μας, οι πλέον αρμόδιοι  να καθορίσουμε το μέλλον μας και ικανοί να διατηρήσουμε και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Αρνούμαι να δεχτώ και να πιστέψω τα απαισιόδοξα και αρνητικά μηνύματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Αρνούμαι να πιστέψω πως θα καταντήσω κι εγώ ένα θλιμμένο και άψυχο «μηχάνημα» που θα αναπαράγει συνεχώς τα ίδια. Πιστεύω σε όσα θέλω να πιστεύω, αγαπώ αυτά που θέλω να αγαπώ, επιλέγω κι κρίνω τι με ευχαριστεί κι όσα δεν με ευχαριστούν προσπαθώ να τα κάνω δικά μου. Εμείς οι νέοι είμαστε οι μελλοντικοί πολίτες και πολιτικοί που θα καθορίσουμε τα νέα δεδομένα. Ας χαμογελάσουμε λοιπόν κι ας μην φορέσουμε το ψεύτικο μας χαμόγελο, ας βοηθήσουμε τους γύρω μας χώρις να αναμένουμε αντάλλαγμα, ας ονειρευτούμε χωρίς να παραμένουμε στη θεωρητική προσέγγιση των αντικειμένων του πόθου μας = και γενικά ας μην ζούμε με υποκατάστατα και θεωρίες. Για να πάμε μπροστά πρέπει να γίνουμε ξανά από ΡΟΜΠΟΤ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και μετά από ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που γελούν κι ονειρεύονται, που ζουν κάθε στιγμή λεπτό προς λεπτό, έχοντας πάντοτε ιδανικά και στόχους.

Επέλεξε να κάνεις  αυτό που σου αρέσει, μάθε να έχεις τη δική σου άποψη και γνώμη, χωρίς αυτό να συνεπάγεται βέβαια δογματισμούς και απολυτότητες  και πίστεψε στα όνειρα σου. Ασχολήσου με τους γύρω σου. Αγάπησε τους και άφησε πίσω σου όσα σε πληγώνουν κι όσα  σε οδηγούν σε μια εφήμερη κι ανούσια, εικονική ευτυχία!

ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..

Υ.Γ ζητώ συγγνώμη αν το άρθρο μου κούρασε ή φάνηκε υπερβολικό! Ελπίζω τουλάχιστον να άγγιξε έστω κι έναν περιορισμένο αριθμό ατόμων..!!