Κοινωνικά

Όταν  έγραψα το πρώτο μου άρθρο ένιωσα όμορφα σαν να εξωτερίκευσα όλο μου το είναι. Εξέφρασα τη γνώμη μου έβγαλα τα απωθημένα μου. Όμως μια σωστή ενημέρωση δεν περιλαμβάνει μόνο κριτική, αλλά και ουσιαστική πληροφόρηση. Στη σύγχρονη λοιπόν εποχή, της ηθικής κρίσης και της έλλειψης υγιών προτύπων αποφάσισα να αναφερθώ εν συντομία στη ζωή του μεγάλου μουσικοσυνθέτη και Έλληνα  αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη που έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία τόσο της Ελλάδας όσο και της μουσικής. Είναι από τους λίγους αποκαλούμενους πνευματικούς ανθρώπους που έχει συνείδηση του χρέους του απέναντι στην κοινωνία, που συμμετέχει ακόμα και τώρα ενεργά στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις κι επιδιώκει να αφυπνίσει το λαό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας

Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και σε αγώνες για ανθρωπιστικές αξίες. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο Εμφύλιος. Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο. Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.

Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει για σύντομο χρονικό διάστημα  μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την στροφή του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το 1964 αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Αλέξης Ζορμπάς .

Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ.

Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ’ οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας, και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλά από τα καινούργια έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Υβ Μοντάν και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.

Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.

Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε αντιπρόεδρο της ισραηλινής κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Γιάσερ Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάστηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.

Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.

Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.

Το 1988 διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο Τύμπιγκεν και την Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Γιοχάνες Ράου, φιλόσοφοι όπως ο Φρίντιχ Ντίρενματ, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.

Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λπ.

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των Τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά πετυχαίνεται.

Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος». Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον κουρδικό λαό.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.

Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού Κέντρου των ομογενών Ελλήνων, η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ τον υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του Ηλέκτρα (1995) και Αντιγόνη (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).

Το 2000 είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του Λυσιστράτη, ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Το 2010 ίδρυσε, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ανεξάρτητο κίνημα πολιτών επονομαζόμενο ΣΠΙΘΑ προκειμένου να συμβάλλει με τον τρόπο του στην ηθική και οικονομική αναγέννηση της Ελλάδας,

(Τα στοιχεία που εξέθεσα παραπάνω προκύπτουν από έγκυρες πηγές πληροφόρησης στο διαδίκτυο)

ΜΕΡΙΚΑ ΜΟΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

http://www.youtube.com/watch?v=q67LQvhJGUo&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=vZjtDRVJwdI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=x7QIDP8x1cQ

http://www.youtube.com/watch?v=j_dkm2Bm2z0

http://www.youtube.com/watch?v=pC15qQC-Rn0&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=vIhcEftChDA&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=2w3Bij1ZPU0&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=2i8IBzPB_9g&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=3yCKlckFZqo&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=Hr8vG1f8ag4&feature=related

Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο μου δόθηκε από άτομα του φιλικού μου περιβάλλοντος. Δηλώνω ξεκάθαρα από την αρχή πως δεν έχω καμία επαφή με το αντικείμενο και συνεπώς δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημά του και ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι αποτελεί εξάρτηση. Και μάλιστα εξάρτηση κυρίως του ανδρικού φύλου.

Παρά την οικονομική κρίση, αν περάσετε έξω από προποτζίδικο θα το δείτε γεμάτο από κόσμο και μάλιστα σε ώρες αιχμής έχει αρκετούς τζογαδόρους που κοιτούν αποσβολωμένοι μια οθόνη περιμένοντας τα αποτελέσματα.  Μπορείτε με μία γρήγορη ματιά να εντοπίσετε από ρακένδυτους άνδρες που προσμένουν ένα θαύμα για να αλλάξει η ζωή τους, μέχρι και καλοντυμένους άντρες με χαρτοφύλακες που ψάχνουν τρόπο να αυξήσουν τις επενδύσεις τους. Συναντάς όμως και γυναίκες, επίσης κάθε ηλικίας και κοινωνικής επιφάνειας.

Εικόνα όμως που νομίζω ότι θα  θυμάμαι για αρκετά χρόνια είναι  αυτή μιας γυναίκας γύρω στα τριανταπέντε με τη μικρή της κόρη που σίγουρα φοιτούσε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Η μητέρα συμπλήρωνε ένα δελτίο και το κοριτσάκι έκανε προσπάθειες να τη μιμηθεί(πρότυπο που διάλεξε κι αυτό!) ζωγραφίζοντας πάνω σε ένα δελτίο. Και το χειρότερο μέρος έρχεται τώρα. Η μητέρα ζητούσε από το κοριτσάκι της να της πει νούμερα προκειμένου να συμπληρώσει το δελτίο της.

Γιατί μας κάνουν συνένοχους; Γιατί γαλουχούμαστε έτσι ώστε να μπαίνουμε από τόσο μικροί στην εξάρτηση και πόσο μάλλον από άτομα του στενού οικογενειακού μας περιβάλλοντος; Σκεφτείτε λογικά. Είναι δυνατόν αυτό το παιδάκι όταν ενηλικιωθεί, ίσως και λίγο νωρίτερα, να μην ενταχθεί στη μερίδα των ανθρώπων που παίζουν τυχερά παιχνίδια;

Και το χειρότερο νομίζω πως έρχεται τώρα. Η διαρκής επαφή αυτών των ανθρώπων με το χρήμα, τους κάνει να χάνουν την αίσθησή του και να το υποβαθμίζουν συνεχώς.  Παίζουν ολόκληρα χρόνια, εφευρίσκουν  μάλιστα μέχρι και τεχνικές και όταν τελικά τους χαμογελά η τύχη και καταφέρνουν να κερδίσουν ένα αρκετά μεγάλο ποσό, δεν διστάζουν να το ξαναρίξουν στο στοίχημα με  την  πιθανότητα, ή καλύτερα την βεβαιότητα να το χάσουν.

Αποτελεί θλιβερό γεγονός , όχι τόσο η ενασχόληση των ενηλίκων με το στοίχημα, όσο η ενασχόληση νέων παιδιών, παιδιών της ηλικίας μας ή και πρόσφατα ενηλικιωμένων. Είναι άσχημο η ευτυχία μας να στηρίζεται στη λειτουργία ενός απενοχοποιημένου και πληρωμένου θεσμού! Ας βάλουμε λοιπόν ένα διαφορετικό «στοίχημα», να δώσουμε ένα τέλος σε ένα από τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας της εποχής μας.

Είναι κρίμα ρε παιδιά…

Ας παραθέσω όμως μια συνέντευξη από δύο δεκαεφτάχρονους συμμαθητές μας, τον Α. και τον Γ.(διατηρείται η ανωνυμία τους για προφανείς λόγους), με θέμα το στοίχημα, από την οποία θα βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Ερ: Πόσο καιρό παίζεις;

Απ: Γ.: Παίζω δύο χρόνια συνεχόμενα, αλλά είχα ασχοληθεί και πιο μικρός.

Α.: Εγώ πέντε- έξι μήνες, αλλά είχα ασχοληθεί περιστασιακά και στο παρελθόν.

Ερ: Πόσο πιο μικροί δηλαδή ξεκινήσατε την ενασχόληση με το στοίχημα;

Απ: Γ.: Από έκτη δημοτικού. Αλλά έπαιζα τριαντάλεπτα, τίποτα.

Α.: Εγώ μπορεί και πιο μικρός. Τετάρτη δημοτικού; Τρίτη; Δεν ξέρω…

Ερ: Πώς ξεκινήσατε;

Απ: Α.: Εμένα έχει ο θείος μου προποτζίδικο και πήγαινα καμιά φορά.

Γ.: Εγώ το έβλεπα και μου άρεσε από μικρός. Άρχισα, μετά σταμάτησα λίγο καιρό, αλλά έκανα το λάθος και έπαιξα ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού, έβαλα 30 ευρώ και πήρα 120. Ε, έπειτα από τη χαρά συνέχισα και συνέχισα.

Ερ: Δηλαδή ο πειρασμός για σένα Α. είναι μέσα στην οικογένεια;

Απ: Α.: Όχι ακριβώς γιατί ούτε ο θείος μου παίζει, αλλά ούτε και ο πατέρας μου. Παίζουν μια φορά στο τόσο. Και όταν πήγαινα με τον πατέρα μου στο θείο μου έπαιζα καμιά φορά.

Ερ: Το γεγονός ότι ο θείος σου αν και έχει προποτζίδικο, δεν παίζει, σε αντίθεση με εσένα δεν σε προβληματίζει Α.;

Απ: Α.: Το γεγονός ότι ο θείος μου μέχρι πριν από δέκα χρόνια έπαιζε συνεχόμενα, αλλά σταμάτησε γιατί κατάλαβε το λάθος του, το έχεις αναλογιστεί;!

Ερ: Στην οικογένεια σου ασχολούνται με το στοίχημα; Ποια η γνώμη των δικών σας προσώπων;

Απ: Γ.: Όχι καθόλου. Και όταν ακούνε ότι πηγαίνω στο προποτζίδικο μου φωνάζουν.

Α.: Κι εμένα, όπως ξαναείπα μόνο ο πατέρας μου παίζει μια στο τόσο. Και εμένα μου φωνάζουν όποτε το μαθαίνουν, γιατί όταν ξεκίνησα και κέρδισα μια φορά 100 ευρώ, και το άκουσε ο αδερφός μου ξεκίνησε κι αυτός γιατί νόμιζε πως ήταν ο εύκολος τρόπος για να κερδίσεις χρήματα. Αλλά δεν κέρδιζε ποτέ. Και επειδή με θεώρησαν έμμεσα υπαίτιο, μου είπαν ότι δεν πρέπει να ξανακούσουν αυτή τη λέξη.

Ερ: Πόσες φορές την εβδομάδα παίζετε;

Απ: Γ.: Τρεις. Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο.

Α.: Εγώ αναλόγως την περίοδο. Ας πούμε τα Χριστούγεννα έπαιζα κάθε μέρα, αλλά τώρα μόνο Σάββατο, μπορεί Κυριακή και ίσως και καμιά καθημερινή.

Ερ: Και τι ποσά στοιχηματίζετε τώρα;

Απ: Α.: Εξαρτάται γιατί παίζω και κίνο παράλληλα, άρα δεν ξέρω. Στο σύνολο δεν πρέπει να έχω παίξει πάνω από 10 ευρώ σε μία φορά.

Γ.:  Το λιγότερο είναι 30 λεπτά. Έχω παίξει και 30 ευρώ, αλλά το περισσότερο το είχα στοιχηματίσει μια άλλη φορά και είναι πολύ παραπάνω. Είναι 150 ευρώ. Και τα έχασα κιόλας.

Ερ: Με τι ποσά ξεκινήσατε όμως;

Απ: Α.: Ξεκίνησα με 1,5 ευρώ την εβδομάδα. Μια φορά έπαιζα μόνο κάθε Σάββατο. 1,5 ευρώ εγώ 1,5 ένας άλλος φίλος μου. Όμως από τότε που κερδίσαμε πηγαίναμε και παίζαμε πιο συχνά. Πολλά δελτία των 1,5 ευρώ ή πολλά τριαντάλεπτα, ό,τι είχαμε.

Γ.:  Εγώ ξεκίνησα με έξι, εννιά ευρώ. Εκεί κοντά.

Ερ: Κάνοντας ταμείο τώρα στον εαυτό σας, θεωρείτε πως βγαίνετε κερδισμένοι ή χαμένοι από τον κόσμο του στοιχήματος;

Απ: Α.: Εγώ νομίζω πως είμαι ακόμα νικητής. Κοίτα, είχα κερδίσει κάποτε 100 ευρώ και τα μοιράστηκα με το φίλο μου και δεν πιστεύω πως από τότε έχω παίξει παραπάνω από 50 ευρώ.

Γ.: Εγώ έχω βγει χαμένος. Το ποσό που είμαι μέσα είναι 615 ευρώ. Αλλά το καλοκαίρι που είχα παίξει κάποια παιχνίδια είχα βγάλει 700, αλλά δεν τα κράτησα. Τα έκανα διακοπές. Επομένως δεν μου έχει πάρει αυτά ο ΟΠΑΠ. Άρα είμαι κανονικά γύρω στα 50 ευρώ χαμένος.

Ερ: Και παρόλα αυτά γιατί συνεχίζεις να παίζεις;

Απ: Γ.: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Όχι μόνο το στοίχημα στον ΟΠΑΠ. Τα πάντα. Δηλαδή μπορώ να παίξω στοίχημα στα πάντα.

Ερ: Άρα είναι το θέμα με την τύχη;

Απ: Γ.: Ναι. Όχι μόνο το ότι θα κάτσω μπροστά από τον υπολογιστή ή την τηλεόραση και ξέρεις πως το έχεις παίξει αυτό και περιμένεις να δεις αν το πιάνεις ή το χάνεις. Δηλαδή είμαστε στο τρένο με φίλους μου και μου λένε πέντε ευρώ να σηκωθείς όρθιος και να φωνάξεις: «Είμαι ομοφυλόφιλος»! φυσικά και το έκανα και το έχω ανεβάσει και στο facebook.

Ερ: Δηλαδή σε όλη σου τη ζωή παίζεις στοιχήματα;

Απ: Γ.: Ναι. μπορώ να ρισκάρω τα πάντα. Κάθομαι ας πούμε με τον αδερφό μου και ποντάρουμε δίευρα, με τον εντεκάχρονο αδερφό μου, για το πιο τραγούδι θα παίξει στο jukebox  του mad.

Ερ: Ας πάμε όμως στο μέλλον και φανταστείτε τον εαυτό σας σε 15-20 χρόνια. Θα συνεχίσετε να παίζετε;

Απ: Α.: Ίσως ναι. Ίσως όχι. Αν και τώρα που, όποτε πηγαίνω στο προποτζίδικο, βλέπω κάτι πενηντάρηδες στο διπλανό τραπέζι… καλοί μου φαίνονται. Καλά δείχνουν ότι περνάνε.

Ερ: Δεν σε προβληματίζει να παίζεις 20 χρόνια συνεχόμενα;

Απ: Α.: Φυσικά δεν σημαίνει ότι θα παίζω 20 χρόνια συνεχόμενα. Αλλά ξέχασα να αναφέρω πως το προποτζίδικο που παίζω, το έχει ο πατέρας ενός συμμαθητή μου, του Κώστα, οπότε πηγαίνουμε και καθόμαστε εκεί.

Γ.: Όσο έχω λεφτά θα παίζω. Αυτό που σκέπτομαι δηλαδή είναι μόλις πάρω σύνταξη, να κάνω αυτό που κάνουν όλοι. Να πάω σε ένα καφενείο, να κάνω φίλους, να κάθομαι εκεί όλη μέρα, να παίζω πόκα και να πηγαίνω στο προποτζίδικο.

Α.: Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι και εγώ έτσι με φαντάζομαι. Να πηγαίνω στο προποτζίδικο, που πλέον θα το έχει ο Κώστας και να τον βλέπω. Αν το κρατήσει ο Κώστας βέβαια.

Ερ: Νιώθετε εξαρτημένοι;

Απ:  Γ.:  Εντελώς.

Α.: Μπα, δε νομίζω. Αφού εγώ δεν παίζω τόσο πολύ για να θεωρούμαι εξαρτημένος.

Ερ: Δηλαδή θεωρείς πως αν το έβαζες στόχο θα μπορούσες να το σταματήσεις και να μην το ξαναρχίσεις;

Απ: Α.: Ναι. Αφού δεν παίζω τόσο για το κέρδος, όσο για την αναμονή. Να δεις άμα κερδίσεις ή όχι. Είναι το άγχος που έχεις μόνο για το αν θα μπει το γκολ. Και για αυτό το λόγο παίζω και κίνο γιατί αγωνιάς για το αν θα ανοίξει ο αριθμός σου.

Ερ: Έχετε κάνει ποτέ κάτι ακραίο για το στοίχημα; Είστε προληπτικοί;

Απ: Α.: Εγώ όχι.

Γ.: Εγώ στην αρχή, ναι και ειδικά όταν κέρδιζα. Έκρυβα τα δελτία από το στοίχημα για να αποφύγω την γκαντεμιά σε διαφορετική θέση κάθε φορά. Μια φορά μάλιστα, τα είχα βάλει πάνω από το φωτάκι του ασανσέρ.

Ερ: Πιστεύετε πως μπορείτε να ανέβετε κλίμακα; Δηλαδή σε ένα δυο χρόνια να πηγαίνετε και καζίνο;

Απ: Α.: Ε, καζίνο μια φορά θα πάμε. Δεν θα γίνουμε όμως και τακτικοί πελάτες. Είπαμε βγάλαμε κάρτα στον ΟΠΑΠ, όχι κι εκεί.

Γ.: Εγώ θέλω πολύ. Αν και το καζίνο είναι καθαρά θέμα τύχης. Ενώ στο στοίχημα αν διαβάσεις λίγο σίγουρα θα καταφέρεις να πιάσεις κάποιους αγώνες. Κάποτε είχα διαβάσει πως στην Αγγλία είχαν παιχτεί 130 εκατομμύρια λίρες από το χρηματιστήριο του  στοιχήματος, για να νικήσει μια ομάδα και τελικά ενώ στο 87΄ ήταν ισοπαλία 1-1, ο αγώνας έληξε 2-1. Οπότε αν διαβάσεις και ενημερωθείς λίγο είναι σίγουρο πως θα πιάσεις κάτι.

Ερ: Κορίτσια βλέπετε να παίζουν; Και αν ναι σας παραξενεύει;

Απ: Α.: Καμιά φορά ναι. Αλλά αν παίζουν, το κάνουν για τους γονείς και τους παππούδες τους, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε μέχρι το προποτζίδικο.

Ερ: Έχετε συναντήσει κάποια που να ασχολείται επειδή της αρέσει, όπως και εσάς; Η κοπέλα σας θα σας άρεσε να παίζει;

Απ: Γ.: Προσωπικά, όχι δεν έχω γνωρίσει κάποια.

Α.: Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα. Μια φορά μάλιστα είχα κερδίσει 10 ευρώ στο κίνο  με τη βοήθεια μιας φίλης μου. Από τότε είπαμε να πηγαίνουμε μαζί να παίζουμε, αλλά δεν μας βγήκε στη συνέχεια και το παρατήσαμε.

Ερ: Δεν σας ενοχλεί που το μοναδικό θέμα συζήτησης μεταξύ μια παρέας αγοριών είναι το στοίχημα ή τα αθλητικά.

Απ: Α.: Ε, για αυτό είναι τα αγόρια, για να μιλάνε για αθλητικά. Μια χαρά επικοινωνία είναι. Και τώρα για μπάλα λέμε και σε λίγο μπάλα θα παίξω, αυτό είναι.

Κωνσταντίνα Γ.

Μάρω Γ.

Η ποινή στα σχολεία… Ένα θέμα φαινομενικά ανούσιο ή αδιάφορο για κάποιους, αν λάβουμε υπόψη τη μηδαμινή εστίαση των αρμόδιων οργάνων  στον καθορισμό και τον τρόπο εκτέλεσης των ποινών στα σχολεία.

Θεωρώ πως γίνεται από όλους αντιληπτό πως το σχολείο ως μια μικρογραφία της κοινωνίας, δομείται και πρέπει να δομείται  από ένα σύστημα κανόνων. Οι νέοι μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα υιοθετούν ιδανικά και αξίες, μαθαίνουν να σέβονται τη γνώμη και τα δικαιώματα των άλλων και να συνυπάρχουν αρμονικά και δημιουργικά με τους συνανθρώπους τους! Τουλάχιστον αυτά πρέπει να είναι πρωταρχικές επιδιώξεις του. Ανεξάρτητα όμως από το πόσο αυτά ισχύουν, είναι βέβαιο ότι μέσα στο σχολείο διαμορφώνουμε την προσωπικότητα μας, καθώς και  νοοτροπίες και αντιλήψεις για τη ζωή και την κοινωνία μας. Η έννοια της ποινής με οποιαδήποτε μορφή δεσπόζει ωστόσο στη σχολική κοινότητα λειτουργώντας θεωρητικά ως σωφρονιστικό μέσο, καθοριστικό για να οδηγήσει  τον μαθητή στην ενσυνείδητη τήρηση των κανόνων, που αποτελούν θεμέλια του αμοιβαίου σεβασμού και της υιοθέτησης ποικίλων αξιών, όπως είναι η δικαιοσύνη κι η αλληλεγγύη.

Οι εκάστοτε ποινές που θα οριοθετήσουν τον παρορμητικό και αυθόρμητο μαθητή, ο οποίος μερικές φορές αισθάνεται τόσο δυνατός και ικανός ώστε να κάνει ό,τι και όπως το θέλει, θα πρέπει να συμβάλλουν πραγματικά στο σωφρονισμό και τη πηγαία συνειδητοποίηση τους λάθους του. Κι αυτό είναι αναγκαίο για να μην το επαναλάβει κι όχι γιατί η ποινή αποσκοπεί στην εκδίκηση  και την ανάδειξη εξουσίας. Για να μπορέσει λοιπόν η «ποινή» να λειτουργήσει αποτελεσματικά στο σχολικό περιβάλλον, θα  πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις, οι οποίες θα βελτίωναν το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολο του, αν φυσικά τηρούνταν.

Καταρχήν είναι απαραίτητη η επιβολή ποινών σωφρονιστικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα και η αποφυγή εκδικητικών τάσεων. Έτσι το άτομο που τιμωρείται μπορεί να αντιληφθεί το παράπτωμά του και να επηρεαστεί θετικά, αποφεύγοντας πιθανή επανάληψή του. Σημασία έχει μάλιστα και το είδος των ποινών που επιβάλλονται, καθώς οι τυπικές «αποβολές» δε συμβάλλουν στο σωφρονισμό του μαθητή διότι δεν αντικαθιστούν το παράπτωμα με την κατάλληλη αρχή που πρέπει να υιοθετηθεί για την αποφυγή του. Ποινές όμως ,όπως αυτές της κοινωνικής εργασίας μπορούν να έχουν παιδευτικό  ρόλο και να μεταγγίσουν στο νέο γνώσεις και συναισθήματα, που θα το διαφοροποιήσουν και θα τον πείσουν για το άδικο της συμπεριφοράς του. Επιπλέον θεωρώ ότι εξίσου σημαντική και την πραγματοποίηση ενός γόνιμου διαλόγου με το μαθητή. Θα ήταν δηλαδή καλό πριν από την επιβολή των ποινών να προηγείται μια συζήτηση των υπευθύνων με το μαθητή για τα αίτια και τα αποτελέσματα της πράξης του, ώστε να  συνειδητοποιήσει αφενός το λόγο για τον οποίο τιμωρείται και να κατανοήσει αφετέρου πως δεν υπάρχει πρόθεση εκδίκησης, παρά μόνο αγάπη κι ενδιαφέρον προς το πρόσωπο του. Παράλληλα είναι αναγκαία κατά τη γνώμη μου η ενημέρωση των γονέων για τις αξιόποινες πράξεις των παιδιών τους και κυρίως μια εποικοδομητική συζήτηση μαζί τους τόσο για τη φύση της ποινής όσο και για πιθανά προβλήματα και ανησυχίες που βιώνει ο νέος και που ίσως τον οδήγησαν στο σημείο αυτό της αξιόποινης πράξης. Είναι πιθανό το νέο άτομο να έχει κάποια ψυχολογικά προβλήματα ή να του ασκούνται συναισθηματικές πιέσεις, συναισθήματα τα όποια εκδηλώνονται από αυτό, στο χώρο του σχολείου με λανθασμένο τρόπο. Είναι άλλωστε σύνθετη και  εύθραυστη η ψυχοσύνθεση των νέων. Γι’ αυτό άλλωστε συνίσταται η παρουσία και ενεργή συμμετοχή κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων στα σχολεία. Αυτοί έχουν γνώσεις και εμπειρίες που μπορούν να βοηθήσουν στην εύρεση του κατάλληλου τύπου ποινής για το κάθε παιδί.

Επιπρόσθετα, πρέπει να αποφεύγεται ο στιγματισμός των τιμωρημένων μαθητών κι η άνιση μεταχείριση τους, επειδή κατ’ αυτόν τον τρόπο γεννώνται μέσα στις νεανικές ψυχές συναισθήματα μίσους και εκδηλώνονται ακραίες συμπεριφορές.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν το άρθρο μου αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι εφόσον η ύπαρξη ποινών στα σχολεία είναι δεδομένη, θα πρέπει να είναι συγχρόνως και αποτελεσματική. Και για να συμβεί αυτό δεν αρκεί να στοχεύουμε στην καταστολή των αρνητικών φαινόμενων αλλά στην αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών που οδήγησαν τον εκάστοτε μαθητή σε μια αξιόποινη πράξη προκειμένου να εστιάσουμε στη ρίζα του προβλήματος. Αποβολές και αυστηρές επιπλήξεις απλώς φοβερίζουν και απειλούν τους μαθητές, δεν τους κατευθύνουν  όμως στο να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι κι επομένως οι ποινή δεν επιτυγχάνει το σκοπό της.!

Θα μπορούσες ποτέ να διανοηθείς πως η μυρωδιά που έχει το νέο σου αυτοκίνητο βρίσκεται σε ένα μικρό μπουκαλάκι με σπρέι,  με ετικέτα «Άρωμα νέου αυτοκινήτου» και χρησιμοποιείται ευρέως από τις αυτοκινητοβιομηχανίες; Θα με πίστευες αν σου έλεγα πως ο χαρακτηριστικός ήχος που κάνουν τα  corn-flakes  παράγεται σε εργαστήρια ήχου προκειμένου να προσφέρεται μεγαλύτερη απόλαυση στον καταναλωτή; Κι όμως! Όλα αυτά αποτελούν αποτελέσματα ερευνών ειδικών μελετητών και αποκαλύπτονται στο βιβλίο του Μάρτιν Λίντστρομ, «Buy-ology- Αλήθειες και Ψέματα για σχετικά με το γιατί αγοράζουμε».

Ο κλάδος του marketing που ασχολείται με την επιρροή των προϊόντων και των διαφημίσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο ονομάζεται neuromarketing.  Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες του συγκεκριμένου κλάδου αποδείχθηκε πως οι καταναλωτές έχουν μεγάλη εξάρτηση από τις μάρκες προϊόντων που καταναλώνουν συχνά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτή την άποψη είναι το πείραμα που πραγματοποίησε η Pepsi. Η εταιρεία λοιπόν ζητούσε από τους καταναλωτές να κλείσουν τα μάτια τους και να δοκιμάσουν Pepsi και Coca-Cola χωρίς να ξέρουν τι δοκιμάζουν κάθε φορά και στο τέλος να δηλώσουν την προτίμησή τους σε ένα από τα δύο δείγματα που δοκίμασαν. Οι καταναλωτές που δεν γνώριζαν τι δοκίμαζαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία διάλεγαν ως καλύτερο αναψυκτικό την Pepsi, ενώ όταν το πείραμα πραγματοποιήθηκε σε ομάδα καταναλωτών που γνώριζαν τι μάρκα δοκίμαζαν κάθε φορά παρατηρήθηκε το αντίστροφο αποτέλεσμα. Γίνεται επομένως κατανοητό πόσο μεγάλο ρόλο διαδραματίζει η εικόνα του προϊόντος και η κοινή γνώμη που έχει δημιουργηθεί για αυτό σε σύγκριση με άλλα ομοειδή προϊόντα.

Άλλα αποτελέσματα μακροχρόνιων ερευνών σχετικά με το neuromarketing και την αντίδραση του ανθρώπινου εγκεφάλου στα ερεθίσματα της διαφήμισης είναι τα εξής. Καταρρίφθηκε ο μύθος πως το περιτύλιγμα και το λογότυπο έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην επιλογή ενός προϊόντος. Από ότι μάλιστα αποδείχθηκε κύριο λόγο στην επιλογή μας έχει ο ήχος και το άρωμα. Ακόμη, η χρήση του σεξ στις διαφημίσεις για την προώθηση αγαθών δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα στη συνείδηση των καταναλωτών. Τέλος, οι αποτρεπτικές σημάνσεις, όπως αυτές που βρίσκονται στα πακέτα των τσιγάρων όχι μόνο δεν ικανοποιούν το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιούνται αλλά αντίθετα  ενεργοποιούν κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επιθυμία.

Την επόμενη λοιπόν φορά, πριν φτάσετε στην αγορά ενός προϊόντος θυμηθείτε τα παραπάνω. Ίσως να σας φανούν χρήσιμα ώστε να κατανοήσετε και να ζυγίσετε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σας…

Κωνσταντίνα Γ.

Που πάμε; Μια ερώτηση που ελπίζω να ταλανίζει τους νέους, τους γέρους, ανήλικους ή ενήλικες. Το α’ πληθυντικό δεν το χρησιμοποιώ χάριν ευγενείας αλλά λόγω αλληλεγγύης. κι αυτό το διευκρινίζω γιατί ίσως το ερώτημα που απασχολεί σήμερα την πλειοψηφία είναι το «ΠΟΥ ΠΑΩ». Αυτό το εγωιστικό και ατομικιστικό α’ ενικό που κυβερνά και αλλοιώνει τη σύγχρονη κοινωνία. Όμως φίλε μου το ΕΓΩ δεν πάει πουθενά χωρίς το ΕΜΕΙΣ γιατί το ΕΜΕΙΣ κρύβει μέσα του ένα ΕΓΩ απροσπέλαστο  που πρέπει επιτελούς να το ανακαλύψει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί!

Ποια είμαι εγώ για να κρίνω ηθικά τον κόσμο, εσένα ή την εκάστοτε πολιτική εξουσία; Oύτε ειδήμων ούτε ο τέλειος άνθρωπος παρά ένας απλός παρατηρητής του κόσμου γύρω μου, μια απλή έφηβος που αντικρίζω την πραγματικότητα και ωριμάζω σταδιακά, συνειδητοποιώντας με πίκρα ότι οι αξίες είναι σαθρές και φθείρονται, ότι τα όνειρα και τα παραμύθια παραμένουν στο αιώνιο νεανικό παρελθόν και κανείς δεν προσπαθεί να τα διατηρήσει στο σύγχρονο παρόν και μέλλον. Είμαι ένας παρατηρητής  που αναζητώ το αγαθό της ευτυχίας στα πρόσωπα των άλλων, που προσπαθώ να βρω τρόπους κατάκτησης αυτής της ευδαιμονίας και αντιλαμβάνομαι πως το «παιχνίδι» χάνεται. Εμείς όμως επιτρέπουμε να συμβεί αυτό! Η αδράνεια  και ο εφησυχασμός δεν υπήρξαν ποτέ σύμμαχοι της δημιουργικότητας και της ευχαρίστησης!

Ας αρχίσουμε με το πολυσυζητημένο, μείζονος όμως σημασίας ζήτημα της εκπαίδευσης και της μετέπειτα πορείας του μαθητή που αναλαμβάνει τα ηνία της ζωής του. Το σχολείο αποτελεί βασικό τομέα μόρφωσης και απασχόλησης των παιδιών από μικρή ήδη ηλικία, είναι το δεύτερο σπίτι τους καθώς περνούν σ’ αυτό τη μισή μέρα τους. Το αισθάνονται όμως πραγματικά οικείο σαν το σπίτι τους; Μάλλον όχι! Η επικράτηση της τεχνοκρατικής παιδείας έναντι της ανθρωπιστικής και καλλιτεχνικής καταπιέζει τις έμφυτες τάσεις και τα ενδιαφέροντα του ατόμου που ανακαλύπτει ακόμα τον εαυτό του, όταν μοναδικός σκοπός ενός μαθητή πρέπει να είναι η άριστη απόδοση στα μαθήματα του χωρίς παράλληλα να συμμετέχει σε άλλου είδους δραστηριότητες. Όταν ένα παιδί της α’ δημοτικού αναγκάζεται να μάθει ελληνικά, αγγλικά και να γνωρίσει παράλληλα για πρώτη φορά τον τρόπο αρμονικής συμβίωσης μέσα στην κοινωνία, όσο να πεις κουράζεται και φτάνει στο σημείο της απαξίωσης για τα πάντα.

Να περάσω και στο λύκειο, την τελευταία βαθμίδα τις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου όλοι απαξιούν για τα μαθήματα γενικής παιδείας και τρελαίνονται να αποστηθίζουν και να υπερμελετούν συνεχώς τα ίδια και ίδια στα μαθήματα κατεύθυνσης. Εκεί όπου όλοι οι μαθητές κοιμούνται στα θρανία, χρειάζονται ψυχίατρο για να μετριάσουν το προκαλούμενο αδίκως άγχος τους και βιταμίνες για να στέκονται στα πόδια τους. Εκεί που ξαφνικά όλοι θυμούνται να διαβάσουν. Γιατί μόνο εκεί; Γιατί μαθαίνεις ότι σου λένε και υποστηρίζεις απόψεις επειδή απλά στο λένε; Για τι με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η έλλειψη παιδείας! Πού πάμε όμως  χωρίς παιδεία, κρίση, ιδανικά και πιστεύω; ΠΟΥΘΕΝΑ! Πέρα όμως από το ζήτημα των μαθημάτων έρχεται και το θέμα της εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Μουσική , χορός, τραγούδι,  αθλητισμός. όλα εικονικά και ανύπαρκτα. Η πνευματική όμως καλλιέργεια δεν έρχεται μέσα από την στείρα αποστήθιση. Η αποστήθιση προσφέρεται για ανθρώπους που σκοπεύουν να γίνουν φερέφωνα κάποιας οργάνωσης για να προκόψουν. Γιατί το θεωρούν αξιέπαινο το να μαζεύουν γύρω τους με λόγια άλλων τα πλήθη που χειροκροτούν σαν αστοίβαχτα πρόβατα, χωρίς να κατανοούν τι ακούν, τι πιστεύουν, τι νιώθουν.

Όμως δεν φταίει ποτέ ο ένας! όλοι φταίμε και θεωρώ πολλή φθηνή τη δικαιολογία «αφού το κάνουν όλοι» ή «αυτοί που μας κυβερνούν, αυτοί φταίνε που μας τα φάγανε και μας εξαπατάνε». Κι εσύ τι κάνεις; Θα σου πω εγώ! Τους μιμήσε! Ίσως ακουστεί σκληρό αυτό να ειπωθεί από ένα νέο για τη νεολαία της εποχής του, αλλά εμείς είμαστε όλοι χειρότεροι. Γιατί βλέπουμε και κατακρίνουμε στα λόγια, πράξεις και φαινόμενα συνεχίζουμε όμως την  αναπαραγωγή τους. Προς όφελός μας τα ξεχνάμε όλα!

Ο αγώνας λοιπόν που καλούμαστε να κάνουμε δεν είναι παρά ηθικός. Ηθικός αγώνας δεν είναι φυσικά ο καθωσπρεπισμός και η επιφανειακή ευγένεια ή το λεγόμενο «γλείψιμο» κι οι λαϊκισμοί. αυτό που για μένα  είναι επανάσταση ηθική και αποτελεσματική είναι όταν όλοι επιδιώκουν το γρήγορο κι εύκολο πλουτισμό, εσύ να κοιτάς πως θα ευτυχήσεις  σταδιακά και παντοτινά. Όταν όλοι χάνουν το κέφι τους και θλίβονται, εσύ να χαμογελάς και να δίνεις χαρά και κουράγιο. Όταν όλοι ακολουθούν μια καθορισμένη πορεία, εσύ όχι απλώς να ακολουθείς αλλά να μπορείς να κρίνεις και να αξιολογείς, επιλέγοντας ίσως μια δική σου πορεία.

Έχουμε καταντήσει όλοι ρομπότ! Δρούμε σαν αυτές τις μηχανές που μπαίνουν στην αυτόματη λειτουργία και δουλεύουν συνεχώς ώσπου να κλατάρουν. Εκπαιδεύουμε ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ έτσι ώστε να καλοδιατηρηθούν και να εξελιχθούν σε ΡΟΜΠΟΤ και να καταλήξουν να έχουν τα ίδια ανύπαρκτα  συναισθήματα με αυτά!

Δεν μπορούμε να ζητάμε ένα καλύτερο αύριο κοιτώντας τον ουρανό και περιμένοντας να βρέξει ευτυχία! Δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι κι αμέτοχοι, περιμένοντας να έρθει ο μεσσίας της σύγχρονης εποχής. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι των επιλογών μας, οι πλέον αρμόδιοι  να καθορίσουμε το μέλλον μας και ικανοί να διατηρήσουμε και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Αρνούμαι να δεχτώ και να πιστέψω τα απαισιόδοξα και αρνητικά μηνύματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Αρνούμαι να πιστέψω πως θα καταντήσω κι εγώ ένα θλιμμένο και άψυχο «μηχάνημα» που θα αναπαράγει συνεχώς τα ίδια. Πιστεύω σε όσα θέλω να πιστεύω, αγαπώ αυτά που θέλω να αγαπώ, επιλέγω κι κρίνω τι με ευχαριστεί κι όσα δεν με ευχαριστούν προσπαθώ να τα κάνω δικά μου. Εμείς οι νέοι είμαστε οι μελλοντικοί πολίτες και πολιτικοί που θα καθορίσουμε τα νέα δεδομένα. Ας χαμογελάσουμε λοιπόν κι ας μην φορέσουμε το ψεύτικο μας χαμόγελο, ας βοηθήσουμε τους γύρω μας χώρις να αναμένουμε αντάλλαγμα, ας ονειρευτούμε χωρίς να παραμένουμε στη θεωρητική προσέγγιση των αντικειμένων του πόθου μας = και γενικά ας μην ζούμε με υποκατάστατα και θεωρίες. Για να πάμε μπροστά πρέπει να γίνουμε ξανά από ΡΟΜΠΟΤ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και μετά από ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που γελούν κι ονειρεύονται, που ζουν κάθε στιγμή λεπτό προς λεπτό, έχοντας πάντοτε ιδανικά και στόχους.

Επέλεξε να κάνεις  αυτό που σου αρέσει, μάθε να έχεις τη δική σου άποψη και γνώμη, χωρίς αυτό να συνεπάγεται βέβαια δογματισμούς και απολυτότητες  και πίστεψε στα όνειρα σου. Ασχολήσου με τους γύρω σου. Αγάπησε τους και άφησε πίσω σου όσα σε πληγώνουν κι όσα  σε οδηγούν σε μια εφήμερη κι ανούσια, εικονική ευτυχία!

ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..

Υ.Γ ζητώ συγγνώμη αν το άρθρο μου κούρασε ή φάνηκε υπερβολικό! Ελπίζω τουλάχιστον να άγγιξε έστω κι έναν περιορισμένο αριθμό ατόμων..!!

Ποιοι στο κάνουν αυτό καρδιά μου; Ποιοι σε πιέζουν; Γιατί; Τι όφελος έχουν και σε θέλουν να τρέχεις σαν άλογο κούρσας, αλλά όχι προς την σωστή πορεία; Εσύ και εγώ ακόμη την πορεία την ψάχνουμε. Άλλοι είμαστε πιο κοντά σε αυτήν κι άλλοι μακρύτερα. Άλλοι έχουμε βρει το επάγγελμα που ισοδυναμεί με τον κρυμμένο θησαυρό του παραμυθιού μας, ενώ άλλοι ακόμα κοιτάμε το χάρτη.

Γιατί όμως τόσο άγχος; Γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει ότι το ταξίδι μετράει; Εδώ δυστυχώς μετράει μόνο η Ιθάκη. Μόνο το αποτέλεσμα έχει αξία σε αυτήν την περίπτωση. Αυτή η πεντάδα αριθμών που στα τέλη Αυγούστου θα σου πει αν έχεις φτάσει στην Ιθάκη, αν είσαι Λευκάδα, ή αν φέτος δεν πρόκειται να κάνεις διακοπές στο Ιόνιο!

Κάτσε όμως και συλλογίσου όταν είσαι στα μισά του ταξιδιού, όπως τώρα, είσαι ίδιος; Ναι; Για ξανασκέψου το λίγο. Η κοπέλα πάντως που το 2004 αυτοκτόνησε την παραμονή των Πανελληνίων μάλλον δεν είναι ίδια. Την πλημμύρισε το άγχος, ο φόβος και ο πανικός της πιθανής αποτυχίας και λύγισε. Δεν σε εξομοιώνω μαζί  της, αλλά είναι βέβαιο πως έχουμε κοινά με αυτήν.

Σίγουρα ποτέ  στο παρελθόν δεν φεύγαμε τρέχοντας από το σχολείο για να διαβάσουμε. Δεν υπήρχε Σάββατο που καθόμασταν μέσα, αφήνοντας τον εαυτό μας  να χαλαρώσει  μόνο μετά τις έντεκα. Ποτέ ξανά δεν θυμάμαι κανείς να παρακαλούσε  να μην έρθει το σαββατοκύριακο γιατί αυτό συνεπαγόταν και το τυπικό πλέον κυριακάτικο διαγώνισμα. Ένα βοήθημα δεν ήταν, πριν από ένα χρόνο, η προέκταση του χεριού μας. Αντίθετα, εγώ θυμάμαι για προέκταση  μου ένα τηλεκοντρόλ. Τώρα πια, όποτε ανοίγω -αν προλάβω- την τηλεόραση, νιώθω ξενέρωτη λόγω άγνοιας.

Δεν εντοπίζονται όμως μόνο ευθύνες στο σύστημα. Αλλά και εμείς, τα γρανάζια του, ίσως να παραλειτουργούμε σε ορισμένες περιπτώσεις. Κατηγορούμε το σύστημα των πανελληνίων και της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση ως απόλυτα βαθμοκεντρικό, αλλά από μόνοι μας πριν καν ξεκινήσει η τρίτη Λυκείου έχουμε κλείσει φροντιστήριο και έχουμε ταυτόχρονα κανονίσει κάθε πέμπτη μαθήματα με τον ακριβότερο Εκθεσά, κάθε Σάββατο πρωί με τον καλύτερο Einstein και την Τρίτη εννιά με έντεκα το βράδυ, τότε που λειτουργεί άψογα ο εγκέφαλος, λέμε τώρα, έχουμε μαθηματικά με τον πιο οξυδερκή Bolzano. Και τους αναφέρω έτσι, γιατί ορισμένοι από μας και τους γονείς μας συγχέουμε τις έννοιες. Θεωρούμε λανθασμένα βέβαια, πως η διδασκαλία από «ειδικούς», με πολύχρονη πείρα, ιδιοκτήτες φροντιστηρίων θα μας κάνει αστέρια και παιδιά θαύματα που δεν  θα φρικάρουν σε καμία ερώτηση πάνω στον Πρωταγόρα ή στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Ξεκινά κατ’ αυτό τον τρόπο ένας ανούσιος ανταγωνισμός μεταξύ μας. Ποιος θα τελειώσει την ύλη πρώτος, ποιος γράφει καλύτερους βαθμούς σε φροντιστήριο και σχολείο, ποιος κάνει τις περισσότερες ώρες φροντιστήριο(ενέργεια που αποτελεί πλέον «καμάρι» και «τιμή» ενός μαθητή) και διάφορες άλλες τέτοιες ανησυχίες.

Μήπως είναι και καιρός  να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό  και να σταματήσουμε έτσι να διαβρωνόμαστε σε ατομικό επίπεδο, αλλά και στις μεταξύ μας σχέσεις; Δε συνιστώ σε καμία περίπτωση να σταματήσουμε τα φροντιστήρια ή να καταστείλουμε το ενδιαφέρον, τους αγώνες και το ζήλο που παρουσιάζουμε για να καταφέρουμε να εισαχθούμε σε μια σχολή. Απλά ίσως να ήταν πιο ωφέλιμο αν δεν σκεπτόμασταν τόσο μονοδιάστατα. Η ζωή άλλωστε έχει αποδείξει το εξής: Δεν έχει σημασία αν οι ευκαιρίες που σου δίνονται παίρνουν άριστα βαθμολογούμενες σε μια κλίμακα από μηδέν έως δέκα. Σημασία έχει να ξέρεις μέχρι πού μπορείς να  φτάσεις και επωφελούμενος από μια οποιαδήποτε ευκαιρία να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου ή έστω να τους προσεγγίσεις.

Τι λέτε λοιπόν, προσπαθούμε άλλη μια φορά;

                                                                       Κωνσταντίνα  Γ.