Επιστροφή σε Το σχολείο μας

Ο Δήμος μας

Δήμος Ζωγράφου

Γ.Ζωγράφου 7
Τηλ:+30.2107490251
Φαξ:+30.2107777824
E-mail: dhmarxos@zografou.gr
Url: www.zografou.gr

Ο τόπος μας – Πού βρίσκεται

Τα διοικητικά όρια του Δήμου ήταν αρχικά, από τα ανατολικά, μεταξύ Ζωγράφου και Καισαριανής. Ξεκινούσαν από την εκκλησία του Αγ. Ιωάννου, που παραμένει στον Δήμο Καισαριανής, μετά συνέχιζαν στο αντέρεισμα του λόφου κύρου Λύρα μέχρι την κορυφή και στη συνέχεια κατευθύνονταν προς τα νοτιοανατολικά μέχρι την κορυφή του όρους Υμηττού.

Τα δυτικά όρια ήταν μεταξύ Ζωγράφου και Χολαργού: ξεκινούν από το σημείο της χαράδρας, στο οποίο η ευθεία γραμμή ενώνει την νοτιοανατολική γωνία του μανδροτοίχου του νοσοκομείου Σωτηρίας με την νοτιοδυτική της μονής του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου και καταλήγει στο χαμηλότερο αυχένα της κορυφής του όρους Υμηττού.

Με την δημιουργία του Δήμου Παπάγου, τα ανατολικά όρια του δήμου μεταβλήθηκαν στο δήμο Ζωγράφου, αλλά εξ ανάγκης η ανατολική οριογραμμή του Δ. Ζωγράφου μετά το νοσοκομείο Παίδων ακολουθεί το ανάγλυφο (κυρίως τις χαράδρες) προς τον Υμηττό. Στη συνέχεια ακολουθεί η επέκταση της Παπανδρέου και στην διασταύρωσή της με την Κατεχάκη, στρέφεται δεξιά της οδού Καραλή, Αθ. Βερσή, Κ. Ζησιμοπούλου, στο άκρο της οποίας στρέφεται αριστερά επί του νοτίου ορίου του Δήμου Παπάγου.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν και είναι και το οδικό δίκτυο. Παλαιοί χάρτες όπως είναι οι γερμανικοί του Κάουπερτ ή οι γεωλογικοί του Λέψιους, εμφανίζουν στην εξεταζόμενη περιοχή μόνο τη σημερινή λεωφόρο Μεσογείων και κάποιους ημιονικούς δρόμους. Μέσα από στοιχεία καταλαβαίνουμε ότι στην αρχαιότητα ήταν πλουσιότερο το οδικό δίκτυο. Υπήρχαν στην περιοχή διάφοροι δήμοι όπως της Αγκύλης, για τον οποίο παίρνουμε πληροφορίες από τον Παυσανία. Πρέπει επίσης να αναφερθεί και η διαρκής κίνηση για την υλοτομία, προκειμένου να συντηρηθεί η Εστία και να ανανεωθεί ο στόλος. χωρίς να αγνοηθεί η συλλογή των βοτάνων και η μελισσοκομία.

Ο Δήμος Ζωγράφου

Η Περιοχή του Ζωγράφου διαμορφώθηκε όταν ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ, που γεννήθηκε το 1844 στα Καλάβρυτα και απεβίωσε σε ηλικία 84 χρονών στην Αθήνα, αγόρασε, το 1902, 1250 στρέμματα από τα κτήματα της συζύγου του Α. Βουρνάζου, καθηγητή χημείας στο Πολυτεχνείο. Η ιδιοκτησία αυτή έφτανε μέχρι την γέφυρα εκεί που συναντιούνται η λεωφόρος Παπάγου‐Ισσού και Παπανδρέου. Σε κάποια άγνωστη χρονολογία, πιθανώς μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο χώρισε τη γη σε οικόπεδα για να ανυψώσει οικοδομές, τις οποίες πούλησε με το οικονομικό σύστημα των δόσεων (112 δραχμές μηνιαίως).

Ξεκινώντας μια ιστορική αναδρομή στην περιοχή του Ζωγράφου, μπορεί κανείς να βρει πολλές και διαφορετικές πτυχές της ζωής που μας εντυπωσιάζουν, αλλά που αγνοούμε παρά το γεγονός ότι ζούμε και μεγαλώνουμε εδώ.

Ένα από τα βασικά στοιχεία που εντοπίζεται στα παλιά σύνορα της περιοχής, καθώς Γουδή, Ιλίσια και Ζωγράφου αποτελούσαν μία περιοχή, είναι ότι η περιοχή χωριζόταν από ρέματα γι’ αυτό και σε κάθε πλευρά του ρέματος είχε διαφορετικές ονομασίες. Μπορεί η περιοχή μας όπως και το Γουδή, λόγω του στρατώνα, να κράτησαν την ονομασία τους, όμως τα Ιλίσια ονομάζονταν Κουπόνια. Η σημερινή οδός Γαλήνη ήταν ποτάμι και αποτελούσε σύνορο με την περιοχή μας, ενώ το Γουδή άρχιζε από την ζώνη κάτω από τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Θεράποντος.

Ποτάμια υπήρχαν επίσης και στις οδούς Μεννίπου, Ούλοφ Πάλμε, στην τότε στάση Τσιτούρα και στην οδό Μιχαλακοπούλου. Μία από τις ομορφιές της περιοχής φαίνεται, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη οδό που τότε ήταν ποτάμι, τα σπίτια ήταν χτισμένα στις όχθες του, ένα θέαμα που τραβούσε το ενδιαφέρον και προσέδιδε χάρη στην περιοχή.

Το 1925 υπήρχαν πολύ λίγα σπίτια. Η σημερινή λεωφόρος Παπάγου ήταν ένας απλός χαραγμένος καρόδρομος. Δεξιά του υπήρχαν σταροχώραφα και αριστερά αμπελώνες. Το πρώτο μεταφορικό μέσο ήταν ένα ταξί, αργότερα ήρθε το πρώτο λεωφορείο 15 θέσεων.

Ο μικρός οικισμός που είχε δημιουργηθεί, αριθμεί περίπου 100 σπίτια. Έτσι, το 1929 με υπογραφή του Κουντουριώτη, αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητη Κοινότητα.  Η νεοσυσταθείσα Κοινότητα παίρνει το όνομά της από το επίθετο της οικογένειας Ζωγράφου. Το αρχικό όμως επώνυμο της οικογενείας Ζωγράφου ήταν Μαυρονικόλας, αλλά στα μέσα του 18ου αιώνα ένα μέλος της έγινε αγιογράφος και το άλλαξε σε Ζωγράφος.  Ο γιος του Ιωάννη Ζωγράφου, Σωτήριος Ι. Ζωγράφου χρημάτισε Κοινοτάρχης για όλα τα χρόνια που υπήρχε η Κοινότητα, δηλαδή από το 1929 έως το 1947, διότι το 1947 έγινε Δήμος.

Το 1930 ο μεγάλος πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος, θεμελιώνει το 1ο Ζωγράφειο Δημοτικό σχολείο. Βρισκόταν στην ίδια θέση, απέναντι του Ναού του Αγίου Θεράποντα, εκεί που και σήμερα βρίσκονται τα Δημοτικά σχολεία της περιοχής. Μία δε από τις σχολικές αίθουσες, ήταν και τα γραφεία της νεοσύστατης τότε Κοινότητας Ζωγράφου.

Οι μεγάλοι κτηματίες της περιοχής έχοντας αγοράσει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της Αθήνας με το ωραίο κλίμα, την αμφιθεατρική θέση της περιοχής (από τους λόφους της έβλεπες μέχρι το Φάληρο και τον Πειραιά), με υπόγεια νερά από τον Υμηττό, έχτισαν τις βίλες τους στις πλαγιές των λόφων και αργότερα τους ακολούθησαν γνωστές προσωπικότητες για να χτιστούν αντίστοιχης ομορφιάς βίλες. Εκτός από την εντυπωσιακή βίλα Ζωγράφου (που τόσος θόρυβος γίνεται αυτές τις ημέρες), έχουμε τη βίλα Βοναπάρτη (που στεγάζει σήμερα το Συμβουλευτικό Κέντρο Οικογενειών), τη βίλα Βουτυρά (σήμερα Πνευματικό Κέντρο), τη βίλα της μεγαλύτερης ίσως ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη (σήμερα φιλοξενεί πολιτιστικές δραστηριότητες του Δήμου), την οικία του μεγάλου ζωγράφου Γεωργίου Γουναρόπουλου (σήμερα Μουσείο και Πινακοθήκη).

Σιγά-σιγά η Κοινότητα Ζωγράφου μεγαλώνει και εκτός από τις περιοχές Ζωγράφου και Γουδή, συμπεριλαμβάνονται στα όρια της Κοινότητας το 1935, τα Κουπόνια και η περιοχή του φυτωρίου του Υπουργείου Γεωργίας, τα σημερινά Άνω Ιλίσια.

Η Κοινότητα Ζωγράφου έχει πια μεγαλώσει και το 1948 αναγνωρίζεται ως Δήμος Ζωγράφου περιλαμβάνοντας τα Άνω Ιλίσια, του Ζωγράφου και το Γουδή.

Δυστυχώς όμως η οικογένεια Ζωγράφου αδιαφόρησε για τη σωστή οικιστική ανάπτυξη της πόλης, στην οποία και η ίδια ζούσε. Χώρισαν τα κτήματά τους σε μικρά οικόπεδα «εκτός σχεδίου», χτίζοντας μικρά σπίτια τα οποία πουλούσαν με δόσεις για να χαρακτηρίσουν την περιοχή τους οικισμό, όλα εκτός σχεδίου και αυθαίρετα, δημιουργώντας δε όσο πιο λίγους, στενούς δρόμους και μικρές πλατείες μπορούσαν. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα έχουμε το θλιβερό προνόμια των πολύ στενών δρόμων στο Δήμο μας και των ελαχίστων κοινοχρήστων χώρων πρασίνου για περίπατο και άλλες δραστηριότητες.

Σήμερα, ο Δήμος Ζωγράφου είναι πληθυσμιακά ένας από τους μεγαλύτερους Δήμους της χώρας μας (μέσα στους 20 πρώτους), χωρίς όμως αυτό να συνοδεύεται από αντίστοιχα μεγάλη έκταση. Στατιστικά  στο Δήμο Ζωγράφου κατοικούν πάνω από 150.000 άνθρωποι με ότι αυτό συνεπάγεται, π.χ. προβλήματα κυκλοφοριακά, στάθμευσης, ύπαρξης ελαχίστων χώρων άθλησης και περιπάτου (όπως είπαμε), υπερβολικά μεγάλη και πυκνή ανοικοδόμηση κλπ.

Συγκεκριμμένα στην απογραφή το 2011 ο Δήμος Ζωγράφου εμφάνισε πληθυσμό 71.026 και πυκνότητα 8.339 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.  Για σύγκριση η πυκνότητα στο Δήμο Αθηναίων είναι 17.042 και του Δήμου Καλλιθέας 21.192 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Προφανώς τον σώζει η Πανεπιστημιούπολη μαζί με την Πολυτεχνειούπολη, που έχουν τεράστιες εκτάσεις.

Υπάρχει όμως το πλεονέκτημα της άμεσης γειτνίασης με τον Υμηττό, που όντως περιορίζει σημαντικά τη μόλυνση της ατμόσφαιρας. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί πια να θεωρηθεί προάστιο των Αθηνών, μια και η απόσταση από το Σύνταγμα είναι μόλις 2,5 χιλιόμετρα. Πρακτικά είναι Αθήνα.

Επίσης, έχει καταγραφεί μέσω ειδικών μελετών και δημοσκοπήσεων ότι ο Δήμος μας έχει ένα από τους υψηλότερους πανελληνίως δείκτη όσον αφορά το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων του. Αυτό βέβαια οφείλεται στην ύπαρξη της Πανεπιστημιούπολης και της Πολυτεχνειούπολης στα όρια της πόλης μας.

Επιπλέον, θετικό γεγονός είναι ότι σε πάρα πολύ μικρή απόσταση βρίσκονται 7 μεγάλα νοσοκομεία με ότι αυτό σημαίνει για όλες τις οικογένειες.

Κατοχή

Έτσι λοιπόν, μετά το 1926 και την μετανάστευση ενός μεγάλου ρεύματος της επαρχίας και των προσφύγων προς την Αθήνα, ακολουθεί και στην περιοχή του Ζωγράφου, μία ζωή ήρεμη, ζωή οικογενειακή, που λίγο αργότερα μέλλει να καταρρεύσει. Τα σπίτια δεν υπήρξαν ποτέ πλούσια, ενώ ο ηλεκτρισμός και η ύδρευση εντοπίζονταν σε λίγες μόνον περιοχές. Τις περιουσίες τους έχτιζαν με χωμάτινους πλίνθους και άχυρα μέσα στη λάσπη, ώστε να γίνονται γερά. Το νερό δε, αντλούσαν από πηγάδια είτε κοινής χρήσεως, είτε ιδιωτικά. Το σπουδαιότερο όμως από τα στοιχεία της εποχής είναι οι ενωμένες οικογένειες, που προέκυπταν βέβαια στο μεγαλύτερο ποσοστό τους από προξενιά.

Όλα αυτά μέχρι την κατοχή. Η κατοχή είναι μία από τις σκοτεινότερες σελίδες στην ιστορία της χώρας μας και μαυρίζει τις σκέψεις των ανθρώπων που έζησαν αυτή την εποχή. Φυσικά η διαφορά του πριν και του μετά ήταν μεγάλη και οι καταστάσεις εντελώς απρόσμενες.

Τις μέρες αυτές όμως, που έκρυβαν το ψωμί, για να μην το φάνε, αναζητούσαν λίγο πιο μετά, το 1942. Η Ιταλία έχει πια κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναγκάζοντας πολλούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αναστατωμένοι από τους εκκωφαντικούς θορύβους και τις κραυγές «Ιταλοί, Ιταλοί» και το χειρότερο «Γερμανοί, Γερμανοί». Η κυριότερη και πιο άμεση έλλειψη παρουσιάστηκε στα τρόφιμα, που κουβαλούσαν τότε με τσουβάλια στην πλάτη και πεζοί από την κεντρική αγορά της Αθήνας.

Οι φοβεροί θόρυβοι γεμίζουν με τρόμο τον κόσμο που τρέχει να κρυφτεί στα σπίτια με υπόγεια και οροφές και αποτελεί αναπόφευκτα αφετηρία μεγάλων δυσχερειών. Αυτά συμβαίνουν, γιατί, παρόλο που στον ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία οι Ιταλοί θα πάθουν πανωλεθρία και θα σκύβουν σε κάθε άκουσμα του θρυλικού και γενναίου αέρα‐πατέρα των Ελλήνων —οι οποίοι ενώνονται πιο πολύ από κάθε άλλη φορά και ενισχύουν το φρόνημα και την υπερηφάνεια τους με τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο—, η ανατροπή παραμονεύει και τελικά η κατάσταση χειροτερεύει και πάλι μετά τη δεύτερη επίθεση από την Γερμανία στις 6 Απριλίου 1941 με μεγάλες καταστροφές. Βασική αιτία της καταστροφής που προκάλεσαν το βομβαρδιστικά της γερμανικής εταιρίας ΛΟΥΦΤΒΑΦΕ ήταν ο βομβαρδισμός ενός βρετανικού φορτηγού πλοίου, που ήταν αγκυροβολημένο στον Πειραιά και περιείχε χιλιάδες τόνους εκρηκτικά. Οι ηρωικές πράξεις για την υπεράσπιση του έθνους και της πατρίδας διαδέχονται η μία την άλλη με πρώτη αυτή του Κώστα Κουκίδη, στρατιώτη και φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη, που αρνήθηκε να παραδώσει την ελληνική σημαία στους Γερμανούς, αλλά τυλίχτηκε και έπεσε με αυτή από τον Ιερό Βράχο. Ακολουθεί ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας που κατεβάζουν την ξένη, γερμανική σημαία, αλλά και η ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Η συνέχεια είναι το λιγότερο φρικιαστική, καθώς τα δεινά του πολέμου δεν έχουν τελειωμό. Οι ελλείψεις σε τρόφιμα αυξάνονται συνεχώς, ενώ η δραχμή χάνει την αξία της και μέσο συναλλαγής γίνεται η χρυσή λίρα Αγγλίας. Οι άνθρωποι μπορεί να μην ξέρουν γράμματα, αλλά χρησιμοποιούν το μόνο εφόδιο τους για την επιβίωσή τους, που δεν είναι τίποτα άλλο πέραν από το ήθος τους.

Εννοείται φυσικά πως κάθε όνειρο για μία καλύτερη ζωή τελειώνει με την κήρυξη του πολέμου και την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα το 41. Μαζί με τα όνειρα τελειώνουν και οι δουλειές. Χαρακτηριστική είναι και η εικόνα ενός αλόγου που έχει απομείνει ζωντανό, αλλά αποφασίζουν να το σκοτώσουν για να μοιράσουν το κρέας τους σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση. Η πείνα, που ήταν ιδιαίτερα αισθητή στους Αθηναίους, διότι δεν διέθεταν καλλιεργήσιμη γη, αναγκάζει τον κόσμο να φάει χαρούπια, λαχανίδες, τσουκνίδες και χόρτα από τον Υμηττό, ενώ είδος πολυτελείας θεωρούνταν πια το λάδι και το ψωμί.

Τις ανάγκες της θέρμανσης και του μαγειρέματος καλύπτανε με ξύλα από τον Υμηττό και το δάσος των Κουπονιών, που κουβαλάγανε πεινασμένοι και ξυπόλητοι, ενώ στη συνέχεια πωλούσαν στο Κολωνάκι και το Παγκράτι για να εξοικονομήσουν χρήματα. Οι άντρες εργάζονταν και ως μεταφορείς, μικροπωλητές και εργάτες, την στιγμή που θεωρούνταν επιτυχία να έχει κάποιος χειράμαξα ή καροτσάκι για να μπορεί να μεταφέρει ακόμα και νεκρούς. Δύο είναι τα κύρια λάθη των ανθρώπων της κατοχής σύμφωνα με τις πηγές. Πρώτον η συγκατάθεση των Ελλήνων στο σχηματισμό κυβέρνησης σύμφωνα με την υπόδειξη των κατακτητών, ύστερα η διάσπαση και η κατοχή της χώρας, η οποία ανατέθηκε στους Ιταλούς, τους Ναζί και τους Βουλγάρους.

Όλα αυτά βέβαια σφράγισαν την ελληνική επικράτεια από άκρη σε άκρη και δεν άφησαν ανεπηρέαστη φυσικά και την πρωτεύουσα ή μάλλον κυρίως την πρωτεύουσα και τις γειτονιές της. Μετά την κατάκτηση από τους Ναζί το 41‐42, το πιο συνηθισμένο στις γειτονιές της Αθήνας ήταν η εικόνα των νεκρών στο δρόμο (αντικρίσαμε πολλές τέτοιες σκηνές στις σελίδες των αρχείων της περιοχής μας) και η εξαφάνιση όλων των στοιχείων τους για να παίρνουν οι δικοί τους έστω και 30 δράμια με το δελτίο του πεθαμένου. Ο ψυχολογικός εκβιασμός οδηγεί στην πώληση των περιουσιών και των σπιτιών τους, ενώ δυστυχώς λίγο γάλα από τα ζώα είναι το μόνο που θα μπορούσε να σώσει ανθρώπους από αρρώστιες και μικρά παιδιά που πέθαιναν μην μπορώντας να αντέξουν αυτό που συμβαίνει. Και φυσικά ο πόλεμος έρχεται και όπως πάντα βγάζει τους κακούς εαυτούς των ανθρώπων, που αγριεύουν, γίνονται ληστές για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ βλέπουν τις ζωές τους να εξευτελίζονται. Πού άραγε να γυρίσει να κοιτάξει κανείς; Στη νέα αρρώστια που θερίζει και ονομάζεται φυματίωση, στα γεμάτα από κόσμο συσσίτια, στις εικόνες κρεμασμένων Ελλήνων, στους σκεπασμένους με εφημερίδες νεκρούς ή στον απίστευτο πληθωρισμό; Τα τεθωρακισμένα άρματα ανατινάξανε στα Δεκεμβριανά του 44 σπίτια, ακίνητα και κτήρια και κάπως έτσι θα τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος. Η Ελλάδα αρχίζει πια να επουλώνει τις πληγές της. Το 1947 έχει ήδη ψηφιστεί νόμος του υπουργού δικαιοσύνης που ακύρωσε όλες τις αγοραπωλησίες της κατοχής, μεταβιβάζοντας εκ νέου τις περιουσίες στους νόμιμους κατόχους τους. Το σχολείο συνεχίζεται σε μια προσπάθεια δειλά‐ δειλά να επανέλθει μία ισορροπία, που δεν μπορεί όμως να διαγράψει τις τρομερές αυτές μέρες… Η μνήμη δεν αλλάζει ένοικο ούτε ιδιοκτήτες!

Αυτά λοιπόν σημαδεύουν και τους τότε κατοίκους της περιοχής του Ζωγράφου, όσον αφορά και τη δομή και τον πληθυσμό: παραμένουν κι αυτοί ευάλωτοι και αβοήθητοι στη λαίλαπα των κατακτητών και σε όσα αυτή συμπαρασύρει τους ντόπιους…

Ο Ζωγράφος ήταν αυτός που κυρίως βοήθησε και πρόσφερε, ειδικά στην εξόχως δύσκολη περίοδο, δηλαδή το 1940‐1942. Από τους κατοίκους έχει χαρακτηριστεί γενναιόδωρος και καλός: έδινε μαλλί στις γυναίκες να πλέκουν κασκόλ ή γάντια και παραχωρούσε συσσίτια. Κύρια τροφή ήταν η κουραμάνα, δηλαδή ψωμί και σταφίδες ή ξηροί καρποί για τις γυναίκες που θηλάζανε ή που βρίσκονταν σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Εξίσου σημαντική φυσιογνωμία ήταν η Μαρίκα Κοτοπούλη, μια αξεπέραστη θεατρίνα, μια εκρηκτική προσωπικότητα. Το σπίτι της έχει μετατραπεί σε μουσείο, ενώ δεν ήταν η μόνιμη κατοικία της, αλλά το εξοχικό της, λόγω της εξαίρετης ομορφιάς του τόπου.

Ο Ζωγράφος και η Κοτοπούλη, λοιπόν. Γιατί επικρατούσε η συνήθεια να αναφέρονται σε άτομα χρησιμοποιώντας το επίθετο της οικογένειας και όχι το όνομα του καθενός, κάτι που κρατάει ακόμη ως παράδοση από τα παλιά αυτά χρόνια. Στη διανομή της βοήθειας συνέτεινε πολύ και η δομή της περιοχής που είναι και ήταν πολύ απλή. Ένα απέραντο χωράφι, όπως λένε. Είχε χωματόδρομους , λόφους και κτήματα σε όλη την έκταση. Γενικότερα δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο, αλλά οι άνθρωποι αγόραζαν και έχτιζαν τα σπίτια τους, όπου έβρισκαν πρόσφορο έδαφος. Και φυσικά όλη η διαδικασία δεν θυμίζει σε τίποτα τη σημερινή. Τα σπίτια ήταν χαμηλά, μονοκατοικίες με κεραμίδια και πλίνθους, δηλαδή από πηλό και χώμα, ενώ το πάτωμα ήταν από κοκκινόχωμα και νερό. Οι κάτοικοι είχαν στα κτήματά τους ζωντανά, όπως κότες, αγελάδες, κατσίκια, καθώς και χοιροστάσια. Οι ακατοίκητες εκτάσεις γης ήταν μεγάλες με χαρακτηριστικά παραδείγματα την δασική έκταση πάνω από την εκκλησία του Αι‐Γιώργη και την περιοχή της Πανεπιστημιούπολης. Χώροι σύναξης για όλο τον κόσμο κυρίως σε μεγάλες γιορτές ήταν ο λόφος του Αι‐Γιάννη, της Καισαριανής, στον οποίο συγκεντρώνονταν την Καθαρά Δευτέρα, το Αστέρι και η Γαλοπούλα. Διαφοροποίηση έχουμε και στη θέση της αστυνομίας, που αρχικά ήταν στην πλατεία της Γαρδένιας και στη συνέχεια στο σημερινό μουσείο της Μ. Κοτοπούλη.

Ο πρώτος δήμαρχος της περιοχής φαίνεται να είναι ο Ζωγράφος, γεγονός που πιθανόν να εξηγεί το όνομα και της περιοχής. Ενδεικτικά ονόματα που ακολούθησαν στη Δημαρχία είναι ο Αλεξανδρής, η Φ. Σακελαρίου και ο Κουσίδης, όνομα που έχει δοθεί και σε οδό. Σε οδό, όπως στην Ι. Θεολόγου, ένα όνομα δοσμένο από τους τρεις ιεράρχες, αποδεικνύεται επίσης και η σπουδαιότητα και ο ρόλος της εκκλησίας

Το πρώτο σχολείο

Το πρώτο σχολείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1924 ως Δημοτικό Σχολείο Αγίου Θεράποντος, γεγονός που οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον στο ότι βρίσκεται στη β. πλευρά του καθεδρικού ναού του Αγίου Θεράποντος και δεύτερον στη σημασία που απέδιδαν στα παλαιότερα χρόνια στην εκκλησία και γενικότερα τη θρησκεία. Ήταν τοποθετημένο σε οικόπεδο 3000 τ.μ και το 1929 στεγάστηκε στο κτήριο που δώρισε ο πλουσιότερος άνθρωπος της περιοχής στο δήμο, ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος. Φυσικά μέχρι να τοποθετηθεί εκεί που είναι σήμερα και να λειτουργήσει, όπως λειτουργεί σήμερα, άλλαξαν πολλά πράγματα. Στην αρχή λειτούργησε ως τετραθέσιο σχολείο και περιλάμβανε και μία σοφίτα με τρία δωμάτια, δύο μικρά υπόγεια δωμάτια αλλά και μία αποθήκη.

Ένα χρόνο μετά, το 1930 εγκαινιάστηκε από τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ελευθέριο Βενιζέλο, ενώ το 1940 άλλαξε την ονομασία του σε Δημοτικό Σχολείο Ζωγράφου και ταυτόχρονα έγινε πενταθέσιο.

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/4gymzogr/?page_id=164

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση