«Κανείς δεν γεννιέται, μισώντας κάποιον για το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή ή τη θρησκεία του. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν κι αν μπορούν να διδαχθούν το μίσος, μπορούν να διδαχθούν και την αγάπη, γιατί η αγάπη έρχεται πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το αντίθετο»
Nelson Mandela
Η Παγκόσμια
Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές. Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.
Σκοπός της ημέρας αυτής είναι να ευαισθητοποιήσει, να ενημερώσει και τελικά να καταπολεμήσει τις διακρίσεις, το στίγμα και τον κοινωνικό αποκλεισμό κάθε μορφής.
Εμείς στο σχολείο μας με την καθοδήγηση της Κοινωνικής Λειτουργού το Σχολείου μας, Γαλάνη Ζωής, και των εκπαιδευτικών των τμημάτων ΖΕΠ, Κρίκου Ιουλίας και Ταταροπούλου Κασάνδρας, παίξαμε το παιχνίδι “Κι αν ήσουν εσύ;” και παρακολουθήσαμε μια δραματοποιημένη σκηνή μιας σχολικής τάξης που έγραψαν οι ίδιοι οι μαθητές με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών. Μας παρουσίασαν με τρυφερό τρόπο και με δικά τους λόγια το σοβαρό θέμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Στη συνέχεια έδωσαν μόνοι τους με δυνατές φωνές τον ορισμό του “επιλεκτικού ρατσιστή”:
“ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΉΣ ΑΛΛΑ …”
Ο επιλεκτικός ρατσισμός αποτελεί μια μορφή ρατσισμού που παρατηρείται στις μέρες μας όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα. Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρισθεί και ως μια μορφή ασθένειας, τόσο κοινωνική όσο και ατομική. Συμβαίνει όταν οι άνθρωποι επιλέγουν ποιον θα στοχοποιήσουν. Ψάχνουν πάντα να βρουν το εξιλαστήριο θύμα. Αυτόν που φταίει για τα προβλήματά τους. Πάντα, όμως, φορώντας το ανθρωπιστικό τους προσωπείο. Αυτό που τόσα χρόνια πάλεψαν να αποκτήσουν.
Το «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά στην επιχείρησή μου δεν θα προσλάμβανα ποτέ αλλοδαπό», ή «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά οι γυναίκες είναι για την κουζίνα” αποτελούν εμφανή παραδείγματα των επιλεκτικά ρατσιστών.
