Γιορτή του παιδικού βιβλίου σήμερα και εμείς τιμήσαμε τη μέρα με το δικό μας παραμύθι!

Μοναδική ευκαιρία να συνδυάσουμε το Πάσχα με την Ημέρα του παιδικού βιβλίου “Το Κοκκινοχώρι” της Δέσποινας Στίκα δημοσιευμένο στο περιοδικό Σύγχρονο Νηπιαγωγείο, 2002. Ένα παραμύθι διαφορετικό …ένα παραμύθι δίχως τέλος!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χωριό που το λέγανε Κοκκινοχώρι. Σ’ εκείνο το χωριό όλοι οι κάτοικοι αγαπούσαν το κόκκινο χρώμα. Τα παιδιά έπαιζαν με κόκκινη μπάλα, οι αγρότες έβαζαν κόκκινα σαμάρια στα γαϊδούρια τους, οι γιαγιάδες φορούσαν κόκκινες ποδιές, στα φαγητά τους έριχναν κόκκινη σάλτσα και οι μαμάδες έμπλεκαν για τις κόρες τους κόκκινα σκουφιά. Το μόνο όνομα που είχε πέραση σ’ αυτό τον τόπο ήταν «Κοκκινοσκουφίτσα». Και για να μην μπερδεύονται μέσα σε τόσες Κοκκινοσκουφίτσες, συνήθιζαν να φωνάζουν καθεμιά μαζί με τα ονόματα του μπαμπά και της μαμάς της. «Κοκκινοσκουφίτσα της Μαρίας και του Τάκη», «Κοκκινο-σκουφίτσα του Άρθουρ και της Τζαίην», «Κοκκινοσκου-φίτσα του Εφραίμ και της Εσθήρ», «Κοκκινο­σκουφίτσα του Μανόλη και της Λίτσας» και λοιπά.

Τα επώνυμα τους ήταν σκέτο μπέρδεμα, γι’ αυτό και δεν τα χρησιμοποιούσαν. Ο κύριος Δήμαρχος καθότανε με τις ώρες και τα έγραφε στο μεγάλο βιβλίο της Δημαρχίας προσπαθώντας να τα βάλει σε αλφαβητική σειρά, πράγμα πολύ πολύ δύσκολο. Κοκκινάκης, Κόκκινος, Κοκκινωπός, Κοκκινάδης, Κοκκινόπουλος, Κοκκινόχρωμος, Κοκκινοκέφαλος, Κοκκινολεκές, Κοκκινολελές, Κοκκινομεζές, Κοκκινούλης, Κοκκινοπούλης, Κοκκινοσκούφης, Κοκκινοσκουφίδης, Κοκκίνης, Κοκκινοσκουφόπουλος, Κοκκινιάδης, Κοκκινομάγουλος. Κοκκινομάτης, Κοκκινόποδος κι εκατοντάδες άλλα κοκκινισμένα ονόματα χωρίς τελειωμό.

Οι πιο αγαπημένες τους στιγμές ήταν το δείλι και το γλυκοχάραμα, όταν τα συννεφάκια στον ουρανό έπαιρναν χρώμα κόκκινο, τα πιο λαχταριστά τους φρούτα ήταν το κεράσι και η φράουλα, τα πιο όμορφα λουλούδια τους ήταν οι παπαρούνες και τα κόκκινα τριαντάφυλλα κι από κρασί προτιμούσαν πάντα το κοκκινέλι.

Ονειρεύονταν μαγεμένες διακοπές στην Κοκκινιά, τα σαββατοκύριακα πήγαιναν εκδρομή στις Ερυθρές και για τα μπάνια τους ταξίδευαν μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα. Αντί για χελιδόνια περίμεναν κάθε άνοιξη τους κοκ­κινολαίμηδες, αντί για γρίπη συνήθιζαν ν’ αρρωσταίνουν από ερυθρά, μαγείρευαν μόνο κοκκινιστό, έφτιαχναν σαλάτες από κοκκινογούλια, στις γλάστρες τους έβαζαν κοκκινόχωμα και τις ντομάτες τους τις ήθελαν πάντοτε ώριμες.
Η πιο αγαπημένη τους γιορτή ήταν το Πάσχα. με τις κόκκινες λαμπάδες και τα κόκκινα αυγά. Μόλις έφτανε η Μεγάλη Εβδομάδα. οι Κοκκινοχωρίτισσες νοικοκυρές μάζευαν τόσα πολλά αυγά για να τα βάψουν, που δε χώρα­γαν στις κατσαρόλες του κάθε σπιτιού. Γι’ αυτό ο Δήμαρχος τέτοιες μέρες έβγαζε τα μεγάλα καζάνια της Δημαρχίας, στην κεντρική πλατεία κι άναβαν φωτιές μεγάλες για το βάψιμο των αυγών. Μετά οι νοικοκυρές τα γυάλιζαν με λάδι και ξύδι και τα τοποθετούσαν σε σειρές στα πάρκα και στα πεζοδρόμια. Τα έβαζαν προσεχτι­κά το ένα δίπλα στ’ άλλο, κι ύστερα στρώματα στρώματα το ένα πάνω στ’ άλλο κι έφτιαχναν μεγάλες πυραμίδες από κόκκινα αυγά. Τ ο Κοκκινοχώρι κάθε Πάσχα ήταν στολισμένο με κόκκινα αυγουλόβουνα. Κι όταν ακουγόταν το «Χριστός ανέστη…» αρχίζανε μάχες στους δρόμους με τα τσουγκρίσματα και τις ευχές. Ο τελικός νικητής έπαιρνε για βραβείο από τη Δημαρχία ένα χρυσό αυγό, επικοκκινισμένο!

Όταν υπάρχει Κοκκινοσκουφίτσα υπάρχει και… δάσος και… γιαγιά και… λύκος. Στο δάσος τους Κοκκινο-χωρίου, όμως. λύκοι δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Οι γιαγιάδες κατοικούσαν σε μικρά ξύλινα σπιτάκια μες στο δάσος, που τους είχε φτιάξει το ΚΑΠΗ της Δημαρχίας. Οι εγγονές τους τις επισκέπτονταν συχνά με τα καλάθια τους γεμάτα κρέας κοκκινιστό με τοματοπελτέ και κόκκινο πιπέρι, τοματοχυμό για την όρεξη, μαρμελάδα φράουλα και τάρτες από κεράσια για γλυκό. Το καλοκαίρι άλλαζαν το μενού με κοκκινόψαρο, ντομάτες γεμιστές, παντζάρια και κοκκινοράδlκα, όσο για φρούτο είχαν προτίμηση σε φέτες καρπουζιού… χωρίς τη φλούδα.

Ώσπου μια μέρα έφτασαν ένα κοπάδι πεινασμένοι λύκοι στο δάσος του Κοκκινοχωρίου! «Είμαστε οι πιο τυχεροί λύκοι του κόσμου!» σκέφτηκε ο 1^ος που είδε τα κορίτσια με τα κόκκινα σκουφιά και τα γεμάτα καλάθια. «Απίστευτο! Είμαστε μέσα σ’ ένα δάσος από Κοκκινοσκουφίτσες!» «Καλά, λες» είπε ο 2^ος λύκος. «Εγώ νόμιζα πως είχα αλληθωρίσει. Άλλες πάνε, άλλες έρχονται… Τσιμπιό­μουν στην αρχή, μήπως και βλέπω όνειρο από την πείνα!» «Και τώρα τι κάνουμε με τόσες Κοκκινοσκουφίτσες;» αναρωτήθηκε ο 3^ος λύκος. «Εμείς ξέρουμε πώς να φερθούμε μόνο με τη μία!»

Στο σημείο η συγγραφέας απευθύνεται στα παιδιά “Μεγάλο μπέρδεμα παιδιά . Άκρη δε βρίσκω τώρα πια σ’ αυτό το παραμύθι. Βρίσκετε εσείς να υπάρχει κάποια λύση; Τι θα προτείνατε στους λύκους. Τι θα λέγα­τε στις Κοκκινοσκουφίτσες;” Και τα παιδιά δίνουν το δικό τους τέλος και ολοκληρώνουν το παραμύθι!

«Να κυνηγήσει ο καθένας ας από μία» είπε ο πρώτος λύκος.

«Μη λες ανοησίες, αμέσως θα μας καταλάβουν οι γονείς τους» απάντησε ο δεύτερος λύκος.

«Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τις ξεγελάσουμε για να έρθουν μαζί μας» είπε ο τρίτος λύκος.

«Να μεταμφιεστούμε!» είπε ο μικρότερος λύκος.

«Καλή ιδέα!!» είπαν όλοι με μια φωνή

«Να φορέσουμε και μεις κόκκινα ρούχα και κόκκινα σκουφιά και να καλέσουμε τις κοκκινοσκουφίτσες στο δάσος για να τους μάθουμε καινούρια παιχνίδια»

«Καλή ιδέα, να πάμε και κομμωτήριο να κάνουμε τα μαλλιά μας κατσαρά!»

Έτσι κι έγινε. Οι λύκοι έγιναν κοκκινοσκουφίτσες με κατσαρά μαλλιά και κόκκινα φορέματα και κάπες. Όμως ξέχασαν να κρύψουν τις ουρές τους και με μιας τα κορίτσια του Κοκκινοχωρίου κατάλαβαν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και ζήτησαν βοήθεια από τους γονείς τους.

Οι κοκκινοχωρίτες έπιασαν τους λύκους. Οι λύκοι άρχισαν να κλαίνε. Τα κορίτσια έδειξαν κατανόηση και πρότειναν στους γονείς τους να κάνουν Πάσχα όλοι μαζί και να ξεχάσουν για λίγο τις διαφορές τους.

Μόλις το άκουσαν αυτό οι λύκοι κατενθουσιάστηκαν κι αμέσως υποσχέθηκαν ότι δε θα κυνηγήσουν ποτέ ξανά κοκκινοσκουφίτσες!

Κι έτσι γιόρτασαν όλοι μαζί το Πάσχα. Τσούγκρισαν κόκκινα αυγά, έφαγαν σουβλιστό κατσίκι και κοκορέτσι, ήπιαν κόκα κόλα και κοκκινέλι, χόρεψαν «τα κουκιά» και καλαματιανό κι έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!