Αυτές τις μέρες, άκουσα δυο φορές στίχους του Καβάφη παραφρασμένους.

Με συγκίνησε και σας προτείνω την άποψη της μαθήτριας από τον Καναδά στην ομιλία της σε διεθνή διάσκεψη για το περιβάλλον όπου αναφερόταν στα υπό εξαφάνιση είδη και στα αποτελέσματα από την καταστροφή του περιβάλλοντος:

“Αν δεν ξέρετε πως να τα επιδιορθώσετε, παρακαλώ μην τα χαλάτε”

επίσης από αυτή την ομιλία

“Είμαι ένα παιδί μονάχα κι ώστοσο ξέρω πως πλέουμε όλοι στο ίδιο καράβι και θα έπρεπε να ενεργήσουμε ως ένας ενιαίος κόσμος, συγκεντρωμένος σε ένα σκοπό..”

και

“.. ο θυμός μου δε με τυφλώνει, ούτε με εμποδίζει ο φόβος μου να πω στον κόσμο πως αισθάνομαι…”



Μετά από όλα αυτά,

αν και κάθε χρόνο το περιέχομενο του προγράμματός μου για την 28η Οκτωβρίου στοχεύει από τη μια στην ευαισθητοποίηση για την ειρήνη στον κόσμο (με τραγούδια, πραμύθια, συζητήσεις, κατασκευές ) και από την άλλη στην προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων (ποιήματα, τραγούδια, σημαίες, στεφάνακια, παρέλαση),

“…δεν ξέρω τι να πω στα παιδιά, αυτά τα νιώθουν όλα…”

και ντρέπομαι που η πρόκληση της μαθήτριας: “…ταιριάξτε λόγια με έργα…”

δεν αποτελεί προτεραιότητά μας.