Το δέ τήν πόλιν σοί δοῦναι οὔτ’ ἐμόν ἐστί οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ·
κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν

Το να σου παραδώσω την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της,
καθώς με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε τη ζωή μας

“Κωσταντίνος εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και
αυτοκράτωρ Ρωμαίων Παλαιολόγος”
(Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος, 1448-1453)

Μ’ αυτά τα λόγια απάντησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αυτοκράτωρ των Ελλήνων, προς τον «δυσσεβή αμυρά» Μωάμεθ Β΄ όταν ο τελευταίος του ζητούσε το πετράδι του υπερχιλιετούς βυζαντινού στέμματος, την Βασιλεύουσα.
Λέγοντας το αυτονόητο, το διαχρονικό σύμβολο του μαχόμενου Ελληνισμού εξασφάλισε αιώνια σταθερότητα στον θρόνο του. Η Πόλη δεν ήταν δική του για να την προσφέρει στον πλιατσικολόγο Μωάμεθ Β΄. Η Πόλη δεν ανήκε καν στους κατοίκους της.
Ο Παλαιολόγος, με τούτη τη σοφή φράση όρισε μια και καλή πως υποχωρήσεις στα ζητήματα της πατρίδας δεν μπορούν να γίνουν από κυβερνήτες που σέβονται το αξίωμά τους.
Μνημόνια με τον εχθρό δεν υπογράφονται από εκείνους που αξίζουν θέση στη συλλογική μνήμη.
Οι πόλεις, τα κράτη, τα έθνη δεν ανήκουν στους ζωντανούς. «Συνιδιοκτήτες» είναι οι αγέννητοι και οι νεκροί.
Εκείνοι που έρχονται για να μεγαλώσουν ό,τι άφησαν πίσω τους εκείνοι που έφυγαν.

Πηγή: http://adiavroxoi.blogspot.com/2011/05/constantinople_29.html

 

ΚΑΘΕΤΙ που γεννιέται είναι γραμμένο να πεθαίνει…

Άνθρωποι και αυτοκρατορίες ακολουθούν πιστά μέσα στους αιώνες την ίδια πάντα γραμμή. Άλλοι άνθρωποι έζησαν ταπεινά, άλλοι πλούσια, άλλοι μεγαλούργησαν και άλλοι έσβησαν χωρίς να αφήσουν πίσω τους ούτε μια πράξη που να την θυμούνται όσοι τους ακολούθησαν. Με τις αυτοκρατορίες συμβαίνει το ίδιο, μεγάλωσαν, ανδρώθηκαν, κατέκτησαν χώρες και λαούς, και χάθηκαν. Μερικές κράτησαν αιώνες, άλλες λίγα χρόνια μοναχά. Μερικές φώτισαν σαν λαμπρό μετέωρο τον κόσμο και μερικές έκαναν τους λαούς να αναπνεύσουν, όταν πέθαναν εκείνοι που τις δημιούργησαν.

Η Ελληνική Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή, στάθηκε διαφορετική από τις άλλες. Ιδρύθηκε από έναν Κωνσταντίνο και έσβησε με έναν Κωνσταντίνο, γράφοντας πράξεις που κόβουν την ανάσα εκείνου που τις αναλογίζεται, είτε γιατί είναι πολύ μεγάλες είτε γιατί είναι απαίσιες και φριχτές. Αυτοκράτορες και Αυτοκρατόρισσες κάθησαν στο θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, λαμπρύνοντας την πρωτεύουσα με κτήρια, με εκκλησίες και αγωνίστηκαν για το κράτος τους ενάντια στους εχθρούς που το επιβουλεύονταν. Αυτοκράτορες και Αυτοκρατόρισσες ανέβηκαν στο πρώτο θρόνο της Οικουμένης, γεμίζοντάς τον αίματα, σκορπίζοντας την συμφορά ολόγυρά τους… Η Αυτοκρατορία έζησε κοντά 1.100 χρόνια, γνωρίζοντας όλες τις τροπές της μοίρας: τη δόξα, το μεγαλείο, την κατάπτωση.

Η Αυτοκρατορία, όμως, δεν ήταν δυνατόν να πέσει και να χαθεί χωρίς την τελευταία πράξη. Και η τελευταία πράξη, το ψυχορράγημα, το κλείσιμο της αυλαίας, ήταν αντάξιο της παράδοσής της. Έπεσε έπειτα από μια πνευματική αναγέννηση, που όμοιά της δεν είχε δει ποτέ ο κόσμος. Ο Μυστράς έγινε το λίκνο της φιλοσοφίας, οι αρχαίοι συγγραφείς βγήκαν από τα σκονισμένα ράφια τους, οι λαοί της Ευρώπης γνώρισαν, χάρη σε εκείνον, τον ουμανισμό. Ο Πλήθων Γεμιστός, ο Βησσαρίων, φώτισαν τους λαούς της Δύσης με το στοχασμό τους. Η Αυτοκρατορία ψυχορραγούσε, οι άνθρωποι όμως είχαν ανοίξει πια τα μάτια τους, γύρευαν κάτι – και το βρήκαν. Η Αυτοκρατορία χανόταν, τα φτερά του δικέφαλου αετού του Βυζαντίου δεν χτυπούσαν με την παλιά τους ορμή. Η Αυτοκρατορία χαροπάλευε, όμως δεν έσβησε όπως οι άλλες, οι πολλές, χάθηκε έπειτα από αγώνα επικό, από μάχες, από προσπάθειες για αναστύλωση, που αλοίμονο, δεν καρποφόρησαν.

Κάθε στιγμή της Ιστορίας γυρεύει έναν άνθρωπο, και αν ο άνθρωπος φύγει από τα στενά του όρια, πνευματικά και φυσικά, η Ιστορία τον αγκαλιάζει, τον στεφανώνει, τον παραδίδει στους αιώνες σαν παράδειγμα για τις επόμενες γενεές. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία γύρεψε τον άνθρωπό της, 1.100 χρόνια δεν μπορούσαν να σβηστούν με μια πράξη ταπεινή, ανθρώπινη ίσως. Γύρεψε τον ήρωα, τον αρνητή της υποταγής, το σύμβολο. Ήθελε έναν άνθρωπο που η ζωή του δεν θα σπαταλιόταν σε χαροκόπια και γιορτάσια  αλλά σε αγώνες. Ήθελε μια καρδιά που δεν θα γνώριζε τη χαρά ούτε το φόβο, έναν άνδρα που θα ανέβαινε σκαλί σκαλί τον Γολγοθά του. Έναν Αυτοκράτορα, τον τελευταίο Αυτοκράτορα, που μαζί του θα χανόταν και η Αυτοκρατορία. Και ο άνθρωπος, ο Βασιλιάς, βρέθηκε. Η Ιστορία έπρεπε να κλείσει τον μεγάλο της κύκλο. Τον έκλεισε μέσα στο σάλαγο της μάχης, μέσα στα γκρεμισμένα τείχη, εκεί, στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου έπεσε με το σπαθί στο χέρι, χωρίς να υποταχθεί ως το τέλος, χωρίς ποτέ του να λυγίσει ή να λιγοψυχήσει ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος.