Η ατομική ελευθερία είναι το όνειρο της εποχής μας. Είναι αυτό που οι ηγέτες υπόσχονται να μας δώσουν, καθορίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας και, κατ ‘επανάληψη, έχουμε εμπλακεί σε πολέμους για την επιβολή της σε όλο τον κόσμο. Αλλά αν σταθούμε λίγο και σκεφτούμε τι πραγματικά σημαίνει ελευθερία για μας σήμερα, είναι ένα παράξενο και περιορισμένο είδος της ελευθερίας.

Οι πολιτικοί υποσχέθηκαν να μας ελευθερώσουν από το παλιό νεκρό χέρι της γραφειοκρατίας, αλλά έχουν δημιουργήσει ένα όλο και πιο ελεγχόμενο σύστημα κοινωνικής διαχείρισης, που οδηγείται από στόχους και αριθμούς. Οι κυβερνήσεις προσηλωμένες στην ελευθερία της επιλογής, οδήγησαν τα κράτη προς μια αύξηση της ανισότητας και μια δραματική κατάρρευση της κοινωνικής κινητικότητας. Και στο εξωτερικό, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, η προσπάθεια για την επιβολή της ελευθερίας οδήγησε σε αιματηρό χάος και την άνοδο ενός αυταρχικού αντι-δημοκρατικού ισλαμισμού. Αυτό, με τη σειρά του, έχει βοηθήσει να εμπνεύσει τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βρετανία. Σε απάντηση, η κυβέρνηση έχει καταστρατηγήσει μακροχρόνιους νόμους που είχαν σχεδιαστεί για την προστασία της ελευθερίας μας.

Το ‘The Trap’ είναι μια σειρά από τρεις ταινίες (εδώ ενωμένες σε μια), από τον με βραβευμένο με Bafta παραγωγό Adam Curtis, που εξηγεί την προέλευση της σύγχρονης ιδέας της ελευθερίας μας. Δείχνει πώς ένα απλοϊκό μοντέλο των ανθρώπινων όντων ως ιδιοτελή, σχεδόν ρομποτικά, πλάσματα οδήγησαν στην σημερινή ιδέα της ελευθερίας. Το μοντέλο αυτό προέκυψε από τις ιδέες και τις τεχνικές που αναπτύχθηκαν από τους πυρηνικούς ‘στρατηγούς’ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για να ελέγξει τη συμπεριφορά του σοβιετικού εχθρού.

The Trap από τον Adam Curtis

Υπότιτλοι από τον Avela.

(The Trap, BBC, 2007)
Διαβάστε (δυστυχώς στα αγγλικά) περισσότερα για την σειρά των τριών επεισοδίων στο:  http://en.wikipedia.org/wiki/The_Trap_(TV_series)

«Ζούμε στην εποχή του βιασμού των λέξεων και των εννοιών κι η αξιολόγηση είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Από έννοια θετική έχει γίνει το πιο αποτελεσματικό ίσως εργαλείο, που στις κατάλληλες συνθήκες και με το έδαφος στρωμένο από καιρό, θα τσακίσει κάθε έννοια συλλογικότητας και παιδαγωγικής ελευθερίας στα ήδη βαριά τραυματισμένα σχολεία και τους κατακερματισμένους συλλόγους διδασκόντων, θα σπείρει το φόβο, την καχυποψία και τον ανταγωνισμό ανάμεσά στους εκπαιδευτικούς και θα αποτελέσει τον πολιορκητικό κριό που θα κάνει επιτέλους πράξη τις επιθυμητές από την τρόικα απολύσεις. Και το χειρότερο απ’ όλα, έχει γίνει το μαγικό κουτί που θα χωρέσει όλη την πικρία της  κοινωνίας μας για την κατάσταση της παιδείας και μια θλιβερή “δικαίωση” των ταπεινωμένων εργαζόμενων, των απολυμένων και των υποαπασχολούμενων του ιδιωτικού τομέα με τη λογική “αφού συμβαίνει σε μένα, γιατί όχι και σ’ αυτούς”.
Το ζητούμενο όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια αμφιλεγόμενη “κοινωνική δικαιοσύνη”, όπως συνήθως προβάλλεται από τα ΜΜΕ, αλλά το θετικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να φέρει. Η πολιτεία δεν αξιολογεί κι ενδεχομένως απολύει τους εκπαιδευτικούς της για να “παρηγορήσει” τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ότι δεν υποφέρουν μόνο αυτοί, αλλά για να φέρει αποτελέσματα και να βελτιώσει την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.

(περισσότερα…)