Συμμετοχές μαθητών/τριων του 2ου Γυμνασίου Γλυκών Νερών στον 7ο ΔΙΕΘΝΗ ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ
“Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ”
Οι μαθητές συμμετείχαν με εικαστικές δημιουργίες, ποίημα και διήγημα!
Υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί: Πεϊνιρτζής Ν., Κατσιπόδη Ε., Πουρνάρα Α., Κουτρουμπή Χ., Αργυράκη Χ.. Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερα για το διαγωνισμό
Συγχαρητήρια!
➖➖➖➖➖➖➖➖
Εικαστικές δημιουργίες:
Βραχνάκη Νεκταρία (Γ’ τάξη)
Παρίση Ραφαηλία-Ροδούλα (Γ’τάξη)
Χασομέρη Βασιλική (Γ’ τάξη)
Κονδύλης Αλέξανδρος (Β’ τάξη)
➖➖➖➖➖
Ποίημα
«Η μάχη του οχυρού Ιστίμπεη»
Ασημακόπουλος Απόστολος (Β’ τάξη)Στο όρος Μπέλες το φοβερό
στέκει εκεί ένα μεγάλο οχυρό.
Οχυρό της γραμμής Μεταξά
που καμαρώνει στα βουνά.
Ιστίμπεη το όνομά του
Με φρουρά τρανή
και τον Ξάνθο Πικουλάκη διοικητή.Ισχυρό τάγμα Γερμανικό
επιτίθεται σ ’αυτό
τον Απρίλη του ΄41
με πεζικό και πυροβολικό.
Τα όπλα έχουν στημένα
με τις σφαίρες να σφυρίζουν
και νεκρούς να γεμίζουν.Οι σειρήνες απειλητικές
και σε κάθε επίθεση δυνατές.
Μα οι Έλληνες με ψηλά το ηθικό
δε φοβούνται τον εχθρό.
Όσο κι αν οι βόμβες πλησιάζουν
όλοι τη ζωή τους θυσιάζουν
της πατρίδας τον αγώνα, εγκωμιάζουν.Τα πολυβόλα των εχθρών
ανελέητα πεισματικά
να κάμψουν προσπαθούν
τους υπερασπιστές του οχυρού
κι επί δέκα ώρες το χτυπούν.
Να διεισδύσουν στις στοές
με νικηφόρες ιαχές.Το ελληνικό πυροβολικό
στάθηκε αποτελεσματικό
με μια σπουδαία στρατηγική
και τακτική αποδοτική
τις χειροβομβίδες των Γερμανών
επιστρέψαν κατ’ αυτών
το οχυρό να μη λυγίσει.Λόγω της φύσης των εδαφών
ξεθάρρεψαν πολύ
και πλησίαζαν οι Γερμανοί
μα οι αμυνόμενοι αποσύρθηκαν βαθιά
στ’ οχυρού τα στενά
κι ο εχθρός πυροβολούσε
στις θυρίδες του χτυπούσε.Οι Έλληνες αντιστέκονται ηρωικά
στου οχυρού τα στενά,
μα τα καπνογόνα υποχρέωσαν τελικά,
να παραδοθεί η ελληνική φρουρά
του Απρίλη στις εφτά,
πολεμώντας γενναία,
ατρόμητα και θαρραλέα.Γερμανικό τάγμα τιμητικό
συνεχάρη το ελληνικό στρατιωτικό
και σαν ήρωες τους τιμήσαν.
Έτσι, εχάθη με τρόπο δοξαστικό
του Ιστίμπεη τ’ οχυρό,
που αγκίστρι του θανάτου ήτανε
τελικά για τον εχθρό.
➖➖➖➖➖➖
Διήγημα
Ανδρέας, ένας στρατιώτης των Οχυρών
Δανάη Τρεμπίτσκα (Γ’ τάξη)5 Απρίλη 1964
Πολεμάω μήνες τώρα. Δεν έχω δει την οικογένειά μου εδώ και τόσο καιρό και οι λιγοστοί φίλοι μου έχουν χαθεί στην αγρία μάχη του πολέμου. Έχω μείνει μόνο εγώ και ο Ιάσωνας. Όλοι μας ξέρουν ως το τρομερό δίδυμο που δεν χωρίζει ποτέ, αλλά τι να το κάνεις, όταν δεν έχεις φαΐ για να καταλαγιάσεις την πείνα μηνών. Η κατάσταση είναι δύσκολη και κάθε μέρα τα νέα είναι και χειρότερα. Όταν ζεις σε έναν κόσμο που οι λέξεις που περιέχει ένα φύλλο χαρτί είναι η μόνη σου ελπίδα για ζωή, ξέρεις ότι η κατάσταση είναι δύσκολη. Θυμάμαι προχθές, η μάνα μου, μου έστειλε γράμμα. Είχα καιρό να λάβω τέτοιο και μόλις τ ’άνοιξα και είδα πάνω πάνω γραμμένο «Αγαπητέ μου Αντρέα,» τα μάτια μου γέμισαν με τα δάκρυα που συγκρατώ από την αρχή. Ο πόλεμος είναι δύσκολο πράγμα. Σε χωρίζει από τις όμορφες στιγμές και σε αναγκάζει να συγκεντρωθείς στην βία και σε συναισθήματα άγρια για την ψυχή σου. Ακόμα και αν είσαι μικρός και νέος σαν εμένα ή μεγάλος και έμπειρος, ο πόλεμος πάντα καταφέρνει να σε ισοπεδώνει και να σου δείχνει τον χειρότερο εαυτό του.
Πριν από λίγες μέρες, οι αξιωματικοί μας έβαλαν σε εντιμότητα. «Να είστε έτοιμοι κάθε στιγμή. Ποτέ δεν ξέρετε τι θα γίνει». Και μόνο από αυτό καταλαβαίνεις την σημασία της περίστασης. Μας είπαν πως οι Γερμανοί είναι κοντά. Από καιρό γνωρίζουμε ότι έχουν αρχίσει την προσπάθεια να μας πλησιάσουν αλλά δεν ξέρουμε πότε. Είναι δύσκολο να περιμένεις έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Πάντως εμείς συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Τα οχυρά μας έχουν πάρει περισσότερο καιρό από ότι νομίζουμε και δεν είναι έτοιμα, όπως ελπίζαμε, για την κρίσιμη μάχη. Νιώθω πως δεν θα προλάβουμε, αισθάνομαι τον κίνδυνο να πλησιάζει τρομακτικά δίπλα μου και η ανικανότητα να τον σταματήσω με πλημμυρίζει απογοήτευση και θυμό. Ελπίζω να τα καταφέρουμε όταν φτάσουν. Πρέπει να τα καταφέρουμε…
Κάποιος έφερε νέα. Οι Γερμανοί είναι στους γείτονες. Από στιγμή σε στιγμή θα φτάσουν εδώ. Ο αξιωματικός ήρθε και μας έδωσε εντολές. « Εξοπλιστείτε. Πηγαίνετε στα οχυρά και παραμείνετε έτοιμοι για το οτιδήποτε. Ο εχθρός έφτασε. Μην φοβάστε. Πολεμήστε με την καρδιά για την πατρίδα. Συγκεντρωθείτε άντρες». Αυτό ήταν, η στιγμή που θα περιμένουμε για τον κίνδυνο να μας καταστρέψει, ήρθε. Μετά από αυτό ακολούθησαν στιγμές χάους. Όλοι μας τρέχαμε για να προετοιμαστούμε για τις μέρες που θα ακολουθούσαν. Κάποιοι προσεύχονταν, άλλοι άλλαζαν τα ρούχα τους για τελευταία φορά, άλλοι έτρωγαν μια τελευταία μπουκιά για να πάρουν δύναμη, ενώ άλλοι προσπαθούσαν να γράψουν ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στις οικογένειες τους. Κανείς μας δεν ξέρει τι θα απογίνουμε. Ακόμα και τώρα που έχουμε πάρει τις θέσεις μας, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Για καλή μου τύχη, ο Ιάσωνας είναι μαζί μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα έκανα αν αποχωριζόμουν από τον τελευταίο άνθρωπο εδώ πέρα που μου δίνει ελπίδα. Το βράδυ έρχεται γρήγορα. Η νύχτα δεν καταλαβαίνει την δυσκολία που προκαλεί, καθώς μας κόβει την όραση και είναι δύσκολο να εντοπίσουμε και να δούμε τους εχθρούς. Η μάχη δεν έχει αρχίσει ακόμα αλλά ο τρόμος και η αγωνία έχουν ήδη πάρει την θέση τους μέσα μας.6 Απρίλη 1964
Το πρώτο κανόνι ακούστηκε χαράματα τις 6 Απρίλη. Ο εχθρός δεν ακολούθησε τις τυπικότητες. Ήξερε πως ότι και να γίνει δεν θα τους επιτρέπαμε να έρθουν. Τα οχυρά αποδείχθηκαν γερά και οι στρατιώτες έτοιμοι. Το ξέραμε πως δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, οπότε πολεμούσαμε όλοι με την καρδιά μας. Από τις πρώτες ώρες όμως καταλάβαμε ότι η μάχη αυτή θα ήταν δύσκολη. Τα κανόνια χτύπαγαν συνεχόμενα και πολλές ήταν οι φορές που μπορούσαμε να δούμε τα τανκ να μας πλησιάζουν. Έπεσαν πολλοί. Η δικιά μου ομάδα έμεινε σχεδόν μισή από την πρώτη μέρα, ενώ μάθαμε πως οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν πάρει θέση στην πρώτη γραμμή έπεσαν σε μια προσπάθεια να συντονίσουν τους υπολοίπους. Άδικος που είναι ο πόλεμος… δεν σε αφήνει να χαρείς τίποτα.7 Απρίλη 1964
Δεν τα παρατήσαμε παρά την απογοήτευση, συνεχίσαμε δυνατά την δεύτερη μέρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσουμε να μας καταλάβουν. Αν χάσουμε την πρώτη μάχη θα είναι σαν να παραδιδόμαστε. Πρέπει να παλέψουμε μέχρι τέλους. Σήμερα αποδείχτηκε χειρότερα από χθες. Τώρα ποια έριχναν χωρίς έλος. Μάθαμε πως το ένα οχυρό καταστράφηκε και πως μαζί του χάθηκαν και πολλές άτυχες ψυχές. Ευτυχώς η βοήθεια δεν άργησε και προλάβαμε να σταματήσουμε τον εχθρό πριν εισβάλει και μας καταστρέψει. Δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίζω να πολεμάω έτσι, χωρίς μία ελπίδα που να βοηθάει να συνεχίζω. Στο τέλος δεν ξέρω τι θα κερδίσουμε από αυτήν την μάχη. Μπορεί απλώς να ξοδεύουμε άδικα τον χρόνο μας εδώ. Γιατί δεν ήμαστε να εμείς με τις οικογένειές μας; Φοβάμαι πως η ώρα περνάει πιο γρήγορα από ότι μπορούμε να καταλάβουμε. Μπορεί να μην έχουμε παλέψει πολύ αλλά βλέπουμε όλοι, πως τα λιγοστά μας εφόδια δεν φτάνουν. Δεν θα περάσει πολύ καιρός πριν τελειώσουν. Τι θα κάνουμε αλλιώς; Θα τα παρατήσουμε;8 Απρίλη 1964
Δεν είναι πόλεμος αυτός. Χάνουμε. Τα περισσότερα οχυρά έχουν καταληφθεί μετά από άγριες μάχες, τα τανκς χτυπάνε ασταμάτητα και τα πολεμικά αεροπλάνα γεμίζουν τον ουρανό με τον αποπνιχτικό τους ήχο. Δεν υπάρχουν πια στιγμές ηρεμίας. Πρέπει να σκεφτόμαστε σοβαρά και γρήγορα. Δεν θα αντέξουμε πολύ. Πρέπει να παλέψουμε μέχρι τέλους. Δεν έχουμε μείνει πια πολλοί και δεν ξέρω γιατί συνεχίζουμε αλλά κάτι μέσα μου με κρατάει ακόμα εδώ, καθηλωμένο και δεν μου επιτρέπει να τρέξω όπως το θέλει η καρδιά μου. Το όπλο έχει γίνει πια προέκταση του χεριού μου και δεν φαίνεται να θέλει να με αποχωριστεί. Έχω πια μόνο μία ευκαιρία για να χαρώ και αυτή είναι άμα καταφέρω να υπερασπιστώ την Ελλάδα μου μέχρι το τέλος. Δεν θέλω να την εγκαταλείψω σαν δειλός, θα παραμείνω εδώ μέχρι να ακούσω τον διαπεραστικό ήχο της σφαίρας να με σκίζει και να σταματάει το χτύπο της καρδιάς μου. Τους ακούω, έφτασαν δίπλα μου. Αλλά δεν θα τα παρατήσω…
Ποιος θα το περίμενε ότι εδώ είναι το τέλος. Δεν τους πρόλαβα. Ήρθαν και σαν τις γάτες που περιμένουν απαρατήρητες λίγο πριν ορμίσουν και ξεσκίσουν το θήραμα τους, έτσι και αυτοί μας έπιασαν απροετοίμαστους. Δεν κατάλαβα πολλά μόνο την ένταση που ένιωσα γύρω μου και τον πόνο που ένοιωσα όταν το κεφάλι μου έπεσε δυνατά κάτω. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ο Ιάσωνας από πάνω μου, να με κρατάει και να φωνάζει το όνομα μου ενώ δάκρυα κυλούσαν γρήγορα στο πρόσωπο του. Δεν κατάλαβα γιατί σταμάτησε. Συνέχισε να πολεμάς ήθελα να του πω. Γιατί κάθεσαι και κλαις για τον άχρηστο πια φίλο σου. Μπορεί να χάθηκα, αλλά μέσα μου είχα μια γλυκιά αίσθηση. Την αίσθηση της υπερηφάνειας που κατάφερα να βοηθήσω την πατρίδα μου μέχρι τέλους. Ο εχθρός μπορεί να με νίκησε, αλλά εγώ έχω κάτι που αυτός ποτέ δεν θα κερδίσει. Αξιοπρέπεια. Η ψυχή μου νίκησε τον πόλεμο αυτό και μόνο εγώ το ξέρω. Αλλά δεν πειράζει. Το ξέρω πως στο τέλος όλα καλά θα πάνε και πως η Ελλάδα θα μπορεί ξανά να δει την ελευθερία μπροστά της. Αυτή ήταν μόνο η πρώτη μάχη παλικάρια. Πολεμήστε για την πατρίδα. Πολεμήστε για την γαλανόλευκη. Πολεμήστε για τους Έλληνες!
