Στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Α.με.Α έγινε μια παρουσίαση στους μαθητές και εκπαιδευτικούς του σχολείου μας από τις δασκάλες ειδικής αγωγής.
Από το 1992 έως και σήμερα στις 3 Δεκέμβρη γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Όταν μιλάμε για άτομα με ειδικές ανάγκες, εννοούμε κάθε πνευματική και σωματική αναπηρία. Τα άτομα αυτά χρειάζονται επιπλέον βοήθεια για να αναπτύξουν όλες τις ικανότητές τους και να ενταχθούν στην κοινωνία.Με στόχο την ένταξη αυτών,πρέπει να βοηθήσουμε να ανακαλύψουν τις ικανότητές τους.
Τα παιδιά παρακολουθώντας την παρουσίαση μέσω διαφανειών και βιντεοπροβολής ήρθαν σε οπτικοακουστική επαφή με τις περισσότερες μορφές αναπηρίας. Πιο συγκεκριμένα συζητήθηκαν τα χαρακτηριστικά των ατόμων π.χ με τύφλωση, νοητική υστέρηση,κώφωση,κινητικές αναπηρίες, αυτισμό κ.α. Επίσης έμφαση δόθηκε στις ικανότητες-δυνατότητες αυτών των ατόμων και ο τρόπος που ζουν και επιβιώνουν παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Οι μαθητές όσον αφορά την κάθε αναπηρία παρακολούθησαν βιντεάκια,τα οποία αποδείκνυαν όλα όσα τους είχαν αναφερθεί νωρίτερα.Για παράδειγμα το πώς περπατάει ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης ,καθώς και τον τρόπο γραφής και ανάγνωσης Μπράιγ(braille).
Στη συνέχεια παρακολούθησαν ένα μικρό διάλογο στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα(Ε.Ν.Γ).Όταν τους μεταφράστηκαν οι κινήσεις που μόλις είχαν δει στην νοηματική,οι περισσότεροι μαθητές παρατήρησαν ότι τόσο οι κωφοί/βαρήκοοι,τόσο και οι τυφλοί(με την μπράιγ)έχουν δυνατότητες και ευκαιρίες για μάθηση,γνώση και συμμετοχή όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Ακόμη ,έγινε αναφορά σε ονόματα καταξιωμένων ανθρώπων σε διαφορους τομείς κάποιοι από τους οποίους είχαν δυσλεξία(π.χ Albert Einstein) ή ΔΕΠΥ(Διάσπαση Ελλειματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα -π.χ ο ηθοποιός Jim Carrey) .
Αυτισμός,ένα κομμάτι που δε θα μπορούσε να λείπει.Αρχικά οι μαθητές της Ε’ και ΣΤ΄τάξης είχαν παρακολουθήσει την ταινια Temple Grandin(Η ζωή σαν τριαντάφυλλο) .Μία αληθινή ιστορία με πρωταγωνίστρια μία γυναίκα που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού,αλλά κατάφερε να είναι καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο και εισηγήτρια σε πολλές διαλέξεις που αφορούν τον αυτισμό.Έπειτα λοιπόν όλοι οι μαθητές είδαν βίντεο με τις λαμπρές ικανότητες παιδιών και ενηλίκων που είναι στο φάσμα του αυτισμού.
Με σκοπό να βιώσουν καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουν τα αυτιστικά άτομα υπήρξε μια μικρή αναπαράσταση ανάμεσα σε δυο δασκάλες.Η μία έκανε την δασκάλα και η άλλη τον αυτιστικό μαθητή.Η ”δασκάλα” λοιπόν έδινε στον”αυτιστικό μαθητή”μία εντολή σε μία άλλη γλώσσα(τυχαία στην Ισπανική).Ο μαθητής μη γνωρίζοντας το λεξιλόγιο που άκουγε ,δεν αντιδρούσε.Η εντολή δόθηκε ξανά και ξανά με περισσότερη ένταση , πιο αυτηρό τόνο και με έκφραση θυμού στο πρόσωπο της δασκάλας.Ο μαθητής δεν κατάφερε ούτε και τότε να αντιληφθεί τι έπρεπε να κάνει. (Δίπλα του ένα τραπέζι και μία καρέκλα.Πάνω σε αυτή ένα πιάτο,ένα πιρούνι και ένα μαχαίρι.Ο μαθητής αν και τα έβλεπε δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτό που άκουγε ήταν μόνο «Βάλε στο τραπέζι το πιάτο,το πιρούνι και το μαχαίρι.)Αφού λοιπόν δεν αντιδρούσε ,η δασκάλα άλλαξε τον τόνο και το ύφος της φώνής της.Έπειτα του ζητήθηκε πάλι με πολύ πιο ήρεμο τρόπο να τα τοποθετήσει πάνω στο τραπέζι .Το αποτέλεσμα ήταν να το καταφέρει αυτή τη φορά.Τα παιδιά αντιλήφθηκαν ότι ακόμη κι αν κάποιος δε μας καταλαβαίνει ,δεν είναι τρόπος να του φωνάζουμε ή να τον διώχνουμε ,αλλά να του δείχνουμε εμείς τον τρόπο για να το καταφέρει.
Όλες οι τάξεις συμμετείχαν σε δραστηριότητες (παιχνίδια) για την καλύτερη κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία.Οι δραστηριότητες διεξήχθησαν με τη συμβολή των δύο γυμναστριών του σχολείου μας( Σωτηρία Καπέλιου & Σπυριδούλα Παλαντζά).
- Τα παιδιά της Α’ τάξης(Α’1-Α’2) προσπαθούσαν το ένα μετά το άλλο να πιάνουν την μπάλα με ένα μόνο χέρι και να φτάσουν μέχρι το στεφάνι ,μέσα στο οποίο έπρεπε να αφήσουν την μπάλα.
- Οι μαθητές της Β’ τάξης (Β’1-Β’2)έπρεπε να βάλουν με τα πόδια τους και μόνο τον ένα κώνο πάνω στον άλλο(σύνολο-5 κώνοι),χωρίς την βοήθεια των χεριών.
- Η Γ’ τάξη (Γ’1-Γ’2) χρειάστηκε συνεργατικό πνεύμα, μιας και δενόταν με σχοινί το πόδι ενός μαθητή με το πόδι ενός άλλου .Έτσι έπρεπε να διανύσουν ταυτόχρονα μια απόσταση χωρίς να πέσουν.
- Τα τμήματα της Δ’ τάξης (Δ’1-Δ’2-Δ’3) έπαιξαν Boccia (μπότσια). Το Boccia είναι άθλημα για αθλητές με αναπηρία.Έχει σχεδιαστεί ώστε να παίζεται από άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη κινητική αναπηρία ,χρησιμοποιώντας αναπηρικό αμαξίδιο. Αποτελεί παραολυμπιακό άθλημα.Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να ρίξουν οι παίκτες την ”μπάλα” της ομάδας τους όσο πιο κοντά στην μπαλίτσα που είχε τοποθετηθεί ως ”στόχος”.
- Ενδιαφέρον είχε το παιχνίδι στο οποίο έλαβε μέρος η Ε’ τάξη(Ε’1-Ε’2).Αυτό είναι το Goalball(γκολμπολ) είναι ένα ομαδικό άθλημα, σχεδιασμένο για τυφλούς αθλητές.Η μπάλα έχει τρύπες και στο εσωτερικό της έχει κουδουνάκια ώστε οι αθλητές να αντιλαμβάνονται την κίνησή της.Οι συμμετέχοντες αγωνίζονται σε ομάδες , και προσπαθούν να προωθήσουν τη μπάλα προς το τέρμα της αντίπαλης ομάδας.
- Οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης σχημάτισαν κύκλους καθιστοί-οκλαδόν προσπαθώντας να παίξουν Volley(βόλεϋ).
Οι δυνατότητες όλων των μαθητών απέναντι στα ”διαφορετικά” αυτά αθλήματα μας εντυπωσίασαν .
Λίγες φωτογραφίες ακόμα από τις δράσεις μας εκείνη την ημέρα:
Τέλος, οι δασκάλες της ειδικής αγωγής είχαν κόψει χαρτόνια σε σχήμα παζλ(το κομμάτι παζλ είναι σύμβολο του αυτισμού) και ζήτησαν από τα παιδιά να γράψουν πάνω σε αυτά ευχές-συναισθήματα για όλα αυτά τα άτομα με αναπηρία.Τα κομμάτια αυτά τοποθετήθηκαν στα κλαδιά ενός δέντρου που είχε σχεδιαστεί με τίτλο “Κάνε μια ευχή, ένα ΠΑΖΛ θα ενωθεί “.
Κανένα ολοκληρωμένο ΠΑΖΛ δεν αποτελείται από ίδια κομμάτια.Μονάχα αν είναι Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ε Τ Ι Κ Α συμπληρώνει το ένα το άλλο και βγαίνει ένα τέλειο αποτέλεσμα!
Επιμέλεια: Σοφία Συμεωνίδου Π.Ε 71, Δέσποινα Καρασμάνογλου Π.Ε 71 , Παναγιώτα Τσιναρίδη Π.Ε 70.50
