14 Νηπιαγωγείο Αθηνών

Η βιομηχανία κατασκευής υπηκόων βρίσκει το μπελά της όταν εκείνοι αποφασίζουν να αντισταθούν στα σχέδιά της…

Δράση, αγωνία, καταδίωξη και… τρέξε λαγουδάκι, τρέξεεεεεεεεεεεεε!!!

Μία ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους από τον Michael Sormann, THEME PLANET, 2003.

Καλημέρα παιδιά μου! Μπορεί το σχολείο να έχει κλείσει για το καλοκαίρι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από τη σελίδα μας.

Τι ζέστη είναι αυτή που έπιασε ξαφνικά! Καύσωνας. Ελπίζω να μπορείτε να πάτε σε κάποια παραλία. Αλλά κι αν δεν μπορείτε δεν πειράζει, ούτε κι εγώ μπορώ. Για όλους εμάς που δεν μπορούμε να πάμε στη θάλασσα υπάρχει πάντα η εναλλακτική λύση: η μπανιέρα. Γεμίστε λοιπόν με νερό τη μπανιέρα σας και κάντε όσες βουτιές θέλετε. Κι όσοι δεν έχετε μπανιέρα, μπορείτε να γεμίσετε τη σκάφη.

Αν πάλι φύγετε για τις διακοπές, μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας τα απαραίτητα. Και ποια είναι αυτά;

Δεν είναι απαραίτητο να πάρετε μαζί σας παιχνίδια. Εσείς παίζετε με ένα ξύλο, ένα κουκουνάρι, πετρούλες, χώμα και νερό. Η φύση σας δίνει τα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα παιχνίδια. Είναι το εργαστήριό σας για να πειραματιστείτε και να ανακαλύψετε. Ποιο πλαστικό εμπόρευμα μπορεί να συγκριθεί μαζί της;

Δεν είναι απαραίτητο να πάρετε καινούρια ρούχα και μαγιό. Και τα παλιά είναι μια χαρά. Η ομορφιά ενός ρούχου δεν χάνεται στο χρόνο. Άλλωστε δεν είναι όμορφα τα ρούχα, αλλά οι άνθρωποι που τα φοράνε. Κανένα ρούχο δεν είναι ικανό να ντύσει με ομορφιά τις άσχημες σκέψεις ενός ανθρώπου. Αντιθέτως τα δικά σας ρούχα είναι τα πιο όμορφα που έχω δει στη ζωή μου, γιατί αντανακλούν την ομορφιά των σκέψεών σας.

Ποια είναι λοιπόν τα απαραίτητα για τις διακοπές;

Τα βιβλία. Πείτε στους φίλους μας τους όρνιθες ότι δεν τους ζηλεύουμε γιατί εάν εκείνοι πετάνε σε αυτόν τον έναν ουρανό, εμείς, μέσα από τα βιβλία μας, πετάμε στους ουρανούς της γνώσης, της σκέψης και της φαντασίας μας.

Τα χρώματα. Μόνο τα χρώματα αρκούν; Ναι, γιατί εάν έχω τα χρώματα ζωγραφίζω παντού. Το εσωτερικό μέρος της χάρτινης συσκευασίας των μακαρονιών είναι ιδανικό για να φτιάξω έναν πίνακα. Το χάρτινο τραπεζομάντιλο σε μία ταβέρνα, οι χαρτοσακούλες των φρούτων, οι χαρτοπετσέτες, το παλιό σεντόνι της γιαγιάς που θέλει να το πετάξει γιατί σκίστηκε, η πίσω πλευρά των ψηφοδελτίων που δεν έριξε στην κάλπη. Το βότσαλο, το κεραμίδι, το μάρμαρο, η πέτρα, το ξύλο: παντού μπορώ να ζωγραφίσω τον κόσμο που ονειρεύομαι.

Δε θα σας πω να πάρετε μαζί σας τη σκέψη και την κρίση σας, γιατί, ευτυχώς, το μυαλό μας το κουβαλάμε πάντα μαζί μας, δεν είναι καπέλο να το ξεχάσουμε στο σπίτι!

Βάλτε λοιπόν στο σακίδιό σας τα απαραίτητα και … Καλές Διακοπές!

Μα πότε πρόλαβε η γάτα και τρύπωσε στη σακούλα των διακοπών;

Ακόμη κι αν είχαμε έναν ολόκληρο χρόνο δε θα έφτανε για να μιλήσουμε για την Αναγέννηση, πόσο μάλλον για το Διαφωτισμό. Τι να πρωτοπείς, σε ποιο πρόσωπο, σε ποια σχολή της φιλοσοφικής σκέψης, σε ποια από όλες τις επιστήμες που για πρώτη φορά συστάθηκαν ως κλάδοι να αναφερθείς. Να πεις ότι τότε ορίστηκε η επιστήμη όπως την ξέρουμε σήμερα. Να μιλήσεις για την τέχνη που άνθισε. Να αναφερθείς στον όμορφο νέο κόσμο (πάντα βέβαια με τις άσχημες κατακτητικές διαθέσεις της Ευρώπης) που ανακαλύφθηκε. Να αναφερθείς στις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που έφερε η Γαλλική Επανάσταση. Να αναφερθείς στο είδωλο του κόσμου που δημιούργησε ο Διαφωτισμός. Ακόμη κι αν είχαμε ένα χρόνο δε θα έφτανε, αλλά μήπως και δεν είχαμε έναν ολόκληρο χρόνο;

Τι κάνουμε ένα χρόνο τώρα; Ένα ταξίδι στην ιστορία της Γης, των έμβιων όντων και της ανθρωπότητας. Από τη μεγάλη έκρηξη και τη δημιουργία της Γης, περάσαμε στους δεινόσαυρους και την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους. Από την προϊστορία μπήκαμε στην ιστορία και βρεθήκαμε στην Αίγυπτο, την αρχαία Αθήνα, τη Μακεδονία, τη Ρώμη και μέσω του Βυζαντίου φτάσαμε αισίως στην Αναγέννηση και το Διαφωτισμό. Όμως κάναμε και τρεις στάσεις μετά το Διαφωτισμό, που αφορούν στη σύγχρονη ελληνική ιστορία: η πρώτη ήταν στην Ελληνική Επανάσταση, η επόμενη στη Ναζιστική κατοχή και την απελευθέρωση, και η τελευταία στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Από όλες τις αφηγήσεις της ιστορίας επιλέξαμε την αφήγηση του Διαφωτισμού. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Οι αξίες και τα διδάγματα του Διαφωτισμού, η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, ο ορθολογισμός και το κριτικό πνεύμα, η αμφισβήτηση, η κίνηση, η αλλαγή και η δημιουργία, είναι σήμερα πιο επίκαιρες παρά ποτέ.

Έναν ολόκληρο χρόνο λοιπόν αυτό που κάνουμε είναι ένα ταξίδι, μια εξερεύνηση, μια αναζήτηση εκείνων των αξιών που ορίζουν ή θα έπρεπε να ορίζουν τη ζωή μας. Ένα πέρασμα από το μύθο, τη δεισιδαιμονία και το μυστικισμό, στην επιστήμη και τον ορθολογισμό, από την υποταγή στη χειραφέτηση, από την τυφλή πίστη στην ελεύθερη αναζήτηση. Κάθε ένας σταθμός του ταξιδιού, κάθε αναφορά, κάθε δράση ή έργο μας,  αποσκοπούσαν  στην επίτευξη αυτής της μετάβασης.

Και να που φτάσαμε στο τέλος του ταξιδιού. Τελευταία στάση: Διαφωτισμός.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι περάστε ωραία στο ταξίδι μας, και ελπίζουμε να είμαστε συνταξιδιώτες στα επόμενα ταξίδια της ζωής μας. Γιατί το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ…

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.

Σήμερα κι άλλες έξι μέρες, για να πετάξουμε με τους Όρνιθες…

Και μετά τη Ρώμη τι; Το τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (της ενιαίας δυτικής και ανατολικής), ορίζει και το τέλος του αρχαίου κόσμου. Όμως στην ιστορία δεν υπάρχει τέλος. Η ιστορική εξέλιξη είναι μια συνεχής πορεία και όχι μια διαδοχή ασυνεχών σταδίων. Οι διακρίσεις είναι σημαντικές γιατί μόνο διακρίνοντας και κατηγοριοποιώντας γνωρίζουμε, αλλά θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είναι απόλυτες.

Η περίοδος λοιπόν που ακολούθησε την αρχαιότητα και κράτησε περίπου χίλια χρόνια, ονομάστηκε από τους ιστορικούς Μεσαίωνας, ως ο μεσαίος αιώνας, η μεσαία δηλαδή περίοδος μεταξύ Αρχαιότητας και Αναγέννησης. Ο Μεσαίωνας αρχίζει από την κατάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους (476 μ.Χ.) και τελειώνει με την κατάλυση του Ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, την κατάληψη δηλαδή της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (1453 μ.Χ.), όπως και την εφεύρεση της τυπογραφίας και την ανακάλυψη της Αμερικής (1492 μ.Χ.) από τον Κολόμβο.

Το Ρωμαϊκό κράτος χωρίστηκε σε Δυτικό (με επίσημη γλώσσα τα λατινικά) και Ανατολικό (με επίσημη γλώσσα από τον 7^ο αιώνα, τα ελληνικά), μέχρι που το Δυτικό ρωμαϊκό κράτος καταλύθηκε από διάφορα φύλα. Το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος (αυτοκρατορία), το μόνο δηλαδή Ρωμαϊκό κράτος την περίοδο του Μεσαίωνα, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, μετονομάστηκε πολύ αργότερα σε Βυζάντιο (τον 16^ο αιώνα από Φράγκους).

Όπως αναφέραμε και αλλού εμείς κάνουμε αυτό το ταξίδι για να δούμε πώς εξελίχθηκε ο πολιτισμός στο πέρασμα των αιώνων, και πάντα υπό το πρίσμα του Διαφωτισμού. Ακόμη και αν λάβουμε υπ’ όψιν τα στοιχεία που φέρνουν στο φως οι σύγχρονες μελέτες για το Μεσαίωνα (ότι δηλαδή η Αναγέννηση έχει τις ρίζες της στον ύστερο Μεσαίωνα), δεν παύει να είναι σκοτεινή περίοδος, υπό το πρίσμα της ανόδου του μυστικισμού και της ανελευθερίας της σκέψης, του λόγου, της αναζήτησης και της αμφισβήτησης.

Μπήκαμε λοιπόν στη χρονομηχανή και πληκτρολογήσαμε στα προσωπικά μας λαπ τοπ τη λέξη ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ. Πώς γράφεται άραγε; Ο Σπύρος αυτοπροτάθηκε για να γράψει τη λέξη στον τοίχο, σε ένα χαρτί. Όλα τα παιδιά αναζήτησαν τους φθόγγους της λέξης και του υπαγόρευσαν τα γράμματα. Αφού έγραψε τη λέξη ΜΕΣΕΟΝΑΣ, αναζητήσαμε την ετυμολογία της, για να βρούμε και την ορθογραφία.

Συζητήσαμε με τα παιδιά για την ελευθερία των ιδεών, της σκέψης και του λόγου. Έχει κάποιος δικαίωμα να μου απαγορεύσει να σκέφτομαι και να εκφράζω τις σκέψεις και τις ιδέες μου, ακόμη κι αν οι ιδέες μου είναι διαφορετικές από τις ιδέες των άλλων;

Πώς κρίνουμε και βάσει ποιων κριτηρίων αποδεχόμαστε κάτι; Αποδεχόμαστε χωρίς κριτήρια τη θέση της αυθεντίας ή αποδεχόμαστε μόνο τις θέσεις τις οποίες κρίνουμε με τη λογική και την εμπειρία μας (τις αισθήσεις μας);

1^η Δράση, ‘αμφισβήτηση της αυθεντίας’:

Είπα στα παιδιά ότι έξω από την τάξη μας υπάρχει ένα Λαμπαλίκι (κάπως αλλιώς το ονόμασα, αλλά τώρα δεν θυμάμαι). Ο διάλογός μας ήταν ο ακόλουθος:
«Τι είναι το Λαμπαλίκι;»
«Είναι ένα τεράστιο, γιγάντιο έντομο που μοιάζει με κατσαβίδι»
«Μα δεν υπήρχε όταν ήρθαμε»
«Ήρθε αργότερα»
«Ούτε όταν βγήκαμε για την τουαλέτα»
«Ήρθε πριν από λίγο. Μάλιστα μίλησε με την κυρία Τζένη, τη φύλακα, που το καλωσόρισε.»
«Μα εμείς δεν έχουμε δει ποτέ ένα Λαμπαλίκι»
«Δεν έτυχε, αλλά υπάρχει»
«Δεν το είδαμε ούτε στα βιβλία, ούτε σε φωτογραφίες»
«Δεν έτυχε, αλλά υπάρχει στα βιβλία»
«Αν υπάρχει να μας το δείξεις.»

Σημείωση: Τα παιδιά κατάλαβαν αμέσως ότι αυτό που τους έλεγα ήταν στα πλαίσια ενός παιχνιδιού. Πέρα από το λεκτικό υπάρχει και το εξωλεκτικό πλαίσιο επικοινωνίας (η έκφραση του προσώπου, η χροιά της φωνής, οι κινήσεις) και τα παιδιά αποκωδικοποιούν άριστα τους κώδικες αυτού του πλαισίου. Κατάλαβαν ακόμη ότι οι όροι του παιχνιδιού ήταν να αμφισβητήσουν με επιχειρήματα αυτό που τους έλεγα ως δεδομένο.

2^η Δράση:

Είμαι ένας αρχαιολόγος, για την ακρίβεια ο πρώτος αρχαιολόγος που ανακάλυψε οστά (κόκκαλα) δεινοσαύρων. Πηγαίνω στην κοινότητα των επιστημόνων (τα παιδιά) και τους λέω ότι ανακάλυψα οστά ενός όντος που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ότι υπήρχε.
«Πού τα ανακάλυψες;»
«Πολύ μακριά από εδώ»
«Ωραία, πάμε να μας τα δείξεις ή φέρ’ τα εδώ να τα εξετάσουμε»
«Γιατί να τα εξετάσετε;»
«Για να επιβεβαιώσουμε ότι είναι αληθινά. Μπορεί να είναι κόκκαλα από ένα ζώο που ήδη γνωρίζουμε ότι υπάρχει ή υπήρχε. Μπορεί να μοιάζουν με κόκκαλα αλλά να είναι κάτι άλλο. Μπορεί να είναι πλαστικά.»

Ο αρχαιολόγος φέρνει τα οστά, οι επιστήμονες τα εξετάζουν και συμφωνούν ότι μόλις ανακαλύφθηκαν τα οστά ενός περίεργου, τεράστιου όντος, που ζούσε εκατομμύρια χρόνια πριν. Ο αρχαιολόγος λοιπόν, πείθει τους επιστήμονες μέσω αποδείξεων (μέσω των οστών). Συνθέτουν τα κόκκαλα και αποφασίζουν να ονομάσουν αυτό το ον δεινόσαυρο. Όλοι μαζί, με τα ίδια κριτήρια, με τα μόνα κριτήρια που έχουμε οι άνθρωποι, αυτά της λογικής και της εμπειρίας μας, συμφώνησαν ότι τα οστά είναι μια αδιαμφισβήτητη μέχρι σήμερα απόδειξη ότι υπήρχαν δεινόσαυροι. Μέχρι σήμερα. Εάν αύριο γίνει μια νέα ανακάλυψη, τότε είμαστε έτοιμοι να τη δεχθούμε.

3^η Δράση :

Έρχεται ένας επιστήμονας και μας λέει ότι βάσει των υπολογισμών του η γη είναι πυραμιδοειδής. Τι του απαντάμε;

Έρχεται ένας επιστήμονας και μας λέει ότι βάσει των υπολογισμών του τα αντικείμενα πέφτουν προς τα επάνω. Τι του απαντάμε;

Στόχοι των ανωτέρω δράσεων:

Να καταλάβουν τα παιδιά ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα και υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του να σκέφτεται, να κρίνει και να αποφασίζει ελεύθερα, ακόμη κι αν οι σκέψεις και οι ιδέες του διαφέρουν από τις ιδέες των άλλων.
Εάν κάποιος άνθρωπος θέλει να συμφωνήσουμε με την άποψη ή τις ιδέες του, θα πρέπει να μας πείσει μέσω επιχειρημάτων (λογική) και μέσω αποδείξεων (εμπειρία).
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει την άποψη και τις ιδέες του στους άλλους.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας απαγορεύσει να αμφισβητήσουμε, μέσω επιχειρημάτων και αποδείξεων, την άποψη ή την ιδέα του.

Υλικά: λευκά χαρτιά Α4, εφημερίδες, μαρκαδόροι, ξυλομπογιές, κόλλα στικ.

Μικτή τεχνική: κολάζ και ζωγραφική

Τα παιδιά έκοψαν με τα χέρια τους ένα φύλλο εφημερίδας σε κομμάτια (το σκίσιμο είναι πολύ ευχάριστη και απολαυστική πράξη, ακόμη και για μας τους μεγάλους).

Κόλλησαν τα κομμάτια σε ένα φύλλο λευκού χαρτιού, δημιουργώντας μία ελεύθερη σύνθεση.

Κάποια παιδιά επέλεξαν να δώσουν και όγκο στη σύνθεση προσθέτοντας λουλούδια που έφτιαξαν από τις εφημερίδες.

Στη συνέχεια κάθε παιδί έβαψε μαύρα τα όρια μεταξύ χαρτιού και εφημερίδας.

Τέλος έβαψε με διάφορα χρώματα τα επιμέρους λευκά πεδία που όριζαν οι μαύρες γραμμές.

Τα έργα έχουν αναρτηθεί με αλφαβητική σειρά.

Παιδιά, δείτε τα έργα δύο σπουδαίων ζωγράφων του εικοστού αιώνα, του ολλανδού Πητ Μοντριάν και του ρώσου Βασίλι Καντίνσκυ, και εμπνευστείτε για να δημιουργήσετε τα επόμενα έργα σας.

Βρισκόμαστε στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και πιο συγκεκριμένα στην πρωτεύουσά της, τη Ρώμη, το 46 π.Χ. Η γνωστή μας από την Αίγυπτο Κλεοπάτρα, έχει έρθει να επισκεφτεί τον άνδρα της, τον επίσης γνωστό μας από τον Αστερίξ, Ιούλιο Καίσαρα, μαζί με το γιο τους.

Η πόλη είναι πανέμορφη, γεμάτη αγάλματα, όμορφα κτήρια και στάδια. Κάποια από αυτά μοιάζουν με τα κτήρια και τα αγάλματα της αρχαίας Αθήνας. Μοιάζουν, αλλά δεν συγκρίνονται. Τα αγάλματα της αρχαίας Αθήνας ήταν το μέτρο της αισθητικής, ήταν λιτά και απέριττα.

Παρ’ όλα αυτά η πόλη σε μαγεύει. Προχωράμε στους δρόμους που είναι γεμάτοι κόσμο. Όμορφες γυναίκες μας προσπερνούν, ντυμένες με πολύχρωμα υφάσματα. Φτάνουμε στο Κολοσσαίο (λατινική λέξη που σημαίνει τεράστιο – τα λατινικά ήταν η γλώσσα των Ρωμαίων), που μας αφήνει άφωνους με το μέγεθος και την αρχιτεκτονική του. Όπως στεκόμαστε απ’ έξω, ακούμε φωνές, κραυγές, αλαλαγμούς! Τι γίνεται άραγε μέσα; Δυο μονομάχοι στέκονται στην αρένα και μονομαχούν. Μες τα κλουβιά, λιοντάρια βρυχώνται, έτοιμα να κατασπαράξουν όποιον βρουν μπροστά τους.

«Άρτος και θεάματα» για τους ρωμαίους πολίτες. Άρτος και θεάματα για να μη σκέφτονται, να μη νοιάζονται για τα κοινά και να μην κρίνουν τους αυτοκράτορές τους.

Τα παιδιά ρώτησαν: «Πώς γίνεται να διασκεδάζει ένας άνθρωπος, βλέποντας ανθρώπους να μονομαχούν;» Έτσι είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την τηλεόραση, τη σύγχρονη αρένα, και να αναφερθούμε στα ριάλιτι και τις ταινίες που ‘διψούν για αίμα’.

Οι Ρωμαίοι, όπως και ο Αλέξανδρος, γνώριζαν καλά την τέχνη του πολέμου και έφτιαξαν μια πολύ μεγάλη αυτοκρατορία. Όμως εμείς αναζητούμε άλλα στοιχεία σε αυτό το ταξίδι μας. Αναζητούμε εκείνα τα στοιχεία που άφησε κάθε εποχή στην ανθρωπότητα, ως πολιτισμική κληρονομιά. Έτσι, από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κρατάμε το Δίκαιο.

Το Ρωμαϊκό Δίκαιο είναι το σύνολο των κανόνων, νόμων, διατάξεων, που δημιούργησε η αρχαία Ρώμη. Οι μελετητές του Δικαίου υποστηρίζουν ότι από όλες τις νομοθεσίες της αρχαιότητας το Ρωμαϊκό Δίκαιο ήταν το πληρέστερο. Αναφερόμενοι σε αυτό, μιλήσαμε με τα παιδιά, για το Δίκαιο και τους νόμους, και αναζήτησαν και πρότειναν τους δικούς τους κανόνες δικαίου.

Μετά την αρχαία Αθήνα, μπαίνουμε για άλλη μια φορά στη χρονομηχανή μας για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο χώρο και το χρόνο. Είναι το 347 π.Χ., κι εκεί που ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε…
«Ε, παιδιά, πού πάτε;» μας λέει ένας σοβαρός κύριος.
«Στη Μακεδονία» του απαντάμε.
«Με παίρνετε μαζί σας;»
«Μετά χαράς!»

Έτσι πήραμε μαζί μας και τον Αριστοτέλη, το φιλόσοφο από τη Μακεδονία, που ήταν μαθητής και αργότερα συνεργάτης του Πλάτωνα. Βάζουμε πλώρη λοιπόν για το Βορά, όχι πολύ μακριά, τη Μακεδονία. Σε όλη τη διαδρομή ο Αριστοτέλης μιλάει συνεχώς:
«Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει.» (‘Μετά τα Φυσικά’) Δηλαδή,
«όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, θέλουν να γνωρίζουν».

Με αυτά και με άλλα φτάσαμε στη Μακεδονία χωρίς να το καταλάβουμε.  Ο Αριστοτέλης κατέβηκε από τη μηχανή για να αναλάβει την εκπαίδευση του μικρού Αλέξανδρου, κι εμείς πατήσαμε ένα κουμπί και μεταφερθήκαμε στο 335 στην Τροία. Εκεί συναντήσαμε τον Αλέξανδρο, το μεγάλο στρατηγό των ελληνικών στρατευμάτων. Κάποιος στρατιώτης μας είπε ότι κάτω από το μαξιλάρι του ο Αλέξανδρος είχε πάντα την Ιλιάδα, και  ότι ο Αχιλλέας ήταν ο αγαπημένος του ήρωας. Εμάς δεν μας αρέσει και πολύ η Ιλιάδα γιατί περιγράφει μόνο τις μάχες και τους αλληλοσκοτωμούς. Μάλλον βέβαια ό,τι δεν αρέσει σε εμάς από την Ιλιάδα είναι ακριβώς το στοιχείο που την έκανε τόσο αγαπητή στον Αλέξανδρο, που έμεινε στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος στρατηλάτης αλλά και κατακτητής.

Έτσι καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα να φεύγουμε. Ταξιδέψαμε βορειοδυτικά και συναντήσαμε μια γοργόνα:
«Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;» μας ρώτησε. «Ναι τον συναντήσαμε πριν λίγο στην Τροία» απαντήσαμε.
Τότε καταλάβαμε πως είχαμε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Εμείς είμαστε η αιτία που θαλασσοπνίγηκαν τόσα καράβια! Μετά από εμάς, η γοργόνα έπνιγε μες τα κύματα όποιο καράβι περνούσε και της έλεγε ότι ο Αλέξανδρος πέθανε.

Έτσι φτάσαμε στη Ρώμη. Ήταν το 50 πχ και ο Ιούλιος καίσαρας ήταν ο αυτοκράτορας. Εδώ θα κάνουμε μία στάση να πιούμε λίγο νερό και να ξαποστάσουμε, και θα συνεχίσουμε το ταξίδι σε λίγες μέρες.

Ετυμολογία:

Αριστοτέλης: άριστο + τέλος (σκοπός), αυτός που έχει άριστο σκοπό

Αλέξανδρος: αλέξω (=απομακρύνω, απωθώ) + ανήρ (άνδρας) = αυτός που απωθεί τους άνδρες (στη μάχη), ο ανδρείος

Βουκεφάλας: βους (βόδι) + κεφάλι. Το αγαπημένο άλογο του Αλεξάνδρου. Λέγεται ότι ήταν μεγαλόσωμο και ότι ονομάστηκε έτσι, είτε επειδή ήταν μαρκαρισμένο με ένα κεφάλι βοδιού είτε επειδή, ενώ ήταν μαύρο, είχε στο κεφάλι του ένα άσπρο σημάδι σε σχήμα κεφαλής βοδιού.

Σήμερα τα παιδιά ζωγράφισαν τους όρνιθες για να διακοσμήσουν τις προσκλήσεις τους (για την ακρίβεια δεν ήταν προσκλήσεις, αλλά τα λόγια τους από τη διανομή των ρόλων).

Εμπνεύστηκαν από την εικονογράφηση της Ζαραμπούκα, η οποία είναι εμπνευσμένη από τα κοστούμια του Τσαρούχη.

Έχετε δει πιο όμορφους όρνιθες;

Σήμερα τα παιδιά έφτιαξαν μάσκες από χαρτόνι, άλλες τραγικές κι άλλες κωμικές.

Στο αρχαίο θέατρο οι υποκριτές (ηθοποιοί) χρησιμοποιούσαν προσωπεία (μάσκες).

Τα προσωπεία είχαν το φυσικό μέγεθος του προσώπου και μεγάλο άνοιγμα στο στόμα για να επιτρέπουν την καθαρή ομιλία.

Τα υλικά της κατασκευής τους ήταν ξύλο, δέρμα, ή ύφασμα και αλευρόπαστα.