Μετά την αρχαία Αθήνα, μπαίνουμε για άλλη μια φορά στη χρονομηχανή μας για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο χώρο και το χρόνο. Είναι το 347 π.Χ., κι εκεί που ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε…
«Ε, παιδιά, πού πάτε;» μας λέει ένας σοβαρός κύριος.
«Στη Μακεδονία» του απαντάμε.
«Με παίρνετε μαζί σας;»
«Μετά χαράς!»

ρωμαϊκό αντίγραφο αρχαίας προτομής του Αριστοτέλη από τον γλύπτη Λύσιππο (330 π.Χ.)

Έτσι πήραμε μαζί μας και τον Αριστοτέλη, το φιλόσοφο από τη Μακεδονία, που ήταν μαθητής και αργότερα συνεργάτης του Πλάτωνα. Βάζουμε πλώρη λοιπόν για το Βορά, όχι πολύ μακριά, τη Μακεδονία. Σε όλη τη διαδρομή ο Αριστοτέλης μιλάει συνεχώς:
«Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει.» (‘Μετά τα Φυσικά’) Δηλαδή,
«όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, θέλουν να γνωρίζουν».

Λεπτομέρεια από μωσαϊκό με τον Αλέξανδρο πάνω στο άλογό του, τον Βουκεφάλα

Με αυτά και με άλλα φτάσαμε στη Μακεδονία χωρίς να το καταλάβουμε.  Ο Αριστοτέλης κατέβηκε από τη μηχανή για να αναλάβει την εκπαίδευση του μικρού Αλέξανδρου, κι εμείς πατήσαμε ένα κουμπί και μεταφερθήκαμε στο 335 στην Τροία. Εκεί συναντήσαμε τον Αλέξανδρο, το μεγάλο στρατηγό των ελληνικών στρατευμάτων. Κάποιος στρατιώτης μας είπε ότι κάτω από το μαξιλάρι του ο Αλέξανδρος είχε πάντα την Ιλιάδα, και  ότι ο Αχιλλέας ήταν ο αγαπημένος του ήρωας. Εμάς δεν μας αρέσει και πολύ η Ιλιάδα γιατί περιγράφει μόνο τις μάχες και τους αλληλοσκοτωμούς. Μάλλον βέβαια ό,τι δεν αρέσει σε εμάς από την Ιλιάδα είναι ακριβώς το στοιχείο που την έκανε τόσο αγαπητή στον Αλέξανδρο, που έμεινε στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος στρατηλάτης αλλά και κατακτητής.

Χρυσό στεφάνι των αρχαίων Μακεδόνων που βρέθηκε στη Βεργίνα

Έτσι καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα να φεύγουμε. Ταξιδέψαμε βορειοδυτικά και συναντήσαμε μια γοργόνα:
«Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;» μας ρώτησε. «Ναι τον συναντήσαμε πριν λίγο στην Τροία» απαντήσαμε.
Τότε καταλάβαμε πως είχαμε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Εμείς είμαστε η αιτία που θαλασσοπνίγηκαν τόσα καράβια! Μετά από εμάς, η γοργόνα έπνιγε μες τα κύματα όποιο καράβι περνούσε και της έλεγε ότι ο Αλέξανδρος πέθανε.

"Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;"

Έτσι φτάσαμε στη Ρώμη. Ήταν το 50 πχ και ο Ιούλιος καίσαρας ήταν ο αυτοκράτορας. Εδώ θα κάνουμε μία στάση να πιούμε λίγο νερό και να ξαποστάσουμε, και θα συνεχίσουμε το ταξίδι σε λίγες μέρες.

φιγούρες του Ευγένιου Σπαθάρη: το καταραμένο φίδι, ο Καραγκιόζης και ο Μέγας Αλέξανδρος

Ετυμολογία:

Αριστοτέλης: άριστο + τέλος (σκοπός), αυτός που έχει άριστο σκοπό

Αλέξανδρος: αλέξω (=απομακρύνω, απωθώ) + ανήρ (άνδρας) = αυτός που απωθεί τους άνδρες (στη μάχη), ο ανδρείος

Βουκεφάλας: βους (βόδι) + κεφάλι. Το αγαπημένο άλογο του Αλεξάνδρου. Λέγεται ότι ήταν μεγαλόσωμο και ότι ονομάστηκε έτσι, είτε επειδή ήταν μαρκαρισμένο με ένα κεφάλι βοδιού είτε επειδή, ενώ ήταν μαύρο, είχε στο κεφάλι του ένα άσπρο σημάδι σε σχήμα κεφαλής βοδιού.