Κατηγορία: ΒΙΒΛΙΟ

Προσωπογραφία του Διονυσίου Σολωμού από άγνωστο καλλιτέχνη. Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας.

 

Η γιορτή της 25ης Μαρτίου είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για να γνωρίσουν τα νήπια τον θαυμαστό λόγο, τη μουσική και τη δύναμη των εικόνων, των Ελεύθερων Πολιορκημένων, του Διονυσίου Σολωμού. Για αυτό φέτος η γιορτή μας έχει μόνο αποσπάσματα από τα σχεδιάσματα των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Η μουσική που επέλεξα είναι από το ομώνυμο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου, όπως και από το Άξιον Εστί (το δοξαστικόν), του Μίκη Θεοδωράκη και του Οδυσσέα Ελύτη.

το εξώφυλλο του δίσκου βινυλίου που κυκλοφόρησε το 1977

Έχω ανεβάσει εδώ, το κείμενο της γιορτής με την επιλογή από τα σχεδιάσματα, για όποιον/α συνάδελφο θα ήθελε να το ανεβάσει στο νηπιαγωγείο του/της. Έχω χωρίσει το κείμενο σε 24 τμήματα, όσα είναι και τα νήπια της τάξης μας φέτος. Προσπάθησα να είναι ανάλογου μεγέθους και αξίας τμήματα, έτσι ώστε να μην υπάρχει στη γιορτή πρωταγωνιστής και κομπάρσοι, αλλά μια ομάδα που συλλογικά δούλεψε ένα έργο.

 

χειρόγραφο του Σολωμού

 

Η γιορτή μας δεν είναι ένα πάρεργο (και εάν ήταν δε θα είχε κανένα νόημα να γίνει), αλλά το κέντρο του ενδιαφέροντός μας αυτή την περίοδο. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες δράσεις που γίνονται παράλληλα με το θεατρικό δρώμενο:

Διονυσίου Σολωμού: “Άπαντα”, τόμος Α, εκδόσεις Ίκαρος

Εκδόσεις Εστία

Martin J. Heade (Αμερικανός ζωγράφος του 19ου αι.) Μια μπλε πεταλούδα παίζει με το φως και τη σκιά της.

Λευκή λήκυθος που απεικονίζει μία Μούσα που παίζει αρχαία κιθάρα.

αεροφωτογραφία του Μεσολογγίου σήμερα

Θεόδωρος Βρυζάκης: Η έξοδος του Μεσολογγίου

Παναγιώτη Ζωγράφου, “Το Μεσολόγγι”

‘παρηγοριά’, Θ. Βρυζάκης

Νύχτα σπαρμένη μάγια

Η ιστορία, η επανάσταση και η ποίηση

τρεις από τους χάρτες του Αλέξη

Ο Αλέξης (Ακριθάκης) έγινε με τον καιρό ο αγαπημένος φίλος και συνεργάτης μας. Κάθε μέρα μας αφήνει έναν γρίφο στη βαλίτσα του, και κάθε μέρα ο γρίφος αυτός μας οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις.

Μέσα από τους γρίφους του λοιπόν οδηγηθήκαμε στον αρχαίο αιγυπτικό χάρτη και αρχίσαμε να μελετάμε τη ζωή των Αρχαίων Αιγυπτίων (3.100 – 30 πχ). Στο ταξίδι με τη χρονομηχανή, επόμενος σταθμός μετά τους Πρωτόγονους ήταν η Αίγυπτος. Προτίμησα λοιπόν να μας οδηγήσει σε αυτούς, με παιγνιώδη τρόπο, ο Αλέξης.

ο χάρτης- κάτοψη της αίθουσας μας που μας εισάγει στην αρχαία Αίγυπτο

Τα παιδιά έφεραν όσα βιβλία είχαν για την Αίγυπτο στο σπίτι τους και στήσαμε μία επαρκή επιστημονική βιβλιοθήκη για τις αναζητήσεις μας.

Μια μέρα ο γρίφος τους Αλέξη μας οδήγησε στην αυλή του σχολείου όπου, σε μια τσάντα βρήκαμε χαρτονένιες πυραμίδες. Κάθε παιδί έγραψε τα δικά του ιερογλυφικά γράμματα στην πυραμίδα του.

είναι η κάτοψη του σχολείου μας και της αυλής μας

Μια άλλη μέρα ο γρίφος μας οδήγησε στην ανακάλυψη του δαχτυλιδιού της Κλεοπάτρας.

η θήκη του δαχτυλιδιού της Κλεοπάτρας

Την Πέμπτη, μέσω του γρίφου, βρήκαμε ένα κείμενο που αποκωδικοποιούσε τα σύμβολα (ιδεογράμματα) των ιερογλυφικών που ήταν γραμμένα στον πρώτο αιγυπτικό χάρτη.

Κάτω δεξιά είναι γραμμένο σε ιερογλυφικά το ‘μήνυμα του χάρτη’

Σήμερα, ο Αστερίξ και ο Οβελίξ μας ξενάγησαν στο βασίλειο της Κλεοπάτρας.

ο χάρτης που ζωγράφισε ένα παιδί με τον κρυμμένο θησαυρό

Και η περιπέτεια συνεχίζεται.

Σύνδεσμος:

Αν θέλετε να παρακολουθήσετε σε κινούμενο σχέδιο το έργο Αστερίξ και Κλεοπάτρα των Γκοσινί (σενάριο) και Ουντερζό (εικονογράφηση), πατήστε εδώ.

Σχετικά άρθρα:

Αρχαία Αίγυπτος, Μια μέρα στη χώρα του Νείλου

Αυτή την περίοδο αρχίσαμε να διαβάζουμε σε συνέχειες την ιστορία του ‘μικρού πρίγκιπα’.

Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Η ιστορία του βιβλίου είναι η ακόλουθη: ο αφηγητής  (ο ίδιος ο Αντουάν) πέφτει με το αεροπλάνο του -που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί (το μικρό πρίγκιπα), γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο μικρός πρίγκιπας διηγείται στον Αντουάν το ταξίδι του στους πλανήτες και τους ανθρώπους που συνάντησε εκεί και του περιγράφει τον πλανήτη του, τα μπαομπάμπ και το μικρό του λουλούδι.

Τα ακόλουθα λόγια της αλεπούς προς το μικρό πρίγκιπα είναι χαρακτηριστικά της γλυκύτητας και της ομορφιάς του βιβλίου:

“Είσαι υπεύθυνος για πάντα, γι’ αυτό που έχεις εξημερώσει.”

“Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλό σου είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό για σένα.”

Το έργο είναι δημοφιλές και κυκλοφορεί σε πολλές εκδόσεις (Πατάκης, Ψυχογιός, Ζαχαρόπουλος). Εγώ το γνώρισα από τις εκδόσεις Ηριδανός, με Πρόλογο και Μετάφραση του Στρατή Τσίρκα. Στη συγκεκριμένη έκδοση αναφέρονται τα ακόλουθα:

“Γραμμένο το 1940, στις Η.Π.Α. όπου είχε καταφύγει ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ όταν κατάρρευσε η Γαλλία, το μικρό αυτό αριστούργημα πρωτοεκδόθηκε γαλλικά στη Νέα Υόρκη κι αμέσως ακολούθησε η μετάφραση του στ’ αγγλικά. Κι ενώ διαρκούσε ακόμη ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, αλλεπάλληλες εκδόσεις του “Μικρού πρίγκιπα” κυκλοφορούσαν γαλλικά στην Ελβετία, τη Λατινική Αμερική, τη Β. Αφρική και το Λίβανο, αλλά και μεταφράσεις του σε πολλές γλώσσες. Ένα χρόνο αργότερα, την 31 Ιουλίου 1944, παραμονή ακριβώς της απελευθέρωσης της Γαλλίας, ο Σαιντ-Εξυπερύ, που εκτελούσε την έννατη πολεμική του αποστολή, ξέρει καλά, ενώ εξαφανίζεται με το αεροπλάνο του στ’ ανοιχτά της Κορσικής, κυνηγώντας γερμανικά καταδιωχτικά, πως ο μικρός του πρίγκηπας έγινε ήδη ένα σύμβολο, ένα φωτεινό σημείο. Έγινε ένα αστέρι συναντίληψης κι επικοινωνίας, όλων εκείνων, που πάνω από τον όλεθρο του πολέμου και τις χιτλερικές θηριωδίες, δεν έπαψαν να μένουν πιστοί στις αξίες του ανθρώπου, στο απαραβίαστο του εσωτερικού του κόσμου, στο δικαίωμα του ν’ αγωνίζεται για να δώσει ένα νόημα στη ζωή, και για την ευτυχία του.”

Ακολούθως μπορείτε να δείτε ένα ανιμέισον του μικρού πρίγκιπα, που είχε προβληθεί από την τηλεόραση της βουλής.

https://www.youtube.com/watch?v=icIrzbxADys

Πηγές / Σύνδεσμοι:

Ανάλυση του έργου εδώ

Πληροφορίες Βικιπαίδεια

Θεατρική Παράσταση:

Το βιβλίο έχει διασκευαστεί σε θεατρικό έργο και έχει ανέβει σε διάφορες παραστάσεις. Φέτος βρήκαμε μία παράσταση – για πληροφορίες  εδώ και εδώ.

Φέτος για τα Χριστούγεννα ανεβάσαμε την παράσταση “Ο Εγωιστής Γίγαντας” πάνω στο γνωστό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ.

Το παραμύθι διασκευάστηκε για να αποφευχθούν οι μεταφυσικές παραδοχές του. Έτσι στο δικό μας μύθο, το παιδί που μπαίνει στον κήπο, είναι ένα παιδί που ήταν απομονωμένο από την ομάδα των συνομηλίκων.

Επίσης επιλέξαμε ο μύθος να τελειώνει με την αλλαγή του χαρακτήρα του γίγαντα και όχι με το φυσικό του τέλος, γιατί ο θάνατος είναι μία δύσκολη συναισθηματικά και νοητικά έννοια, η οποία θέλει ιδιαίτερη δουλειά για να προσεγγιστεί στο νηπιαγωγείο.

Ειδικά για την παράσταση γράφτηκαν στίχοι, πάνω σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.  Ένα δείγμα των στίχων είναι το ακόλουθο:

Μπήκανε τότε τα παιδιά στον έρημο τον κήπο
κι όλοι μαζί γκρεμίσανε του γίγαντα τον τοίχο
Η πινακίδα έγραφε ‘ο κήπος των θαυμάτων’
των ξένων, των ανήμπορων κι όλων των αδυνάτων

Εδώ τελειώνει ο μύθος μας, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια
ζήσανε όλοι τους καλά που λεν τα παραμύθια
κι έμεινα μόνος να γυρνώ στου κόσμου την αρένα
τα τείχη που χωρίζουνε, να ρίχνω ένα ένα

(στίχοι: Μ.Π.)

Όποια/ος συνάδελφος επιθυμεί να έχει πρόσβαση στη διασκευή και τους στίχους, είναι αναρτημένα στην προσωπική μου σελίδα, εδώ.

Σύνδεσμοι:

Ενδεικτικές Εκδόσεις: 1, 2, 3, 4

Το παραμύθι εκδόθηκε για πρώτη φορά στη συλλογή “Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας και άλλοι μύθοι” (The Happy Prince and Other Tales). Περισσότερα στοιχεία για τη συλλογή μπορείτε να βρείτε εδώ

Σημείωση:

Οι ζωγραφιές που συνοδεύουν το άρθρο μας είναι της αγαπημένης μας εικονογράφου Lisbeth Zwerger, από μία παλιά έκδοση (1984) του παραμυθιού των εκδόσεων Άμμος, που δυστυχώς είναι εξαντλημένη.

Σχετικό άρθρο:

“Ο εγωιστής γίγαντας, του Όσκαρ Ουάιλντ“

Ο συγγραφέας του θεατρικού έργου που θα παίξουμε τα Χριστούγεννα, Ευγένιος Τριβιζάς, γεννήθηκε στην πόλη μας, την Αθήνα, το 1946 (δηλαδή σήμερα είναι 65 χρονών). Σπούδασε στο πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια και σήμερα είναι ο ίδιος καθηγητής στο πανεπιστήμιο, στην πόλη Ρέντιγκ (Reading) που βρίσκεται στην Αγγλία.

Άρχισε να γράφει ιστορίες από τότε που ήταν παιδί, και μέχρι σήμερα έχει γράψει περίπου 150 βιβλία (μυθιστορήματα, παραμύθια, θεατρικά έργα, αλφαβητάρια, διηγήματα, κόμικς, εκπαιδευτικά βιβλία). Είναι γνωστός παραμυθάς σε όλο τον κόσμο και τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

Γιατί άραγε να έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο;  

Οι ιστορίες που γράφει έχουν χιούμορ:

α) γιατί περιγράφουν κωμικές καταστάσεις (π.χ. όταν ένας γάιδαρος αγανακτεί από την συμπεριφορά μιας κακιάς μάγισσας που τον έχει για υπηρέτη, δίνει μια κλοτσιά στη μάγισσα και εκείνη, αφού κάνει πολλές τούμπες στον αέρα, προσγειώνεται και σφηνώνει ανάποδα σε μια καμινάδα) και

β) γιατί ο Τριβιζάς παίζει με τις λέξεις: αναζητάει τις πιο περίεργες και πιο αστείες λέξεις και πολλές φορές φτιάχνει (πλάθει) δικές του λέξεις (π.χ. κακαμαράκια).

Οι ιστορίες του έχουν και πλούσια φαντασία. Στα παραμύθια του όλα μπορούν να συμβούν, τίποτε δεν είναι αδύνατο (π.χ. ο καλός μπορεί να γίνει κακός, και ο κακός καλός, όπως ο Ρούνι Ρούνι και τα τρία μικρά λυκάκια)

Τέλος οι ιστορίες του μιλούν για τη ζωή μας, και για αυτό δεν τελειώνουν όταν κλείσουμε το βιβλίο. Είναι η αφορμή για να σκεφτούμε και να συζητήσουμε τι θα κάναμε εμείς εάν ήμασταν στη θέση των ηρώων.  

Όπως είδαμε ο Τριβιζάς άρχισε να γράφει παραμύθια από τότε που ήταν παιδί. Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε κι εσείς να γράψετε ένα δικό σας παραμύθι. Τι περιμένετε λοιπόν; Ξεκινήστε!

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν …»

Καλή συγγραφή!

Διαβάστε περισσότερα για τον Τριβιζά:

http://www.greece2001.gr/writers/EvgeniosTribizas.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%B6%CE%AC%CF%82

Μιλάμε για τον ήλιο, τα αστέρια, τη σελήνη. Κι όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσο πιο έκθαμβοι μένουμε από την ομορφιά τους. Οι μέρες μας γίνονται πιο φωτεινές κι οι νύχτες μας, αυτές οι έναστρες νύχτες, στιγμή δεν παύουν να μας μαγεύουν.

Σκεφτήκαμε λοιπόν, τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, να παίξουμε ένα θεατρικό που θα αφορούσε στο θέμα μας, δίνοντάς του μια νέα διάσταση. Έτσι επιλέξαμε το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά : «Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι»

Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα ένας μικρός ποντικός, ξαπλωμένος πάνω στο πράσινο χορτάρι, κοιτούσε τον έναστρο ουρανό. Πόσο όμορφα ήταν τα αστέρια!

«Τι ωραία που θα ήταν να μπορούσα να αγγίξω ένα αστεράκι» σκέφτηκε.

Και τι δεν έκανε το ποντικάκι μας για να αγγίξει ένα αστεράκι. Σκαρφάλωσε σε φράχτες και καμπαναριά, σε κουρτίνες και κουρτινόξυλα, σε σκούπες και σε σκουπόξυλα… Τίποτε!

Όμως το ποντικάκι δεν τα παρατούσε. Η κάθε αποτυχία το έκανε πιο δυνατό.

Έτσι πέρασε ο καιρός και έφτασαν τα Χριστούγεννα. Στο σπίτι στόλισαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και τότε το είδε! Το αστεράκι του ήταν στην κορυφή του δέντρου, πιο φωτεινό από ποτέ!

Τι θα γίνει άραγε; Θα καταφέρει ο ποντικός μας να αγγίξει ένα αστέρι; Σας προσκαλούμε να δείτε τη συνέχεια επί της σκηνής μας, στη διασκευασμένη εκδοχή της ιστορίας που ανεβάζουμε φέτος στο νηπιαγωγείο μας.

Το παραμύθι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, με εικονογράφηση του Στέφεν Γουέστ (Stephen West).

Συγγραφέας: Ντέιβιτ ΜακΚι (David McKee)

Μετάφραση: Αθηνά Ανδρουτσοπούλου

Όλοι οι ελέφαντες είναι γκρι. Ο Έλμερ όμως γεννιέται διαφορετικός: είναι πολύχρωμος! Αυτό το χαρακτηριστικό του τον κάνει να αισθάνεται άσχημα, γιατί όλοι τον αντιμετωπίζουν ως ‘διαφορετικό’. Έτσι ο Έλμερ αποφασίζει να αλλάξει την εμφάνισή του. Κυλιέται στη λάσπη και γίνεται γκρι, όμοιος με τα άλλα ελεφαντάκια. Έρχεται όμως η βροχή και παίρνει τη λάσπη – ο Έλμερ ξαναγίνεται όπως ήταν, και τα άλλα ελεφαντάκια χαίρονται που βλέπουν και πάλι τα υπέροχα χρώματά του.

Ένα πολύ όμορφο παραμύθι που αναφέρεται στην ομορφιά της ‘διαφοράς’.

Τα ερωτήματα που θέτει το παραμύθι:

Πώς ένιωθε ο Έλμερ και γιατί θέλησε να αλλάξει το τόσο όμορφο δέρμα του; Αν εσύ ήσουν ο Έλμερ πώς θα ένιωθες και τι θα έκανες; Εάν ο Έλμερ ήταν φίλος σου τι θα έκανες;

Πόσο ανοιχτοί είμαστε να αποδεχθούμε τη διαφορά – τον διαφορετικό;

Είναι η διαφορά μας μειονέκτημα ή πλούτος; Πώς θα ήταν ένας κόσμος από ανθρώπους που είναι όμοιοι μεταξύ τους; Μπορούμε να βρούμε δύο όμοιους ανθρώπους; Συναντάμε κάπου στη φύση την ομοιότητα;

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

Σύνδεσμος:

“Παιδικά Βιβλία, Βλέποντας τον κόσμο με διαφορετικά μάτια” 

http://diaforetikotita.gr/

“Η Χαμένη Κούκλα” – Αλφόνσο Σάστρε

Η ιστορία μιας κούκλας που τη διεκδικούν δύο κορίτσια, η Λολίτα και η Πάκα. Η μία θέλει να την έχει ως απόκτημα, η άλλη θέλει να την προσέχει.

Σε ποιόν ανήκουν τελικά τα πράγματα; Σε αυτόν που τα έχει (που είναι ο ιδιοκτήτης τους) ή σε εκείνον που τα προσέχει και τα αγαπάει;

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ένα παραμύθι βασισμένο στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο Κύκλος με την Κιμωλία», που αφορά στο δίκαιο και την ιδιοκτησία.

Σύνδεσμοι:

• http://www.dipetheba.gr/kinetic/index.php?option=com_content&view=article&id=15&Itemid=175
• http://www.xiakifoni.gr/articles.aspx?ArticleID=6259
• ‘Ο κύκλος με την κιμωλία’ από το αρχείο του Εθνικού θεάτρου: http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=329

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν πανέμορφο κήπο, ζούσε ένας Γίγαντας, ένας Εγωιστής γίγαντας! Ο Γίγαντας ήταν τόσο εγωιστής που δεν επέτρεπε σε κανένα παιδί να παίξει στον κήπο του.

Τα παιδιά έπαιζαν στο δρόμο και σαν φυλακισμένα στο τσιμέντο του πεζοδρομίου, κοιτούσαν τον κήπο μέσα από τα σίδερα του φράχτη. Αλλά και τα λουλούδια και τα δένδρα του κήπου δεν άκουγαν φωνή, κανένα παιδί δε σκαρφάλωνε στα κλαδιά τους, ούτε έπαιζαν κυνηγητό γύρω από τον κορμό τους  – ήτανε φυλακισμένα μέσα στον κήπο.

Πέρασε το φθινόπωρο, ήρθε ο χειμώνας και στρώθηκε για τα καλά στον κήπο και δεν έλεγε να φύγει. Γιατί να φύγει; Πού θα έβρισκε καλύτερα; Πού θα έβρισκε πιο κρύο κήπο; Πού θα έβρισκε άνθρωπο με τέτοια κρύα καρδιά σαν τον Γίγαντα που δεν ήξερε να μοιράζεται και να αγαπάει;

Και μαζί με το χειμώνα ήρθε και η μοναξιά και έπλεξε τα δίχτυα της.

Πόσο θα αντέξει ο Γίγαντας; Ποιος θα νικήσει στην πάλη μεταξύ του εγωισμού και της μοναξιάς;

«Ο Εγωιστής Γίγαντας» είναι το παραμύθι που έγραψε ο μεγάλος συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ για τα παιδιά του.  

Πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ από το φωτογράφο Ναπ. Σαρονι (Nap. Sarony)

Τα παιδειά του Όσκαρ Ουάιλντ

Κυκλοφορεί στα ελληνικά σε πολλές εκδόσεις (ακολούθως έχουμε σε σύνδεσμο κάποιες από αυτές).

Σύνδεσμοι:

http://www.metaixmio.gr/products/1752–.aspx

http://www.kedros.gr/product_info.php?products_id=2679

http://www.minoas.gr/14003.minoas

http://www.kastaniotis.com/book/960-03-2324-0

“ΦΡΙΚΑΝΤΕΛΑ, Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΣΕ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ”

Συγγραφέας: ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ

Εικονογράφηση: Κοντούρης Μιχάλης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Τα Χριστούγεννα του 2008, ανεβάσαμε στο 14^ο Νηπιαγωγείο Αθηνών, την «Φρικαντέλα» του Τριβιζά.

Το κείμενο της παράστασης θα το βρείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο:

http://mikres-ores.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

14ο Νηπιαγωγείο Αθηνών – Χριστουγεννιάτικη παράσταση

Ακολουθεί το κείμενο της παράστασης που ανεβάσαμε στο Νηπιαγωγείο μας – Χριστούγεννα 2009

Η ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΊΑ και οι ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ

Ένα παραμύθι των αδελφών Κατσιμίχα

http://www.youtube.com/watch?v=X8-SKSfT4qg

Προσαρμογή κειμένου: Μάγδα Παπαδάκη

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια πολιτεία,

Απ’ όλες εξεχώριζε σ’ ολόκληρη τη χώρα

Μια πολιτεία όμορφη μα πάντα λυπημένη

Οι άνθρωποι αγέλαστοι κακοί και μουτρωμένοι

Δεν ξέρανε χαμόγελο και αγάπη τι σημαίνει

Της βγήκε και το όνομα: ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΊΑ

Την πολιτεία αυτή διάλεξαν να επισκεφτούν φέτος οι καλικάντζαροι

Μα ποιοι είναι οι καλικάντζαροι;

ΧΑ!!! Οι καλικάντζαροι είναι κάτι μικρά πλασματάκια, γελαστά και χαρούμενα, τρελά και σκανταλιάρικα, που ζούνε στο κέντρο της γης.

Και ποια είναι η μοίρα τους; Όλη τη χρονιά κόβουν το δέντρο της γης!

Όταν έρθουν τα Χριστούγεννα βγαίνουν στη γη και κάνουν χίλιες τρέλες.

Όταν πάλι περάσουν τα Χριστούγεννα, κατεβαίνουν στο κέντρο της Γης αλλά εκεί, ΤΙ ΝΑ ΔΟΥΝ (!!!), ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥΣ (!!!) το δέντρο της γης έχει θρέψει!!! Κι άιντε πάλι την πριόνα απ’ την αρχή, κι άιντε πάλι οι «μαύροι»…

Ποιον όμως να βγουν να πειράξουν φέτος οι καλικάντζαροι; Τους βρήκαν όλους μαζεμένους στην Αγέλαστη Πολιτεία

Την παραμονή λοιπόν των Χριστουγέννων, πέταξαν τα πριόνια, καβάλησαν τις άσπρες χήνες τους και ξεκίνησαν για τον επάνω κόσμο…

Νύχτα, σκοτάδι, η πράσινη κοιλάδα κάτασπρη απ’ το χιόνι, κάτασπρη και η αγέλαστη πολιτεία. Σε μια πλαγιά, σ’ ένα ξέφωτο του δάσους έκαιγε μεγάλη φωτιά. Πάνω στη φωτιά ένα μαύρο στρογγυλό τσουκάλι, και μέσα στο τσουκάλι έβραζε σιγά σιγά … το μαγικό βοτάνι. Οι καλικάντζαροι κάτι ετοίμαζαν, πήγαιναν ερχόντουσαν, πήγαιναν ερχόντουσαν, και τραγουδούσανε…

Όσο πέρναγε η ώρα, το ξέφωτο γέμιζε καλικάντζαρους. Στρατός ολόκληρος από καλικάντζαρους, έρχονταν συνεχώς καινούριοι πάνω στις άσπρες χήνες τους. Στρατός ολόκληρος από καλικάντζαρους χόρευαν γύρω από τη φωτιά. Κι ο αρχηγός τους, ο Μανδρακούλος, συντόνιζε τη φάση.

Στην αγέλαστη πολιτεία οι άνθρωποι … μακριά νυχτωμένοι! Κανένας δεν πήρε χαμπάρι τους καλικάντζαρους. Μόνο τα παιδιά από τα ανοιχτά παράθυρά τους, είδανε στον ουρανό τις άσπρες χήνες και κατάλαβαν πως κάτι τρέχει. Ανέβηκαν λοιπόν στις άσπρες χήνες και πέταξαν προς το ξέφωτο (ενώ αφηγείται μοιράζει χήνες)

Κι όταν έφτασαν τα παιδιά στο ξέφωτο ο Μανδρακούλος, έδωσε το σύνθημα για το μεγάλο γλέντι! (μόλις το πει μαζεύει χήνες)

Όμως η ώρα περνούσε και το βοτάνι έβραζε. Κάποια στιγμή το ξέφωτο άναψε σαν χρυσάφι. Η ώρα είχε φτάσει. Τότε οι καλικάντζαροι είπαν τα τελευταία μαγικά τους λόγια…

Βοτάνι βοτανάκι εννιά φορές να βράσεις

να γίνεις συννεφάκι στον ουρανό να φτάσεις

Επάνω από την πόλη να πας και να σταθείς

και πριν να ξημερώσει βροχούλα να γενείς

Ένα μαγικό σύννεφο σηκώθηκε από το ξέφωτο και πήγε και στάθηκε πάνω από την πόλη. Και το σύννεφο έγινε πολύχρωμη βροχή, και η βροχή πέρασε μέσα από τα κεραμίδια και τις σκεπές, κύλισε από τους φεγγίτες και τις καμινάδες, τρύπωσε μέσα στα σπίτια και τις κάμαρες, κι έπεσε επάνω στους ανθρώπους, και τους μάγεψε, κι έγιναν γελαστοί, και χαρούμενοι. Ναι! Τα πάνω ήρθαν κάτω! Κι έπιασαν όλοι το χορό! Χαμός στο ίσωμα!!!

Σιγά σιγά άρχισε να ξημερώνει. Οι άνθρωποι, ζαλισμένοι απ’ τον τρελό χορό, έγειραν κι αποκοιμήθηκαν. Οι καλικάντζαροι άρχισαν να μαζεύουν άρον άρον τα πράγματά τους για να φύγουν. Γιατί έτσι και τους πιάνανε… αλίμονό τους!!!

Την άλλη μέρα, χιόνιζε πάνω απ’ τον σιωπηλό κόσμο, χιόνιζε στις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων. Στην αγέλαστη πολιτεία οι Άνθρωποι δεν θυμόντουσαν τίποτε. Κάποιοι περαστικοί που τους είχαν δει την προηγούμενη νύχτα να χορεύουν, διέδωσαν πως στην αγέλαστη πολιτεία… κάηκε το πελεκούδι!!!!

Μα δε βαριέσαι, δεν αλλάζουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι, δεν αλλάζει σε μια νύχτα ο κόσμος!!!

Εμείς για αυτά δεν είμαστε, τ’ αφτί μας δεν ιδρώνει,

εδώ τσαλίμια και γιορτές και τρέλες δεν σηκώνει.

Οι ξένοι ονειρευτήκανε, και λένε παραμύθια,

κι αν τύχει και τους πιάσουμε, θα κλάψουνε στ’ αλήθεια

Εσύ να πάψεις δάσκαλε και να μην επιμένεις

και στα παιδιά άλλη φορά τραγούδια μη μαθαίνεις.

Εσένα σε επήραμε να μάθεις στα παιδιά μας

να γράφουν να διαβάζουνε να ‘ρθουν στα βήματά μας

κι όχι τραγούδια να τους λες και χαζοπαραμύθια

βοτάνια καλικάντζαρους και τέτοια κολοκύθια!

Αλλά εμείς τους είδαμε ο δάσκαλος δεν φταίει,

ορίστε τον εκάνατε τον άνθρωπο να κλαίει.

Έχουν αφτάρες και μαλλιά και ξέρουν τραγουδάκια,

πετάνε με τις χήνες τους σαν αεροπλανάκι.

Έχουνε κι έναν αρχηγό που μοιάζει σαν μπαούλο,

να ζήσεις Μανδρακούλο μας, να ζήσεις Μανδρακούλο

Κύλισε ο καιρός σιγά σιγά ο καιρός σαν το ροδάνι του μύλου που ποτέ δεν σταματάει, και το περίεργο όνειρο ξεχάστηκε. Κανείς δεν ξαναμίλησε πια για αυτό στην Αγέλαστη Πολιτεία

Όμως που και που τα πρωινά, όταν ο ήλιος έλαμπε ζεστός και τα παιδιά παίζανε στην αυλή του σχολείου, ο γέρο δάσκαλος τα άκουγε ξαφνιασμένος, να τραγουδούν και να χορεύουνε κάτι παράξενα τραγούδια. Κι όποτε εκείνα πιασμένα σε κύκλους τραγουδούσαν, ο ουρανός ψηλά γέμιζε άσπρες χήνες. Χόρευαν και τραγουδούσαν τα παιδιά, κι αντιλαλούσε απ’ τις φωνές όλη η πράσινη κοιλάδα, κι αντιλαλούσε γλυκά απ’ τα γέλια τους όλη… η Αγέλαστη Πολιτεία!!!