- Είμαι μία τελεία.
- Κι εγώ μία καμπύλη.
- Κι αν τεντωθώ θα γίνω ευθεία.
- Κι αν σε αγγίξω θα ενωθούμε …
Και κάπως έτσι, η τελεία έγινε καμπύλη και μαζί έγραψαν το παρακάτω τραγούδι, το οποίο αποτέλεσε αφόρμηση στα παιδιά ώστε να συζητήσουμε για τις γραμμές, οι οποίες όταν ενώνονται αλλάζουν σχήματα και γίνονται ακόμη και ένας ολόκληρος κύκλος, δηλαδή ομάδα. Όλα αυτά μας οδήγησαν να παίξουμε διάφορα παιχνίδια τόσο με τις γραμμές όσο και με το αρχικό γράμμα του ονόματός μας, το οποίο στο τέλος το δημιουργήσαμε με το σώμα μας. Με το σώμα μας επίσης δημιουργήσαμε την τελεία την καμπύλη, το ζικ – ζακ, τον κύκλο, καταλήγοντας στη σπείρα. Όλα αυτά τα γραμμα(το)μπερδέματα τα αποτυπώσαμε και σε ένα χαρτί, δημιουργώντας ένα μικρό έργο τέχνης με τον μοναδικό δικό μας τρόπο, όπως επίσης, παίξαμε και με τα ξυλάκια και με το ρομποτάκι μας.
Το τραγούδι μας:
«Από τελεία, σε καμπύλη κι από καμπύλη μια στροφή, γινόμαστε όλοι μια ομάδα, μια ομάδα δυνατή! Κι αν κι αρχίζει αυτή η χρόνια και το τμήμα μας μάς χαιρετά, μας κάνει δώρο την Αγάπη που ποτέ της δεν ξεχνά! Πόσα θα ζήσουμε αυτή τη χρονιά και όλα θα γίνουν πιο δυνατά! Να, να, να, να, να, να, να».
Έτσι, η Τέχνη ήρθε να ενώσει την Μάθηση και στο τέλος να περάσει η Γνώση με έναν τρυφερό τρόπο στη συνείδηση του κάθε παιδιού, προκαλώντας το και ενδυναμώνοντάς το.





