Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Οι κατήγοροι του Νέου Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευτικά, τις τελευταίες ημέρες, έχουν επιδοθεί σ’ ένα ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον του «εχθρού», «εχθρού» που κατ’ αυτούς δεν είναι άλλος από το ίδιο το ΝΠΣ, το οποίο προσπαθεί να αλώσει τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Παραπλανούν και πανικοβάλλουν συνειδήσεις όχι μόνο εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών αλλά και κάθε ανυποψίαστου Έλληνα πολίτη που με ενδιαφέρον παρακολουθεί όσα συμβαίνουν γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών. Βιάζονται οι κατήγοροι να κρίνουν το ΝΠΣ χωρίς καλά – καλά αυτό στεριώσει και ζυμωθεί στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη. «Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία», βλέπω να κουνάει το δάχτυλό του από μακριά ο Αλεξανδρινός ποιητής Κ. Π. Καβάφης.

ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ, «Η φωτιά»· 1979, τέμπερα, σινική.

«Ο Σιλουανός με την προσευχή και τη μαρτυρία του είναι, όπως αποδεικνύει η εμπειρία, το προζύμι για την καλλιέργεια της συνάντησης και της κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ακολουθώντας τον, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, στην οδό που μας προτείνει – οδός ταπείνωσης, κένωσης και μετάνοιας, προσανατολισμένη στην αγάπη προς τους εχθρούς – οδηγούμαστε στην υπέρβαση των κάθε είδους διαφορών – ομολογιακών, μορφωτικών, ατομικών. Πρόκειται για ένα εσωτερικό πέρασμα προς τη μεταμόρφωση της καρδιάς. Έχοντας τον στάρετς ως φάρο, μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα άλλο δρόμο προς την ενότητα των χριστιανών: τον δρόμο της οικουμενικής διάστασης της αγιότητας, χωρίς τον οποίο η λεγόμενη “οικουμενική κίνηση” (που ήδη περνά κρίση) είναι καταδικασμένη να βαλτώσει».

π. ΜΑΞΙΜΟΣ ΕΓΚΕΡ, (2009), Κράτα το νου στον Άδη… Ο Άγιος Σιλουανός και η ελπίδα της Βασιλείας, μτφρ. Σοφία Χατζή, επιμέλεια κειμένου Γιώργος Μπάρλας, επιμέλεια έκδοσης Βασίλης Αργυριάδης, Αθήνα: Εν Πλω, σσ. 10-11.