Θεο-Log-in στην Πελοπόννησο και Δυτική Ελλάδα.

Πραγματοποιήθηκε στις 22/1/2020 στους χώρους του 6ου ΓΕΛ Πατρών η επιμορφωτική τρίωρη συνάντηση των Θεολόγων εκπαιδευτικών οι οποίοι διδάσκουν στις σχολικές μονάδες της πόλεως των Πατρών. Η συμμετοχή των θεολόγων ήταν καθολική και η συνάντηση διεξήχθη σε άψογο συναδελφικό και παιδαγωγικό κλίμα. Οι θεματικές ενότητες αφορούσαν:
1. Την αποτελεσματική διαχείριση της σχολικής τάξης και
2. την εκπαιδευτική αξιοποίηση των ΤΠΕ στη διδακτική πράξη.
Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Αντωνάκο Νικόλαο, Διευθυντή του 6ου ΓΕΛ Πατρών, για την ολόθερμη φιλοξενία, την υποδοχή και τα κεράσματα προς τους εκπαιδευτικούς ΠΕ01. Παράλληλα ευχαριστούμε τον κ. Αργυρόπουλο Νικόλαο, Φιλόλογο, επιμορφωτή Β’ Επιπέδου ΤΠΕ, για τις εισηγήσεις και το υλικό που μας διέθεσε από το Φωτόδεντρο, καθώς αποτελεί αποκλειστικά δική του κοπιώδη εργασία πολλών ετών, η οποία βρίσκεται αναρτημένη στο αποθετήριο του Φωτόδεντρου. Ανανεώνουμε το ραντεβού για το εγγύς μέλλον προκειμένου, σε συνεργασία, να συνδράμουμε κατά το δυνατόν στην βελτιστοποίηση της ποιότητας του παρεχόμενου διδακτικού έργου από τους Θεολόγους μας μέσα στις τάξεις.

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2020, η επιμορφωτική ημερίδα των Θεολόγων εκπαιδευτικών οι οποίοι διδάσκουν στις σχολικές μονάδες της περιοχής Κυπαρισσίας, Φιλιατρών, Πύλου, Θουρίας, Δωρίου και πλησίον. Η επιμόρφωση έλαβε χώρα στο 1ο Γυμνάσιο Φιλιατρών με τη συμμετοχή της κας Βασιλικής Αλεξοπούλου, Δρ. Φιλοσοφίας, Επιμορφώτριας Β’ Επιπέδου ΤΠΕ. Η συμμετοχή των Θεολόγων ήταν καθολική και τους ευχαριστούμε θερμά για την ανταλλαγή απόψεων και την εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με τα θέματα της ημερίδας. Ευχαριστούμε παράλληλα την διεύθυνση του σχολείου για τη φιλοξενία.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το επόμενο διάστημα με εργαστήριο χρήσης των ΤΠΕ στη διδασκαλία του ΜτΘ.

Διαβιβαστικό επιμορφωτική συνάντησης Θεολόγων Μεσσηνίας Β΄_signed

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) τις αποφάσεις του τέως υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Γαβρόγλου με τις οποίες καθορίσθηκαν τα προγράμματα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Ειδικότερα,
σύμφωνα με ανακοίνωση του ΣτΕ (Παρασκευή, 20/09/2019) , με τις υπ΄ αριθμ. 1749 – 1752/2019 αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (προεδρεύων ο αντιπρόεδρος Αθανάσιος Ράντος και εισηγήτρια η Σύμβουλος Επικρατείας Παρασκευή Μπραΐμη) ακυρώθηκαν οι 101470/Δ2/16.6.2017 και 99058/Δ2/13.6.2017 αποφάσεις του υπουργού Παιδείας.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣτΕ, ακυρώθηκαν οι 101470/Δ2/16.6.2017 και 99058/Δ2/13.6.2017 αποφάσεις του υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, με τις οποίες καθορίστηκαν τα προγράμματα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών αφενός του δημοτικού και του γυμνασίου και αφετέρου του λυκείου.
Ειδικότερα, σε σχέση με τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, η Ολομέλεια του Δικαστηρίου έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι πρέπει να επιδιώκεται η ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης και ότι το μάθημα αυτό απευθύνεται αποκλειστικά στους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές.
Εξάλλου, σύμφωνα με το ΣτΕ, οι ετερόδοξοι, αλλόθρησκοι ή άθεοι μαθητές έχουν δικαίωμα πλήρους απαλλαγής από το μάθημα με την υποβολή σχετικής δήλωσης, η οποία θα μπορούσε να γίνει με μόνη την επίκληση λόγων θρησκευτικής συνείδησης. Η δε Πολιτεία οφείλει, εφόσον συγκεντρώνεται ικανός αριθμός μαθητών που απαλλάσσονται, να προβλέψει τη διδασκαλία ισότιμου μαθήματος προκειμένου να αποτραπεί ο κίνδυνος «ελεύθερης ώρας». Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, τα επίδικα προγράμματα σπουδών, όπως προκύπτει από τους σκοπούς και το περιεχόμενό τους, δεν αποβλέπουν στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των ορθόδοξων μαθητών, διότι τα μεν προγράμματα του δημοτικού και του γυμνασίου δεν περιέχουν ολοκληρωμένη -και διακριτή έναντι άλλων δογμάτων και θρησκειών- διδασκαλία των δογμάτων, ηθικών αξιών και παραδόσεων της ορθόδοξης εκκλησίας, το δε πρόγραμμα του λυκείου είναι αποσυνδεδεμένο από τη διδασκαλία αυτή.
Αντιθέτως, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση είτε στην προβολή στοιχείων κοινών με τη διδασκαλία άλλων δογμάτων και θρησκειών (δημοτικό-γυμνάσιο) είτε στη διδασκαλία διαφόρων ηθικών και κοινωνικών ζητημάτων, τα οποία είτε είναι αντικείμενο κυρίως άλλων μαθημάτων (δημοτικό-γυμνάσιο) είτε είναι άσχετα ή και αντίθετα με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία (λύκειο).
Τελικά, κρίθηκε ότι τα επίδικα προγράμματα σπουδών έρχονται σε αντίθεση με τα άρθρα 16 παρ.2 και 13 παρ.1 του Συντάγματος, με το άρθρο 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ και με την Αρχή της Ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος, άρθρα 14 και 9 της ΕΣΔΑ).
Η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματική την αναγραφή του θρησκεύματος σε απολυτήρια και αποδεικτικά σπουδών Γυμνασίου και Λυκείου
Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, ακολουθώντας την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ακύρωσε τις αποφάσεις του τέως υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Γαβρόγλου του περασμένου έτους για την αναγραφή του θρησκεύματος στο απολυτήριο, τα αποδεικτικά σπουδών και τα πιστοποιητικά σπουδών του Γυμνασίου και του Γενικού Λυκείου (Δημοσίων και ιδιωτικών) κατά το μέρος που με αυτές προβλέφθηκε η αναγραφή του θρησκεύματος των μαθητών στο απολυτήριο, τα αποδεικτικά σπουδών και τα πιστοποιητικά σπουδών του Γυμνασίου αφ’ ενός και του Γενικού Λυκείου αφ’ ετέρου.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΣτΕ, οι υπουργικές αποφάσεις ακυρώθηκαν, καθώς κρίθηκε ότι η υποχρεωτική ή προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στα έγγραφα αυτά συνιστά παραβίαση του άρθρου 13 του Συντάγματος, του άρθρου 9 της ΕΣΔΑ, καθώς και διατάξεων της νομοθεσίας περί προστασίας προσωπικών δεδομένων (του ν. 2472/1997 και του Γενικού Κανονισμού 2016/679).
Αναλυτικότερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ (πρόεδρος η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και εισηγήτρια η Μαρλένα Τριπολιτσιώτη) με τις υπ΄ αριθμ. 1759-1760/2019 αποφάσεις της ακύρωσε τις 92091/Δ2/5.6.2018 και 92094/Δ2/5.6.2018 αποφάσεις του τέως υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Συγκεκριμένα, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωσή της, έκρινε τα εξής:
«α) Με το άρθρο 13 του Συντάγματος κατοχυρώνεται το ατομικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, το οποίο υπόκειται μόνο στους προβλεπόμενους από το ίδιο το Σύνταγμα περιορισμούς και περιλαμβάνει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης αφ’ ενός και την ελευθερία εκδήλωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων αφ’ ετέρου, καθιερώνεται δε και η θρησκευτική ισότητα.
Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα του ατόμου να μην αποκαλύπτει, είτε αμέσως είτε εμμέσως, το θρήσκευμα ή τις θρησκευτικές εν γένει πεποιθήσεις του, ενώ καμία κρατική Αρχή ή κρατικό όργανο δεν επιτρέπεται να αναζητούν το θρησκευτικό φρόνημα του ατόμου, πολύ δε περισσότερο να επιβάλλουν την εξωτερίκευση των εν λόγω πεποιθήσεων.
Συνεπώς, η αναγραφή του θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα, όπως εν προκειμένω το απολυτήριο, τα αποδεικτικά σπουδών και τα πιστοποιητικά σπουδών του γυμνασίου και του γενικού λυκείου (ή οι αστυνομικές ταυτότητες, όπως είχε, αντίστοιχα, κριθεί με τις αποφάσεις 2280-2286/2001 της Ολομέλειας του ΣτΕ), η οποία επιβάλλεται κατ’ αρχήν ως υποχρεωτική με τις προσβαλλόμενες αποφάσεις, συνιστά παραβίαση του άρθρου 13 του Συντάγματος.
β) Περαιτέρω, η αναγραφή του θρησκεύματος στα ως άνω έγγραφα συνιστά παραβίαση του άρθρου 13 του Συντάγματος, ακόμη και αν γίνεται με τη συγκατάθεση ή την πρωτοβουλία του μαθητή ή των γονέων του ή με την πρόβλεψη του σχετικού πεδίου στον τύπο του τίτλου, το οποίο μπορεί να παραμείνει κενό.
Και τούτο, διότι η θρησκευτική ελευθερία περιλαμβάνει μεν το δικαίωμα του καθενός να εκδηλώνει ανεμπόδιστα το θρήσκευμα ή τις θρησκευτικές εν γένει πεποιθήσεις του, αλλά δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα των ατόμων να εκδηλώνουν τις πεποιθήσεις αυτές με την αναγραφή τους, όταν το επιθυμούν, και σε δημόσια έγγραφα, όπως οι προαναφερόμενοι τίτλοι σπουδών, οι οποίοι συνιστούν αποδεικτικά της φοίτησης, της επίδοσης και της ολοκλήρωσης ενός σταδίου εκπαίδευσης των μαθητών (και μάλιστα επιδεικνύονται σε κάθε αρχή και υπηρεσία και σε οποιονδήποτε ιδιώτη για την πιστοποίηση των σπουδών και των γνώσεων του κατόχου τους σε όλη τη διάρκεια του μετέπειτα βίου του) και όχι αποδεικτικά μη συναφών πληροφοριών, όπως είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Η αντίθετη ερμηνεία θα είχε ως συνέπεια την προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας εκείνων των Ελλήνων που δεν θα επιθυμούσαν να εκδηλώσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με αυτόν τον τρόπο, αλλά θα αναγκάζονταν να τις αποκαλύψουν εμμέσως και οιονεί δημόσια, ενώ επιπλέον θα διαφοροποιούνταν παρά τη θέλησή τους από όσους ομολογούν τις εν λόγω πεποιθήσεις, αναιρώντας παράλληλα και τη θρησκευτική ουδετερότητα του Κράτους, όσον αφορά την άσκηση του παραπάνω δικαιώματος.
Πέραν τούτων, η αναγραφή του θρησκεύματος στο απολυτήριο και τους τίτλους σπουδών παρέχει και έδαφος ενδεχόμενων διακρίσεων, δυσμενών ή ευμενών, και ενέχει, συνεπώς, τον κίνδυνο προσβολής της θρησκευτικής ισότητας.
Τα ανωτέρω ισχύουν και για τους τίτλους σπουδών των ιδιωτικών σχολείων, οι οποίοι είναι ισότιμοι και έχουν ίδιο περιεχόμενο με τους αντίστοιχους τίτλους των δημόσιων σχολείων.
γ) Η αναγραφή του θρησκεύματος στο απολυτήριο και στους λοιπούς τίτλους και πιστοποιητικά, υποχρεωτική ή προαιρετική, παραβιάζει και τις διατάξεις του άρθρου 9 της ΕΣΔΑ, διότι δεν προκύπτει η ύπαρξη οποιουδήποτε λόγου που να καθιστά αναγκαία την αναγραφή του θρησκεύματος στα ως άνω έγγραφα, τα οποία, ενόψει και των ποικίλλων χρήσεών τους, δεν προορίζονται για την άσκηση του δικαιώματος εκδήλωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων καθενός. Εξάλλου, η τυχόν αναγραφή του θρησκεύματος στα έγγραφα αυτά ενέχει τον κίνδυνο διακριτικής μεταχείρισης των κατόχων τους στις σχέσεις τους με τη διοίκηση ή και στις επαγγελματικές τους σχέσεις, ενώ ακόμη και η προαιρετική αναγραφή ενέχει τον κίνδυνο θετικών ή αρνητικών διακρίσεων μεταξύ των προσώπων που θα επιλέξουν να εκδηλώσουν το θρήσκευμά τους και εκείνων που θα αφήσουν κενό ή θα θέσουν μία παύλα στο σχετικό πεδίο.
δ) Τέλος, σύμφωνα με τις οικείες διατάξεις του ν. 2472/1997 και ήδη του Κανονισμού 2016/679, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν δεδομένο προσωπικού χαρακτήρα, και μάλιστα ευαίσθητο. Τα δεδομένα αυτά, όπως εν προκειμένω οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, για να τύχουν νόμιμης επεξεργασίας, πρέπει να συλλέγονται κατά τρόπο θεμιτό και νόμιμο για καθορισμένους σαφείς και νόμιμους σκοπούς και να υφίστανται θεμιτή και νόμιμη επεξεργασία εν όψει των σκοπών αυτών, καθώς και να είναι συναφή, πρόσφορα και όχι περισσότερα από όσα κάθε φορά απαιτείται ενόψει των σκοπών της επεξεργασίας. Η καταχώριση του θρησκεύματος των μαθητών στο απολυτήριο, τα αποδεικτικά σπουδών και τα πιστοποιητικά σπουδών του γυμνασίου και του γενικού λυκείου, ανεξαρτήτως αν είναι υποχρεωτική ή προαιρετική, συνιστά μορφή επεξεργασίας δεδομένου προσωπικού χαρακτήρα που πρέπει να πληροί τις πιο πάνω προϋποθέσεις.
Όμως, εφόσον η αναγραφή αυτή παραβιάζει, κατά τα ανωτέρω, το άρθρο 13 παρ. 1 του Συντάγματος και τα άρθρα 9 και 14 της ΕΣΔΑ, οι προσβαλλόμενες αποφάσεις, με τις οποίες προβλέπεται επεξεργασία ευαίσθητου προσωπικού δεδομένου χωρίς να υπάρχει νόμιμος σκοπός, έρχεται σε αντίθεση με τις διατάξεις των άρθρων 2 περ. β, 4 παρ. 1 περ.α και β του ν. 2472/1997 και 5 παρ. 1 περ. α και β και 9 παρ. 1 του Κανονισμού 2016/679».
Παν. Τσιμπούκης, για το AΠΕ
ΤO YΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ:

«Θα επανεξετάσουμε το κανονιστικό πλαίσιο»
Σε μελέτη των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας και σε επανεξέταση του σχετικού κανονιστικού πλαισίου, που αφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών, θα προβεί το υπουργείο Παιδείας.

Αυτό ανέφερε το υπουργείο, μετά την ανακοίνωση των αποφάσεων, σήμερα, του ΣτΕ, η Ολομέλεια του οποίου έκρινε αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τις αποφάσεις του τέως υπουργού Παιδείας, Κωνσταντίνου Γαβρόγλου, με τις οποίες καθορίσθηκαν τα προγράμματα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών στο δημοτικού, το γυμνάσιο και το λύκειο.
Από πλευράς υπουργείου, επισημαίνεται ότι για τις όποιες ενέργειες γίνουν για την αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών, γνώμονας θα είναι η διασφάλιση της συμβατότητας των σχετικών ρυθμίσεων με τις συνταγματικές επιταγές.
Αναλυτικά, η ανακοίνωση του υπουργείου έχει ως εξής:
«Το υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων θα μελετήσει τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας προκειμένου ακολούθως να επανεξετάσει εξ’ αρχής το σχετικό κανονιστικό πλαίσιο, προβαίνοντας στις ενδεδειγμένες ενέργειες για την αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών και για την τροποποίηση της δήλωσης απαλλαγής από αυτό. Γνώμονάς μας, να διασφαλιστεί η συμβατότητα των σχετικών ρυθμίσεων με τις συνταγματικές επιταγές».
* Tηλεγράφημα ΑΠΕ

Η αφήγηση της Άλωσης από τον Φωτάκο και ο ιστορικός ρόλος του Κυνουριάτη Μανώλη Δούνια.
Αναδημοσίευση από ανάρτηση Ηλία Χαλκιά, Φιλολόγου
Η Τρίπολη γιορτάζει φέτος την 198η επέτειο της απελευθέρωσής της από τον οθωμανικό ζυγό. Το κορυφαίο αυτό γεγονός του 21 ήταν βέβαια συλλογικό επίτευγμα των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά η σύλληψη και εφαρμογή του σχεδίου που οδήγησε στην επιτυχία του στόχου αυτού έχει τη σφραγίδα της στρατηγικής ιδιοφυίας του θρυλικού Γέρου του Μοριά, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Αυτός διέκρινε ότι, αν δεν παρθεί το διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο της Πελοποννήσου, δεν θα ήταν δυνατή η απελευθέρωσή της, όσα περιφερειακά κάστρα του Μοριά κι αν καταλάμβαναν οι Έλληνες. Και παρά τις αντίθετες στο σχέδιό του απόψεις άλλων οπλαρχηγών, επέμεινε στο σχέδιό του και τελικά δικαιώθηκε απόλυτα. Ύστερα από ένα εξάμηνο πολιορκητικό κλοιό (Απρίλιος-Σεπτέμβριος 1821) και τις νικηφόρες μάχες στο Βαλτέτσι, στο Λεβίδι, στα Βέρβενα, Δραγούνι και Δολιανά, και στη Γράνα του Μύτικα, η Τριπολιτσά έπεσε ως ώριμος στρατηγικά καρπός στα χέρια των Ελλήνων πολεμιστών. Η επανάσταση στο Μοριά και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα είχε πλέον βάλει ισχυρές βάσεις για την επιβίωση και προοπτική της.
Αντί άλλης ιστορικής αναφοράς επιλέξαμε να παραθέσουμε τη φωνή ενός από τους έγκυρους Απομνημονευματογράφους του Αγώνα, του Υπασπιστή του Γέρου του Μοριά Φωτίου Χρυσανθόπουλου ή Φωτάκου(1798-1879). Με την αφήγησή του φωτίζονται αρκετά σημαντικές πτυχές του μεγάλου γεγονότος και μεταξύ αυτών ο κυρίαρχος ρόλος του Κυνουριάτη (από τον ιστορικό Πραστό) Μανώλη Δούνια και δύο συντρόφων του στην εκπόρθηση του τείχους της Τριπολιτσάς. Η αυθεντική του μαρτυρία αποκαθιστά την ιστορική σύγχυση σχετικά με τον φυσικό αυτουργό της κατάληψης της Πύλης του Αναπλιού το πρωί της 23ης Σεπτεμβρίου 1821, που οδήγησε στην απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Ήταν ο Μανώλης Δούνιας που με το καταδρομικό σχέδιό του κατέλαβε την πύλη αυτή και όχι ο κατά τα άλλα σπουδαίος αγωνιστής της Επανάστασης Παναγιώτης Κεφάλας, στον οποίο κάποιοι έχουν εσφαλμένα αποδώσει το γεγονός. Ας ακούσουμε τον Φωτάκο*:

«Τώρα θέλω διηγηθή τον τρόπον, πώς οι Έλληνες εμβήκαν έξαφνα εις την Τριπολιτσάν, χωρίς να ήναι προμελετημένον και μήτε να το γνωρίζουν οι μεγάλοι καπεταναίοι. Οι Τούρκοι είπαμεν είχαν προσκληθή από την Πέμπτην (22 Σεπτεμβρίου) δια την γενικήν συνέλευσιν. Άφησαν λοιπόν κατά την ώραν της συνελεύσεως και ταις τάπιαις του φρουρίου αφύλακταις και τα σπίτια τους ακόμη, και επροσηλώθησαν εις το αποτέλεσμα αυτής. Η Τριπολιτσά ήτον καθώς είπαμεν τειχογυρισμένη και είχε τάπιαις με κανόνια• εις του Ναυπλίου την Πόρταν ήτον μία μεγάλη Τάπια και έμπροσθεν αυτής της Τάπιας είναι εκκλησία Αγία Σωτήρα ονομαζομένη, και ως είκοσι χαλασμένα σπίτια, ονομαζόμενα Αρσενέκα. Εις αυτά τα χαλάσματα επήγαιναν οι Έλληνες συχνά και εμπορεύοντο με τους Τούρκους, οι οποίοι εκατοικούσαν επάνω εις την Τάπιαν, τους έδιδαν ψωμί καλό, σύκα, κρέας και έπερναν άρματα και άλλα πράγματα πολύτιμα. Οι αρχηγοί εγνώριζαν τούτο, αλλ’ επειδή οι περισσότεροι από τους στρατιώτας ήταν χωρίς άρματα, εκαμώνοντο ότι δεν τους έβλεπαν. Οι τοπτσίδες (πυροβολισταί) της Τάπιας αυτής Τούρκοι ήταν Αλβανοί και Ανατολίται αδιαβόλευτοι, συχνά ανταμώνοντο με τον Εμμανουήλ Δούνια Τσάκωνα, και με τους Σπετσιώτας Αυραντίνην και Γκίκαν Ρουμάνην συνταχνήτας των, επειδή εγνώριζαν καλά να ρίπτουν τα κανόνια• αυτοί οι τρεις εγνώριζαν την γλώσσαν των και εμπιστεύοντο αναμεταξύ των• επήγαιναν συχνά εκεί και τους ανέβαζαν εις την τάπιαν, εκρέμαγαν δηλαδή ένα σχοινί δεμένον από ένα κανόνι και από αυτό επιάνοντο και ανεβοκατέβαιναν εις την Τάπιαν.
Την ημέραν δε της συνελεύσεως, ότε έλειπαν οι αξιωματικοί, ανέβηκαν και άλλοι Έλληνες εις την Τάπιαν με σχοινία, τα οποία είχαν φέρει μαζί τους μιμούμενοι τον Αυραντίνην, όπου ανέβαινε με το σχοινί και τα έδεσαν από άλλα κανόνια. Ήλθαν και άλλοι πολλοί εις τα χαλάσματα τα οποία ήταν απέξω. Αυτοί τότε συνενοήθησαν με τους μέσα, και επειδή η Πόρτα του Ναυπλίου ήτον κοντά την άνοιξαν και εμβήκαν μέσα άλλοι Έλληνες Τσάκωνες και όσοι ήταν εκεί απέξω Αγιοπετρίται. Καθώς δε τους είδαν και οι άλλοι Αγιοπετρίται από το ταμπούρι τους ότι οι εδικοί τους εμβήκαν μέσα άρπαξαν και αυτοί τας σημαίας και επήγαν έξω από το φρούριον και εμβήκαν με τους αρχηγούς των από του Σεραγιού την Πόρταν, την οποίαν είχαν ανοίξει οι σύντροφοί τους• ο δε Αυραντίνης από την Τάπιαν, αφού την επήραν, εγύρισε τα κανόνια και εβάρει το Σεράγι.
Συγχρόνως, αφού από το ταμπούρι του τους είδεν ο Κεφάλας και ο Παππατζώνης, έτρεξαν και αυτοί και εμβήκαν από του Μυστρά την πόρτα. Αμέσως και ο Δημήτριος Δελιγιάννης από του Ματζαγρά, όπου ήτον, εμβήκε και αυτός από του Σεραγιού την Πόρταν. Πανταχόθεν άνοιξεν ο πόλεμος, όσοι έμβαιναν άνοιγαν ταις Πόρταις• αλλ’ οι περισσότεροι έμβαιναν από τα τείχη, όπου δεν έβλεπαν αντίστασιν.
Οι Τούρκοι ειδοποιήθησαν, εν ώ ήτον ακόμη εις την συνέλευσιν, ότι οι Έλληνες εμβήκαν, έτρεξεν ο καθένας εις το σπίτι του, δια να σώσει την φαμιλία του και τα πράγματά του και καμμίαν προσοχήν δεν έδωσαν, διά να εμποδίσουν το έμβασμα των στρατιωτών. Οι Έλληνες έπειτα επροχώρησαν, επήραν όλαις ταις Τάπιαις και τα δυνατά σπίτια, και μερικοί μόνον Τούρκοι επρόφθασαν και εκλείσθησαν εις τινα σπίτια δυνατά και εις την μεγάλην Τάπιαν.
Η σφαγή άρχισε εις όλα τα μέρη της πόλεως, το τουφέκι εδούλευε πανταχού και ανηλεώς κατά τρεις ολοκλήρους ημέρας εσκοτώνοντο πάσης ηλικίας άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανήλικα. Οι Έλληνες εδώ εξεδικήθησαν δι’ όσα τόσους χρόνους είχαμεν πάθει από τους τυράννους μας. Πολλοί δε Τούρκοι, όπου εκλείσθησαν εις τα σπίτια των, επροτίμησαν και εκάησαν μέσα εις αυτά με ταις φαμιλίαις των παρά να παραδοθούν εις τους δούλους των.
Πολλοί Καπεταναίοι και άλλοι Έλληνες από φιλανθρωπίαν ήθελαν να σώσουν κανένα Τούρκον, αλλά άλλος Έλλην, του οποίου ο Τούρκος την γυναίκα, το παιδί ή και αυτόν τον ίδιον είχε κατά διαφόρους τρόπους ατιμάσει, τυραγνήσει και αδικήσει, άμα έβλεπε τον εχθρόν του του άναπτε από πίσω την πιστόλαν ή το τουφέκι του• όσοι ήθελαν να σώσουν Τούρκους και να κάμουν καλόν έτρεχαν κίνδυνον• διότι πολλάκις το βόλι επέρνα τον Τούρκον και εφόνευε και τον Έλληνα, ο οποίος ήθελε να του σώση την ζωήν• και ούτω τους άφιναν εις την διάκρισίν των. Δεν ήτον κανένας Τούρκος, ο οποίος να μην είχε δύο και τρεις εχθρούς• διότι ποτέ τους δεν εσυλλογίσθησαν ότι θα σηκωθούν οι ραγιάδες των και θα ζητήσουν την ελευθερία τους• το δε κακόν έξαφνα τους ήρθε εις το κεφάλι τους.
Δεν τους εσκότωναν λοιπόν από ωμότητα οι Έλληνες τους Τούρκους, καθώς η πολιτισμένη Ευρώπη μας εκατηγόρησεν, ούτε δια κανένα άλλον σκοπόν, καθώς είδαμεν, αλλά από δικαίαν εκδίκησιν, την οποίαν έτρεφαν εναντίον τους• εν ώ τους καλούς Τούρκους, όσοι πρότεροννδεν τους εκακομεταχειρίζοντο, τους επήραν μαζί τους και τους επεριποιήθησαν όσον καλλίτερα ημπορούσαν, τους είχαν ομοτραπέζους των, τους έσωσαν και τους έστειλαν όπου ήθελαν.
Αλβανοί δε υπέρ τους 300 εκλείσθησαν μέσα εις τα κονάκια του Σεραγιού και κοντά το δείλι εζήτησαν τον Κολοκοτρώνην ως φίλον τους και πιστόν δια να παραδοθούν. Ήλθεν ο Κολοκοτρώνης, αλλά διότι δεν τον εγνώριζαν, επειδή και δεν ήτον κανένας μπουλούμπασης Αλβανός μαζί τους, από εκείνους όπου τον εγνώριζαν να τους βεβαιώση, δεν έδιδαν πίστιν. Ο Κολοκοτρώνης τους έλεγε μ α τ ον θ ε ό ν, μ α τ α τ έ σ σ ε ρ α κ ε τ ά π ι α τ ο υ θ ε ο ύ, μ α τ ο ν π ρ ο φ ή τ η ν Χ α σ ρ έ τ Ι σ ά (Χριστόν) ε γ ώ ε ί μ α ι• αλλά αυτοί πάλιν δεν τον επίστευαν. Τότε τους είπε και αυτός, επειδή δεν παρεδίδοντο, ν α ή ν α ι τ ο κ ρ ί μ α ε ι ς τ ο ν λ α ι μ ό ν τ ο υ ς κ α ι ό τ ι ε γ ώ δ ε ν ε ί μ α ι π α ρ α β ά τ η ς τ η ς μ π έ σ α ς. Έφυγεν έπειτα ο αρχηγός και οι στρατιώται αμέσως έβαλαν φωτιά εις τα κονάκια και τους έκαψαν όλους.
Την ημέραν όπου αντάμωσα τον αρχηγόν είχα πάγει εις το σπίτι του Δημητρίου Δελιγιάννη, ευρήκα μέσα και τους Καπεταναίους του, τους εχαιρέτησα, και δεν με εδέχθησαν με τον τρόπον όπου με εδέχοντο έξω, πριν έμβωμεν μέσα εις την Τριπολιτσάν. Μάλιστα ήκουσα ύβρεις κατά του αρχηγού μου και φοβερισμούς. Του έκαμα την παρατήρησιν, ότι δεν αρμόζουν αυτά τα λόγια, για να τα λέγη ο Δελιγιάννης δια τον φίλον του τον Κολοκοτρώνην, και μου είπεν ότι δεν τον έχει φίλον τον κλέφτην, και δεν τον φοβάται πλέον. Αυτά όλα τα έκαμα γνωστά εις τον αρχηγόν μου• αυτός δε μου είπε καμώσου ότι δεν μου είπες τίποτε• τώρα όπου ο Άγιος Θεός ηθέλησε και μας εδυνάμωσε και επήραμεν την Τριπολιτσάν, ας λέγουν ό,τι θέλουν. Έχουν δίκαιον παιδί μου• διότι βλέπουν τούτους σκοτωμένους (και έδειξε τα Τουρκικά πτώματα), με τους οποίους είχαν μαζί την εξουσίαν• τώρα την επήρε το έθνος. Αν εγελάσθηκαν και έκαμαν την επανάστασιν, ήλπιζαν να κληρονομήσουν τους Τούρκους και να γίνουν αυτοί εις τον τόπον τους, αλλ’ αργά το εσυλλογίσθηκαν.
Όταν εμβήκαμεν εις την Τριπολιτσάν, όσοι ευρέθησαν τότε εκεί πρόκριτοι και καπεταναίοι, Κρεβατάς, Πετρόμπεης, Αν. Δελιγιάννης, Γιατράκος και λοιποί επήγαν και επίασαν το Σεράγι. Εδώ ευρίσκοντο τα πολυτιμότερα πράγματα του Πασιά, πολλών Αγάδων και άλλων επισήμων Τούρκων. Κατά δε το μεσονύκτιον δια συνεργείας φαίνεται των προκρίτων, δια να αρπάξουν τα λάφυρα, έβαλαν φωτιά και έκαψαν το Σεράγι και ούτως επήραν αυτοί όλα τα λάφυρα, τα δε χαρέμια τα μετέφεραν εις του Μουσταφάμπεη το σπίτι εις την φύλαξιν των Μανιατών Μαυρομιχαλαίων.
Η κυρίευσις της Τριπολιτσάς, διότι επήραν των Τούρκων τα άρματα, αρμάτωσεν όλους τους Πελοποννησίους, εν ώ οι περισσότεροι από αυτούς, καθώς είπαμεν, ήσαν αρματωμένοι με μαχαίρας, τας οποίας οι γύφτοι (σιδηρουργοί) τότε τας έκαμαν, και με σουχλιά. Τους έδωσε δε ακόμη και μεγάλο θάρρος κατά των Τούρκων, διότι εφόρεσαν χρυσά και καλά φορέματα και λαμπρά άλογα εκαβάλικαν. Άρχισαν λοιπόν έπειτα από όλα αυτά να συλλογίζωνται πώς να εξαπλώσουν τον πόλεμον και υπέρ της εδικής των ελευθερίας και υπέρ της ελευθερίας των άλλων αδελφών των.
Μετά την άλωσιν της Τριπολιτσάς εκείνο το οποίον ο αρχηγός μου προείπεν αλήθευσεν. Οι πρόκριτοι μετενόησαν για το κίνημα, επειδή αντί αυτών εφάνησαν ότι οι καπεταναίοι με τον Δ. Υψηλάντην έγειναν δυνατώτεροι και έλαβαν όλην ην επιρροήν του λαού της Πελοποννήσου. Εσκέφθησαν να μην αφήσουν τον Κολοκοτρώνην να παή να πάρη το φρούριον των Πατρών• επειδή αν ήθελεν υπάγει, αμέσως το φρούριον θα παρεδίδετο εις αυτόν• είχε δε και γράμματα εις τους εκεί Αλβανούς τον Ασλάν Αγάκον αρχηγόν, από τους Αλβανούς Μπέηδες της Τριπόλεως, άμα φθάση ο Κολοκοτρώνης, ευθύς να κάμουν μπέσα, να παραδώσουν το φρούριον και να παν κοντά τους χωρίς να έχουν καμμίαν υποψίαν.
Οι Αλβανοί της Τριπολιτσάς είχαν ορκισθή να μην έμβουν πλέον ποτέ εις τον Μωριάν να πολεμήσουν και ότι θα αφήσουν την ιδία διάταν εις τα παιδία τους και εις τους άλλους συγγενείς των να μην πάουν ποτέ εις τον Μωριά δια πόλεμον, και όποιος παραβή τον όρκον τούτον να μη γλυτώση από την οργήν του Θεού και από το σπαθί του Κολοκοτρώνη• και όπου τύχη άνθρωπος του Κολοκοτρώνη και το σκυλί του ακόμη να χύνουν δια το ίρτζι του (την υπόληψίν του) το αίμα των. Βεβαιώνεται μάλιστα ότι έπειτα ήλθαν με τον Δράμαλην έως εις την Αλαμάναν ως 8.000 Αλβανοί, από τους οποίους πολλοί έτυχαν να ήναι εις την άλωσιν της Τριπολιτσάς, και αφού εβεβαιώθησαν ότι τους φέρνει, δια να πολεμήσει την Πελοπόννησον, έφυγαν όλοι και επήγαν πίσω. Ο Δράμαλης έμαθε την αιτίαν δια την οποίαν φεύγουν και, μολονότι επροσπάθησε να τους κρατήση, δεν ημπόρεσε».

*ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ Υπό Φωτάκου, Πρώτου Υπασπιστού του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη Αθήνησι, Τύποις και Βιβλιοπωλείω Π.Α. Σακελλαρίου 1858 (σελ 126-134)

Σημ 1: Διατηρήθηκε η ορθογραφία του κειμένου, εκτός από τον τονισμό.
Σημ 2: Η εικόνα παρουσιάζει τη Μάχη της Τριπολιτσάς, των Ι. Μακρυγιάννη και Παν Ζωγράφου.

Αντιγράφω από το Βήμα Ορθοδοξίας
https://www.vimaorthodoxias.gr/arthrografia/alexandroupoleos-anthimos-i-aftokritiki-mas-me-aformi-tin-apofasi-tou-ste/

Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: Η αυτοκριτική μας με αφορμή την απόφαση του ΣτΕ

Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: Είναι πολύ εύκολο να κρίνει κάποιος την απόφαση του ΣτΕ. Είναι, όμως, πολύ πιο δύσκολο να κατανοήσει ότι η απόφαση αυτή αποτελεί απάντηση σε συγκεκριμένα ερωτήματα που έθεσαν συγκεκριμένα πρόσωπα ή σωματεία με τον τρόπο που εκείνοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα.
Είναι, επίσης, πολύ δύσκολο να θυμηθεί κάποιος πώς και ποιοι ξεκίνησαν αυτή τη διαμάχη η οποία οδήγησε σε μια τέτοια απόφαση. Πριν, λοιπόν, ασκήσουμε κριτική στο ΣτΕ ας σκεφτούμε πρώτα ο καθένας τις δικές του ευθύνες.
– Ας σκεφθούν οι Θεολόγοι, και ειδικά όσοι είναι καθηγητές στις Θεολογικές Σχολές, τις ευθύνες τους για τον τραγικό εμφύλιο πόλεμο που ακόμα και σήμερα σοβεί στις τάξεις τους. Η αίτηση ακύρωσης που οδήγησε σε αυτή την απόφαση φέρει την υπογραφή Θεολόγων και μάλιστα επιστημόνων που γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα νέα προγράμματα σπουδών δεν είναι Θρησκειολογία ούτε συγκρητισμός ούτε προάγουν τον «οικουμενισμό». Όμως ας σκεφθεί και η άλλη πλευρά των Θεολόγων τις δικές της ευθύνες όταν εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική συγκυρία για να επιβάλουν τις απόψεις τους με τη βοήθεια του «Καίσαρα» και αγνοώντας την Εκκλησία. Ας σκεφθούν όλοι μαζί τι σημαίνει για το μάθημα και τη θέση των Θεολόγων -κυρίως των αδιόριστων ή εκείνων που τρέχουν σε όλη την Ελλάδα ως αναπληρωτές- στο σχολείο, η απαλλαγή από τα θρησκευτικά χωρίς όρους και όρια μαζί με την θέσπιση ενός «ισότιμου» μαθήματος για όσους απαλλάσσονται.
– Ας σκεφθεί εκείνος ο πρώην Υπουργός Παιδείας που πέταξε στο καλάθι των αχρήστων μια μακρά παράδοση διαλόγου και συνεργασίας μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας και μέσα σε μια νύχτα για να προλάβει τη συνάντηση του τότε Πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο της χώρας, φοβούμενος ότι ο τότε Πρωθυπουργός θα επέλεγε τη συνεννόηση και όχι τη σύγκρουση, έσπευσε να εκδώσει καινούργια προγράμματα σπουδών χωρίς καμία προετοιμασία. Αντί για βιβλία, στα σχολεία μοιράστηκαν φωτοτυπίες και οι Θεολόγοι ήταν παντελώς απροετοίμαστοι για τις νέες παιδαγωγικές απαιτήσεις του μαθήματος. Αυτή η προχειρότητα, αυτός ο «τσαμπουκάς» (ο τσαμπουκάς είναι το ίδιο απεχθής είτε είναι αριστερός είτε είναι δεξιός), αυτό το πραξικόπημα ονομάστηκε «πρόοδος», «νίκη των κοσμικών δυνάμεων» και «δημοκρατική κατάκτηση». Θυμίζει τον στίχο από το τραγούδι «Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις» γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια επίδειξη δύναμης του Καίσαρα που σκόπευε στην πρόκληση σύγκρουσης μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας με στόχους που όλοι καταλαβαίνουμε.
– Ας σκεφθούμε κι εμείς οι Μητροπολίτες τις δικές μας ευθύνες όταν μετατρέψαμε τη συζήτηση για τα Θρησκευτικά σε άσκηση εσωτερικών συσχετισμών επιρροής ή προσέλκυσης φίλων ή, ακόμα χειρότερα, οπαδών. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ανέθεσε σε τρεις διαφορετικούς Αρχιερείς να εισηγηθούν για το Μάθημα, η Ιεραρχία άλλαξε δύο φορές απόφαση και ανέθεσε τον χειρισμό του θέματος σε τρεις διαφορετικούς Αρχιερείς. Γνωρίζαμε ότι ορισμένοι Θεολόγοι προσπαθούσαν να εργαλειοποιήσουν τις αποφάσεις της Ιεραρχίας και να χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία όπως οι συνάδελφοί τους χρησιμοποίησαν την Πολιτεία αλλά δεν καταφέραμε να αποκαταστήσουμε την ενότητα και τελικά υποστήκαμε μια στρατηγική ήττα. Ένα μείζον θέμα δεν καταφέραμε να το λύσουμε στο τραπέζι του διαλόγου με την Πολιτεία και αφήσαμε να το λύσουν τα δικαστήρια. Αυτό τον δρόμο θέλουμε για τις σχέσεις μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας;
– Ας σκεφθεί και η Ένωση Αθέων εάν με κινήσεις όπως η διοργάνωση του «φανερού δείπνου» και αιτήσεις ακύρωσης όπως αυτή που κατέθεσε για το μάθημα των Θρησκευτικών βοηθά την κοινωνία μας να κινηθεί προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ειρήνης και του αλληλοσεβασμού ή της διαρκούς σύγκρουσης. Ο ένας φονταμενταλισμός θρέφει τον άλλον.
– Ας σκεφθούμε όλοι μαζί τι σημαίνει στην σημερινή πραγματικότητα, η υπονόμευση του μοναδικού μαθήματος που ασχολείται με το θρησκευτικό φαινόμενο όπως αυτό έχει εξελιχθεί στη δική μας πατρίδα, στο δικό μας τόπο. Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Οι πνευματικές αναζητήσεις δεν θα σταματήσουν επειδή το μάθημα κινδυνεύει να εκφυλιστεί. Θα ψάξουν και θα βρουν άλλους δρόμους. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτοί οι άλλοι δρόμοι θα είναι καλύτεροι από αυτόν που επέλεξε επί δεκαετίες η πατρίδα μας ο οποίος είχε στο κέντρο του την εγγύηση της Πολιτείας μέσα από τους επιστημονικούς της φορείς αλλά σεβόταν και την Εκκλησία;
Για τη σημερινή απόφαση, την κύρια ευθύνη δεν την έχει το ΣτΕ παρά το ότι για όλους μας είναι πολύ βολικό να την επιρρίψουμε στο ΣτΕ. Για τη σημερινή απόφαση η κύρια ευθύνη ανήκει σ’ εκείνους που επιχείρησαν να λύσουν προσωπικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς λογαριασμούς μέσω μιας ολοκληρωτικής σύγκρουσης χωρίς όρια στην πλάτη των μαθητών, του μαθήματος των Θρησκευτικών και της Εκκλησίας.
Η απόφαση του ΣτΕ ανήκει πλέον στην ιστορία. Τώρα η ευθύνη βρίσκεται και πάλι στα χέρια εκείνων των θεσμών που δεν κατάφεραν να βρουν τις λύσεις μέσα από έναν ειλικρινή και ψύχραιμο διάλογο στη βάση της επιστήμης της Θεολογίας και της Παιδαγωγικής με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στα δικαστήρια. Το πώς θα λειτουργήσει στην πράξη η απόφαση του ΣτΕ θα εξαρτηθεί από το πώς θα εφαρμοστεί. Πολιτεία, Εκκλησία και Θεολόγοι μπορούν και πρέπει να διασώσουν ένα μάθημα θρησκευτικών που θα σέβεται την θρησκευτική παράδοση του τόπου, θα ανταποκρίνεται στα σύγχρονα παιδαγωγικά και επιστημονικά πρότυπα και δεν θα στοχεύει στην κατήχηση αλλά στην παροχή γνώσης για την πίστη της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων που έχει διαμορφώσει καθοριστικά τον ελληνικό πολιτισμό και την ταυτότητα του έθνους μας.
Τα σχολεία μας δεν χρειάζονται ούτε κατηχητές ούτε απολογητές. Χρειάζονται εμπνευσμένους καθηγητές, επιστήμονες Θεολόγους που θα διδάσκουν ένα μάθημα γνώσης, ένα μάθημα πολιτισμού, ένα μάθημα σύμφωνα με τα επιστημονικά και παιδαγωγικά πρότυπα, ένα μάθημα ως μια άσκηση αγάπης με τα μάτια στραμμένα στον κόσμο και όχι στον εαυτό μας. Αλλά κοιτάμε προς τα έξω έχοντας πρώτα μάθει ποιοι είμαστε και τι σημαίνει αυτό που είμαστε. Ίσως αυτό το ταξίδι στο μάθημα των θρησκευτικών, να μπορούσαμε να το φανταστούμε όπως τα ταξίδια των ναυτικών μας. Ταξιδεύουν σ’ όλον τον κόσμο γνωρίζοντας θρησκείες, πολιτισμούς και γλώσσες αλλά δεν χάνονται και γυρίζουν πάντα στην πατρίδα τους πιο πλούσιοι και ισχυροί γιατί έμαθαν να κάνουν το σταυρό τους από την κοιλιά της μάνας τους, μιλούν την ίδια γλώσσα με αυτή που μιλούσε ο Οδυσσέας και προσεύχονται στην Παναγιά και στον Άι Νικόλα.
Η Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων έχει μια ιστορική, μια προσωπική ευθύνη. Ας μην σκεφθεί το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος ή όφελος αλλά ας αποφασίσει με την καρδιά και το νου αναλογιζόμενη όχι τις επόμενες εκλογές αλλά την επόμενη γενιά.

Λήψη αρχείου

Του Κυρίλλου ᾽Επισκόπου Ἀβύδου

Ἡ Συνοδική Ἐπιστολή13 τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848. Οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς δέν θεμελιώνουν μόνο τό προνόμιο ἀποδοχῆς ἐκκλήτου στό γεγονός, ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ὑπῆρξε ἕδρα αὐτοκρατορική, ἀλλά καί στό συνοδικό της «Πρεσβεῖον», δηλ. στό Πρωτεῖο της.

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστος Α’ (1355) ἐπισημαίνει στόν Ἀρχιεπίσκοπο Τυρνόβου τό δικαίωμα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως νά κρίνει ὑποθέσεις ἄλλων Πατριαρχείων 18.

Στή Σύνοδο τοῦ 1663 ἐπί Πατριάρχου Διονυσίου τοῦ Γ’ οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων συνομολογοῦν τό δικαίωμα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως νά δέχεται Ἐκκλήτους 21 .

Ὅταν ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐκήρυξε ἔκπτωτο τόν Πατριάρχη Εἰρηναῖο (2005), ἡ ἁγιοταφική ἀδελφότητα ζήτησε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη τήν ἐπικύρωση τῆς ἀπόφασης ἀπό τό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος συνεκάλεσε Σύνοδο τῶν Προακαθημένων, ἡ ὁποία ἐπικύρωσε τήν ἀπόφαση 29 .

Πηγή: http://www.skai.gr/news/opinions/article/386896/to-apokleistiko-pronomio-tou-oikoumenikou-thronou-na-krinei-epidikes-diafores-/#ixzz5UO8kdGJp
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook

Λήψη αρχείου

Το έργο και τα συμφωνηθέντα των Επιτροπών διαλόγου του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και της Εκκλησίας της Ελλάδος για τα νέα Προγράμματα στα Θρησκευτικά Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου.

Βλέπε στον σύνδεσμο παρακάτω άρθρο του Επικ. Καθηγητή ΕΚΠΑ Θεολογίας κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου

https://eduthriskeftika.blogspot.com/2018/10/blog-post_0.html